محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846423786
داغ های نامرئی
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: داغ های نامرئی اثرات خشونت خانگی روی اشتغال زنان اين مقاله برخي از نتايج نظرسنجي انجام شده به صورت تصادفي از چند خانوار را ارائه مي کند که به بررسي اثرات خشونت خانگي روي مشارکت 824 زن ساکن در محله يي فقيرنشين در شيکاگو به عنوان نيروي کار پرداخته است. همچنين از اطلاعات حاصل از 24 مصاحبه طولاني نيز در اين تحقيق بهره برده شده است. 18 درصد از پاسخ دهندگان ذکر کردند در 12 ماه گذشته تعرض جسمي را تجربه کرده اند و 9/11 درصد خشونت هاي فيزيکي شديدتري را گزارش کرده اند. زناني که مورد سوءاستفاده قرار گرفته اند بيکاري بيشتري را تجربه کرده ضمن اينکه از نظر تعداد، کارهاي بيشتري داشته اند و با مشکلات بهداشتي بيشتري نيز روبه رو بوده اند. در عين حال، ميزان استفاده از زناني که مورد سوءاستفاده قرار گرفته اند تقريباً با زناني که اين مورد را گزارش نکرده اند، يکسان است. بنابراين به نظر مي رسد خشونت خانگي در درازمدت بر دستاوردهاي اقتصادي، اجتماعي و حرفه يي زنان اثر مي گذارد اما رابطه مستقيمي با نفس اشتغال آنان ندارد. نزديک به سه دهه است که محققان و پزشکان باليني با علائم سوءاستفاده مردان از زنان در رابطه خصوصي آنها روبه رو هستند. اما به رغم وجود اين شواهد، اثرات خشونت خانگي روي شرايط زندگي آنان، جز از لحاظ امنيت جسمي و رواني، کمتر مورد توجه دقيق قرار گرفته است. به خصوص در مورد اثرات سوءاستفاده از زنان روي مشارکت آنها به عنوان نيروي کار، اطلاعات ناچيزي در دست است. فريدمن و کوپر (1987) در تحقيقي که به نظر مي رسد اولين تلاش نظام مند براي جمع آوري اطلاعات و بررسي رابطه بين سوءاستفاده از زنان و اشتغال آنان باشد، به مصاحبه با 50 زن آسيب ديده از خشونت پرداختند که براي دريافت کمک مشاوره يي به نمايندگي خدمات قربانيان خشونت واقع در منطقه يي وسيع در پايتخت مراجعه کرده بودند. طبق يافته هاي آنان، 56 درصد از مصاحبه شوندگان حداقل يک شغل را از دست داده بودند و 54 درصد نيز به طور ميانگين در هر ماه، سه روز کاري خود را به خاطر خشونت خانگي از دست داده بودند. تحقيق حاضر قصد دارد فرضيه هاي مختلف و از جمله اين سوال را مطرح کند که آيا زناني که مشکل خشونت خانگي دارند يا در گذشته اين تجربه را داشته اند داراي نرخ اشتغال کمتر يا تفاوت هاي ديگري نسبت به زناني هستند که اين مساله را ندارند يا اينکه چنين تفاوت هايي وجود ندارند؟ متد انجام شده الف- پاسخ دهندگان پاسخ دهندگان به طور تصادفي انتخاب شدند و 10 دلار به عنوان دستمزد مشارکت در تحقيق به آنها پرداخت شد. تنها زنان بالاي 18 سال ساکن در محدوده جغرافيايي پارک Humboldt در شيکاگو که اداره سرشماري امريکا آن را جامعه آماري شماره 23 مي ناميد واجد شرايط مصاحبه بودند. تمام واحدهاي مسکوني موجود در اين منطقه چارچوب نمونه گيري آماري را تشکيل مي داد. پنج نوع تلاش براي بررسي شرايط هر خانوار، شناسايي پاسخ دهنده واجد شرايط و تکميل مصاحبه انجام شد. در خانوارهايي که بيش از يک زن بالغ اقامت داشتند، فرد جوان تر به عنوان مصاحبه شونده انتخاب مي شد. مصاحبه با در نظر گرفتن تمايل مخاطب، به زبان انگليسي يا اسپانيايي انجام مي شد. چون پرسشنامه با صداي بلند توسط مصاحبه کننده خو انده مي شد، زناني که سواد محدودي داشتند نيز توانايي مشارکت در نظرسنجي را داشتند.
مقايسه برخي از مشخصه هاي نمونه آماري با ويژگي هايي که براي زنان ساکن اين منطقه در سرشماري ده سالانه 1990 به دست آمد نشان مي دهد دو جمعيت آماري مذکور قابل مقايسه بوده و تفاوت هاي حاصل شده به طور منطقي به تغييرات نژادي که در طول شش سال براي آنها به دست آمده، قابل انتساب است. برخي از شاخص ها بسيار پايدار بودند. مثلاً نرخ ازدواج در سال هاي 1989 و 1995 تقريباً يکسان بود. در سال 1989 ، 3/39 درصد از زنان ساکن منطقه پارک Humboldt را کساني تشکيل مي دادند که هرگز ازدواج نکرده بودند. در سال 1995، اين رقم 3/40 درصد بود. درصد زنان متاهل هم در سال 1989 و هم در سال 1995، رقم 8/34 بود. با اين حال، ترکيب نژادي جامعه آماري تا اين حد ثابت نمانده بود. درصد آفريقايي- امريکايي هاي ساکن پارک Humboldt از 5/52 درصد در سال 1989 به 55 درصد در سال 1995 رسيده بود در حالي که مقدار اسپانيايي- پرتغالي ها از 41 درصد به 2/39 درصد رسيده بود. شاخص ها به نژاد و قوميت بسيار حساس بودند اما به تغييرات اقتصادي مانند نرخ تکميل تحصيلات دبيرستاني، که بين سال هاي 1989 و 1995 تفاوتي در حد انتظار داشتند تا اين حد حساس نبودند. اين رقم در سال 1989 ، 3/48 درصد بود که در سال 1995 به 6/56 درصد رسيد. ب- شيوه اجراي تحقيق هر بار، حدود 10 مصاحبه کننده زن که به صورت پاره وقت اين کار را برعهده داشتند، مصاحبه هايي را با زمان ميانگين 53 دقيقه به صورت خصوصي با زنان به زبان اسپانيايي يا انگليسي انجام دادند. اگر امکان داشت، ترکيب مصاحبه کنندگان از نظر نژاد، قوميت و زبان هماهنگ با افراد ساکن در هر بلوک انتخاب مي شد. حدود دوسوم از 17 مصاحبه کننده که استخدام شده و براي اين کار آموزش ديدند تجربه انجام تحقيق و نظرسنجي را در گذشته داشتند. براي اين مطالعه، از تمام آنان در مورد تجربه شخصي خشونت خانگي سوال شد. از دو کانديدايي که شخصاً تجربه خشونت خانگي را داشتند، يک نفر با افزايش مشاهدات از ادامه کار منصرف شد. کانديداي ديگر که ظاهراً زمان بيشتري از تجربه او گذشته و مساله براي او حل شده بود به کار گرفته شد. تمام مشارکت کنندگان در 12 ساعت کلاس آموزشي عمومي و اختصاصي مربوط به اين پروژه حضور يافتند ضمن آنکه هر هفته ديدارهاي منظمي با سرپرست پروژه که به طور مداوم به بررسي تصادفي مصاحبه هاي تکميل شده مي پرداخت، داشتند. پ- معيارهاي طراحي پرسش ها نويسنده براي طراحي اين نظرسنجي، ضمن مرور حدود 24 پرسشنامه که در تحقيقات مرتبط با اشتغال و خشونت خانگي و اجتماعي به کار گرفته شده بودند و همچنين مشورت با محققان ديگر و نيز مشاوراني که روي مساله خشونت خانگي کار مي کردند، سوالات را پس از سه مرحله ويرايش کلي و دقيق انتخاب کرد. طبق روالي که براي معتبرسازي تحقيقات علوم انساني به کار مي رود، پس از مرحله آزمايش ميداني، پيش نويس سوالات نظرسنجي آماده شد. پرسشنامه نهايي که آماده سازي آن پس از دو مرحله فوق انجام گرفت پس از ترجمه به زبان اسپانيايي توسط کساني که به زبان مکزيکي و پورتوريکايي صحبت مي کردند نيز بازنگري شد. اين پرسشنامه شامل 56 صفحه، 336 متغير بسته، هشت متغير شناسايي، چهار متغير باز، هشت متغير مربوط به حرفه و صنعت و هشت متغير با پاسخ هاي ديگر بود. به اين ترتيب، نظرسنجي سوالاتي در زمينه موقعيت شغلي کنوني و در صورت بيکاري فاصله داشتن شغل قبلي تا زمان پاسخ، تعداد شغل ها، ميانگين ساعات کار در هفته و ميزان مطلوب ساعات کار، شغل فعلي يا جديدترين شغلي که پاسخ دهندگان داشته اند، نوع شغل اول و سن پاسخ دهنده در آن زمان، تعداد شغل هاي مختلف پس از ترک تحصيل، تعداد دوره هاي بيکاري از زمان ترک تحصيل، نرخ دستمزد و روش پرداخت آن، ميزان درآمد سالانه شخص و متغيرهاي مرتبط را دربر مي گرفت. همچنين سوالاتي در مورد سن و پيشينه قومي و نژادي، موقعيت تاهل، زبان انتخابي براي پاسخ به سوالات، مدارک اقامت و اشتغال، تعداد اعضاي کودک و بزرگسال خانوار، برنامه ها و هزينه هاي نگهداري از کودکان، برنامه ها و دستاوردهاي آموزشي، برنامه ها و دستاوردهاي حرفه يي، مدارک و گواهينامه هايي که پاسخ دهندگان به دست آورده اند، موقعيت تحصيلي، شغلي و حرفه يي والدين، ديگر عوامل مربوط به اصليت خانوادگي، در دسترس بودن و نوع ديگر منابع درآمدي و موقعيت و محدوديت هاي بهداشتي در نظرسنجي گنجانده شد. هرگاه که ممکن بود و به منظور تسهيل مقايسه پاسخ ها، از توالي استاندارد پرسش ها که در نظرسنجي هاي ديگر به کار رفته بود به جاي استفاده از شاخص هاي جديد بهره برده شد. نتايج نظرسنجي در ارائه نتايج مربوط به بروز خشونت خانگي در نمونه آماري، اين نکته حائز اهميت است که اغلب محققاني که روي خشونت خانوادگي تحقيق کرده اند به اين نتيجه رسيدند که آمارهاي به دست آمده از پاسخ هاي افراد شرکت کننده در اين نوع تحقيقات، حداقل ميزان خشونت را نشان مي دهد. از ميان دلايل بسياري که براي اين مساله نقل شده مي توان به شرم يا خجالت پاسخ دهندگان، تحريف يا انکار آگاهانه يا ناآگاهانه، تلاش براي مديريت تاثير اين مساله بر ديگران و ارائه پاسخ هاي قابل قبول از نظر جامعه و عدم دقت در به ياد آوردن يا ترس از مجازات اشاره کرد. اگرچه تمامي اين عوامل مي توانند بر اين نظرسنجي نيز تاثيرگذار باشند، نرخ هاي آماري به دست آمده از تحقيق حاضر بالاتر از نرخ هاي مطالعات آماري ديگر هستند که محتمل ترين علت آن را مي توان گنجاندن شاخص ها بر اساس تجارب شخصي زنان و ديگر تفاوت هاي موجود در روش تحقيق دانست. تحقيق حاضر که در آن از مقياس هاي گسترده تر ولي قابل مقايسه استفاده شده و تنها در يک محله از شيکاگو انجام گرفته است نشان داد 3/40 درصد از 824 زن پاسخ دهنده، تجربه تعرض از طرف مردان را داشته اند و 4/28 درصد نيز خشونت شديد را تجربه کرده اند. حدود يک پنجم از پاسخ دهندگان (18 درصد) در 12 ماه گذشته مورد تعرض جسمي قرار گرفته اند و 9/11 درصد نيز در همين دوره زماني خشونت شديد را تجربه کرده اند. در مورد رفتارهايي که در 12 ماه گذشته از طرف شوهران يا مرداني انجام شده که با پاسخ دهندگان زندگي مشترک داشته اند، 7/38 درصد گفته اند مردان سعي در کنترل آنها داشته اند، 1/16 درصد ذکر کرده اند که پول از آنها گرفته شده يا پولي به آنها داده نشده، 8 درصد از تحصيل يا کار منع شده اند، 8/1 درصد هنگامي که سر کار بودند از طريق تلفن مورد مزاحمت قرار گرفته اند و 7/1 درصد در محل کار به صورت حضوري مورد اذيت شوهران قرار گرفته اند. تنها حدود 15 درصد (3/15 درصد) از پاسخ دهندگان آزار به صورت هل داده شدن و چنگ زدن را گزارش کرده اند. 6/8 درصد تجربه خوردن سيلي، لگد و مشت را داشته اند و 1/6 درصد به نحوي مجروح شده اند که نياز به درمان پزشکي داشته اند. حدود 4 درصد (8/3 درصد) در 12 ماه گذشته مورد تجاوز جنسي مرداني قرار گرفته اند که با آنها زندگي مي کردند و 5/2 درصد نيز از آنها کتک خورده اند. پاسخ دهندگاني که تجربه خشونت از طرف مردان را در زندگي خود داشته اند، اکثراً يک مهاجم را به طور خاص به ياد مي آوردند. بيش از سه چهارم افراد (5/76 درصد) به رابطه با يک مرد اشاره کردند در حالي که 5/23 درصد چند رابطه را ذکر کردند. اغلب پاسخ دهندگاني که بيش از يک رابطه داشتند ذکر کردند هنگام پاسخ به سوالات مربوط به وجود مردي در زندگي خود به دو نفر فکر مي کردند. بيش از نيمي از بازماندگان خشونت هنگام وقوع اولين سوءاستفاده 20 سال يا کمتر داشتند (ميانگين 5/21، انحراف معيار = 6/5) که جوان ترين آنها در زمان اولين سوءاستفاده 13 سال و مسن ترين آنها 43 سال داشته است. نيمي از پاسخ دهندگان که مورد خشونت مردان واقع شدند (2/50 درصد)، پليس را در جريان سوءاستفاده قرار داده اند، حدود يک سوم (1/30 درصد) به دنبال دريافت غرامت بودند، و 4/29 درصد سعي کردند با حفظ خونسردي از خود خويشتنداري نشان دهند. تعداد کمي از پاسخ دهندگان (7/10 درصد) از سازمان خدمات اجتماعي درخواست کمک کردند. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد اعمال فشار و خشونت از سوي مردان بر زنان، بيشتر از اينکه در کوتاه مدت بر مشارکت زنان به عنوان نيروي کار اثرگذار باشد، در طول زمان بر تجربه و نقش آفريني آنان در بازار کار اثرگذار خواهد بود.منبع: اعتماد
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 321]
-
گوناگون
پربازدیدترینها