محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844928546
نقش ايران در جغرافياي سياسي و فرهنگي جهان اسلام
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
نقش ايران در جغرافياي سياسي و فرهنگي جهان اسلام ايران امت مسلمان ايران از صدر اسلام مورد توجه رسول خدا و خاندان عترت بوده است؛ چنان که پيامبر اکرم (صلي الله عليه و آله) فرموده اند: «بهره ايرانيان از اسلام، از همه ملت هاي ديگر بزرگ تر است». نيز آن حضرت فرموده اند: «سعادتمندترين غير عرب ها به اسلام، ايرانيان اند». آن خاتم رسولان تأکيد کرده اند: «اگر ميوه ي دين به ستاره ثريا آويخته باشد، حتماً مردمي از فرزندان ايران زمين آن را مي چينند». (1) حضرت علي (عليه السلام) نقل کرده اند از رسول اکرم (صلي الله عليه و آله) شنيدم که خطاب به اعراب مي فرمودند: «سوگند به خداوند متعالي همچنان که در آغاز، شما رژيم حاکم بر ايران را ساقط نموديد، در آينده ي تاريخ، ايرانيان نظام سياسي شما را از بين خواهند برد». (2) نيز امام صادق (عليه السلام) روايت کرده اند: حضرت محمد (صلي الله عليه و آله) چنين فرمودند: «شما (اي اعراب!) با ايرانيان بر اساس تنزيل وحي و قرآن نبرد مي کنيد و جهان به پايان نمي رسد تا روزي که آنان با شما بر اساس تأويل وحي مي جنگند». (3) ايرانيان بر اساس روايتي، زمينه ساز حکومت حضرت مهدي (عج) هستند؛ چنان که مصطفاي پيامبران مي فرمايند: «مردي از شرق قيام مي کند و مقدمات را براي انقلاب موعود جهاني فراهم مي سازد». (4) نخستين ايراني مسلمان، سلمان است که از سوي رسول خدا (صلي الله عليه و آله) به شرف «سلمان منا اهل البيت» نايل گرديد. بعد از او، ايرانيان مقيم يمن به اسلام روي آوردند. در هنگامه ي بعثت، ايران گرفتار ظلم، جهالت، خرافات و ستم پادشاهان ساساني بود تا آن که خورشيد اسلام اين کشور را از تاريکي رهانيد و سپاه اسلام در دو جنگ قادسيه به سال 15 ق.، و نهاوند در سال 21 ق، قواي دولت ساساني را درهم شکستند و ايران را فتح کردند و از آن پس، فرهنگ اسلامي در اين سرزمين به طور شگفت انگيزي گسترش يافت. اسلام سبب گرديد تا ايراني با نيروي معنوي و توانايي هاي دروني به دانش و معرفت روي آورد و چنان در تمدن اسلامي تأثير گذاشت که قرن ها آسيا، آفريقا و اروپا را از نظر فکري و معنوي تغذيه مي کرد. ايرانيان در دستگاه رهبري جهان اسلام نفوذ پيدا کردند، مقامات قضايي را به دست آوردند و مراکز علمي و حوزه هاي اسلامي متعددي نيز به دست آنها تأسيس شد. وقوع انقلاب اسلامي ايران به رهبري امام خميني (رحمه الله)، موجب گرديد تا مسلمانان جهان اميدوار شوند و از حصارهاي اسارت آور بيرون آيند و مبارزات خود را بر ضد ستم و استکبار استوار سازند. کشورهاي اسلامي و مسلمانان ديگر نواحي جهان با الهام از اين حرکت اسلامي، ابرقدرت ها و طرفداران آنان را در موجي از هراس، ناتواني و نگراني فروبرده اند. امام خميني (رحمه الله) فرموده اند: «انقلاب اسلامي ايران با تأييد خداوند منان در سطح جهان در حال گسترش است. ان شاء الله با گسترش آن، قدرت هاي شيطاني به انزوا کشيده خواهند شد و حکومت مستضعفان برپا و زمينه براي حکومت جهاني مهدي (عج) مهيا خواهد شد». «اين انقلاب اسلامي ايران، چنان در دنيا چهره پيدا کرده است که همه قدرت هاي بزرگ را به وحشت انداخته است که مبادا به چهره واقعي آن همه جا توجه کنند و يک وقت ابرقدرت ها ببينند که ممالک اسلامي و ممالک ديگر از دست آنها رفت. از اين جهت کوشش مي کنند هسته مرکزي (آن) را بکوبند». (5) ايران با 1/648/195 کيلومتر مربع مساحت، بخش وسيعي از فلات ايران را دربر مي گيرد و در نيمه جنوبي منطقه معتدله شمالي در جنوب غربي آسيا قرار دارد. شرقي ترين نقطه آن، کوهک در مرز پاکستان و غربي ترين نقطه اش، بازرگان در مرز ترکيه است. بين اين دو مکان، 79 دقيقه اختلاف زمان وجود دارد. ايران همچون پلي ميان آسياي مرکزي و غربي و نيز برآمدگي اي است که دشت هاي آسياي مرکزي را به فلات آسياي صغير و اروپا پيوند مي دهد. ايران، 807 کيلومتر با دو جمهوري آذربايجان و ارمنستان مرز خشکي و آبي دارد. اين مرز در خراسان شمالي با ترکمنستان 1206 کيلومتر است. ضمناً با همسايه هاي شمالي 657 کيلومتر مرز آبي دارد. طول مرز ايران با افغانستان، پاکستان، عراق و ترکيه به تريتب 945، 978، 1609 و 486 کيلومتر است. مهم ترين ناهمواري هاي ايران را ارتفاعات زاگرس، البرز، کوههاي منفرد مرکزي و شرقي، و ناهمواري هاي خراسان تشکيل مي دهد. منابع آب ايران غالباً در نواحي شمالي، غربي و شمال شرقي جاري است و معروف ترين آنها سفيد رود، ارس، اترک، کارون، زاينده رود، کرخه و... مي باشد. درياي مازندران در شمال ايران قرار دارد و خليج فارس و درياي عمان، يک سوم کناره هاي جنوبي ايران را تشکيل مي دهد. ايران به دليل عرض جغرافيايي گسترده، و نيز ناهمواري ها و دوري و نزديکي به دريا، داراي آب و هوايي متفاوت است، ولي سه نوع اقليم و آب وهواي صحرايي و نيمه صحرايي، کوهستاني و خزري را مي توان در اين کشور ناظر بود. واژه ايران که در فارسي ميانه به صورت اران بوده، از صورت قديم آريانا، يعني سرزمين آريايي ها گرفته شده است. در سال 1314 ش، بر اساس تقاضاي دولت وقت ايران، نام «رسمي» ايران به جاي پارس، پرشا و... براي اين قلمرو تثبيت گرديد. ايرانيان جزو دسته شرقي هند و اروپايي اند. زبان مردم ايران فارسي است، ولي استفاده از لهجه ها و گويش هاي گوناگون در نقاط مختلف متداول است. بر اساس اصل دوازده قانون اساسي جمهوري اسلامي، دين رسمي ايران اسلام و مذهب جعفري اثني عشري است، ولي ديگر مذاهب اسلامي داراي احترام کامل هستند. 99/38 درصد ايرانيان مسلمان هستند که اکثريت آنان شيعه اند. مرکز ايران تهران است و از شهرهاي مذهبي آن مي توان مشهد مقدس، قم، ري و... را نام برد. روز ملي ايران دوازده فروردين، سال روز استقرار نظام جمهوري اسلامي ايران است. مهمترين ذخاير معدني ايران، نفت و گاز است، ولي اين کشور در توليد محصولات کشاورزي و دامي گام هاي موثري برداشته و در به دست آوردن محصول گندم به استقلال کامل رسيده است. گسترش صنايع سنگين از جمله فولاد، ذوب آهن و ماشين سازي، از جمله تلاش هاي اين کشور پس از پيروزي انقلاب اسلامي است. احداث و توسعه سد سازي نيز اين کشور را به سوي ترقي اقتصادي سوق داده است.(6)*ايران به منزله مرکز مذهب تشيع هيچ دليلي نمي توان يافت که مرکز بودن ايران براي تشيع را ضروري و اجتناب ناپذير سازد. هيچ عنصري از مذهب تشيع اين مسئله را الزامي نمي کند، و محض نمونه، نقشي همانند نقش محوري مکه براي ايران به رسميت نمي شناسد. امروزه، ايران، نه يگانه مرکز مذهبي تشيع، که صرفاً مهمترين مرکز آن است، و اين اهميت را از آنجا به دست آورده که بر حسب اتفاق، محل سکونت مراجع شده است. تثبيت جايگاه قم، به منزله مرکزي مهم براي تحصيل، اساساً در اين قرن صورت گرفت، و هيچ دليل مذهبي اي براي عنايتي اين چنين به قم وجود ندارد. همان گونه که پيش تر گفتيم، از نظر تاريخي، ايران حتي مرکز اصلي تشيع نيز نبوده است؛ بر خلاف کشور عراق که به يمن اماکن مقدسش، از جمله آرامگاه دو امام برجسته شيعيان، [ امام ] علي (عليه السلام) و [ امام ] حسين (عليه السلام)، از همه شرايط لازم براي آنکه مرکز تشيع باشد، برخوردار است. صرفاً در سال 1500 و در ابتداي دوران صفوي بود که تشيع به منزله مذهب حکومتي ايران برگزيده شد؛ تصميمي که مستلزم مبارزه اي گسترده براي شيعه کردن اکثريت سني اتباع ايران بود. کربلا و نجف در عراق، از دير باز مرکزهايي براي دانش پژوهي شيعيان به شمارمي آمدند، اما ايران تا آن زمان چنين نبود. به تدريج که ايران طي قرنهاي شانزده تا بيست، جايگاه خود را به مثابه يگانه دولت رسمي شيعه در جهان اسلام تثبيت مي کرد، قدرت و نفوذش بر تشيع نيز به ناگزير افزايش يافت. در اين روند، کم کم نشانه هاي تأثير عميق و منحصر به فرد فرهنگ ايراني را بر آداب شيعي، و نه چندان بر الهيات آن، مي توان مشاهده کرد. با اين همه، تا اواخر قرن بيستم، هيچ جاي ايران، جز اصفهان، نمي توانست در آموزش تشيع با کربلا و نجف برابري کند. از اين روست که تا دوران صفويه، شيعيان عرب کوچک ترين مشکلي براي سازش ميان تشيع و عربيت خود نداشتند. تنها از اين زمان به بعد بود که ايران به منزله قدرتي حکوlتي براي شيعيان عرب اهميت يافت؛ هر چند اهميت عراق به منزله ي مرکز جهان تشيع، باز هم بسيار بيشتر بوده است. با اينکه در ايران زيارتگاه هاي نسبتاً مهمي همچون اصفهان (7) و مشهد وجود داشتند، و مراجع و روحانيون بزرگ شيعه غالباً در آن زندگي مي کردند، اين کشور در انديشه شيعي عرب نقش چندان برجسته اي نداشت. فرهنگ ايراني هر چند شيعي بود، فرهنگي بيگانه به شمار مي آمد. صرفاً در دهه 1970 بود که آزار و اذيت شيعيان به دست رژيم بعث به ويژه صدام حسين، آزادي تحقيق و نهاد روحانيت را از ميان برد و بيشتر روحانيون برجسته شيعه مجبور شدند اين کشور را ترک، و به ايران مهاجرت کنند. نفوذ قم به منزله مرکزي براي بيان ديدگاه مذهبي شيعيان، در دوران آيت الله خميني بسيار افزايش يافت، به ويژه آنکه تحت رهبري وي تفاسير تازه و جسورانه اي از مکتب تشيع مطرح شد. امروزه به سبب سياستهاي ظالمانه دولت عراق، بيشتر روحانيون برجسته شيعه ناچار به ايران پناه برده اند؛ زيرا در کشوري که در آن صدام هرگز در اعدام و ترور پي در پي روحانيون عالي رتبه شيعه ترديد نکرده است، در امان نيستند. در نتيجه، در دوران حکومت صدام، کار عراق به آنجا رسيد که با کمال حماقت و به صورتي يک جانبه، مرجعيت مذهبي شيعيان را به ايران واگذاشت. حکومتهاي عربي ديگر نيز، با کوته نظري مشابهي، کاري براي مقابله با برتري مذهبي ايران و تقويت مراکز داخلي مرجعيت و تحصيل علوم شيعي انجام ندادند. اگر دانش پژوهي شيعي در عراق از سال 1970 رو به افول نهاد، در بحرين، کويت و عربستان سعودي تقريباً وجود خارجي ندارد، و در لبنان نيز، فقط در اين اواخر در حال پديدار شدن است. به همين دليل، امروزه شيعيان چاره اي ندارند جز اينکه در زمينه بيان ديدگاههاي مذهبي (يا حتي سياسي ـ مذهبي) شيعه تا حدي رهبري ايران را بپذيرند. از اين رو، پيروان مراجع مختلف براي نظر خواهي از آنان، گاه به ايران مسافرت مي کنند. مسئله اصلي، تعيين نوع قدرتي است که يک مرجع بر مقلدانش اعمال مي کند. در واقع، حتي ميان انديشمندان روحاني، طيفي از اعتقادات به چشم مي خورد که در يک سوي آن ديدگاهي به شدت اقتدارگرايانه قرار دارد. اين ديدگاه، فقيه را برگزيده خدا مي شمارد، (8) و سخن او را تقريباً در همه حوزه هاي زندگي غير قابل چون و چرا قلمداد مي کند. آيت الله خميني همچون گروهي ديگر از فقها نماينده اين انديشه است. در مقابل، بر پايه تفاسيري آزادانه تر، خداوند به آدميان عقل عطا کرده و بدين وسيله به آنان اختيار داده است تا از ميان تفاسير گوناگوني که فقهاي مختلف از انديشه سياسي اسلام به دست داده اند،آنچه را درست مي دانند (حتي از طريق انتخابات عمومي) برگزينند. (برخي مجتهدان برجسته و جديد شيعه، همچون محمد باقر صدر از عراق يا محمد جواد مغنيه از لبنان، بحثهاي قوي فقهي و کلامي اي در حمايت از نظريه ي اخير ارائه داده اند که دقيقاً در تقابل با ايدئولوژي حکومتي و رسمي ايران است. (9) به طور کلي، يک مقلد براي نظر خواهي در امور مذهبي يا درباره به کار بستن احکام مذهبي در امور روزمره ـ که وقتي ناظر به روابط بين يک حکومت ظالم سني و جامعه شيعي باشد، به سادگي به عرصه سياست کشيده مي شود ـ به مرجع خود مراجعه مي کند. بنابراين در سطح رسمي و نظري، برخي از مراجع طالب اطاعت محض از فتاوا در سطحي وسيع اند؛ در حالي که برخي ديگر، حوزه هاي بيشتري را به اختيار افراد وا مي گذارند. در مقام عمل، آزادي رفتار حتي بيش از اين است. در همه مذاهب، در سطح زندگي روزمره ميزان پايبندي يا اهتمام مؤمنان به پذيرش اصول مذهبي و ديدگاه هاي رهبران ديني شان، درجات گوناگوني دارد. کسي نمي تواند براي تاثير مذهب و تفاسير آن بر زندگي شخصي افراد، زندگي جامعه، و موضع سياسي جامعه درباره موضوعاتي که براي رفاه حال آن اهميت دارند، به روشني حدي را معين سازد. بنابراين شيعيان براي ديدگاههاي مراجعشان در حوزه هاي گوناگون زندگي اهميت يکسان قائل نيستند. (در تشبيهي هر چند ناقص مي توانيم به ديدگاه کاتوليکها اشاره کنيم که تعاليم واتيکان را به درجات متفاوت مي پذيرند، مثلاً شايد بسياري از ايتاليايي ها تعاليم واتيکان را در باب کنترل جمعيت نپذيرند، اما خود را کاتوليکهايي مي دانند که با جديت به وظايفشان عمل مي کنند.) از اين روي، به منزله يک اصل، کلام مراجع شيعه نه فقط مشتمل بر تفسير اصول مذهبي است، بلکه مي تواند در برگيرنده نوعي تفسير باشد که موضوعات اساسي زندگي سياسي را تحت تأثير قرار مي دهد. افزون بر اين، برخي مراجع درباره مسايل سياسي به راحتي و تفصيل اظهار نظر مي کنند، حال آنکه برخي ديگر ترجيح مي دهند فقط در باب موضوعات و تفاسير مذهبي سخن بگويند. امروزه با اقامت بسياري از مراجع مهم در ايران، مسئله «سياسي شدن» آموزه هاي مذهبي پيچيده تر شده است و به سختي مي توان تأثير انديشه سياسي يا منافع حکومت ايران را از تفاسير مذهبي و نگرش يک مرجع خاص تفکيک کرد. با اين همه، اگر امروزه شيعه اي بخواهد از مرجعي همچون آيت الله سيستاني، که کمتر سياسي است (10) تقليد کند، لزومي ندارد رهبري سياسي يا ايدئولوژيک حکومت ايران را در موضوعي که مرجعش به آن معتقد نيست، بپذيرد. بسياري از شيعيان به صراحت اعلام مي دارند که بين اظهارات مرجعشان در مورد مسائل مذهبي، و نظرات او در باب مسائل سياسي روز به دقت تفاوت قائل مي شوند؛ و براي تصميم گيري درباره آنچه مناسب و پذيرفتني است، به انديشه خود استناد مي کنند.**تحول دروني تفکر اسلام شيعي در ايران اگر بپذيريم که دگرگوني هاي سياسي و اجتماعي مي توانند زمينه اي فراهم کنند که تفاسير نادرست از آموزه هاي مذهبي، که سالها بر جامعه تسلط داشتند، کنار گذاشته شوند و تصوير اصلي از آن آموزه ها دوباره مطرح شود، مي توان گفت: در ايران هم عوامل متعددي منجر به تفسير نوين انقلابي و راديکال از تشيع و اسلام شيعي شد، به گونه اي که توانست نقش ايدئولوژي انقلاب اسلامي را ايفا کند. در واقع، در طول يکصد سال اخير، برداشت سنتي شيعه از بسياري مقولات و مفاهيم مذهبي به تدريج تغيير کرد. بخشي از اين تحول ناشي از آگاهي فکري مردم و بخشي مربوط به تحولات سياسي ـ اجتماعي جامعه بود، قسمتي نيز به نقش اجتهاد يعني ابزار مقطعي و ذاتي مذهب تشيع براي انطباق با تحولات تازه برمي گشت. حاصل اين تحول کنار گذاشتن رضايت به تقدير و سرنوشت و کشيده شدن به سوي مبارزه و عمل بود. (11) نقش امام خميني (رحمه الله) و روند ايدئولوژيک شدن تشيع در فرايند انقلاب اسلامي، اسلام شيعي به مثابه ايدئولوژي، راهنماي عمل و رهايي ساز جلوه گر شد. در اين زمينه، نقش امام خميني (رحمه الله) به عنوان ايدئولوگ انقلاب اسلامي برجسته است. مهم ترين اقدام ايشان در اين زمينه، ايجاد تغييرات اساسي در تفکر اجتهادي شيعه نسبت به سياست بود؛ از جمله، ابطال نظريه «جدايي دين از سياست»، تحريم تقيه و سکوت در برابر ظلم شاه، حمله به دربار و نهاد سلطنت، و ادامه مبارزات تا تغيير نظام سلطنتي به يک حکومت اسلامي. مبناي اين تغييرات تفسير جديدي بود که امام راحل (رحمه الله) از مفاهيم، آموزه ها و نمادهاي اسلام شيعي ارائه داد و تصويري از اسلام ترسيم کرد که ضد استعمار، ضد بي عدالتي و جهل، ضد تبعيض هاي طبقاتي و امپرياليسم بود. در واقع، قرائت ايشان از عناصر و آموزه هاي اسلام شيعي دست کم در برخي موارد، چهره اي ايدئولوژيک بدان بخشيد، به گونه اي که تمامي دقايق و عناصر آرماني، انساني و انقلابي ساير ايدئولوژي هاي سياسي ـ اجتماعي نوين و رهايي بخش را د ر خود انعکاس مي داد. در اين ايدئولوژي انقلابي، اسلام را به عنوان مکتبي توحيدي معرفي مي کند که غناي مفهومي و محتوايي آن تمامي زوايا و زمينه هاي زندگي انسان و شئون فردي، اجتماعي، مادي و معنوي او را در بر مي گيرد. ايشان سياست را همنشين ديانت ساخت و هر دو را با سيمايي عرفاني زينت مي داد و در کنش اجتماعي، هر سه را در جايگاه نظريه راهنماي عمل نشاند. (12) محورهاي اساس اين ايدئولوژي عبارت بودند از: تأکيد بر ابعاد سياسي اسلام شيعي و جنبه هاي ضد استبدادي و ضد امپرياليستي آن، تاکيد بر مبارزه و پذيرش سختي و مشقات، ارائه تصويري تاريخي از حکومت اسلامي و تأکيد بر ضرورت تشکيل آن، پرهيز از تفرقه ميان مسلمانان و تأکيد بر وحدت ميان اهل سنت و شيعيان. (13) ***پي نوشتها: 1 ـ حسام الدين هندي، کنزالعمال، ج 12، ص 90. 2 ـ نهج السعاده، ج 2، ص 703. 3 ـ علامه مجلسي، بحارالانوار، ج 67، ص 174. 4 ـ محمد محمدي ري شهري، تداوم انقلاب اسلامي ايران تا انقلاب جهاني مهدي، ص 37. 5 ـ در جستجوي راه از کلام امام، دفتر دهم، ص 447. 6 ـ آشنايي با کشورهاي جهان (ايران)، سعيد بختياري، رشد جغرافيا، شماره 29، گلي زواره، غلامرضا، جغرافياي جهان اسلام، مرکز انتشارات موسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني، 1385، صص 208 ـ 211. 7 ـ اصفهان هرگز به منزله زيارتگاه براي شيعيان مطرح نبوده است. البته از دوران صفويه علماي بسياري در آن مي زيسته اند و يکي از مراکز مهم تجمع علماي شيعه بوده است. 8 ـ همه انديشه وران شيعي فرد صاحب فتوا را چنان با ارج و مقام مي دانند که نظراتش براي مقلدانش واجب الاتباع تلقي مي شود؛ اما هيچ يک بر اين باور نيستند که فقيه برگزيده خداست، بلکه معتقدند فقيه بايد حکم خدا را بازگو کند و حکم خدا بايد اطاعت شود. فقيهي که چنين نکند و بر اساس هواي نفس فتوا دهد از مقام خود فرومي افتد و اطاعتش حرام مي شود. پس در واقع تبعيت از حکم خداست و فقيه عادل صرفاً حکم خدا را استنباط مي کند و خود نيز مکلف است بدان عمل کند. 9 ـ نويسنده بدون شناخت کافي از مرجعيت شيعه اظهار نظر کرده است. مرحوم محمد جواد مغنيه که بيش از پيروزي انقلاب اسلامي با روش امام خميني (رحمه الله) در مبارزه عليه شاه موافق نبود، پس از پيروزي انقلاب در ميان جمع کثيري از طرف داران خود در لبنان اعلام داشت که ما همگي مجنون بوديم و امام خميني تنها غافل دوران است و وي همه را به تبعيت از امام خميني تشويق کرد. شهيد سيد محمد باقر صدر نيز که اساساً مشيي متفاوت با مرحوم مغنيه داشت، صرفاً در روش مبارزه امام خميني اختلاف نظر داشت. او معتقد بود همچون اخوان المسلمين ابتدا بايد کادرسازي کرد و از طريق نخبگان تربيت شده و با ايجاد يک تحول بنيادين فرهنگي به تغيير حکومت و اسلامي کردن آن دست يافت. شهيد سيد محمد باقر صدر نيز پس از پيروزي انقلاب اسلامي، بر درستي روش امام خميني گواهي داد و آمادگي خود را براي عزيمت به ايران اعلام داشت و به همگان توصيه کرد که «در امام خميني ذوب شويد، همانگونه که او در اسلام ذوب شده است». در بحث ميزان آزادي مقلدان، همه مراجع شيعه يکسان مي انديشند. مقلد هر مرجعي مکلف است که از نظرات مرجع خود که البته آن را آزادانه برگزيده است، پيروي کند. در مسايل حکومتي در صورت وجود حکومت اسلامي شيعي همه اختيارات حاکم اسلامي در اختيار رهبر اسلامي قرار مي گيرد و مراجع نيز از او تبعيت خواهند کرد. در صورت نبود حکومت اسلامي، حکم هر يک از مراجع براي همه شيعيان لازم الاتباع خواهد بود. 10 ـ کمتر سياسي بودن آيت الله سيستاني از نوع تعامل ايشان با تحولات کنوني در عراق هويداست! مراجع نجف و شخص آيت الله سيستاني نشان دادند که مرجعيت شيعه هميشه در سياست دخالت داشته است؛ زيرا نمي توان در خدمت مردم و در کنار آنان بود و از مهمترين مسائل مبتلا به آنان يعني مباحث سياسي و اجتماعي به دور بود. 11 ـ حمزه امرايي، انقلاب اسلامي ايران و جنبش هاي اسلامي معاصر، ص 35. 12 ـ حميد اخوان مفرد، ايدئولوژي انقلاب ايران، ص 233. 13 ـ فاضلي نيا، نفيسه: ژئوپلتيک شيعه و نگراني غرب از انقلاب اسلامي، مؤسسه شيعه شناسي، 1386، صص 75 و 76. فهرست منابع: 1 ـ فاضلي نيا، نفيسه: ژئوپلتيک شيعه و نگراني غرب از انقلاب اسلامي، مؤسسه شيعه شناسي، 1386، صص 75 و 76. 2 ـ فولر،اي فرانکه: شيعيان عرب، مسلمانان فراموش شده، ترجمه خديجه تبريزي، انتشارات مؤسسه شيعه شناسي، قم، 1384، صفحات، 151 - 154.3 ـ گلي زواره، غلامرضا، جغرافياي جهان اسلام، مرکز انتشارات مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني، 1385، صفحات 208 ـ 211. منبع: کتاب نگاهي به تاريخ -تاريخ عمومي جهان اسلام -تاريخ کشورهاي اسلامي/خ
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 606]
-
گوناگون
پربازدیدترینها