محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830442936
-پیام حضور تهران در کنفرانس باندونگ
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
پیام حضور تهران در کنفرانس باندونگ شش دهه پس از آن‌که دولت‌های دارنده تقریبا نیمی از جمعیت جهان دور هم جمع شدند تا در نشستی که بعدها «کنفرانس باندونگ» خوانده شد، جنبش غیرمتعهدها را در اعتراض به چالش آن زمان جهان دوقطبی پایه گذارند، امروز هنوز کشورهای قربانی بازی‌های فرامنطقه‌ای قدرت‌های بزرگ به‌دنبال دفاع از حقوق خود در مقابل کشورهایی هستند که ادعای نمایندگی «جامعه بین‌المللی» را دارند.
کنفرانس باندونگ که کنفرانس آسیایی ـ آفریقایی و کنفرانس آفریقا و آسیا نیز نامیده شده، همایش بزرگی در سال ۱۹۵۵ میلادی بود که 29 کشور جهان در شهر باندونگ اندونزی آن را برگزار کردند. بیشتر کشورهای شرکت کننده کشورهایی تازه استقلال یافته بودند و اهداف این همایش، پیشبرد همکاری های اقتصادی و فرهنگی میان آسیا و آفریقا و ضدیت با استعمارگرایی و همچنین استعمار نو توسط «ایالات متحده» و «اتحاد جماهیر شوروی» بود. یعنی همان دو کشوری که در چارچوب مدل جهان دوقطبی، جنگ سردی را به منظور تقسیم کشورها به دو بلوک «شرق» و «غرب» آغاز کرده بودند. این کنفرانس فرصتی شد تا بعدها، کشورهای دیگری به آن پیوسته و جنبشی را تشکیل دهند که امروز به عنوان «جنبش عدم تعهد» شناخته می شود. احترام به استقلال کشورها؛ دغدغه ای 60 ساله 60 سال قبل، کشورهای حاضر در کنفرانس باندونگ، اهدافی را به عنوان مانیفست سیاسی خود مورد تاکید قرار دادند که به نظر می رسد امروز نیز همچنان از اولویت های جهانی است. «احترام به حقوق اساسی انسانی و اصول منشور ملل متحد، احترام به حاکمیت و تمامیت سرزمینی همه ملت ها چه کوچک و چه بزرگ، به رسمیت شناختن برابری همه نژادها و ملت ها، خودداری از دخالت یا مداخله در امور داخلی کشورهای دیگر، احترام به حق هر ملت در دفاع مشروع فردی یا جمعی مطابق منشور ملل متحد، خودداری از تجاوز یا تهدید به تجاوز با استفاده از زور علیه تمامیت سرزمینی یا استقلال سیاسی هر کشور، خودداری از ترتیب دادن قراردادهای دفاع جمعی برای خدمت به منافع خاص هریک از قدرت های بزرگ و نیز خودداری از اعمال فشار به هر کشور توسط کشور دیگر، حل اختلافات بین المللی از طریق صلحآمیز ازجمله مذاکره، آشتی، داوری یا رسیدگی قضایی و نیز راه های دیگر صلحآمیز به انتخاب طرفین اختلاف مطابق با منشور ملل متحد، ارتقای همیاری و منافع متقابل، احترام به عدالت و تعهدات بین المللی»، ده هدف مهم کشورهای حاضر در کنفرانس باندونگ را تشکیل می داد و هنوز هم به نظر می رسد بخش مهمی از این اهداف معطل وجود اراده ای برای تحقق است. بااین که روابط بین الملل در شش دهه اخیر تغییرات بسیاری کرده و مدل جهان دوقطبی فروریخته است، اما چه کسی است که نداند تحولات ناشی از تز «پایان تاریخ» و شکل گیری جهان تک قطبی، شرایطی را به روابط بین الملل تحمیل کرده که تحقق اهداف کنفرانس باندونگ را معطل نگه داشته است. ایران و تاریخ عدم تعهد حالا 60 سال پس از برگزاری کنفرانس باندونگ، در این هفته بار دیگر اندونزی میزبان کشورهایی است که دغدغه عدم وابستگی داشته و تلاش می کنند پنج هدف جنبش عدم تعهد، یعنی «احترام متقابل به تمامیت ارضی و حاکمیت یکدیگر»، «برابری و منافع متقابل»، «عدم تجاوز به یکدیگر»، «همزیستی مسالمت آمیز» و «عدم دخالت در امور داخلی یکدیگر» را محقق سازند. حسن روحانی، رئیس جمهور کشورمان درحالی در این کنفرانس حضور یافته که به نظر می رسد این حضور پیامی فراتر از مشارکت معمول و سخنرانی های سیاسی دارد؛ پیامی که برای تحلیل آن باید مختصات دیروز و امروز جهان را بررسی کرد. تهران از 1955 که اولین کنفرانس باندونگ برگزار شد، تا به امروز یکی از مهم ترین محورهای جنبش عدم تعهد و همکاری های جهانی فارغ از وابستگی به قدرت های بزرگ بوده که این مهم، بیشتر ناشی از موقعیت ژئوپلتیک ایران و قرار داشتن در کانون رقابت های سیاسی بوده است. هرچند در زمانی که رژیم پهلوی نمایندگی دیپلماتیک کشورمان در فرآیند منازعات بین المللی را در اختیار داشت، نزدیک بودن تهران به بلوک غرب، استقلال سیاسی کشورمان را تهدید می کرد، اما چه واشنگتن و چه مسکو حتی در اوج همین وابستگی ها به یاد می آوردند که تهران چه در جریان جنگ جهانی اول و چه همزمان با جنگ جهانی دوم بی طرفی خود را حفظ کرده و حاضر نشده بود مانند همسایه عثمانی یا مهمانان ناخوانده ای چون روس و انگلیس در خاورمیانه، گام در مسیر جنگ بگذارد. همین سابقه باعث شد تا باوجود تلاش پهلوی دوم برای نزدیکی به بلوک غرب، ایالات متحده همواره با دیده تردید به ایران نگریسته و تلاش کند تا از طریق سازوکار وابستگی که در نظریات مشهور به «وابستگی جنوب به شمال» صورت بندی شده، از خام فروشی اقتصادی ایران، فرصتی برای ایجاد بازاری پرسود برای کارخانجات اسلحه سازی خود بسازد و هیچ گاه به کشورمان اجازه ندهد «توسعه» را جایگزین «رشد» در برنامه ریزی های بلندمدت خود کند. این 120 کشور و آن 5 دولت! این البته فقط تهران نبود که در ازای نزدیک شدن به بلوک غرب، تنها به امتیازات حداقلی در حوزه خرید مظاهر مدرنیته محدود شده بود، زیرا همه 120 کشوری که امروزه «غیرمتعهد» نامیده می شوند، تجربه مشابهی از همسویی با ابرقدرت های وقت جهان یعنی آمریکا یا شوروی را داشتند و بخوبی می دیدند که پنج کشور عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد، چگونه از ادعای نمایندگی جهان برای تامین منابع قدرت خود استفاده می کنند. در چنین شرایطی، پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، معادلات قدرت های بزرگ در ارتباط با کشورمان را برهم زد و نشان داد که چگونه «ملت ها» می توانند ورای «دولت ها»، بر معادلات بین المللی اثر بگذارند. قدرت های بزرگ که تا پیش از به راه افتادن جنبش انقلاب های مردمی، تنها به برخی مبارزه های استقلال طلبانه محدود عادت کرده و معمولا در جهت منافع خود با خروج از کشورها و دفاع از دولتی دست نشان ده، خواست عمومی در کشورهای مستعمره را مدیریت می کردند، پس از پیروزی انقلاب در ایران، با یکی از کم نظیرترین تحولات بین المللی روبه رو شدند؛ تحولی که نشان می داد یک ملت می تواند با تغییر نظام سیاسی، نقشی تازه در عرصه تحولات سیاسی برای خود رقم بزند. چنین بود که پیروزی انقلاب اسلامی و تغییر جهت دیپلماتیک تهران در تعریف نسبت خود با بلوک شرق یا غرب، هویتی تازه به غیرمتعهدهایی بخشید که سرخورده از دخالت های قدرت های بزرگ بودند. بدیهی بود که در برابر این انگیزه بخشی، بازیگران مدعی فشارها بر تهران را چنان کنند که دیگر ملت ها از پیروی از الگوی تهران دست بردارند. به راه انداختن جنگ «جنوب ـ جنوب»، علیه کشورهای منطقه، به کار بردن ابزار تحریم علیه یک عضو جامعه بین الملل برخلاف همه ادعاهای «بازار آزاد»، نبرد تبلیغاتی، دخالت نظامی مستقیم و تهدید امنیتی از طریق حمایت از گروه های تروریستی، همه برگ هایی بود که علیه تهران به کار گرفته شد، اما.... می توان غیرمتعهد ماند و به توسعه رسید سه دهه است که غیرمتعهدها شاهد دست و پنجه نرم کردن تهران با مشکلاتی هستند که بازیگران هوادار جنگ تک قطبی برای تثبیت نظریه «وابستگی جنوب به شمال» در مسیر توسعه تهران ایجاد کرده اند. فرجام همه این فشارها، امروز در جریان مذاکرات هسته ای ایران با شش کشور مدعی نمایندگی جهان و در کنار آن، دیپلماسی فعال دفاعی تهران در مسکو قابل مشاهده است. آنچه در یک هفته اخیر از حضور موثر تهران در مسکو و اثرگذاری بر مسیر شانگهای و شکل دهی به اتحادی نظامی میان «تهران ـ مسکو ـ دهلی و پکن» تا گفت وگوهای هسته ای این روزها در وین رقم خورد، همه و همه نشان می دهد که هم می توان غیرمتعهد ماند و هم مدعیان پایان تاریخ و سلطه همیشگی بر جهان را به پای میز مذاکره کشاند و از شکاف های داخلی برای دفاع از حق استقلال ملی استفاده کرد. این که تهران شاید برای اولین بار در آستانه خروج از فصل هفتم منشور سازمان ملل آن هم با استفاده از ابزار «مذاکره برابر» قرار گرفته است، یک پیام مهم برای کنفرانس باندونگ و جنبش غیرمتعهدها دارد و آن این که تنها جاده توسعه، «وابستگی» نیست. در همین راستا، اگرچه تهران بیش از سه دهه است که بر همکاری های «جنوب ـ جنوب» و ضرورت حفظ استقلال کشورها و عدم بازی در زمینی که قدرت های بزرگ طراحی کرده اند، تاکید می کند، ولی امروز با توجه به دستاوردهای دیپلماتیک کشورمان و شکست پروژه منزوی سازی تهران، صدای دعوت ایران به الگوی «جهان چندقطبی» در روابط بین الملل و تقویت مناسبات منطقه ای و همکاری های اقتصادی، امنیتی و سیاسی میان ملت ها رساتر از هر زمان دیگری است و برای همین است که 60 سال پس از اولین کنفرانس باندونگ، هنوز هم می توان به تحقق اهداف دهگانه این نشست بین المللی امیدوار بود.
پنج شنبه 3 اردیبهشت 1394 ساعت 05:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 87]
-
سیاسی
پربازدیدترینها