محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831399740
- تفریح در سایه امنیت بوستان‌ها
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
پروندهای برای تفرجگاهها تفریح در سایه امنیت بوستان‌ها در شهرهای سیمانی و خاکستری ما، کنار انبوه خانه‌های لانه زنبوری، درست آنجا که ساختمان‌ها چند وجبی ِ چشممان بی قواره بالا می‌روند تکه‌های سبز روییده بر زمین، پارک‌ها، همان بوستان‌های فارسی خودمان غنیمتی هستند برای تن‌های خسته ما.
همین که پنجره خانه را باز کنی و تاج سبز درخت های پارک محله را ببینی، همین که راه خانه ات از یک پارک بگذرد، این که بتوانی از درون فضایی سبز میانبر بزنی و برسی به مقصدت، یا خودت را سواره برسانی به پارکی معروف و خوش رنگ و لعاب در شهرت، یعنی که فرصت آسوده شدن و رفت و روب خستگی و ملالت از خود را داری. پارک ها درست شده اند تا همدم آدم ها باشند و با بازی رنگ ها و عطرها و چیدمان دل انگیز عناصر طبیعت، میزبان مردم. پارک ها اما سکه ای دو رو دارند، مثل خیلی از امورات دنیا که یک چهره اش خوب است و چهره دیگرش بد، حتی ترسناک و خشن. سکه خوشنامی پارک ها را همین گل ها و چمن ها و درختان خرمش ضرب می کنند که نمونه تا بخواهید در کشور برایش وجود دارد و بعضی هایش هم چه قدر هنرمندانه مهندسی شده اند. کنار ردیف های گل، پهلوبه پهلوی لاله ها و شب بوها، زیر سایه چنارهای قطور و همسایه نهری روان، همانجاست که خانواده ها با خیال راحت جلوس می کنند و بساطی جمع و جور می چینند و دمی می آسایند. بچه های آپارتمان زده هم که از کم تحرکی، مفاصلشان خشک شده و شکم هایشان برآمده و وزنشان بالا رفته، زیر سایه این چتر سبز جست و خیزی می کنند و چم و خم دنیای کودکی را به آزمون و خطا می گیرند. روی بدنام سکه پارک ها اما داستانی به این لطافت نیست. این رو، گاه روی ژانر ناامنی می افتد و می ایستد در ایستگاه وحشت. بعضی از پارک ها جای پا گذاشتن نیست، ناامنی از چهره بعضی از اینها می بارد و کسی را که اهل دردسر نیست، به دور شدن از آن وا می دارد. گاه پارک هایی هم هست که معتادان در آن بیتوته کرده اند و موادفروش ها در آن زنجیره ای از مشتری های قد و نیم قد رسم کرده اند، سال هاست مفهوم تفریحگاه شهری را تغییر داده اند و اسباب زحمت مردم شده اند. پارک هرندی، گاو پیشانی سفید پارک های شهرتهران است؛ اینجا پارک معتادان است نه پارک جنوب شهری های پایتخت. در آن می خرند، می فروشند، می کشند، طاق می زنند، کش می روند، جاساز می کنند، نشئه می کنند و خماری می برند معتادان در این پارک. در هرندی همه روبازی می کنند و این بازی بدون پرده پوش، مردم عادی را می ترساند. مثل هرندی باز هم پارک هست، هم در تهران و هم در بقیه شهرها، وجه مشترکشان نیز مواد مخدر است و چرخه توزیع و مصرف مواد که فروشنده ها و مصرف کننده ها دو سرش را گرفته اند. چه چیزی بدتر از این که پارک ها، این لکه های سبز شهرهای خاکستری ما به سیطره طرفداران افیون در آمده است و شده محل کسب عده ای ناشناس که نه سرقفلی می دهند و نه مالیات و عوارض که کاسبی شان را مهمان جیب مردم شهر هستند؟ از جنایت تا مکافات پارک های ما تا به حال اتفاقات بدی را به چشم دیده اند، خون دیده اند، مرگ دیده اند، فریاد شنیده اند و طعم جنایت را مزه مزه کرده اند، مثل خرداد 91 یا آبان 92 ؛ دو اتفاق از صدها حادثه. شامگاه یک روزآخر بهار، رابطه پنهانی مردی متاهل با زنی مطلقه در یکی از پارک های تهران خاتمه یافت. زن آمده بود حرف های آخرش را به مرد بگوید و مرد هم آمده بود بشنود، اما چاقوی نهفته در جیبش به این گفت و شنود رنگ خون زد. زن می خواست جای همسر اول مرد بنشیند و مرد که زندگی اش را در خطر می دید با زبان چاقو با او حرف زد، یک ضربه به شکم، یکی به سینه و سه تا به گردن و بعد تمام، جسد را همان جا گذاشت و گریخت، اما دلش طاقت نیاورد، دوباره برگشت و جسد را به آتش کشید و همین جسد سوخته رازش را برملا کرد. پاییز سال بعد نیز دوباره این داستان تکرار شد، اما نه میان یک زن و مرد که بین چند جوان که با هم کُری داشتند و حرفه شان موادفروشی بود. نقش های این حادثه را اشکان، محمدحسین، اسماعیل، داریوش و شایان بازی کردند که عاقبت رل قاتل را اسماعیل بازی کرد و نقش مقتول را اشکان که جسدش چند ساعتی نیز روی دست پارکی در جنوب تهران ماند. نه این که بگوییم پارک مقصروقوع این دوحادثه است چرا که شک نداریم آدم های پر شر و شور قادرند همه جا را جولانگاه خود کنند، اما نمی شود کتمان کرد که عیوبی در پارک ها وجوددارد که بستری برای وقوع جرم می شود. گرچه پلیس در پارک ها گشت می زند و کیوسک های مخصوصی نیز دارد یا ماموران پارک ها مراقب رفتار و کردار مردم اند، اما وقتی وسعت این فضاها زیاد می شود، میزان گشت زنی ها هم کم می شود و نظارت ها روبه ضعف می رود. البته جدال با خلافکاران خشن نیز داستان دیگری است که شاید برخی از ماموران توان مقابله با آنها، یا رغبت این کار را نداشته باشند. خاموشی، پیاز داغ ناامنی خورشید برای فضاهای عمومی نعمتی است مغتنم. تشعشات نوربخش آفتاب که در فضا پخش می شود امنیت نیز دنبالش می آید، اما همین که این منبع نور افول می کند، ناامنی ها نیز رو می شود. تاریکی، ابزار دست خلافکاران و آدم های ریگ به کفش است، مخصوصا در نقاط پرت و دور از دسترس همچون پارک های بزرگ و وسیع، در پارک های کوچک هم گوشه ها و زاویه ها. پارک های ما تاریک است و به زحمت چند لامپ کم جان به آن نور می پاشد. خبر هم رسیده که در برخی از شهرها پارک ها با غروب آفتاب در ظلمات فرو می روند و می شوند تاریکخانه، ایستگاه وحشت و دلهره. حالا این که چه کسی جرات دارد از این فضاهای تاریک عبور کند و احیانا آبی بنوشد و به سرویس بهداشتی سربزند جای سوال دارد چراکه در این تاریکی، آدم ها حتی از سایه خویش می ترسند و احساس ناامنی ول کنشان نمی شود. پس شب ها، راه مردم شهر از هم جدا می شود، مردم پاک کمتربه پارک فکر می کنند و خلافکارها رو به پارک می آورند و در نتیجه این تجمع آدم های شرور و مساله دار امنیت محله را تهدید می کند. پارک که فضایی برای تمدد اعصاب است به این دلایل گاهی جای خوبی نیست. پرونده پارک ها حتی گاه آنچنان با بدبینی پیچیده می شود که مثل این اواخر، دوعضو شورای شهر تهران (اقبال شاکری، ابوالفضل قناعتی) درباره اش نطق کردند و گفتند بجز در چند پارک تهران که اوضاع قابل قبول است، بوستان های دیگر امنیت ندارد و از سرقت تا آدم کشی در آن رخ می دهد و چون این چنین است باید گفت که پارک ها از فلسفه وجودی شان (مکان تفریح و آرامش خانواده ها) فاصله گرفته اند. علاوه بر این دو، رئیس فدراسیون ورزش دانش آموزی نیز درباره امنیت پارک ها حرف دارد چنان که به باشگاه خبرنگاران جوان گفته چون روح ورزش با سیگار و موادمخدر جور نیست پارک ها که محل استعمال این دو نوع دخان است عاملی است برای گرایش دانش آموزان به اعتیاد و موادمخدر که این یعنی دانش آموزان بهتر است گرد پارک ها نچرخند. پارک ها، این مجال های سبز شهرهای ما نیاز به امنیت دارند تا آبروی از دست رفته شان را بیابند و دوباره اعتباری برای خود دست و پا کنند. کلاه پارک های عاری از دخانیات پشم ندارد خسته و از گرد راه رسیده، بی حوصله و دمق یا چشم به راه کسی، یا نه، دنبال اکسیژن آمده و شیدای دیدن سبزی و آب، می نشینی روی یک صندلی، لم می دهی روی گوشه ای از چمن یا زیراندازی پهن می کنی روی سنگفرش های پارک. خوشی که بیرون زده ای از خانه، خوشحالی که جایی برای تسکین دلتنگی هست، خدا را شکر که مکانی برای رسیدن موعد قرار یافته ای، نفسی عمیق می کشی به پشت گرمی این احساسات خوش، اما نفست در نیمه راه می شکند، دم و بازدم قاطی می شود و سرفه توی گلویت ریتم می گیرد. دود غلیظ سیگار روی دوش نسیم سوار شده و خزیده به دستگاه تنفست، نه دست فیلتر خوبی است، نه دستمال که دود موذی تر از مهار شدن به این دو ترفند است. سیگاری که نباشی این دود تو را از پارک خواهد تاراند، تو را که به پارک پناه آورده ای برای دمی آسودن، برای مهمان کردن چشم ها به دیدن گل و درخت، برای فرار از آلودگی شهر و کمی اکسیژن بلعیدن، آن هم در پارکی ملقب به عاری از دخانیات. پارک های عاری از دخانیات بیش از پنج سال است که نامشان روی زبان هاست، لااقل در تهران این نام زیاد تکرار شده و در سطح شهر نیز بوستان هایی که تابلویی دارند و با این لقب معرفی شده اند، زیاد است؛ به گفته مسئولان شهرداری چیزی حدود 300 پارک. اما این بوستان ها یال و کوپالی ندارند چنان که باید و گفته می شود و انتظار می رفت. یال و کوپال بوستان عاری از دخانیات، تابلوهایی است با همین عنوان که دور پارک نصب می شود، به علاوه بنرهایی که درنقاط مختلف بوستان پراکنده است و با زبان ساده از مضرات سیگار می گوید. علاوه بر اینها در بوستان عاری از سیگار باید بروشورهایی علیه دخانیات میان مردم توزیع شود که البته مدت هاست نمی شود و نظارتی هم نیست؛ این یال و کوپال از دست رفته پارک های سلامت محور است. نسخه کاغذی بوستان های عاری از دخانیات، فروش سیگار در کیوسک های داخل و اطراف پارک را هم ممنوع کرده بود که این ممنوعیت نیز جدی گرفته نمی شود و براحتی سرکشیدن یک لیوان آب می توان در همسایگی پارک، سیگاری خرید، گیراندش و به آن پک های ممتد زد. این حال و روز تهران است، با پارک هایی ظاهرا دوستدار سلامت، اما در باطن، محفلی برای دوستداران دخانیات. در شهرهایی غیر از تهران هم باید همین وضع جاری باشد به علاوه این که تهران دست کم نام بوستان عاری از دخانیات را وارد ساختار شهر کرده، ولی در بسیاری از شهرها این نام حتی به گوش مردمش نیز نخورده است. پارک های ما (حتی پارک های عاری از دخانیات) سلامت و هوای پاک کم دارند و مسببش آن طرفدار دخانیاتی است که بی توجه به ذائقه آدم های اطرافش ریه را از دود پر می کند و به هوای بوستان ها پف می کند، مثل پوزخندی که یک راننده متخلف به تابلوی ورود ممنوع می زند. مریم خباز / گروه جامعه
یکشنبه 6 اردیبهشت 1394 ساعت 04:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 140]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها