محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846364316
وقتی «مرگ» در میزند...
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: سینمای ایران و معضل مخاطبانی كه سینما رفتن را از یاد بردهاندوقتی «مرگ» در میزند...
سینمای ایران علیرغم همه موفقیتهای پیدا و پنهان در عرصههای داخلی و خارجی و جدا از کارکردی که در شناساندن توانایی‌های دست‌اندرکاران وطنی هنر هفتم به متولیان جشنواره‌های بین‌المللی از خود نشان داده است، امروز در مهم‌ترین آزمون تمام اعصار خود یعنی ماراتن جذب مخاطب ایرانی در آستانه شکستی سخت و تمام عیار قرار دارد.علی اناری: واقعیت این است که ایرانی‌ها مدت‌هاست سینما را به مانند بسیاری دیگر از کالاهای فرهنگی از سبد خرید خود حذف کرده و سینما رفتن را به بایگانی خاطره‌ها سپرده‌اند. این حذف زمانی که به گذشته نه چندان دور می‌نگریم بیشتر به چشم می‌آید زیرا در این نگاه به پشت سر متوجه می‌شویم این قهر با سینما از ابتدا موضوعیت نداشته و تنها در گذر زمان به این شکلی که امروز با آن مواجه هستیم، درآمده است.وصف صف‌های بی‌انتها و طولانی مقابل گیشه سینماها را امروز تنها می‌توان از میان انبوه خاطرات عزیز و تکرار ناشدنی جوانان دهه شصت استخراج کرد و ملاحظه آمار فروش فیلم‌هایی چون «عقاب‌ها» با 9 میلیون مخاطب یا «کانی‌مانگا» با چیزی نزدیک به 6 میلیون مخاطب، امروز چون افسانه‌ای باورنکردنی در برابر ما خودنمایی میکند.این میان و در بحبوحه بحران مخاطب و گریز مردم از سالن‌های سینمایی اتفاقاتی از جنس جام جهانی فوتبال هم کمک می‌کنند تا مخاطبی که در حالت عادی هزاران عذر و بهانه موجه و ناموجه برای نرفتن به سینما در جیب دارد، دستاویزی معقول و کارساز جهت توجیه این قهر فرهنگی برای خود یافته و به مدد آن بر این قهر دیرینه اصرار ورزد. حق با تماشاگر استسیروس تسلیمی، تهیه‌کننده و فیلم‌نامه‌نویس در گفت و گو با «خبر»، گستردگی محدودیت‌ها و روشن نبودن خطوط قرمز را از جمله دلایل افت کیفی فیلم‌های ایرانی عنوان کرد و گفت: «از ابتدای انقلاب محدوده‌ای به عنوان خط قرمز برای سینمای ایران تعیین شد که گستره این محدوده از سوژه فیلمنامه‌ها تا فیزیک بازیگرها را در بر می‌گرفت. متأسفانه به جز زمان مدیریت آقای رضاداد که خیلی هم کوتاه بود باقی مدیران سینمایی علاوه بر رعایت این خطوط قرمز، محدوده آن را بر اساس سلائق شخصی‌شان گسترش دادند.»تسلیمی در ادامه افزود: «در طول این مدت با پازل‌های محدودی که سینماگران ما برای ترسیم یک قصه و فیلمنامه در اختیار داشتند هزاران فیلم سینمایی و تله فیلم و سریال تلویزیونی ساخته شد و امروز سینمای ما به نوعی از آن نو‌آوری و ابتکاری که لازمه داشتن یک سینمای پیشرو در دنیاست خالی شده است.»تسلیمی با اشاره به یک نمونه موفق عبور از خطوط قرمز در سینمای ایران اظهار داشت: «شاید برخی پیش کشیدن موضوع خطوط قرمز در مقوله ریزش مخاطب سینمای ایران را بحثی انحرافی بدانند اما فیلم «اخراجیها»، فارغ از بحث‌های کیفی میتواند مثال خوبی بر این ادعا باشد. مسعود ده‌نمکی به دلیل شرایط ویژه‌ای که داشت توانست این محدوده خط قرمز را تا حدودی پشت سر بگذارد و خب همه دیدیم که تماشاگران سینمای ایران چه استقبالی از این دو فیلم به عمل آوردند.»
تهیه‌کننده «میکس» با بیان این مطلب که امروز سینمای ایران به لحاظ محتوایی همانند چاهی است که آبی در آن باقی نمانده و طبیعتاً دلو انداختن در این چاه به نتیجه درخوری منتهی نخواهد شد، گفت: «امروز سینمای آمریکا با وجود همه آزادی‌های محتوایی و دست باز هنرمندان در انتخاب سوژه‌ها، برای پرهیز از مصیبت تکرار، ارتقای تکنولوژیک سینمایی را به عنوان راه‌حلی مؤثر در نظر گرفته و در ادامه به فیلمی مانند «آواتار» میرسد. اینجا داستان‌های ذهنی، تخیلی و فضایی با کمک تکنولوژی سه بعدی به کمک سینمای آمریکا می‌آید تا این صنعت را از ورطه تکرار سوژه‌ها برهاند.»وی افزود: «وقتی سینمای امریکا با وجود همه آزادی‌هایی که در اختیار دارد به فقر سوژه میرسد، بیان این واقعیت که سینمای ما - با وجود همه محدودیت‌هایی که با آن دست به گریبان است - امروز دیگر چیزی برای عرضه به مخاطب خود ندارد ادعای گزافی نمی‌تواند باشد.»تهیه‌کننده «پرنده کوچک خوشبختی»، بی‌انگیزه شدن تماشاگران سینمای ایران برای حضور در سالن‌های سینما را امری قابل درک دانست و اظهار داشت: «متأسفانه به لحاظ تکنولوژیک در سطحی نیستیم که مانند سینمای آمریکا به راه‌های میان‌بری همچون «آواتار» بیندیشیم. نتیجه اینکه تماشاگر ما برای دیدن فیلم جدیدی که روی پرده آمده هیچ انگیزه‌ای ندارد چون به شکل ناخوداگاه می‌داند قرار نیست موضوع تازه‌ای برایش طرح کنند.»تسلیمی با مقایسه وضعیت نشر کتاب در کشور با شرایط تولید فیلم و نگاهی که مخاطب به این دو کالای فرهنگی دارد گفت: «متأسفانه بلایی که در این مدت سر کتاب آمد به نوعی در سینما بازتولید شد. زمانی به دلیل توقیف پی در پی کتاب‌ها، کار به جایی رسیدکه اگر کتابی جدید به چاپ می‌رسیدکسی رغبتی به خریدن و خواندن آن نداشت چون فرض بر این بود کتاب فوق تا سر حد امکان سانسور شده است که توانسته اجازه نشر بگیرد. امروز هم فرض مخاطب بر این است فیلم‌های روی پرده بعد از گذر از انواع و اقسام فیلترها چیزی خاصی برای نشان دادن ندارند زیرا اگر داشتند به راحتی اکران نمی‌‍شدند.»تسلیمی در انتها با تاکید دوباره بر فقر محتوایی سینمای ایران در سال‌های اخیر اظهار داشت: «برای جذب مخاطبان به سالن‌های سینما لازم است حیطه محتوایی و نمایشی ما گسترده‌تر شود. هر راه حلی غیر از این تنها مسکنی موقتی خواهد بود که پس از گذشت اندک زمانی بی‌اثر بودنش نمایان شده و همه چیز را به روز اول باز خواهد گرداند.»مشکل فقط متوجه فیلم‌ها نیستشاهرخ دولکو، کارگردان سینما و تلویزیون بحث ریزش مخاطب در سینمای ایران را معضلی فرهنگی و اجتماعی خواند که دلایل وقوعش به یک مورد واحد محدود نمی‌شود. او در این خصوص به «خبر» گفت: «مجموعه‌ای از عوامل در این قضیه دخیل هستند و اتفاقاً همگی روی هم تأثیر می‌گذارند. مشکلات و کمبودهای سخت افزاری را باید جزو دلایل قدیمی‌تر این معضل به حساب بیاوریم. کمبود سالن‌های سینما، کیفیت پایین سینماهای فعلی و گران بودن بلیت سینما از جمله مشکلاتی هستند که هرکدام‌شان به تنهایی برای منصرف شدن یک مخاطب از مراجعه به سینما کفایت میکند.»وای افزود: «از طرف دیگر ما در زمینه پخش، نمایش و اصولاً بعد فنی اکران فیلم‌ها هم دچار مشکل هستیم. به عقیده من فیلم دیدن در برخی سالن‌های سینما نوعی توهین مستقیم به مخاطب است. صندلی‌های خراب، آپارات‌های قدیمی که هیچ رنگ و نوری را به شکل واقعی خود منعکس نمی‌کنند، سیستم‌های صوتی مستعمل به علاوه رفتار نامناسب کارکنان سینما از جمله کمبودهای سینمای ایران در عرصه اکران و نمایش است.»دولکو در ادامه با وارد دانستن بحث افول سینمای ایران در زمینه محتوا و داستان طی سال‌های اخیر اظهار داشت: «اما بحث جدیدتر و البته درست‌تر در زمینه چرایی و چگونگی ریزش مخاطب سینمای ایران به موضوع افول سینمای ایران برمی‌گردد. سینمای ایران امروز چه به لحظ ساختاری چه به لحاظ تنوع موضوع و ایده در دوران رکود خود به سر می‌برد. تماشاگری که به ماهواره، دی‌وی‌دی فیلم‌های روز دنیا و اینترنت دسترسی دارد، با توجه به قدرت مقایسه‌ای که این امکانات به او داده‌اند، ترجیح می‌دهد به سمت فیلم‌های ایرانی نرود.»نویسنده «خواب لیلا» با تاکید مجدد بر مؤثر بودن کمبودهای سخت‌افزاری در بحث ریزش مخاطب گفت: «نباید بخش کمبودهای سخت‌افزاری را فراموش نکنیم. بسیاری از فیلم‌های ما در سالن‌های سینما مورد بی‌توجهی مخاطب سینما قرار می‌گیرند اما از همین فیلم‌ها در شبکه نمایش خانگی استقبال می‌شود. این نشان می‌دهد که مشکل فقط به خود فیلم‌ها برنمی‌گردد.»وی در ادامه افزود: «وقتی سالن‌های سینمای ما مطلوب نیست، هنگامی که یک خانواده چهار نفری باید بیش از دوازده هزار تومان پول بابت بلیت یک فیلم بدهد، زمانی که اطراف ساختمان سینما جای پارک برای اتومبیل شما وجود ندارد، بهترین نتیجه و بهترین کار این است که قید سینما رفتن را زده و با خرید یک سی‌دی 1500 تومانی، در خانه و کنار اعضای خانواده به تماشای فیلم مورد علاقه بنشینید.»
دولکو توجه ویژه و همزمان به مشکلات نرم‌افزاری و سخت‌افزاری سینمای ایران را تنها راه برون رفت از این چرخه باطل توصیف کرد و اظهار داشت: «معضل اصلی امروز سینمای ایران معجونی از مشکلات نرم‌افزاری و سخت‌افزاری است. امروز به همان اندازه که سینماگران ما باید به دنبال ساختارهای نو، جذابیت‌های بصری، ایده‌های جدید و قصه‌های بهتر باشند، مسئولان و متولیان فرهنگ کشور هم باید به فکر تقویت زیرساخت‌های سینما باشند.»وی در انتها با انتقاد از محدودیت‌ها و خط قرمزهای سلیقه‌ای در سینما گفت: «نباید از محدودیت‌هایی که خطوط قرمز تعیین و ترسیم شده برای سینما به وجود آورده‌اند به سادگی گذشت. وقتی دایره موضوعات شما تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود خود به خود تعداد زیادی قصه از دست رفته و حرام می‌شود. این درست که محدودیت موجب خلاقیت می‌شود اما این خلاقیت و تخیل هم برای خود حد و مرزی دارد. تنها نتیجه‌ای که از این محدودیت‌ها نصیب سینما می‌شود، دور باطل تکرار، تکرار و باز هم تکرار در خلق مضامین و قصه‌هاست.» مشکل از فیلم‌هاست و نه حاشیه‌هامحمدتقی فهیم، روزنامه‌نگار و منتقد سینما در گفت و گو با «خبر»، با اشاره به اهمیت بحث مخاطب در حوزه سینما گفت: «آن‌هایی که مطالب من را در مطبوعات و مجلات سینمایی دنبال می‌کنند می‌دانند نقطه هدف من طی چند سال گذشته و در اکثرقریب به اتفاق مصاحبه‌ها و یاداشت‌ها بحث مخاطب و اهمیت آن بوده است.»فهیم با بیان اینکه امروز تمام ضعف‌ها و اشکالات سینمای ایران ناشی از نبود مخاطب است، مهم‌ترین دلیل خود برای دفاع از فیلم «اخراجیها» را ناشی از اهمیت این مسئله و موفقیت این فیلم در عرصه جذب مخاطب عنوان کرد و اظهار داشت: «من دلیل اصلی قهر مخاطب از سینمای ایران را در خالی شدن سینمای ایران از آثار خوب می‌دانم. البته برخی دلایل دیگری برای این مسئله می‌تراشند؛ از جمله گسترش فعالیت موسسات ویدئوی خانگی، پخش سریال‌های ریز و درشت از تلویزیون و یا حتی وجود شبکه‌های فارسی‌زبان ماهواره‌ای، اما به نظر من هیچ کدام از این موارد دلیل اصلی و قطعی بریدن مخاطبان از سینمای ایران نیستند.»وی افزود: «برای اثبات این ادعا کافی است نگاهی گذرا به دیگر کشورهای دنیا و تجربه‌هایی که از سر گذرانده‌اند بیاندازیم. در این کشورها انواع و اقسام تفریحات و امکانات سرگرمی برای هر قشر و هر سن و سالی، به وفور وجود دارد. مطمئناً کسی به اینکه مردم این کشورها در مقوله انتخاب نوع سرگرمی فرسنگ‌ها جلوتر از مردم ما هستند کوچکترین تردیدی وارد نمی‌سازد، اما می‌بینیم در همین کشورها سینما مخاطبان خود را تمام و کمال حفظ کرده و سینمادوستان به دلیل توجه به سایر سرگرمی‌ها سینما را فراموش نکرده‌اند.»سردبیر مجله «پیل‌بان» در انتها کمبود سالن‌های سینما و نبود امکانات نمایشی مناسب را دلیل اصلی ریزش مخاطب سینمای ایران ندانست و گفت: «در سینمای پیش از انقلاب هم ابتدا فیلم‌ها فروش کردند و بعد از آن بود که بخش خصوصی وارد حیطه سالن‌سازی شد. نمی‌خواهم وارد این بحث شوم که اول مرغ بوجود آمد یا تخم مرغ، اما این را می‌دانم که کلید همه این مشکلات در خود فیلم‌ها نهفته است. فیلم‌های ما مردم را راضی از سینما بیرون نمی‌فرستند و این مخاطب را برای بازگشت دوباره به سالن سینما ترغیب نمی‌کند.»منبع: خبر آنلاینتنظیم از گروه هنر تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 173]
-
گوناگون
پربازدیدترینها