محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826563403
کسی که آمدنی است
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: کسی که آمدنی است
بی آنکه امید داشته باشد کسی از آن سو صدایش را بشنود، در گوش بی سیم زمزمه کرد: عراقی ها آمدند. الان درست در ده متری من هستند. در روشنایی منور آن ها را به وضوح می بینم. آنها هم می توانند مرا ببینند ولی هنوز ندیده اند. یکی شان به این سمت می آید.با ناباوری از بی سیم شنید. کشف صحبت نکن. سعید با کد صحبت کن. صدای فرمانده بود. بی تاب و بی قرار و با لرزشی که نشان از ترس کم رنگ داشت: نیاز به کد نیست. این دقایق آخر بگذارید راحت باشم. خودم باشم._ راحت باش. هر جور که راحتی، باش. حتما نمی ترسی که؟تامل کرد در پاسخ دادن. تلاقی نگاهش با چشم های سرباز عراقی در روشنایی منور او را به تامل واداشت. سرباز نبود. آخرین رمق های منور، درجه های روی دوش او را نشان داد.افسر بود و سعی می کرد فاتحانه به اطرافش نگاه کند. همان طور که نشسته بود و گوشی را میان سر و شانه نگاه داشته بود، ماند.منوری دیگر فضا را روشن کرد و او دوباره شنید: حرف بزن سعید. نمی ترسی که؟پیش پای افسر عراقی، جواد افتاده بود و سرش را- شاید از عطش- تکان می داد. افسر عراقی با اینکه کلاشینکفی در دست داشت، کلتش را بیرون کشید. دو پایش را قدری از هم باز کرد. مغز جواد را نشانه گرفت و شلیک کرد._ چه شدی سعید؟ حرف بزن. احساس کرد افسر عراقی در مقابل دوربین فیلم برداری ایستاده است. رضایت و خرسندی را آشکارا در چشم های او دید. _ هستم. هنوز زنده ام. تیر خلاص جواد بود که شلیک شد.افسر عراقی دو قدم دیگر پیش گذاشت و به بالای سر محسن رسید. محسن همان ابتدا با تیر مستقیم تمام کرده بود. الان شاید سه ربع بیشتر از شهادتش می گذشت.با اعلام خبر شهادت جواد، آن سوی بی سیم برای لحظاتی در سکوت فرو رفت. برای اینکه اطمینان پیدا کند از برقراری ارتباط، گفت: شما چه می کنید؟ آن طرف ها چه خبر است؟صدای محزون فرمانده را شنید: برای نجات شما فکر می کنیم. دنبال راه چاره می گردیم._ فکر نکنید. پیش از آنکه فکر کنید. کار تمام شده است. به عملیات فکر کنید. این صدای تیر خلاص محسن بود.صدای متعجب فرمانده گفت: محسن که... بله. محسن قبلا رفته است، اما افسر عراقی دلش به همین تیرهای خلاص خوش می شود. همه را در آمار خودش ثبت می کند. الان در پنج قدمی من است. بالای سر حمید. یک منور دیگر. حمید هنوز زنده است. فقط از ناحیه کتف جراحت دارد و پای چپ. حالا باز افسر عراقی دو پایش را باز کرده و مغز حمید را نشانه رفته است.حمید تلاش می کند به خود تکانی بدهد. از جا برخیزد و کاری بکند، اما پیداست نمی تواند. خون زیادی از او رفته است. خودت را بگو، در چه حالی؟ نگفتنی می ترسی یا نه؟ ترس؟به یاد نگاه پدر افتاد. دستش را بر چهارچوب در تکیه داده و براق شده بود. تو پسر بچه شانزده ساله به چه درد جبهه می خوری؟ ترقه در کنند می ترسی. چه رسد به تیر. شب ها هم که با صدای توپ بیدار نمی شوی و او گفته بود: منکر نیستم. می خواهم خودم را آنجا درست کنم. تیر خلاص حمید هم شلیک شد. حمید هم آرام گرفت و فضا دوباره خاموش شد.الان فقط من مانده ام و حسین. حسین مانده است و من. او نزدیک تر است. درست در سه قدمی من، و افسر عراقی دارد نزدیک تر می شود. به او و به من، صدای بغض آلود فرمانده را از آن سوی بی سیم شنید._ به خدا توکل کن. ذکر بگو. ذکر یا رحمان. ذکر یا ارحم الراحمین. راستی نگفتنی با درد چه می کنی؟افسر عراقی به بالای سر حسین رسیده بود.احساس می کرد حسین دستش را روی خاک دراز کرده و او را به یاری می طلبد. چه می توانست بکند؟ دلش گرفت. هیچ چیز بدتر از این نیست که حسین کمک بخواهد و آدم نتواند هیچ کاری انجام بدهد.کاش می توانست روده های حسین را که بیرون ریخته، بردارد و سرجایش بگذارد. شاید از درد حسین کاسته شود. نه، من درد ندارم. یک پایم کمی آن طرف تر افتاده که الان می بینمش، با پوتینی خون آلود. سوزشی در ناحیه کمرم احساس می کنم اما آن قدر نیست که از هوشم ببرد.هنوز می فهمم در اطرافم چه می گذرد. راستی علی به سلامت رسید؟ خبرها را آورد؟ برنامه ها را گفت: دلم برایش عجیب تنگ شده است.صدای خش خش خش بی سیم، کار شنیدن را برایش مشکل کرد. همین قدر فهمید که علی همین جاست... در نزدیکی ما... چادر امداد... زیر سرم... خبرها رسید... نتیجه کارتان سحر روشن می شود. علی هنوز زنده است.پاسخ داد: علی هم ماندنی نیست. پشت سر من می آید. بدرقه اش کنید.وقتی هر دو با هم به دفتر مدرسه رفته بودند فرم اعزام بگیرند، مدیر مدرسه گفته بود: شما هر دو گل سر سبد مدرسه اید. با هم نروید. یکی تان بماند دل مدرسه نگیرد. در استان هم مقام اول باید از این مدرسه باشد. یکی تان بمانید که بشود. او به جای علی هم جواب داده بود: اگر می توانستیم، هر دو می ماندیم. نمی توانیم. مدیر به علی نگاه کرده بود تا اگر کمترین تردیدی در نگاهش می یابد، بر آن تیکه کند. علی ادامه داده بود: دست خودمان نیست هر دو بی تاب شده ایم.منوری دیگر باز سیاهی را کم رنگ کرد. نگاه افسر عراقی که به دل و روده حسین خیره مانده بود. بالا و بالاتر آمد تا به چشم های غضبناک حسین رسید.حسین انگار به شیطان نگاه می کرد. آشکارا می خواست درد و ضعف را از چشم ها کنار بزند و غرور و صلابت را جای آن بنشاند و... موفق بود.افسر عراقی ناگهان پایش را بر دل و روده حسین گذاشت و وحشیانه فشرد.آن چنان که حسین ناگهان چون اسپندی بر سر آتش از زمین کنده شد و چون لخته گوشی بی جان بر زمین افتاد و تمام کرد.بی آنکه بخواهد فریادی خفه در گلویش پیچید و نگاه افسر عراقی را به سویش گرداند. از آن سوی بی سیم شنید چه شدی سعید؟قرار بود ذکر بگویی. آرام آن چنان که فقط خودش بشنود در گوش بی سیم زمزمه کرد: چشم. قصدم تمرد نبود، ولی من الان خود، تماما ذکرم و خدا این جاست. که را صدا کنم؟احساس کرد شهادتین در دلش با ضمیر مخاطب جاری می شود. برای خودش هم این گونه شهادت گفتن، تازگی داشت. اشهد ان لا اله الا انت، و باز از دلش شنید: و اشهد ان رسول الله.تنهایی و اضطراب رفته بود و انس و آرامشی شیرین جایش را گرفته بود.یک منور دیگر آسمان را نصف کرد. افسر عراقی جلوتر آمد و درست بالای سرش ایستاد. احساس کرد هنوز جای کسی خالی است. دلش را به سمت کربلا گرداند. اگر آمدنی هستی، الان وقت آمدن توست آقا!هنوز آقا را تمام نکرده بود که نور آقا را در چشم و دلش و دست آقا را در دست هایش احساس کرد.دلش غنج رفت. حس تازه ای که هیچ گاه تجربه اش نکرده بود. با تمام دلش خندید. آقا هم خندید.انگار غنچه ای پیش روی او باز شد و عطر افشاند. رایحه ای بی نظیر تمام فضا را انباشت. از آن سوی بی سیم هم چنان صدای حرف می آمد که او دیگر نمی شنید. آقا دستش را گرم فشرد. او را از جا بلند کرد و حرکت داد. پایم آقا جا مانده است و شنید: پایت پیش از تو رفته است... به بال هایت نگاه کن.سوزشی ناگهانی در پیشانی اش احساس کرد. صدای گریه در بی سیم پیچید و او ناگهان از زمین کنده شد. جواب سوال را در این جا بیابید! سید مهدی شجاعیادبیات - تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 357]
-
گوناگون
پربازدیدترینها