محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843828743
دل نوشته هایی به یاد شهدا
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
دل نوشته هایی به یاد شهدا تهیه کننده: سید امیرحسین کامرانی رادمنبع: راسخون بوسه بر عطر پروازمحمدکاظم بدرالدینبغضهای حقیر ما، روبهروی تصاویر گلگون شما سرریز میشود و راه را برای کلام میبندد؛ با شما شقایقهایم. از شما چه باید گفت و چه باید نوشت؟واژههای خاکسترگونه ما، فقط بلدند روبهروی شما ضجه بزنند. اما کاش میدانستند که یاد شما حرکت است؛ حرکتی برای بهبودی وضعِ «بودن». چه باید گفت که شما حنجرههای خود را عبور دادید تا آن سوی مرزهای تکبیر، آن سوی مرزهای ندیدن؛ جایی که واژهای یافت نمیشود تا شما را با آن ستود. اصلاً شما که برای تحسین برانگیزی قلمهای ما بوسه بر عطر پرواز نزدید!هر روز و هر شب، خاکریزها، با اشکها و دعاهایتان گره میخورد.شما، درشتناکی شب را با تکبیرهای فاتحانهتان درهم میشکستید و روزهای سنگر را سپیدتر از بالهای کبوتران میکردید.ما ماندهایم و یاد شمابدا به حال ما، اگر یاد شما را زندگی ما قاب نگیرد. اینجا فراوانند داغهای کمرشکن و زخمهایی که شما مرهمشان هستید؛ شما را میگویم که نگاهتان رفت و در جهت قبله پروانهها خانه کرد.وقتی دست نوشتههای شما خوانده میشود، در مییابیم که شما نام دیگر خورشیدید و قرابتی نزدیک با خود عشق دارید.وقتی وصیتنامههای شما را میخوانند، تازه میفهمیم چرا با عزم آخرین نفر از شما، آسمان چمدان خود را بست و کوچید تا بر شرم خویش نیفزوده باشد. وقتی عکس شما را در ذهن خویش ورق میزنیم، تازه میفهمیم که عکسهای تک تک شما اشاره میکرده است به بهترین فصل حیات و ما غافل بودیم. حال ما ماندهایم و دستانی که به دیوارههای قفس میخورد. ما ماندهایم و نام جاوید شما که از لمس رهایی، خنده میزند. ما ماندهایم و موسم یاد شما که روزهای ما را ترمیم میکند.شقایقسودابه مهیجیتمام این سرزمینِ سرافراز، تمام خاک این وطن، شقایقزار است. در هر کجا که هستی، هر گوشه این خاک که قدم برمیداری، با چشمهای مترصد، نگاه کن که مبادا روی خون لالهها پا بگذاری!این دیار سربلند، فصلهای سرخ و خونینی را پشت سر گذاشته است. روزگاری این پهناور دلیر، انارستان بود. انارهای عاشق، با سینههای خونین، در همه جا رسته بودند. خزان که نه، اما موسمی رسید که انارها همه بر خاک افتادند و خونشان در تمام ایران زمین جریان گرفت. و از آن همه خون بیباک، مرز تا مرز، شقایق رویید و سرفرازی و سربلندی رواج گرفت.شهدا، همیشه هستندکبوتر بودند آنها که ناگاه، پرکشیدند و در آسمان، به ابرازی ابدی رسیدند؛ کبوترانی که در یک سحرگاه، ندای رستاخیز در گوششان طنینافکن شد و با کولهباری از اخلاص بر دوش، لبیکگوی دعوت معبود شدند.کبوتران دلاور، قهرمانهای بیمانند این سرزمین، خاک سبز وطن را از دسترس فتنهها و دشمنیها بیرون کشدند و اهریمن را در جای خود نشاندند.اگرچه رد پای رفتنشان، تا ابد بر شانههای زمانه باقی است؛ آنها همیشه هستند و جادهای که فراروی ما گستردند، تکلیف تمام لحظههامان را روشن کرده است.رفتن همیشه تلخ نیست. گاه، رفتنها از همان آغاز، مؤیّد رسیدن است. پرپر شدن، همیشه اشکآلود نیست؛ گاه، حماسهای زبانزد است.باید این خاک فرارفته تا آسمان را که میراث خونهای شهید و بیباک است، با دستهای خداخواهی و با باور بیتردید، در آغوش بگیریم و پاسدار این مرز روبه خدا باشیم.هراسی نیست؛ خداوند، بالای سرِ ایمان ما سایه دارد.هراسی نیست؛ مؤمنان، رستگاران همیشهاند.«نهراسید و اندوهگین مباشید که شما برترید؛ اگر به خداوند ایمان دارید».راه بهار، بسته نیستراه بهار، بسته نیست. هرگوشه اشارت چشمان پیرمیخانه، سجاده به سوی بهار میسازد. شال و کلاه کردهام تا از جاده خونین لالهها بگذرم. میخواهم به جادهای بروم که در آن، علایم راهنمایی بندگی گذاشتهاند؛ جادهای که با لبخند از آن گذشتید و من با وضو باید بگذرم. اکنون، میخواهم با طهارت کلامتان و استعانت شفاعتتان و نیت امامتان، وضو کنم.لاله، از جویبار خودسازی آب میخوردخون، اولین رنگ نقاشی ما در بهار بود. پدرم میگفت، اگر لالهای نروید، بهاری نمیآید و من برای آمدن بهار معرفت، هر روز، هزار بار شهید میشوم؛ هر روز، هزار بار روی مین توبه میروم.پدرم میگفت، لالهها از جویبار خودسازی آب میخورند؛ نه از آبراه خودپرستی. میخواهم جهانی به رنگ مردانگی شما بسازم.قاب عکس شهیدخواب را از من بگیرید، ای صاعقهها که جبر زمانه، صدای چکاچک شمشیر را از من دریغ کرده است! بر من بشورید، ای امتحانهای طاقتفرسای جهاد اصغر؛ میخواهم از نگاه مادران پسر مرده، درس مردانگی بگیرم.بازی چوگان نفس را به تماشا نخواهم ایستاد؛ گوی سبقت از جهان باید ربود!یادم هست، هر وقت از سختی توبه، روی دلم زرد شد، به قاب عکس شهیدی نگاه کنم.فقط به نام شهیدحسین امیریشهید! فقط به نام تو میشود سکه پیروزی زد که بعد از تو، هر که مانده، در توهم زندگی شناور است. نام تو ای لاله سرخ، معنای زندگیست و غربت بعد از تو، دامن اهالی کوی شجاعت را گرفته؛ ماییم و دلی که جز به بهای خون، نه فروخته میشود و نه خریداریش هست.کاش بودید!چفیههای خون آلود، بر شط آرامش پل بستهاند. در لایههای زیرین هستی، غوغایی است. قسم به نام سرخ شهادت که پس از جنگ، راهی که شما به خون گلو پیمودهاید، به خون دل میرویم. ما هر روز، در راه مولای شهیدان روی زمین، فلسفه میخوانیم و هر شام، عدهای پشت سیمخاردار ابتذال گیر میکنند. هر روز، روز شماست؛ کاش بودید!هر روز، برایم شعر میخوانیهر روز، در خاکریز فکرم شهید میشوی، پشت سنگر احساسم تیر میخوری و از قرارگاه فکرم، پر میکشی. بهسوی کربلای آرزوهایم به راه میافتی و من هر روز، شادیام را تشییع میکنم و زندگی مردانه را به خاک میسپارم. من هر روز از شما دور میشوم؛ در حالیکه دست تمنا بهسوی شما دارم. هر روز عهد میکنم که دلم بر سر مزار شما بماند تا شیون مادران فرزند مرده را در هیاهوی تبلیغات خوردنیها و آشامیدنیها گم نکنم.شعری سرودهام به نام خاک و تو بر روی بیتهایش، با نعش خونآلود افتادهای. کتابی نوشتهام که پلاکت را در همه صفحاتش آویزان کردهای. هر روز برایم سخنرانی میکنی؛ میگویی جان شما و فرمان رهبر! هر روز برایم شعر میخوانی. هر روز برایم نقاشی میکنی. هوا بوی سرخی میدهد و واژهها و زندگی، رنگ نام شما گرفته.دریا دریا اشک، در فراق تواز هامون نیاز جاماندگان حقیقت، تا کاروان رفتگان سرخجامه، هزار افسوس به رنگ تنهایی نوشتهاند. از مرز ارزشهای بشر جدید تا سه راهی شهادت کربلای ایران، هزار امید به نام ولایت نگاشتهاند. من، غم تنهایی و فراق تو را ای برادر شهیدم، به دامن مولایم میبرم و سر به سجدگاه محراب ابرویش، دریا دریا اشک میریزم و اوست تسکین من.یاس شکستهرزیتا نعمتیکفنت - این ملافه گلدار - خوب پیچیده بر تماشایتقامتت، خار با گل سرخ است؛ بس که ترکش نشسته در پایتدفتر شعر بودی و رفتی، از سفر چارپاره برگشتیای که از وزن خود رها شدهای، کرده رَخت سپید نیمایتبوی یاسِ شکسته میآید، نرخ غنچه زیادتر شده استروی پیشانی تو «یا زهرا»، تیر خورده، شکسته زهرایت!تکهای از تو، فکّه پیدا شد، تکهای از تو در خود مجنوناصل موضوع بر سر این است؛ «عاشقم، عاشقِ همینهایت»قصه ما خلاصهاش این شد، پی نبرده کسی به معنایتاز تو، حالا درخت روییده؛ دیگران رفتهاند بالایتدشتهای شقایقپوشمعصومه داوودآبادیباد میوزد و ساعات سرخ حماسه را در گوش درختان، نجوا میکند. من، در باور خیس دریاچهها، پرواز آخرت را پلک میتکانم. به نیزارهای خاموش دل میدهم.ای بزرگ! با ما که اینچنین مچاله خویشتن ماندهایم، از وسعت روشن افقهای دور بگو و از صدای عشق، تا به قلههای بلند رهایی بیندیشیم و در رویای سپید ملکوت، دشتهای شقایقپوش وطن را، دفزنان به شور آییم.باورمان، چشمان آسمانی توستباورمان، چشمان آسمانی تو است که کوچههای شهر را خورشید میپاشد. تو آن اسطورهای که شبهای بیشمار، سر بر شانههای ماه، شاعرانهترین واژهها را گریستهای.پنجرههای منتظر، نگاه ستارهپوشت را بسیار تجربه کردهاند. خونت که بر خاک ریخت، اندوه رفتنت، سینه سرخان زمین را زمینگیر کرد. نیستی، اما سالهاست شهر، یاد تو را نفس میکشد و نامت، نشانی جادههای باران را هجا به هجا، به یادمان میآورد. اقتدار روزهایمان را در تو یافتهایم؛ در رد گامهای مقاومت.سرفراز ایستادهایم و پیام بلند تو را با فرزندان وطن، زمزمه میکنیم.اگر در هوای استقلال نفس میکشیمنیستی؛ اما نوباوگان وطن، هر روزشان را پلاک میخوانند و چفیه مینویسند. اینان، روایتگر حماسه تواند؛ آنگاه که با شمشیر صدایت، عربده بادهای هرزهگرد را به دریدن برخاستی و هجوم بیوقفه شب و حضور دامنهدار کویر را ایستادگی کردی.تو ماندی تا قلههای میهن، با آفتاب سربلندی، به صبح سلام بگویند.تو رفتی، تا خیابانهای شهر را گامهای نامردمی، آلوده نکند. اگر در هوای پاکیزه استقلال نفس میکشیم، اگر ایستادهایم و روشنی را ادامه میدهیم، یعنی دریافتهایم بزرگیات را؛ یعنی هنوز بر پلکان دلهامان نشستهای و چشمان شمعدانیها را لبخند میزنی.نگاه کن، چه بارانی میبارد!با تو، بر کتیبههای عشق حک شدیمچشم میگشایم بر پنجرههای آفتابی و نور منتشرت را مینوشم. تو از خورشیدزاران دور آمده بودی؛ از دامنههای ستاره.خاطرههایمان را آبی تفکر تو آسمانی کرده است. تو را در گردنههای برفگیر، به پاسبانی بهار دیدهاند و من به درختان بلندی میاندیشم که از پس گامهای آخِرت، قد برافراشتند و به کوچههایی که نامت، شکوهمندشان کرده است.از تو میگویم که نگذاشتی جادههای آوارگی، دلتنگمان کند؛ نگذاشتی سردر گریبان شبانههای سیاه یأس شویم. میستاییمت؛ که با تو، بر کتیبههای سرخ عشق، حک شدیم.مکتب خونرزیتا نعمتیچه میشد بازمیگشتیم گاهی مثل اولها دوباره دسته گل میزد کسی روی مسلسلها و گاهی پای اعلامیهای هشدار میآمد که شبنم یخزده در باغ، برخیزید مشعلها! اگر فهمیده باشی میشود با عشق و نارنجک خیابان را چراغانی کنی در زیر تاولها صدای بهمن پنجاه و هفت انقلاب آمد تلاطم میکند در خویش اقیانوس مخملها شنیدم لای صحبتهای گرم مردی از آتش که دیگر میرزا کوچک نمیسازند جنگلها نشد تعطیل درس مکتب خون جمعهها حتی خوشا بر حالتان ای مردها! شاگرد اولها! خط خونرزیتا نعمتیپلاک خانه آن یار مهربان چند است پدر! بیا و نگه کن کدام فرزند است وصیتی که کمی سوخته به جیبش بود نوشته: عرض سلام ای پدر! دلم بند است رسیدم از سفر و یک تولد دیگر بکار دانه من را که فصل پیوند است و چند خط دگر سوخته، نمایان نیست سپس نوشته: مکن گریه؛ جای لبخند است به روی نامه او چند خط خون میگفت که تابلو، اثر دست یک هنرمند است ای آنکه میروی از این مسیر، خانه دوست پلاک خانه آن یار مهربان چند است رفتی تا در رگهای وطن، خون حیات جاری شودمعصومه داوودآبادیسالهاست که آسمان، کوچ غریبت را بر شانههایمان، پرنده میتکاند و آفتاب، مسیر چشمانت را به انگشت نشان میدهد و میگرید.سالهاست که رفتهای و بادها، بوی پیراهنت را بر خاکریزهای بسیار، مویه میکنند. تو انعکاس روشن خورشید در رودخانههای سرخ حماسهای.دلت، دریا مینوشت و نگاهت، توفان میسرود.برخاستی؛ آن هنگام که نفسهای سرما، پنجرهها را سیاه کرده بود و شهر، میرفت که در اضطراب ثانیههای تجاوز، کمر خم کند. برخاستی و با قدمهای استوارت در رگهای وطن، خون زندگی جاری شد.برای بالهای زخمیمان دعا کن!صدایت را از حنجره کانالها و سنگرها میشنوم.میبینمت، پلاک بر گردن و چفیه بر شانه، جادههای صلابت را پشت سر میگذاری و خاک را لبخند میکاری.پا در رکاب ستاره و باران، آسمان عشق را تا دورترینها درنوردیدی و اینک، ما ماندهایم و این خاک مردابی. ما ماندهایم و تکثیر بیوقفه ابرهای خاکستر.رفتهای و بارانها را با خود بردهای و فصلهایمان، بیجوانه و آفتاب ماندهاند.با ما که مرثیهخوان در قفسماندن خویشیم، از پرواز بگو و برای بالهای زخمیمان دعا کن.میستایمتکوچههای شهر را که ورق میزنم، نامت را بر پیشانی افتخار این سرزمین، درخشان مییابم. از پشت نیزارهای به خون نشسته صدایت میزنم و رودخانههای وطن، شکوه سرخت را به ترنم میآیند.میستایمت که شانههای شکوهمندت، آبروی کوهستانهاست و اردیبهشت نگاهت، در چشمان هیچ بهاری نمیگنجد.میستایمت که قانون جوانمردی را بر صفحههای تاریخ این دیار، حک کردی و سرانگشتان حماسیات، ثانیههای ظلم را به کام مستبدان زمین، جهنم کرده.میخوانمت که چون سپیداران، پیوسته در اندیشه باران بودی.شعر شهادتمحمدکاظم بدرالدیناز زندگی، شعری جز شهادت نمیدانیم.تقویمها جفا کردهاند، اگر تنها به چند روز برای شهیدان بسنده کنند. قلمهای منظوم اگر کم بگذارند، در حق خون، کوتاهی کردهاند.ما کجا میتوانیم با آمدن چند کتاب در قفسههامان، به رفتن آنان پی ببریم؟! کجا میتوان آنان را شناخت؟!پوتینها فقط اندکی از رشادت بچهها را پیش بردند.معبرها فقط مقداری باریک، برای شناخت آنان گام برداشتند. کولههای همت آنان، واکنش سبزی بود در برابر خزانزدگی و هجوم اتفاقِ پاییز. آنجا که آنان رفته بودند، چشمهای ما، حرفی برای گفتن نداشت.همه حرفها را با لبخند و گریهها میزدند.خاکریزها، گواه خوبی هستند بر اشکهای چکیده از دعای کمیلشان.شبهای جمعه بعد از آنها، تاولی است بر گامهای نرفته ما.اُنس با واژههای دنیایی، برای لبهای ما ماند و شگفتا از آنان که در جبهه، با لحنهای متفاوت، استقامت را به شعر درآوردند!آنگاه که مفاتیح یا اسلحه به دست میگرفتند، غزلهایی از ملکوت، در چهار گوشه سنگر گل میکرد.دنیایی از عرفان، گوشهای از لبخند آنان بود و برای ما، چیزی جز همین واژگان اشکآلود نمانده است.«کمیل» و «حمله» و «لبخند»، «گریه» درونِ کوله: عشق و چند گریه دوبیتی مانْد و صد چشمانتظاری شهیدان برنمیگردند... گریه! آسمان شدنرزیتا نعمتیمثل کبوتری که به سنگر نمینشستاز پا نمینشست کبوتر نمینشستای مَرد شخم باغچه خاک جبهههابیتو گلی به وسعت باور نمینشستشأن نزول آیه «والسابقون» توییحتی بهشت از تو جلوتر نمینشستپشت تن تو حادثه سنگر گرفته بودتیری اگر به قلب برادر نمینشستامشب مبارک است تو را آسمان شدندیگر سر مزار تو مادر نمینشستهماتاقی با عشقرزیتا نعمتیروی تختش پر از اَقاقی بودآنکه با عشق هماتاقی بودوزنِ دستان او شکسته شدهسبک این زخمها عراقی بودوقت پیوند از طبیب گرفتآسمان تشنه تلاقی بودروی شطرنج بازیِ چفیهبردن شاه، دست ساقی بودآی مثبت نداشت خون کسیروح میرفت و مرد باقی بودشب ـ پرستارِ آفتاب پریدجای خالی پر از اقاقی بودعطر گلهای شهیدرزیتا نعمتیرفتی و بعد تو هی ثانیهها سر شدهاندکوچهها مرتکب حالت دیگر شدهاندبیتو با نان یتیمی شب پنهان سکوتجوجهها بال گرفتند و کبوتر شدهانداسم تو ای گل لاله به سر کوچه نشستلااقل نامهرسانها همه از بر شدهاندوصیتنامه تو موزه متروک شد وچه حروفی که ترکخورده و لاغر شدهاندسهمم از وسعت دریای تو همواره چه بوداندکی قافیههای غزلم تَر شدهاندشعر، کفر کلماتی است که درمیآیندعطر گلهای شهیدی است که پرپر شدهاند پس از شهیدانمحبوبه زارعباران، رسالت رویش را از ابرها، به خاک منتقل کرده است و زمین، وامدار طراواتی است که در آن به ودیعه سپرده شده است؛ همان ودیعهای که خدا به پیامبرانش سپرد؛ همان میراثی که شهید بر امتش میسپارد.هان! گاه تأملی است که در آن، انسان به ادراک رسالت خویش، پس از شهدا بنشیند و این چه تأمل سهمگینی خواهد بود، اگر مدتی رها مانده باشد!چشم تفحص تاریخشهید، چشم تفحص تاریخ است؛ چشمی که تا ابدیت، امتداد دارد و تا قیامت، دوام.شهید، مقامی است که معادلش، در قاموس هیچ عالمی نیامده است؛ اما رسالت او در تمام ذرات عالم، انتشار یافتنی است؛ چرا که شهادت، فصل اول کتاب رسالت است و رسالت، همان مسئولیت شهودی است که بر دوش همه انسانها، از لحظه تشییع پیکر شهید، قرار میگیرد.بیداری، یعنی مکتب شهیداین جسم شهید نیست که به خاک سپرده میشود؛ پیش از آن، باید خود را تدفین کرد تا مفهوم خاکسپاری شهید را فهمید.شهید، به خاک سپرده میشود و خاک به ما؛ به همه میراثدارانی که بیداری، خلاصه تکلیفشان است. بیداری؛ یعنی تحریم هرگونه غلاف، بر شمشیر ادراک.بیداری، یعنی قصور و طلب حضور؛ یعنی بیقراری در عین انتظار و خلاصه بیداری یعنی شهود. یعنی مکتب شهید!ما به پاس شهیدانبرای شهود، هیچ وقت دیر نیست و هیچ میدانی کوچک نخواهد بود.دامنه شهود در اجزای عالم ریشه دارد و تا صبح ظهور، امتداد.یاران! پس به پاس شهیدان، چشمها را آماده شهود که طنین انتظار، در جان عالم، رسوخ کرده است.ما خیلی فرق کردهایمروحاللّه حبیبانحس عجیبی داشت. احساس میکرد این فضا برایش آشناست؛ اما یقین داشت تاکنون نظیر این باغ زیبا را هم ندیده... ناگهان حس کرد کسی پشت سرش ایستاده است. روی برگرداند. «آه، خدای من، چطور ممکن است؟ حسین تویی؟» حسین، با همان مظلومیت و نجابت و لبخندی همیشگی، آهسته گفت: «سلام مسعود!» و او در حالیکه از تعجیب زبانش بند آمده بود، حسین را در آغوش گرفت و گریست: «باورم نمیشود. مگر تو... مگر تو شهید نشده بودی...؟ میدانی چند ساله است ندیدمت؟ از بچههای دیگر چه خبر...؟» و حسین همچنان در سکوت، فقط گوش میکرد؛ با همان لبخند.«راستی، حسین! چقدر جوان ماندهای! اصلاً با بیست سال پیش، هیچ فرقی نکردهای؟» ناگهان، لبخند از لبهای حسین دور شد و با صدایی بغضآلود، به او گفت: «ولی تو خیلی فرق کردهای مسعود!»بازگشت به خودترس عجیبی، همه وجودش را گرفت. در یک آن، دید حسین از او دور میشود؛ دورتر و دورتر. میدوید، به او نمیرسید. ناگهان از خواب پرید. تمام بدنش خیس عرق شده بود. هنوز گرمای آغوش حسین را احساس میکرد. حس کرد دلش خیلی تنگ شده و اشک از چشمانش سرزیر شد و گریست؛ سیر گریست. خاطرات سالهایی نه چندان دور، برایش زنده بود... نگاهی به خود و زندگیاش، محیط کار و دوستان فعلیاش که انداخت، از خودش بدش آمد. صدای غمگین حسین، هنوز در گوشش بود.دیگر خواب به چشمش نیامد. صبح که رسید، سررسیدش را گشود. در صفحه همان روز، در ستون یادداشتهای مهم نوشت: «بازگشت به خود».بیا برویممهدی خلیلیانهمه چشمها متوجّه توست، و نگاههایی که حرف میزنند، لبخند... و آنگاه که از پیچوخم کوچههای تنگ بهشتزهرا میگذری، تو را صدا میکنند. البته با همان نگاههای همیشگی که هیچ وقت نتوانستی آنها را بفهمی؛ یعنی هیچوقت نخواستی بفهمی.اگر هنوز مهربانی، خانه دلت را ترک نکرده باشد، میفهمی که در نگاهشان، هزاران فریاد است؛ و در سکوتشان!نگاه کنیمسرت را پایین میاندازی. میخواهی از نگاهشان بگریزی. اما آنان در تو حضور دارند؛ در دلت، ذهنت و... .سرت را پایین میاندازی. دنبال چیزی میگردی. به اطرافت سرک میکشی. چند قدم آن طرفتر، سطلی شکسته افتاده. اول، خجالت میکشی که آن را برداری. باز هم به دور و برت نگاه میکنی. هیچکس نیست تو را ببیند؛ همانطور که هیچ کس نیست تا منظورت را بفهمد! آهسته برمیخیزی. سطل را پر از آب میکنی و روی سنگی سیاه میریزی.باز هم پیرامونت را مینگری. خوشحال میشوی از اینکه کسی تو را ندیده! با عجله، راه میافتی که بروی.آشتی کنان و چقدر زود فراموش شدند! آنها برادران و خواهران ما بودند. و آنان ما را خواهند بخشید!بیا به بهشت زهرا برویم تا برادرم تنها نماند.بیا به بهشت زهرا برویم تا با همه احوالپرسی کنیم.بیا به بهشت زهرا برویم تا با نگاههایشان آشتی کنیم.سلام کنیمو شهیدان در ما حضور دارند.من بارها با شهیدان، در بهشت زهرا، قدم زدهام و برایشان شعر خواندهام.من، روزی صد بار به بهشت زهرا میروم؛ غربتم را به شهیدان میگویم و آنها روزی هزار بار، مرا به گریه مهمان میکنند.بیا با شهیدان، مهربانتر باشیم.بیا با آنان حرف بزنیم؛ سلام کنیم، دست بدهیم!آنها خواهران و برادران ما هستند.و... ما را میبخشند.بیا به بهشت زهرا برویم.یک، دو، سه؛ شهید!زینب مسرورتنور جنگ زبانه میکشیدسیاهی شب بر تن دشت تازیانه میزدنخلها سر بریده میشدندآواز در گلوی نیها خشکیده بود و تنها موسیقی سهمگین خمپارهها و توپخانه، در گوش چنگ میانداخت لالهها پرپر میشدند! کسی باید به داد بشریت میرسید!کسی باید بر میخاستو آنگاه، برخاستندلشکر پابرهنه خدا؛با گامهایی استوار«ما مسلح به الله اکبریم»میتاختند، تا لبخند تجاوز را بر لب دشمن بخشکانندیک، دو، سه؛ شهید!یک، دو، سه؛ شهید!تکه تکه نور میشدند؛ و بر بال فرشتگان تشییع؛و اینگونه بود که شهید جان میگرفتو متولد میشد.پاسبانی از حریم گل سرخنجمه زارعصبح طالع شد و زمین جانی دوباره گرفت. ولی تقویم روزهای گذشته، در اندیشه زمان جاری است. باید دیروز را مرور کرد تا اذن جاری شدن در امروز حاصل شود. باید دانست در پس آن افق سرخ، چه رازهایی از حماسه و شور، جریان دارد. باید لمس کرد آنچه بر جریده مقاومت و عشق ثبت شده است!دیروز، پر از هجوم ملخ بود و درختان در تنگنای پاییز. هزاران مرد از برکه بهار، به سمت باغ جاری شدند و با سوگند بر قداست مزرعه، با باغبان عهد بستند که بمانند و بقای باغ را رقم زنند. این شد که از دامن باغ، سرخترین باغبانها رویش گرفتند و به مشرق شهادت پیوستند.و امروز ماییم و مزرعهای که در محضترین باران، به ما سپرده شد و ما را میراثدار شأن شکوفای خویشخواست. ماییم و رسالت پاسبانی از حریم گل سرخ. ماییم و بار صیانت از چشمه زلال عشق.قاصدکهای شهادت، پیامبران رسالت ما، در قرن صنعت و غفلت بودهاند. و کبوتران خونین بالی که در افق مه گرفته جبههها، گم شدند، رسولان صبح به سمت بیداری، به متن رویش!...قطرات خونی که از شهد جان شهداء بر خاک چکیده، مسئولیت ما، وارثان امانت را در عالم ثبت کرده است.شهداء با پیشانی بندهایی از اذکار حماسه و نور، پا به میدان نهادند تا به ما پیام داده باشند که اندیشه خود را در حصار نور و معنویت محفوظ بداریم که تنها این یعنی رمز حماسه؛ یعنی راز پیروزی.اینک بر ماست که جان را به مسلخ مجاهده و مقاومت بکشانیم.بر ماست که غربت باغ را باور کنیم و باران را ملتمس باشیم.بر ماست که با تمام وجود خویش، به شکوفایی اقتدا کنیم و رویش را انتظار کشیم؛ چرا که شهدا در لحظه لحظه زمان ما حضور دارند و سایبان ثانیههای زندگیاند. پس به نام آن بزرگ شاهدان عرصه حیات، برخیزیم که زمان از آن ماست و زمین ارث ما؛ که آفریدگار فرمود:زمین را بندگان صالح من به ارث میبرند.نشستن قانون ما نیستمعصومه داوودآبادیچون شهابی که لحظهای بر آسمان بگذرد، سبکبال و سبکبار رفتند، تا ما زیستنی سربلند را تجربه کنیم.هنوز رد پوتینهایشان بر پیشانی ابرها پیداست. هنوز از نام سرخشان، آسمان آسمان پرنده میریزد و زمین را به پرواز میخواند.نگاه دریاییشان، نهیبمان میزند که نشستن، قانون تبار ما نیست به یادمان میآورد که به رسم آفتاب، در رگ درختان حماسه، جاری باشیم.مسافران خورشیدکوچههای خاکی را پشت سر گذاشتند و جادههای افلاک را نشانمان دادند. وجودشان با خمیازههای مردد، نسبتی نداشت؛ چرا که از نسل سپیده بودند. مسافران خورشید و روشنی، اینچنین به بیداریمان خواندند. چون بارانی بهاری، دستمان را گرفتند و با پنجرههای آگاهی، آشتیمان دادند. به ایستادنمان توصیه کردند و با کاروان شقایقها ناپدید شدند.راهی که پیش روی ماستما ماندهایم و دشواری وظیفه. ما ماندهایم و راهی که مرد میطلبد. به آیین زمستان تن نمیدهیم که شکوفههای خونین حماسه را از یاد نبردهایم. گوش به پیغامهای آخرشان میسپاریم و دل و جان به مسیر روشنشان. این کوچههای راست قامت، با یادشان نفس میکشند.لبخندهایمان تا ابد، وامدار چشمهای آزادهشان خواهد ماند.خواهیم ایستادخواهیم ایستاد در کوران تحریم و تهدید و تحمیل. سربلند خواهیم ماند و سرافرازیشان را به ثانیههای پرفروغ ظهور، پیوند خواهیم زد. روباهان را خواهیم آموخت که بیشه شیران هیچوقت خالی نمیماند. ای شاهدان پرآوازه! توفانهای سهمگین توطئه، گامهایمان را سست نخواهد کرد. ایستادهایم و مسیر شکوهمندتان را محکمتر از همیشه گام میزنیم.یادمان نرود...عباس محمدیهر روز که میگذرد، خورشید بین من و مهربانیهای تو بیشتر فاصله میاندازد. نمیدانم چند سال خورشیدی از تو دور افتادم. درست یادم نیست کجای دجله یا فرات، یا کنار اروند بود که تو کبوتر شدی. شاید بدنت را تکهتکه تا خلیج فارس رساندهای تا ابرها بر خاک ما، با بوی تو ببارند و هر بار که باران میبارد، رنگین کمانها آفتاب را شگفتزده کنند.من از بهار، دور افتادهامهر شب خواب میبینم که تمام دیوارهای دنیا، بین من و تو صف کشیدهاند. آنقدر از تو دور میشوم در خوابهایم که آسمان، پشت پلکهایم میافتد و دیگر نمیتوانم ببینمت. بعد از تو، هیچکس برایم آواز نمیخواند؛ این را میتوانی از موهای سپیدم برسی.ماه، بعد از رفتن تو به احوالپرستی پنجره اتاقم نیامده است. بعد از تو در بیراهههای تمدن، گمراه شدم؛ انگار در چاه ویل سقوط کردهام! خوب میدانم که امانتدار خوبی نبودهام. هیچوقت نتوانستهام از انقلاب، این میراث گرامی تو، به اندازهای که تو دوست داشتی دفاع کنم. علفهای هرز دارند ریشههایم را میجوند. من از بهار دور افتادهام آنقدر که حتی از پاییزها خجالت میکشم.خدا کند فراموش نکنم!دنیا برای تو قفسی بود که حتی هیچ گنجشک کوچکی تحملش را نداشت؛ چه برسد به تو که سیمرغی بودی. همه به من میگویند خوش به حالت که شهید دادهای؛ اما من میترسم از این بار امانتی که برایم گذاشتهای. من دلهره دارم از این میراث گرانبهایی که زانوانم را به لرزه انداخته است. کمکم کن تا فراموش نکنم که تو برای چه خون دادهای! کمکم کن تا فراموش نکنم که شهید دادهام! خدا کند که یادمان نرود شهیدان چه کبوتران عزیزی بودند!از نسل پررنگ لالههامصطفی پورنجاتیاز نسل پررنگ لالهها به اینجا کوچ کردهام؛ به سرزمین جستوجو، به صحرای ایران اسلامی امروز.سوغات من از نسل سرخ دیروز، یادهای معطری است که مرا میبرد به گرمای تابستانهای تلاش و جهاد، به عصرهای هُرمِ کار و آبادانی.حافظهام از زندگینامه شقایقهای صحرایی، سرشار شده است. به بذرهای فکر و قلم و آفرینش میاندیشم در کویر بینشاط محرومیتها و دردها. اکنون با مشتی ساقه که در زمین رویاندهام، رو در رو شدهام با اخمِ خشکِ کویرها.بر شانههای من، بارهای بزرگ امانت سنگینی میکند؛ امانتی میراث پر کشیدگان، برای اهالی فردا که در آرزوی پروازند.میراث شانههای من، حرفی از جنس خودباوری است و از جنس جسارت.همه آن لحظههای نیامده، آن نوزادهای شیرینسخن و خندان، از آیههای خودباوری و جسارت من، به خویشتن میبالند، میروند و میرویانند؛ این رهاورد من است؛ دستاورد سفر طولانی من از بیست و دوم بهمن تا سوم خرداد و تا همین روزهای نیامده.من جسورم. جسارت من نه به سوی ویرانی است و نه به سمت جنگ. من شورِ ساختنم. التهاب رویاندنِ بنفشهها و چنارها. اشتیاق مزرعهام. سادگی روستا و شوق تماشا.از علی علیهالسلام آموختهام که دوست بدارم و نخلستان بنا کنم. مهربانی کنم و لبخند بنشانم. شیر بنوشانم و شاد کنم. من رمز شادابیام و اسطوره آبادی.شما به ما آموختهاید...میثم امانیشما به ما آموختهاید که بال، برای پریدن است و جاده برای دویدن. به ما آموختهاید که دم و دقیقههای زندگی غنیمتاند. ما همه میدانداریم و زمین، میدانی بزرگ است؛ گاهی میدان جنگ، گاهی میدان مسابقه؛ ولی هیچگاه خالی از تکاپو نیست.به ما آموختهاید که انسانیت یعنی دلبری کردن. زیستن هنر است و هنرمند آنانند که شمع میشوند تا صدای بال زدنهای پروانهها برقرار بماند.شما به آموختهاید که راه خویش را بشناسیم تا تابلوهای منحرف کنار جاده، نفریبدمان.آموختهاید که به قدمهایمان آنقدر راه رفتن را بیاموزیم که خستگی نشناسند، به چشمهایمان آنقدر مهر ورزیدن را بیاموزیم که دشمنی نشناسند و به دستهایمان آنقدر سختی کشیدن را بیاموزیم که سستی نشناسند.شما انگشتهای اشارهای بودهاید به سمت ماه. کوله پشتیتان، نشان از هجرتی دراز داشت. ما رسم سفر کردن را باید از شما بیاموزیم.«فرصت ما هم باری بیش نیست»عاشقانه آمدید مثل نسیم؛ عارفانه رفتید مثل قاصدک. ما رسم دلبری کردن را باید از شما بیاموزیم. وجودتان را با عشق سرشته بودند و سرنوشتتان را با شهادت.شما به ما آموختهاید که میتوان چشمی شد و بارید؛ میتوان لبی شد و خندید برای چهرههای پیر و یتیم؛ میتوان دستی شد و نوشت برای شفای قلبها؛ میتوان قدمی شد و برداشت برای رضایت الهی.دل نگران نباید بود. مؤمنان حقیقی را نه بیم هست و نه اندوه.«فرصت ما نیز باری بیش نیست»؛ فقط باید بهره ببریم.شمیم شهادتسعیده خلیلنژادسالها میگذرد از روزهای جنون و عاشقی، از لحظههای شیرین شهادت و چهرههای لبریز صلابت. این روزها، سیم خاردار فاصله روحم را میخراشد.من، پاسدار حرمت آن روزهایم. شقایق دلسوخته من! دست رد به سینهام نزن! مرا به پرستاری شقایقهای شرحه شرحه قبول کن! آستان پرمهر تو، عطر لحظههای ناب ایثار را میپراکند.وقتی فضای شهر و کوچه لبریز غربت جوانهای راه گم کرده میشود، شب، بوی خاطرات تو سر برمیآورد و همهجا از شمیم دلانگیز شهادت پر میشود.یاد تو و خاطرات همیشه جاوید جبهه و جنگ و جنون، لحظههای شعر و شعور و شهادت و پرسهزدن در کوچههای پایداری، پریشانی این روزهای شبزده را از بین میبرد.در نهانخانه دلم، یادت را تا ابد جاودانه خواهم کرد و هرگز لبخند تو را در انتهای جاده زمین و ابتدای راه آسمان از یاد نخواهم برد.بنویسرقیه نذیریبه جای آب، عطش، پشت خنده غم بنویسو سرفههای پدر را کنار هم بنویسبه جای آدم و حوا، دو تا ستاره بکشو بعد واژه قابیلشان، ستم بنویسانار باغ خزان دیدهام! عزیز دلم!بهار را به وجود پدر بدم؛ بنویس!ببین نفس به نفس، قصه قصه خاطره استکنار بستر او باش و دم به دم بنویسکبودی و خط ممتد و حجله و تابوتوزید عطر شهادت مقابلم، بنویسباید پرواز را بیاموزمخدیجه پنجیهنوز هم با تو فاصله دارم؛ از زمین تا آسمان.هنوز هم در برابرت کم میآورم. هر بار که چشمم به تابلوی سر کوچه میافتد، انگار تابلو با من حرف میزند! «کوچه شهید...» دلم میلرزد. انگار تمام زمستان به دلم هجوم آورده است! در خودم میشکنم. همه چیز عوض شد. تو رفتی و من ماندم. میترسیدم اسیر روزمرگیها شوم و شدم، اسیر زندگی شوم و شدم، میترسیدم یک روز، از خودم شرمنده باشم که هستم.میدانم اندوهگینی.میدانم که میخواهی بمانم.میدانم که میخواهی فانوس یادت را روشن نگاه دارم... میدانم، که رسالتی بزرگ بر شانه دارم...باید پرنده بودن را دوباره بیاموزم؛ بیاموزم و بیاموزانم. باید قصه پرواز را دوباره بخوانم. باید ثابت کنم تو حقیقتی زندهای. تو خون سرخی هستی در رگهای این سرزمین...باید شروع کنم و تو را به تمام جهان بشناسانم.آرام گرفتگان غربتحسین امیریجریان رودخانه زمان تند است؛ حتما تندتر از اروندی که با قوّت عشق از آن گذشتید. زمان سخت شکننده است؛ کاش میشد از اروند زمان گذشت و به شما رسید؛ به زخمهایتان که رنگ سرخ محمدی بود؛ به نمازهایتان که به خلوص الماس بود و عیار ناب حقیقت! کاش میشد به شما رسید!خیابانهای شهرمان را به نامتان کردهاند، ولی من میگویم که جغرافیای جهان را باید به نام شما کرد و وسعت آسمان و زمین را. دیری است زبان جز به نام شما نمیچرخد.ما گم شدهایم در کوچه پس کوچههای زمان. بر روی چشم ما، پردهای از خاک کشیدهاند؛ وگرنه شما را مرگی نیست، ما اسیران غربت خاکیم؛ ما را بیابید! پلاک زخمیتان را بر گردن گمشدگان رملهای داغ گناه بیندازید؛ شاید پیدا شویم! شاید بوی خون به ناحق ریخته شما، ما را به سوی حق بکشاند؛ شاید فکه، نامی شود که رازهای مگو را به ما بیاموزد.ما را صدا کنید؛ با گلوی زخمی و لبهای خشکیدهتان! ما را به پادگان دوکوهه بخوانید تا بیاموزیم عشق را، زندگی را و مرگ را.طرح شقایقمحمدکاظم بدرالدینشقایق، طرح هجرت در جهان زدکه طرحش در زمانها شد زبانزدسفر، آن همچنین، انگیزه میخواست«شهادت» آتشی بر عاشقان زدحکم عشقمحمدکاظم بدرالدینخودم آگاهم از تقصیرم ای دلبه حکم عشق، در زنجیرم ای دلبه زودی یک بغل از جبهه امابرایت در نظر میگیرم ای دل!ما فراموش كاريممحبوبه زارعكوچههايى كه هر كدام به نام شهيدى آذين شده، فراموشى ما را جار مىزند؛ آن گاه كه از مرثيه خون شهيد، تنها آهنگ پروازش را مىشنويم، آن گاه كه در پس گريههاى مادر شهيد، زبانى براى تسلى نداريم؛ جز مشتى واژههاى كليشه؛ جز الفاظى كه نشان بىدردى ماست.فلسفه خون شهيدشهدا رفتند تا ما ماندن را دريابيم. فلسفه خون شهيد، جز پيام روشن حركت نيست؛ حال آنكه خيابانهاى غبار گرفته در هجوم معصيت، سالهاست وجدان زمان را زير سؤال برده است. بازارهاى مسخ شده در هياهوى نان، ساليانى است حقيقت ايمان را به حراج گذاشته است.ميراث شهيدانبه هوش باشيم كه شهدا، چشم بيدار تاريخند و هر لحظه، در شهود زواياى عمل ما. يادمان باشد، ما ميراث دار حريم مردانى هستيم كه رايحه معاد را در كالبد جهان ما دميدهاند؛ شهدايى كه مصداق بارز حضورند و تجلّى آشكار هدايت.فراخوان شهادتيادمان باشد راه دراز است و مقصد بلند!يادمان باشد اين جاده را چراغ خون شهدا روشن نگاه داشته تا ما به سلامت بگذريم!يادمان باشد كه شهدا، تاوان فراموشى خاك را به قيمت نفسهايشان پرداختند؛ تا امروز من و تو، بر هم نهيب زنيم كه دارد دير مىشود. بايد برخاست و صداى هميشه جارى شهيدان را دريافت كه از مصدر عاشورا، ما را به حضورى پر رونق فرا مىخوانند.جنگ تمام نشده استمحمدعلی کعبیجنگ به پایان نرسیده است! همان گونه که اُحُد نیمهای پنهان داشت. مبادا غنیمت، هزیمت ما را رقم بزند و زرق و برق سالهای آرامش، چشمهای نافذمان را کور کنند!مگر نه اینکه از قبیله ایمانیم و عهد بستهایم که تا پای جان میمانیم!دعا، نردبان پیروزیصدای زمزمه میآید؛ صدای عزم وصال.در نقطهای از زمین، حتی نهالها هم دست بلند کردهاند و ستاره میچینند.معنویت، چه موسیقی هماهنگی شده است با صدای رژه نظامیانی جان بر کف!صدای ندبه میآید؛ صدای دعای کمیل، دعای سمات.و حتی صدای لبخندها و بغضها را هم میتوان شنید که با احساسی بلندتر از نعره گلوله، فریاد برآورده است.عرق و خون، از رستنگاه مو تا چانه را میشوید و گاهی گلولهای سربی را مسح میکشد. جنگ است؛ اما در نهایت، این دستهای بلندند که در آن گیر و دار، آسمان را تشنه زمین کردهاند و پیروزی را به وضوح رقم میزنند. دعا، خاکریز به خاکریز تا آسمان، چون نردبان ایستاده است و صدای زمزمه میآید:اَللّهُ اَکبَرلا اِلهَ اِلاّ اللّهتیک تاکناگهان تیک تاک ساعت، این صدای نازک ابریشمی را قطع میکند. پس روز و شبهامان در این سوی زمان بسته به نخی که ادامهاش در آن سوی روشن است، معلقند.باید ادامه بدهیم و فاصلهها را به هم بزنیم و این عقربههای زهرآلود فراموشی را بشکنیم.آهای موسیقیهای ناهنجار، کمی سکوت!صدای زمزمه میخواهیم؛صدای بغض کمیلصدای شور صبح دعا.نذر کردهام جز شما نگویمحسین امیریدلم را نذر کردهام در جادهای که شما رفتهاید، بماند و قصه گوی غربت فرزندان خمینی شود.دلم را نذر کردهام راوی فتح خونین شما باشد و تا ابد، جز شما نگوید.نذر کردهام برای رهایی از بند حسادتها و حماقتها.نذر کردهام دلم را، که روزی در مسابقه نام و نشان، سکوی پرتاب خود را و در سبقت گاه زندگی، خویش را فراموش نکند. من با شما خودم را شناختم؛ و خدا را و جادهای را که به سمت نگاه حسین علیهالسلام میرود.همه کوچهها، نام شهید دارندروزگاری این کوچهها را نامی دیگر بود و این محلهها را رنگی دیگر.تابلوی کوچهها هیچ کدام سرخ نبود؛ هیچ کس گلی به نام لاله نمیخرید.اینجا محله کودکی من است. من با جوی آب سر کوچه خاطرهها دارم با همبازیهایم. از وقتی همبازیهایم رفتند، نام محله عوض شد و تابلوها و من از خجالت پاکی آنها سرخ شدم. حالا از آن همه همبازی، فقط چند شاخه گل لاله باقی است که عیدها بر تابلوی کوچهها مینشیند. حالا همه کوچهها نام شهید دارند، ولی کوچه دل من هنوز سرخ نشده و من از عاقبت محله افکارم میترسم.نام سرخبر سر کوچه دلم، نام کسی نقش زده است؛ یادی از اصالت باران، حرفی از حضور گلهای بنفشه در هوای جماران. بوی خمینی، بر سر کوچه دلم قدم میزند، واژهای سرخ، نگهبان ناموس کوچه تنهاییام شده است. نکند غربت، چون سالوس ریا، بر این کوچه بگذرد! نکند گناه، بر دامن دختران کوچه دلم بنشیند! نکند موسیقی نیاز، صبحها خواب ناز غفلتم را بر هم نزند و اهالی کوچه نماز، عشقشان قضا شود!نامی سرخ، بر سر کوچه، نگهبان ناموس کوچه است. همه چیز بوی تو دارداز تو آموختم ای برادر شهیدم که زندگی، مبارزهای بیپایان است. تو با مرگ خودت به من آموختی آنچه دنیا، با زرق و برقش یادم نداده بود.تو با خون خود، نقاشی خالیام را که هزار روز و هزار هفته دنبال مداد رنگیهای مدرسهام به یغما رفته بود، رنگ کردی. اکنون تو نیستی، ولی همه چیز بوی تو دارد؛ بوی عاشقانه زیستن.پرندهمحمدعلی کعبیرویِ تمام پنجرهها خط کشید و رفتچیزی برای بودنش اینجا ندید و رفتجنگل دو دست خواهش چوبی درست کردآن شب که در میانِ درختان وزید و رفتآن شاخه، آه بعد عروجش چه حیف شدوقتی که آن پرنده زیبا پرید و رفتدر، با تمام قدرت خود، روی دست خورددر کوچه، باد پشت سرش میدوید و رفتدنبال میکنم قدمش را، هنوز هستخونِ پری که روی خیابان کشید و رفتتا آسمان که پنجرهاش همچنان فراخاز این زمین که بال و پرش را درید و رفتباران گرفت لحظه آخر که پر کشیدبر چترهای غمزده خون میچکید و رفتايثار و شهادت در جوانيمرضيه رضائيانفرهنگ شهادت، حماسه و ايثاري که در پرتو سالهاي نوراني دفاع مقدس در آفاق اين سرزمين مقدس و آينه جانهاي شفاف مردمانش ريشه دواند، چنان تأثير شگرفي در تمامي ابعاد از خود برجاي گذاشت که تاريخ تا قرنها، شاهد جلوههاي آن خواهد بود و به يقين جوانان انقلاب اسلامي در به شکوفا رسيدن، نياز اساسي به فرهنگ ايثار و شهادت در تمام زمينهها دارند.ما خلقهاي کشور خون و شهادتيممثيلي از حماسه و ايثار و وحدتيم[1]نصرالله مردانيايثار و شهادت در مکتب امام شهيدان• اين ملت بزرگ ايران است که با قامتي استوار، بر بام بلند شهادت و ايثار ايستاده است و هر روز نشاط و تحرک و فرياد او براي ادامه راه بيشتر ميشود.[2]• از ملت ايران تشکر ميکنم که با تمام توان خود و بذل مال و جان و فرزند، براي پيدا شدن عدل الهي و مستقر شدن احکام آسماني کوشا بودهاند.[3]مفهوم‌شناسي ايثار و شهادت (پيام کوتاه)• ايثار، خيرخواهي براي ديگران و مقدم داشتن آنان بر خود، به طوري است که شخص از آنچه متعلق به اوست، به مصلحت ديگران درگذرد يا آن را به آنان ببخشد.• در ايثار، خيرخواهي نهفته است؛ به همين دليل مقابل خودخواهي است. ميل به فايده‌رساني و خدمت به ديگران، جلوهاي از ميل به حق است. رفتاري که از اين محرک برميخيزد، به قصد تقرب و در جهت کمک و خدمت به ديگران، همراه با از دست دادن نعمت، فرصت، عمر و امثال آن است.[4]• شهادت، مرگي است که انسان با توجه به خطرات احتمالي، ظنّي يا يقيني، فقط به دليل هدف مقدس و انساني و به تعبير قرآن «في سبيل الله» از آن استقبال کند. شهادت دو رکن دارد: يکي اينکه هدف، مقدس باشد و انسان بخواهد جان خود را نثار هدف نمايد؛ ديگر اينکه آگاهانه صورت گيرد. آري، منطق شهيد و شهادت، يعني سوختن و روشن کردن، حل شدن و جذب شدن در جامعه براي احياي جامعه. دميدن روح به اندام مرده ارزشهاي انساني. حماسه‌آفريني و دورنگري.[5]زمزمه‌اي با شهدااي بهشتي تنتان جام جنوننامتان سلسله‌جنبان جنونسرتان سوره سرخ ايثاردلتان آيه سرسبز بهاررودها جاري فرياد شماکوهها جلوهاي از ياد شمادشتها سوخته گام شماميدرخشد همهجا نام شماياد باد آن همه شورانگيزيشيون و اشک و غرورانگيزيدوست دارم تو مرا سبز کنيمثل شال شهدا سبز کنيميروم آبي دريا بشومباور مردم فردا بشومميروم وسعت باران باشمخار گلزار شهيدان باشممحمد رضا فرامرزي[6]اهداف شهدا و ايثارگران از منظر امام خمینی (رحمت الله علیه) (نکات)- راه شهدا، راه اولياءالله است. (20/7/1357)[7]- هدف شهدا، تداوم راه و رسم پيامبر اسلام است. (5/5/1357)[8]- آرمان شهدا، وصول به حق است. (12/7/1359)[9]- هدف، حيات جاويد و فوز عظيم است. (18/6/1358)[10]- مقصد شهدا، استقلال، آزادي، جمهوري اسلامي است. (13/8/1358)[11]- مقصد، احقاق حق مستضعفين است. (4/2/1358)[12]- هدف، بيرون راندن ستمگران و متجاوزان از خاک ايران اسلامي است. (28/3/1362)[13]- هدف، اقامه حق و عدل است. (13/11/1357)[14]امام و جوانان ايثارگر[15]• کارنامه نوراني شهادت و جانبازي عزيزان اين مرز و بوم، گواه صادقي برکسب بالاترين امتيازات و مدارج تحصيلي معنوي آنان است که با مهر رضايت خدا امضا شده است و کارنامه شما، در گرو تلاش و مجاهدت شماست.• زندگي در دنياي امروز، زندگي در مدرسه اراده است و سعادت و شقاوت هر انساني به اراده همان انسان رقم مي‌خورد.• اگر بخواهيد عزيز و سربلند باشيد، بايد از سرمايههاي عمر و استعدادهاي جواني استفاده کنيد. با اراده و عزم راسخ خود به طرف علم و عمل و کسب دانش و بينش حرکت نماييد که زندگي زير چتر علم و آگاهي، آنقدر شيرين و انس با کتاب و قلم و اندوختهها، آنقدر خاطره‌آفرين و پايدار است که همه تلخيها و ناکاميهاي ديگر را از ياد ميبرد.• اميدوارم شما جوانان عزيز با يک تحرک علمي و فرهنگي گسترده، بتوانيد مسلمانان را از فقر و تنگناي علمي درآوريد.شهدا را مبر از ياد!جانا هنرِ اهل وفا را مبر از يادجانبازي مردان خدا را مبر از يادآيين جوانمردي شيران سلحشورسرهاي ز تن مانده جدا را مبر از يادآنجا که شهيدان همگي شاهد عشقندجوشيدن خون شهدا را مبر از يادافکند عدو در سر هر راه، دو صد دامحيلتگري خصم دغا[16] را مبر از يادامروز بُوَد جنگ تو در عرصه فرهنگاي مرد! در اين عرصه خدا را مبر از يادبيت الله جعفري[17]پیامهای کوتاهمحمد کاظم بدرالدین *صدای سرخگون شهادت، همیشه در راه است؛ موانع را برداریم.*شهیدان، عطرهایی هستند که از تمامی گلهای دوستداشتنی، فراترند.*یاد شهیدان، رونق بهار است و نامشان، رواج نور.*بر مزار هر شهید، شعر سپید بوسه ـ دستهگلهای فرشتگان ـ چقدر خوانا است!*سنگ قبر هر شهید، تداعی آزمونی مهم، پیش روی ماست.*وقتی ساعت خود را به وقت بهشت تنظیم میکنیم، خونها با ما سخن میگویند.پی نوشت:[1] . احمد احمدي بيرجندي، شعر در زندگي، مشهد، بنياد پژوهشهاي اسلامي آستان قدس رضوي، 1379، چ2، ص31.[2] . 6/5/1365، صحيفه نور، ج20، ص123.[3] . 17/7/1360، همان، ج15، ص181.[4] . جلال الدين فارسي، فرهنگ واژههاي انقلاب اسلامي، بنياد فرهنگي امام رضا(ع)، 1374، چ1، ص178.[5] . همان، صص 537 و 538.[6] . نک: ناگهانهاي سرخ، مجموعه اشعار پنجمين کنگره سراسري شعر دفاع مقدس، تهران، بنياد حفظ آثار و ارزشهاي دفاع مقدس، 1375، چ1، صص 112- 114.[7] . صحيفه نور، ج2، ص143.[8] . همان، ص81.[9] . همان، ج13، ص111.[10] . همان، ج9، ص72.[11] . همان، ج10، صص 127 و 128.[12] . همان، ج6، ص71.[13] . همان، ج18، ص224.[14] . همان، ج5، ص16.[15] . صحيفه نور، ج21، صص 25 و 26.[16] . نيرنگباز و مکار.[17] . ناگهانهاي سرخ، صص 50 و 51.منابع:1.ماهنامه اشارات، ش882. ماهنامه اشارات، ش893. م
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1221]
-
گوناگون
پربازدیدترینها