تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837016936
عاشقانه های یک کلمن
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: عاشقانه های یک کلمنشعری که بانظر رهبر انقلاب به دیوار بنیاد جانبازان نصب شد محمدحسین جعفریان در دیدار شاعران با مقام معظم رهبری شعری را خواند كه رهبر معظم انقلاب فرمودند: بدهید این شعر را خوش‌نویسی كنند و بدهید به بنیاد جانبازان و ایثارگران، آن‌جا آویزان كنند. جعفریان كه خود جانباز است، این شعر را به جانبازان تحت درمان در «كلینیك درد» بیمارستان خاتم الانبیاء تقدیم كرده است.شعر محمدحسین جعفریان كه در قالب نو سروده شده است، «عاشقانههای یك كلمن!» نام دارد.
دیگر نمی‌گویم؛ پیشتر نرو! اینجا باتلاق است! حالا می‌گردم به كشف باتلاقی تواناتر در اینهمه خردی كه حتی باتلاق‌هایش وظیفه‌شناس و عالی نیستند. همه چیز در معطلی است میوه‌ای كه گل پولی كه كتاب مقدس و مسجدی كه بنگاه املاك. ما را چه شده است؟ این یك معمای پیچیده است همه در آرزوی كسب چیزی هستند كه من با آن جنگیده‌ام و جالب آنكه باید خدمتكارشان باشم در حالیكه دست و پا ندارم گاهی چشم، زبان و به گمان آنها حتی شعور! من بی‌دست، بی‌پا، زبان، گاهی چشم و به گمان آنها حتی شعور در دورافتاده‌ترین اتاق بداخلاقترین بیمارستان وظیفه حفاظت از مرزهایی را دارم كه تمام روزنامه‌ها و شبكه‌های تلویزیونی حتی رفقای دیروزم - قربتاً الی‌الله - با تلاش تحسین‌برانگیز سرگرم تجاوز به آنند. جالب آنكه در مراسم آغاز هر تجاوزی با نخاع قطع شدهام باید در صف اول باشم و همیشه باید باشم چون تریبون، گلدان و صندلی باشم تا رسیدن نمایندگان بانك‌ها سپس وظیفه دارم فوراً به اتاقم برگردم. من وظیفه دارم قهرمان همیشگی فدراسیونهای درجه چهار باشم بی‌دست و پا بدوم، شنا كنم و ... دفاع از غرور ملی-اسلامی در تمام میادین چون گذشته كه با یازده تیر و تركش در تنم نگذاشتم آنها از پل «مارد» بگذرند حالا یك پیمانكار آن پل را بازسازی كرده است مرا هم بردند خوشبختانه دستی ندارم. اگر نه یابد نوار را من می‌بریدم نشد. وزیر این زحمت را كشید تلویزیون هم نشان داد سپس همه برگشتند وزیر به وزارتخانه‌اش پیمانكاران به ویلاهایشان و من به تختم. من نمیدانم چه هستم نه كیفی و نه كمی بی دست و پا و چشم و گوش و به گمان آنها حتی ... به قول مرتضی؛ كلمنم! اما این كلمن یك رأی دارد كه دست بر قضا خیلی مهم است و همواره تلویزیون از دادنش فیلم می‌گیرد خیلی جای تقدیر و تشكر دارد اما هرگز ضمانتی نیست شاید تغییر كنم اینجاست كه حال من مهم می‌شود. شاید حالا پیمانكاران، فرشتگان شب‌های شلمچه پاسداران پل مارد و تركش خوردگان خرمشهرند شاید من حال یك اختلاس‌پیشه خودفروخته جاسوسم كه خودم خرمشهر را خراب كرده‌ام و لابد اسناد آن در یك وزارتخانه مهم موجود است برای همین باید، همین‌طور باید در دور افتاده‌ترین اتاق بداخلاقترین بیمارستان زمان بگذرد من پیرتر شوم تا معلوم شود چه كاره‌ام. سرمایه من كلمات است گردانم مجنون را حفظ كرد یكصد و شصت كیلومتر مربع با پنجاه و سه حلقه چاه نفت اما بعید می‌دانم تختم یكصد و شصت سانتی‌متر مربع مساحت داشته باشد چند بار از روی آن افتاده‌ام یكبار هم خودم را انداختم بنا بود برای افتتاح یك رستوران ببرندم! من یك نام باشكوهم اما فرزندانم از نسبتشان با من می‌گریزند با بهره هوشی یكصد و چهل آنها متهمند از نخاع شكسته من بالا رفته‌اند زنم در خانه یك دلال باغبانی می‌كند و پسرم میگوید: ما سهم زخم از لبخند شاداب شهریم. فرو بریزید ای منورهای رنگارنگ! گمانم در این تاریكی گم شدهام و بین خطوط دشمن سرگردان، آه! پس چرا دیگر اسیرم نمی‌كنند آه! چه كسی یك قطع نخاعی بی‌مصرف را اسیر می‌كند و باز آه! چه كسی یك اسیر را اسیر می‌كند آه و آه كه از یاد بردم، من اسیرم زندانی با اعمال شاقه آماده برای هر افتتاح، اعلام رای و رقصیدن به سازها و مناسبت‌های گوناگون و بی‌اختیار در انتخاب غذا انتخاب رؤیاها حتی در انشای اعترافاتم. و شهید، شهید كه چه دور است و بزرگ با تمام داراییش؛ یك شیشه شكسته یك قاب آلومینیومی و سكوت گورستان خدا را شكر، لااقل او غمی ندارد و همیشه می‌خندد و شهید كه بسیار دور است از این خطوط ناخوانا از این زبان بی‌سابقه نامفهوم و این تصاویر تازه و هولناك، خدا را شكر! لااقل او غمی ندارد و همیشه می‌خندد و بسیار خوشبخت است زیرا او مرده است. و من اما هر صبح آماده می‌شوم برای شكنجه‌ای تازه در دور افتاده‌ترین اتاق بداخلاقترین بیمارستان در باغ وحشی به نام كلینیك درد تا مواد اولیه شكنجه‌ای تازه باشم برای جانم تنم وطنم تا باز خودم را از تخت یك مترو شصت سانتی‌ام به خاك بیندازم اما نمیرم درد این ستون فقرات كج و فراق لهم كند اما همچنان شهیدی زنده باقی بمانم. تهیه و تنظیم برای تبیان : بخش ادبیات تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 173]
-
گوناگون
پربازدیدترینها