محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830711409
آی آر آی - بی - بیسی
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: "آی آر آی" - بی - "بیسی" علی درستکار
اگر از دکتر جبلی که حالا در رده بالای شورای امنیت ملی خدمت میکند، غلامی که فعلاً مدیر کل معاونت سیاسی سیماست یا از چند مدیر کنونی دیگر «آیآرآیبی» بپرسید، یادشان باشد و بخواهند رد نکنند، تأیید میکنند که در سالهای دهه هفتاد بود و اوایل دهه هشتاد که گاه در گفتوگوی باهم، با توصیف جزئیاتی از کمّ و کیف برنامهسازی «بیبیسی» و «بیبی»های کمتر و بیشتر از «سی»، آرزوی کارهای تلویزیونی خوشرنگولعابتر، جذابتر، حرفهایتر و جامعتر سیاسی، اعم از خبری، تحلیل خبری و مستندهای سیاسی، خبری و مناسبتی، اظهار و دنبال میکردم؛ در آن روزگار البته جز رادیو «بیبیسی» فارسی، وبسایت فارسی «بیبیسی» و غیر از هفتهای 3-4 ساعت «ویاوای» یا «صدای آمریکا» که برنامه فارسی داشت، بقیه به انگلیسی و زبان اصلی، برنامه داشتند و – در ظاهر- کاری به تولید فارسی نداشتند، ما هم، کاری به کارهای فارسی استاندارد - در تلویزیون خودمان- نداشتیم! بنابراین، توصیفات و عرایض امثال اینجانب، به کف توجه دستاندرکاران میخورد. چرخ روزگار که چرخید و دور گردون که بر مراد آن و این هم گشت، رسیدیم به تلاطم انتخابات و پساانتخابات دولت دهم، تأسیس تلویزیون «بیبیسی» فارسی - چندماهی پیش از انتخابات- و پیشتر از آن هم، در اولین سالروز شورش کوی دانشگاه تهران- (رسیدیم به) تأسیس «ویاوای» فارسی؛ جدی، برنامهریزیشده، سازمانیافته، هدفمند و خلاصه همهچیتمام! راستی! در آنسالها که از نامبردگان و نامنبردگان میخواستم تا قالبهای امثال قدرتمندان رسانهای یادشده را پیش گیرند، تفهیم کنند و عرضه، معمولاً سرآخر، سری جنبانده یا نه، گـفـتوگـوی بـا مـرا، ابـتـر، عقیم و –احتمالاً- آرمانی، گاهی هم آمیخته با حسی غمین، برخاسته از برنتافتن و درنیافتن سطوح عالیتر و ارشدان مرشد و صداوسیما، رها میکردند و دور میشدند – تا نزدیک! آنها میگفتند: این کارها که تو میگویی، نمیشود اجرا کرد! همین هم که میبینی شده، کلی توجیه و دوندگی داشته تا به نتیجه رسیده! و خلاصه جوابهایی امثال این میشنیدم. در ایام و لیالی پرشور و تیز! تابستان تا آخر سال 88 که خصم، مجهز به میدان آمد و زبان، به فارسی گشود و امکان فهم عمومی فارسیزبانان از خود را فراهم آورد، مدیران رشید و ارشد صداوسیمایی هم وادار به دید و شنید ابرقدرتان رسانهای - و در موارد زیادی- مجبور به امعان نظر در کمّ و کیف، رنگ و رو، فرم و شکل و مغز و محتوای برنامههای ارائهشده از سوی ایشان گشتند؛ دیگر حتی به رنگ و نور و دکور و موزیک و هزار نکته دیگر – نه به باریکی مو! توجه شد و چنان تعمق یافت که ضمن دخالتهایی مستقیم از سوی مدیرانی عالیرتبه، فاکتورهای بصری حتی تکبرنامه یک شبکه، مدیریت، اصلاح! و بهطور کلی، هدایت میشد و میشود؛ - به قول یکی از همان ساکنان رأس هرم- ««بیبیسی» فارسی، حاصل کارهای ناکرده ما» و - به تعبیر نگارنده- محصول «کارهای بدکرده ما»، اقبال انبوه مردم داخل ایران به خود را آفرید و باب مباحثی را گشود که ... بماند برای کلاسهای درسی ارتباطات و مباحثات تخصصی، با امثال دکتر محسنیان راد – که خیلی دوستشان دارم و قبول- و بماند بر عهده صاحبنظران رسانهشناس شناختهشده و نشناختهمانده! دیگر. البته حالا، زبان «بیبیسی» و «ویاوای» را تمام مدیران عالی و میانی صداوسیما –قاعدتاً! میفهمند و دیگر خیلی به توصیفات و نقل امثال نگارنده نیازی نیست؛ حالا دیگر نزدیکان همسو و همقد و وزن مدیران محترم - که عمر دریافت ایشان از زبان «بیبی» و «وی»، البته و لزوماً بلندتر از کلانتران خود نیست- هستند که فعال – به معنای سختکوشانه، نه «کنشگر»! گزارش، بدیشان میدهند و تصمیم میسازند؛ حالا دیگر شاید، آنی، کلام و قابی از «بیبیسی»، از چشمها و گوشهای ایشان فرو نمیماند و شاید یادی از این سرور رسانهای، در «جلسه»ای خالی نماند؛ حالا دیگر، اصلاً جرأت بیاعتنایی به این «بیبی»، «ذنب لایُغفر» محسوب میشود و تابعیت هر چه سازگارتر با او، مطلوبیت مؤکد یافته است! میبینیم و میشنویم که چه برجسته، محسوس و عریان و فعال – باز به معنای مجدّ و نه کنشگر! شکل، رنگ، موزیک، ژست و ادبیات – یا بهتر بگویم، سطحی از ادبیات- این رسانه و فعالان ازخدابیخبر! پشت و روی صحنه آن، تقلید، ترویج و اجرا – اما نه تأیید! شده، شب و روز به سمع و نظر «بینندگان عزیز» «رسانه ملی!»، نشانده میشود. سیاستگزاران رشید و بالغ صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، اگر قرار باشد، خود، فهم ارشد حرفهای، نسبت به دیگرانِ حاضر در کشور و غایب از نظر داشته باشند - و لابد به همین سبب، سکاندار این نهاد پرتوان گشتهاند- فرض و پنداشت و درک مسلم و حتمی کردهاند که تماشاگران سیما، تمام عقل خود را در چشم داشته، تمام تن خود را چشم دارند؛ لذا، اگر صفحه «آیآرآیبی»، همرنگ «بیبی»های ماهوارهای شود و ادبیات، ژستها و فیگورهای چهرههای خبرخوان و تحلیلکن چشمآشنای مردمان ایرانزمین، همادای مال «بیبی» و «وی» شـود، بـرای سـاخت قـطـعـات صوتی- تصویری اخبار و تحلیلهای خبری، هزینهها و مساعی بلیغ، مبذول دارند، مخاطب روبه «بیبی» را ربوده و پای خود نشانده، ضربه مهلک، یا همان «مشت محکمـ»ـی به دهان یاوهگویان بنگاههای سخنپراکنی دشمن صهیونیستی، یا همان «ازخدابیخبر» زده و «تلاشهای مذبوحانه»اش را در نطفه خفه گرداندهاند! ... بیچارههای ضعیف! ... (دشمن را میگویم، حکم نبُرید! در توانایی خودتان هم که شک نداشتهاید، تردید نکنید!) کلیتر من، عموماً، از دیرزمان، فکر بسیار میکردهام که – در هر حوزه، بهویژه در فضای رسانهای- به چه آفاتی گرفتاریم، چه کنیم که دور از آن باشیم و مصون، چرا موفقان، پیشرفته و پیش بــردهاند و - بالاخره- چه کنیم که ما هم در فهرست پیروزان دنیا قرار گیریم؛ به دو دریافت و دو گزاره کلیدی و – از نظر خودم- گرانبها رسیدم: 1- هر کاری را باید به غایت، جدی انگاشت؛ 2- فاصله میان تصمیم تا عمل را باید هر چه بیشتر کاست! ناگفته نماند برای این دو فَکتِ دریافته خود، ارزش بالایی قائلم، چرا که هم فکر زیادی برده و هم به صحت فحوای آن ایمان و شناخت کافی دارم؛ بهویژه در نگاه به فضای عملکرد مدیریتی خود در سطوح مختلف کلان یا خرد، ملی یا صنفی، عالی، میانی یا دانی؛ من اگرچه تجربه اجرایی در سطح و سطوحی چشمگیر را نداشتهام، شاهد دقیق و آگاهی بودهام که بیرون از هر نهاد و سازمان، ویژهاخباری دانسته و به اقدامات، از ویژهزوایایی مینگریستهام؛ مشاهداتی داشتهام که جسارت عرض گزارشی اینچنین و درج و نگارشی مثل این را یافته و پای اثبات آن، هستهام؛ سخت معتقدم که ما به رغم برخورداری از آموزههایی چون «قولوا قولاً سدیداً» و «رحم اللهامرأً عمل شیئاً فأتقنه»، با وجود وعظ و نصح دیگران از اعالی منابر و محافل و در عین انس دیرین با معارف کاملترینِ رسولان حضرت رب – جل و علا- و مواعظ اوصیای عظام و پیشوایان کـــــــــــــــــرام – علیهمالسلام، در عمل، هـمّ کـمـی گـمـاردهایـم، جـدیـتـی نـاقـص، سـطـحی و گذرا داشتهایم و «باری- بههرجهت»، نامتناسب و منحرف از کلان هدف، جامعیت مقصد، علو و اعتلای تکلیفی که برای رسیدن، رساندن و انجام آن واداشته و وادار شدهایم، بیلان و گزارش عملکرد میسازیم و عرض میکنیم و جلب تحسین و تقدیر و پاداش و نام و نان میکنیم و دوره – معمولاً- کوتاهتر از استاندارد منطقی و جهانی مدیریتِ خواسته یا ناخواسته خود را میگذرانیم و ... خداحافظ! با تأمل و دقت در توفیقات پیشرفتگان عالم، دو نکته یادشده را قویاً مشاهده میکنیم؛ جزئیترین و شوخیترین امور ایشان، به غایت جدی انگاشته میشود و به همین سبب، برای بهانجامرساندن آن، نهایت سرمایهگذاری صورت میگیرد؛ در هر بُعد و به هر میزان؛ به هر شکل تا هر زمان؛ اگر اواسط ژولای یکسال بعد از شورش 18 تیر کوی دانشگاه تهران را به یاد بیاورید و شنیده باشید، تأیید خواهید کرد که «ویاوای» هفتهای 2 ساعت (و با احتساب تکرار، 4 ساعت) فارسی، به روزی 7-8 ساعت و رفتهرفته به تمامفارسی میرسد؛ در آستانه توسعه زمان پخش فارسی، وقتی فلسفه آن را توضیح میداد، یادم هست، ضمناً نطق یکی از سناتورهای آمریکایی را در مجلس سنا نشان میداد که «جنبش دانشجویی» در ایران را محمل مناسبی برای پیشبردن اهداف خود در مسیر آزار یا حتی براندازی حکومت ایران برمیشمرد و با ارجاع به بودجه اختصاصیافته آنزمان برای تحریم ایران، توسعه زمان فارسی «وی» و تأسیس شبکه خاص تلویزیونی برای این منظور را تأکید میکرد! غرضم دراینباره، توجه به جدیانگاری است؛ تا ایشان جنبش دانشجویی را بدین حد جدی گرفتند، ما نیز وادار به اعتنای بسیار بیش از پیش بدان شدیم، ریزریز تاریخ بهشدت گردگرفته آنرا تجمیع و تألیف کردیم و هی ... چند برنامه تلویزیونی دراینباره که ساختیم و یکی-دو اقدام نیمچه-نیمه مشهود که پیش از آن سابقه نداشت! در توضیح دریافت دوم خود، شما را به همین نزدیکی، به همین امارات و خردهسرزمینهای گردآمده بهاصطلاح متحده عربی ارجاع میدهم و توجه مبارکتان را به شکل اجرایی توسعه و عمران شهری در گوشه و کنار آنجا، بهویژه دوبی جلب میکنم که چگونه با یک تصمیم، اولین روز پس از آن، کار اجرایی آن، کف جامعه است و با صورتی هرچه جامعتر و پرسرعتتر پیش میرود و بالا و بالاتر! با خود که مقایسه میکنیم، طول روال تصمیمسازی و تصمیمگیری را، طول روال ابلاغ تصمیمهای نهاییشده و بالاخره اجرا را که مطالعه میکنیم، عرض نگارنده را بهتر درمییابیم. از نگاهی صریحتر، واقعیت این است که ما در سختترین شرایط، در جدیترین امور و صحنهها، ابداً حاضر به گذشت از تفریح و تعطیلی و خود نیستیم، ندرتاً و بهسختی، به اهتمام تامّ، نسبت به یک امر میرسیم؛ اغراق نمیکنم؛ اساساً و عموماً، اهل جدیت نیستیم و درک درست و کاملی از جدیت نداریم؛ دوران جـنـگ را کـه از یـاد نـبـردهایـم، شـعـارهـای آن دوره را هـم کـه نـه؛ اصطلاح «دشمن روبهاضمحلال» و نظایر آن را که در یاد داریم؛ احاله امور به «امام زمان» و استخدام بیحساب عبارت «انشاءالله» را که مستحضریم؛ خود، بهتر از هرکس دیگر میدانیم که این رفتار و خو، برخاسته از باوری است عمیق و ریشهدار؛ برخاسته از نهادی تربیتیافته و نهاده بر این پایه و این استراتژی و این نگاه؛ تعابیر مذکور در مثالهای بالا، بهطور اتفاقی صادر نمیشود، تصادفی ساخته، تولید و مصرف نمیشود، بهسادگی پراکنده و استخدام نمیشود؛ اینها از بسیار دیرزمان، کاشته میشود، تغذیه میشود، رشد میکند و در جایی از زمان، بسیار سالها پس از هنگام کشت، جوانه و بارِ استعمال مییابد؛ اینرا صاحبان خرد فرهنگی و لغوی، نیکتر میدانند؛ داغ من اگر با چنین شدت و صلابت، اینگونه اظهارنظر میکنم، داغ «سهلانگاری» به سینه دارم؛ داغ سوز جگر «صیاد شیرازی» به دل دارم که در ماههای پایانی جنگ، در اولین جمله سخنرانی خود در دانشگاهمان گفت: «جنگ در رأس همه امور نیست؛ تنها کسی که این سخن امام را جدی گرفت و عمل کرد، صدام بود که از آغاز جنگ تا امروز، لباس نظامی از تن بهدرنیاورده، پوتین از پا نه و سلاح از کمر باز نکردهاست!!»؛ من (هم) داغ شهیدانی در دل دارم که در موارد زیادی، در نتیجه همین نگاه از سوی بعض مدیران جنگ، «جدیتنافهمیده و نیازموده» از دست مردم و کشور رفتند؛ من داغ سبقت غیر از خود، در عمل به آموزههای قرآنی دارم که ولی بزرگ خدا، وصی کبیر رسول اعظم خدا، ابوالحسن، علیبنابیطالب، قرنها پیش، فریاد و هشدار کرد که: «الله الله فیالقرآن! لایسبقنکم غیرکم فیه»؛ (اگر درست به یاد و نوشت آورده باشم)؛ امامی که ما – تنها ما- مدعی تشیع او و منادی و مروج معارف اوییم! ... و من، داغهایی از این دست دارم خواننده گرامی؛ من معتقد به درمیانگذاشتن این دردها با خویشام، چون از ناگفتن آن، خیری ندیدهام که هیچ، شر و بلای بسیار فردی و اجتماعی دیدهام و افزونی خسران و خسارت؛ حالا هم میشود با نوشتن، خواندن، دانستن و آگاهاندن این موارد، برخورد کرد و میشود هم ساخت، نشست، اندیشید، گفت و شنید، برخاست و ساخت و تاخت: «انما اعظکم بواحده ان تقوموا لله مثنی و فردی ثم تتفکروا»؛ (چه معیار بلیغی که در نشان «جهادسازندگی» سابق هم نشسته بود!). ... حالا که رهبری محترم، سال را به «همت و کار مضاعف» نام نهادهاند، بیاییم –لااقل- دو عنصر «جدیت» و «کاهش حداکثری تصمیم تا عمل» را در ظرف «همت و کار مضاعف» از سوی خود، اطرافیان، مردمان دور و نزدیک و خرد و کلان این مرزوبومِ زخمخورده و خسته، اما آماده جوانهزدن، شکوفهدادن و بار، بنشانیم، روند تصمیمسازیها، هماندیشیها، مطالعات و بالاخره عملیات اجرایی را در هر حوزه، به نسبت خود، بازخوانی، بازمهندسی و کوتاهتر و کیفیتر کنیم، به مدیران صاحباندیشه و جرأت، میدان بیش از پیش دهیم، اطمینان و آرامش بیشتر دهیم و زمینههایی را تمهید و هموار کنیم، امکان تصمیمسازیهای انفرادی تمهید کنیم، اعتماد بیشاز پیش به ایشان کنیم و از شر «جلسهزدگی» و «شورا» و «هیأت»های بیجا، بیتناسب و بیموردی که آنبهآن روبهافزایش است و در حال سرایت به هر سطحی از دوایر، تا باورهای سیاه و سلبی، زدوده و زایل، و اعتماد سپید، ایجابی و سازنده را جایگزین کنیم؛ به جوانان زن و مرد تهرانی و شهرستانی و روستایی ایران بباورانیم که محتوم نیست تا ذلیل بمانیم، لنگ بمانیم، سَمتی عالی و متعالی و سَمتی دیگر، پست و خوار و - حتی- محتاج آب شرب! بمانیم؛ بفهمانیم و طوری رفتار کنیم، طوری با ایدههای نویافته تعامل کنیم که بچههای جوان دانشگاه، ده و شهر و حتی کوچه و خیابان، راه برای رساندن نظرهای – حتی خندهدار- خود به نهادهای عالی و مؤثر کشور را کوتاه، باز و هموار ببینند، در پی هم، بزایند و بیافرینند و خودبنمایند؛ به مردم و توده مردم خود هم بفهمانیم و بیاموزیم که رشد و توسعه و پیشرفت، حتی پیشرفت بر محور عدل و عدالت هم، آمیخته با درد و سختی و البته درد و سختی شیرین از حلاوت همت و کار مضاعف و بهدنبال آن، تولد و زایشی است مبارک و پرارجوفخر، فخر و غرور برای خود، این نسل و نسلهای بعد و بعد و بعد؛ ولادتی که فرزند و فرزندان آن، صالحانی خواهند بود که تا خاکشدن استخوانهای ما، هم، نور خیراتی خواهند فرستاد که آن جهانمان آبادان گرداند؛ و در این خیز البته، به همت مضاعف خصم و کار دوچندان او نیز نباید تردید کرد و از آن، نباید غفلت کرد، حتی برای آنی! مردم، مسئولان، زنان، مردان و ایرانیان عزیز! رهبر این کشور، اگر عنوانی برای یک سال اعلام میکند، پیش از آن، دهها ساعت، بیتردید، دهها ساعت، مطالعه، مشاوره و فکر و تأمل، مصروف داشته و بر پایه اطلاعاتی جامع، ملی و بینالمللی، سنجیده و دقیق – البته تا حد ممکن- به اقتضای مسئولیت خود هم که باشد، اما دور از شعار و عادت و ژست سالیانه، عنوانی را برای سالی میسازد و اعلام میکند؛ لازم است توجه داشته باشیم که او، برای آنچه نام و عنوان سال اظهار میدارد، نظراتی دارد، به مسئولان بالادستی کشور، توصیهها و تذکراتی ریزتر، جزئیتر و ویژه هر حوزه دارد که به وقت خود، به هر بخش، هر چه باید بگوید میگوید و هر کار باید بکند میکند؛ ما و شما هم در بدنه، در حوزه مسئولیتهای ریز و درشت خود، باید به کاروبار خود برسیم، تکالیف خود را بپاییم و از این نگاه که «دیگران چه میکنند، پس ما هم بکنیم» یا «دیگران، چه نمیکنند پس ما هم نه»، دوری کنیم؛ به سهم و تکلیف و وظیفه خود بیاندیشیم، آن را بشناسیم و برای انجام هرچه بهتر، جدیتر، کاملتر و راست و درست آن بکوشیم؛ با نگاه به عمق افق، با استعانت از ذات اقدس اله، با توکل بر او – جل و علا- و با توسل و توجه به اولیای الهی، به روح قدسی شهیدان پاک و مرزوق نزد او و با دعای خیر و خالص برای هم، پا از پا برداریم، دست در دست هم بگذاریم، دندان بر دندان بفشاریم و ایمان به هدفی متعالی و محترم را راسخ بداریم، رو به پیش، بالا و بالاتر رویم تا مصداق بهترین امتها باشیم که: «کنتم خیر امه اخرجت للناس»؛ – بحولالله و قوته، و لاحول و لاقوه الا باللهالعلیالعظیم! *آفتاب
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 430]
-
گوناگون
پربازدیدترینها