واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: یادداشت ویژه حمیدرضاصدر: پرسش های پیروزی اینتر- چالش با واقعیت محض اینتر 2 - چلسی یکنراتزوری بهترین بازی اش را ارائه نداد، در حالی که نمی توانیم بگوییم مردان مورینیو منفی ظاهر شد. آنها برابر ستاره های بارسا نمایش قابل قبولی دادند و در ده پانزده دقیقه واپسین به دفاع آهنین و چند لایه شان پناه بردند و سرانجام هم پیروز شدند. می توانستیم در چهره بازیکنان اینتر آماده بودنشان برای انجام مهمترین بازیهای زندگی شان در هفته های پیش رو را ببینیم.چلسی صفر – اینتر یکاحتمالا بهترین بازی اینتر در فصلی که سپری شد همین بازی بود. آنها از نظر تاکتیکی کامل و بی نقص ظاهر شدند و هر بار توپ را تصاحب کردند خطرناک و زهردار به جلو تاختند. بازیکنان چلسی برابر مردان مورینیو بدل به مردان تک افتاده ای شده بودند. نمی توان انکار کرد که آنچلوتی مقهور مورینیو شده بود. آن هم در استمفورد بریج.اینتر 3 - بارسلونا یکبله توپ در اختیار بازیکنان بارسا قرار داشت، ولی آنها نمی توانستند دروازه سزار را تهدید کنند. آیا براستی این امر منفی قلمداد می شود؟ آیا این به مفهوم پرهیز از زدن گل هم هست؟ اینتر سه بار دروازه والدس را گشود در حالی که ابتدا یک گل هم دریافت کرده بود. آنها در هر نیمه حدید پانزده دقیقه چنان دروازه والدس را مورد هجوم قرار دادند که تیم دیگری در این فصل آن را تکرار نکرد. البته آنها در اواخر دیدار یازده نفره دفاع کردند، ولی آیا تیمی که سه گل زده نباید برابر تهاجمی ترین تیم دنیا که عنوان قهرمان اروپا را دارد جانانه دفاع کند؟بارسلونا یک – اینتر صفروقتی تیمی هفتاد دقیقه ده نفره برابر بارسا بازی می کند چه چاره ای جز روی آوردن به دفاع دارد؟ آرسنال یازده نفره تلاش کرد برابر بارسا تهاجمی بازی کند و به آن شکست خفت بارانه تن داد (نمایش دریادلانه منچستر یونایتد پس جلو افتاده سه بر یک برابر بایرن مونیخ در اولد ترافورد و سپس حذفشان از یادمان نرفته)، چرا اینتر باید خود را به آن باتلاق پرتاب می کرد؟ چرا باید خودکشی می کرد؟ طرفدار اینتر نیستم ولی دفاع آنها در آن شب، محض نمونه سانترهاتی پیاپی و ضربه های سر لوسیو و ساموئل، هنرمندانه بود. آن نمایش یکی از بیاد ماندنی ترین بازی های دفاعی است که دیده ام.اینتر 2 - بایرن مونیخ صفراعتقاد دارم اگر بایرن رویکرد تدافعی تری پیش می گرفت با آن سناریو مغلوب اینتر نمی شد. محض نمونه شوینشتایگر و فن بومل پس از ارسال توپ توسط سزار در جای خود حضور نداشتند...این چند نکتهبه دیدگاه همه آن هایی که از بازی تهاجمی سخن می گویند احترام می گذارم، ولی تکلیف واقعیت چه می شود؟ رئال مادرید و بارسلونا در این فصل 180 دقیقه با یکدیگر بازی کردند ولی فقط 40 دقیقه بازی قابل اشاره ای ارائه دادند. هر دو بازی با حمله های بی روح و دفاع بد همراه بود.در حالی که لیونل مسی و کریستیانو رونالدو عناوین بهترین بازیکنان تهاجمی جهان را یدک می کشیدند. خوب یا بد این که مسی و رونالدو بهترین بازیکنان تهاجمی جهان هستند به خودی خود منجر به ارائه بازی تماشایی از سوی آنها نمی شود. تیم های مقابل برای مبارزه با آنها و خنثی کردنشان چاره ها می اندیشند. چنان که مسی برابر اینتر نمایش خوبی ارائه نداد. چنان که دروگبابرابر اینتر به درهای بسته خورد. یا رونالدو مقابل لیون محو شد و فابرگاس برابر بارسا و منچستر یونایتد به بند آمد. آیا دلیل نزول آنها نمایش منفی حریفانشان بود؟ البته که خیر! آنها برابر نظام دفاعی سازمان یافته ای مغلوب شدند. آیا فوتبال بدون دفاع سازمان یافته مفهوم خود را می یابد؟ ظاهرا باید در این مورد حرف بزنیم و جدل کنیم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 288]