واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی:
نشانه های شناسایی کودکان بیش فعال به تنهایی نمی تواند نشانه قطعی وجود اختلال باشد و برای رسیدن به نتیجه نهایی، باید بررسی های تکمیلی رفتاری انجام شود. اگرچه تاکنون نشانه های فراوانی برای شناسایی کودکان دچار بیش فعالی برشمرده اند، واقعیت این است که هیچ یک از این نشانه ها به تنهایی نمی تواند نشانه قطعی وجود این اختلال باشد و برای رسیدن به نتیجه نهایی، بررسی های تکمیلی رفتاری نیاز است. بااین حال چهار نشانه اصلی در افراد دچار این اختلال به طور مشترک وجود دارد: این کودکان نمی توانند حتی برای مدت کوتاهی، بدون حرکت در جایی بمانند. حتی در وضعیتی که آن ها را مجبور به این کار کنند، مدام در جای خود تکان می خورند و با وسیله ای (دسته های صندلی یا ریشه های فرش) بازی می کنند. گاهی سر جای خود نیم خیز می شوند، می ایستند و آرام و قرار ندارند. به طور معمول آستانه توجه در این کودکان پایین است؛ یعنی وقتی مشغول کاری هستند، هر صدا و علامتی از اطراف می تواند توجه آن ها را به سوی خود جلب کند. درواقع کودکان بیش فعال همیشه گوش به زنگ وقایع جانبی هستند. تمرکز در کودکان بیش فعال ضعیف است. این نشانه که دراصل مربوط به آستانه تحریک پایین در آن هاست، باعث می شود کودک نتواند ذهن خود را به موضوع هایی که نیاز به تمرکز دارند، معطوف کند. کودکان مبتلا به بیش فعالی معمولاً کودکان پرخطری هستند. این کودکان از فعالیت های پرخطر ترسی ندارند و معمولاً آن را به راحتی انجام می دهند. مثلاً بارها دیده شده که بدون ترس از افتادن، بدن خود را تا نیمه از پنجره ساختمان بیرون می برند یا به راحتی و بدون ترس طبیعی ای که کودکان از وسایل برنده مثل چاقو دارند، با این وسایل کار می کنند. این چهار نشانه معمولاً از نشانه های اصلی برای شناسایی افراد دچار بیش فعالی است؛ اما به غیرازاین ها، مواردی نیز وجود دارد که آن ها نیز می توانند در تشخیص بیش فعالی کودکان مؤثر باشند: ـ کودکان مبتلا به بیش فعالی معمولاً افراد قانونمندی نیستند. اطاعت از قوانین و مقررات معین مدرسه، خانه، شهر و... معمولاً برای آن ها دشوار است؛ ـ موتور حرکتی این کودکان بسیار فعال و دینامیک است؛ ـ در سنین بالاتر (سنین مدرسه) اغلب دچار افت تحصیلی هستند. این نشانه نیز می تواند به دلیل تمرکز ناکافی آن ها باشد؛ ـ به سختی می توانند تکالیف روزمره شان را انجام دهند. معمولاً این کودکان از انجام دادن تکالیفی مثل تکالیف مدرسه طفره می روند؛ ـ معمولاً در مدت بسیار طولانی تکالیفشان را انجام می دهند؛ ـ در سنین مدرسه، برای اجازه گرفتن از معلم، برخلاف بقیه دانش آموزان که بدون بلندشدن از جای خود، اول از معلم اجازه می گیرند و بعد به سمت در خروجی، تخته سیاه یا سطل زباله حرکت می کنند، از جایشان بلند می شوند، نزد معلم می روند و از او برای انجام کار خود اجازه می گیرند؛ ـ این کودکان معمولاً دوست دارند در انجام همه کارها دخالت کنند؛ ـ معمولاً نمی توانند دوستان پایدار و منظمی داشته باشند. این وضعیت معمولاً به این دلیل پیش می آید که به دلیل بروز رفتارهای خاص، معمولاً به سرعت دوستان خود را از دست می دهند و نمی توانند آن ها را حفظ کنند. ● بـایـدها شاید پرسش بسیاری از خانواده ها درباره کودک بیش فعالشان این باشد که چه کارهایی را باید در برخورد با آن ها انجام دهند؟ اولین و اساسی ترین اقدام، افزایش آگاهی و دانش درباره این مشکل است. خانواده ای که اصول صحیح برخورد با کودک بیش فعال را بداند، بهتر می تواند به او برای مقابله با این مشکل کمک کند. خیلی از خانواده ها در مقابل بیش فعالی فرزندانشان از مکانیسم انکار استفاده می کنند و نمی خواهند این مشکل را بپذیرند؛ اما این انکار، فقط پاک کردن صورت مسئله است، درحالی که مشکل همچنان باقی است. خانواده ها می توانند کودکان خود را برای ایجاد تمرکز بیشتر به انجام بازی های ایستا و فکری تشویق کنند.یکی از کارهای بسیار مفید برای کودکان بیش فعال، ثبت نام آن ها در کلاس های آموزشی ورزشی است که می تواند نیاز به تحرک و جست وخیز در این کودکان را ارضا کند. از دیگر روش هایی که خانواده ها می توانند آن را درباره کودک بیش فعال خود به کار بگیرند، تقسیم کارهای محوله به آن ها به بخش های کوچک تر است. مثلاً با توجه به اینکه این کودکان از انجام مستمر تکالیف مدرسه زود دلزده می شوند، خانواده ها می توانند برنامه ای تنظیم کنند که کودک این تکالیف را در چند نوبت انجام دهد. ● نبـایـدها بیش فعالی مانند هر پدیده دیگری در روان شناسی در کنار اقدام های صحیح برای اصلاح، باعث به وجودآمدن برخی باورهای غلط و درنتیجه شکل گیری رفتارهای نادرست از سوی خانواده ها می شود که نه تنها وضعیت کودک بیش فعال را بهبود نمی دهد، بلکه ممکن است عوارض دیگری را نیز برای او به وجود آورد: ـ تنبیه بدنی برای اصلاح این کودکان به هیچ وجه صحیح نیست و خانواده ها باید از این کار اجتناب کنند؛ ـ کودکان بیش فعال را نمی توان با اعمالی مثل حبس کردن تأدیب کرد؛ زیرا این کارها را ارادی انجام نمی دهد؛ ـ نباید مدام او را با دیگران مقایسه کرد و رفتار صحیح کودکان هم سن و سال را به رخش کشید؛ ـ از برچسب زدن و استفاده از کلمه بیش فعال برای این کودکان بپرهیزید و با عبارت هایی مانند «امان از دست تو» و... آن ها را مورد خطاب قرار ندهید؛ ـ خانواده ها نباید رفتارهای غلط کودک خود را با تشویق، حمایت کنند. روزنامه ابتکار پایگاه اینترنتی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 393]