محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844700021
عبرت ها و درس های ماندگار حماسه عاشورا(1)
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
عبرت ها و درس های ماندگار حماسه عاشورا(1) نويسنده: نوروز اکبری زادگانمنبع:کتاب «عاشورا خروش بیداری» ظلم ستیزی و ذلّت ناپذیریتسلّط جابرانه ی نظام اموی بر امّت اسلامی و رواج فساد و تباهی ، شرایط ذلّت باری را به جامعه ی اسلامی تحمیل کرده بود . در چنین شرایطی ، معاویه در رأس دستگاه اموی تا بدان جا گستاخ شده بود که در نامه ای به امام حسین (علیه السلام ) این گونه نصیحت می کند: « ... از ایجاد تفرقه بین امّت اسلامی پرهیز کن! ... بر آن چه می کنی تأمّل کن و ببین که با دین و امّت محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم ) چه روا می داری!...»(1) ولی امام (علیه السلام ) بدون هیچ گونه ملاحظه کاری ، هم چنان که از نواده ی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) انتظار می رفت ، در پاسخی صریح فرمودند : « ... من می دانم که فتنه ای بالاتر از خلافت تو براین امّت اسلامی نیست...»(2)خلف فاسد معاویه یعنی یزید نیز تباهی و بی پروایی خویش را نسبت به مقدّسات اسلامی، این چنین بیان می کرد : « ... اکنون که حکومت از آن بنی امیه است ، حلافت را بربایید و به یک دیگر پاس دهید... من سوگند یاد می کنم که نه بهشتی در کار است و نه جهنّمی ...!»(3) در چنین شرایط اسفبار سیاسی- اجتماعی خاصی است که امام حسین (علیه السلام ) ، مرگ با عزّت را بر حیات با ذلّت ترجیح می دهد : « موتٌ فی عزّ خیرٌ من حیاةٌ فی ذلّ».بیدارگری در اندیشه و عمل امام حسین (علیه السلام ) با اعلام کلمه ی حق و دادن آگاهی به وجدان های خفته ، و نا تمام گذاشتن مراسم عبادی سیاسی حج ، تلاشی عظیم را برای اصلاح جامعه ی اسلامی از انحرافات آغاز کرده و فرمودند : « ... انی لم اخرج اشراً و لا بطراً و لا مفسداً و لا ظالماً و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی صل الله علیه و آله...» یعنی : « انگیزه ی نهضت و قیام من ، هوای نفس نیست . هدفم ستم گری و فساد نیست . بلکه هدفم اصلاح اوضاع نابسامان امت جدّم رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم ) است...»(4) و یا در فراز دیگری فرمود : « هان ای مردم !اینان (یزید و دارو دسته اش) اطاعت شیطان را گردن نهاده اند و پیروی از خدای رحمان را ترک کرده اند . فساد را گسترش داده و قوانین الهی را تعطیل کرده و بیت المال را به خود اختصاص داده اند . حلال خدا را حرام شمرده و حرام خدا را حلال کرده اند اما من از هر کسی برای رهبری جامعه ی اسلامی شایسته ترم ».(5) امام (علیه السلام ) از هیچ تلاش و عملی برای بیداری مسلمین فروگذار نمی کرد چنان چه فرستادگانی چون مسلم بن عقیل و قیس بن مسهّر صیداوی را برای ارشاد و بیعت گرفتن از مردم کوفه اعزام نمود . ولی متأسفانه حربه ی ارعاب و تزویر ، در انسان های سست عنصر کارگر افتاد .مسلم بن عقیل درآخرین لحظات می فرمود: «... خدایا تو میان ما و مردمی که ما را فریب داده و به ما نیرنگ زدند و دست از یاری ما کشیدند ، حکم فرما».(6) امام (علیه السلام ) در پیام خویش به مردم کوفه که توسط قیس بن مسهّر ارسال شده بود ، فرمودند : « بکوشید و آماده باشید که همین روزها پیش شما می رسم . ان شاء الله ...».(7) توجّه به پایگاه های اجتماعی ( حق گرایی ، نه کثرت گرایی)بی شک یکی از ابعاد نهضت حسینی ، توجّه امام (علیه السلام ) به ابراز احساسات مردم کوفه و توجّه به عنصر مردم و پایگاه های اجتماعی بود . امّا باید دقّت کرد که توجّه به مردم ، هیچ گاه امام (علیه السلام ) را حتی در سخت ترین شرایط و مراحل نهضت ، از انجام تکالیف الهی باز نداشت و این مسأله ، نهضت حسینی را از بسیاری نهضت های اجتماعی دیگر متمایز می سازد. از مفاد نامه های متعدّدی که کوفیان و سران شیعیان برای حضرتش فرستاده بودند ، چنین بر می آمد که یزید ، خلافت را از امام حسین (علیه السلام ) غصب کرده و نیکان امت اسلامی را به قتل می رساند و بدین دلیل مستحّق لعن است و این که امّت اسلامی به ویژه کوفیان نیاز به امام دارند . چنان که نوشته بودند : « ... انه لیس علینا امام ، فاقدم علینا».(8) بلاذری عبارت فوق را به صورت دیگری نقل کرده است که : « ... انه لیس علینا امام ، فاقدم علینا لعل الله یجمعنالک علی الحق ».(9) بنابراین طبیعی بود که امام (علیه السلام ) به عنوان رهبر امّت اسلامی بدین گونه دعوت ها و ابراز احساسات پاسخ مثبت دهد ، علی رغم این که حضرت می دانست آنان در این ادعای خود نیز پایدار نخواهند بود . ضعف ایمان ، زمینه ساز ذلّت پذیریتجربه ی کربلا نشان داد که سلاح ارعاب و تزویر ، انسان های مُردّد و ایمان های سُست را در هم می شکند و به تسلیم و ذلّت پذیری وا می دارد و در آخر این گونه انسان ها را به مقابله با جبهه ی حق تشویق می نماید. عبیدالله بن زیاد در اوّلین خطبه اش خطاب به مردم سُست ایمان کوفه گفت: « ...تازیانه و شمشیر من آماده ی عقوبت آن کسی است که از دستور من سرباز زند و با پیمان من مخالفت کند...» و نیز در فراز دیگری خطاب به سران قبایل کوفه گفت : «... اگر هر رییسی در میان مردم آشنای خود ، از دشمنان یزید کسی را بشناسد و او را نزد ما نیاورد ، بر در خانه اش به دار آویخته می شود و بهره اش از بیت المال قطع می شود».(10) منابع تاریخی اهمّ تهدیدات ابن زیاد را نسبت به اشراف کوفه چنین بر می شمارند: وعده ی احسان و بخشش ، فرا رسیدن لشکر شامی ، قطع بهره ی آنان از بیت المال ، فرستادن اجباری جنگ جویانی از مردم کوفه به امور جنگی در سرزمین شام. بنابراین با توجّه به زمینه های مساعدی که از نظر سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی در میان مردم کوفه وجود داشت ، زیرا مردم کوفه اغلب نظامی بودند و از جنگ و فتوحات و درگیری های قبیله ای تاحدّی خسته شده بودند ، دربرخورد با قدرت برتری چون ابن زیاد که قبل از آن تاریخ هم امارت او را دیده بودند ، اراده و توان خویش را از دست داده و تسلیم قدرت طلبی های امویان شدند . ارایه ی الگوهایی عاطفی و منطقی برای بشریت ارایه ی نمونه هایی عینی و منطقی و اسلامی ، دور از احساسات خام و ناپایدار ، از مهم ترین شیوه های مبارزه ی امام (علیه السلام ) دربرخورد با آفات اجتماعی و اصلاح امّت اسلامی بود که در موارد متعدّدی از سیره ی حسینی به وضوح دیده می شود و ما به نمونه هایی از آن اشاره می کنیم:پس از آن که حضرت ، خبر شهادت مسلم بن عقیل ، هانی و عبدالله یقطر را دریافت کرد ، در حالی که به سمت کوفه حرکت کرده بود ، فرمود: « همانا شیعیان ما دست از یاری ما کشیده اند . پس هر که می خواهد بازگردد ، باکی بر او نیست بازگردد. و ذمّه و عهدی از ما بر او نیست».(11) بدین دلیل مردم از کنار او پراکنده شدند و جز عدّه ای اندک که با حضرت از مدینه آمده بودند ، نماندند و سپس نیز عدّه ای به ایشان پیوستند. عبیدالله بن جعفر جعفی نیز که کوفه را ترک کرده و به نوعی بی تفاوتی گرفتار شده بود ، هنگامی که امام حسین (علیه السلام ) خود در قصر بنی مقاتل به دیدار او رفت ، اظهار کرد : « من قصد یاری شما را ندارم ». حضرت فرمود: « پس اگر یاری ما نمی کنی ، بپرهیز از این که با ما جنگ کنی ، زیرا به خدا سوگند کسی نیست که فریاد بی کسی ما را بشنود و ما را یاری نکند ، جز آن که نابود شود ».(12) برخورد منطقی ، اسلامی ، عاطفی و آزادمنشانه ی امام حسین (علیه السلام ) و پرهیز از هر گونه تحمیل در مسیر الهی نهضتش ، یارانی را تربیت می کرد که حاضر نبودند لحظه ای امام (علیه السلام ) را تنها گذارند. چنان که شب عاشورا جلوه ی تامی از این گونه برخورد بود . امام سجاد(علیه السلام ) می فرماید:... در شب عاشورا نزدیک رفتم تا بشنوم پدرم حسین(علیه السلام ) با یارانش چه می فرماید. آن حضرت می فرمود: « ... و امّا بعد ؛ یارانی شایسته تر و بهتر از یارانم نمی شناسم و خاندانی از خاندان خودم نکوتر و خویش دوست تر ، ... بدانید که من اجازه تان می دهم با رضایت من همه بروید که حقّی بر شما ندارم . اینک شب شما را دربر گرفته ، آن را وسیله ی رفتن کنید...»(13) نمایش حقیقی صلح طلبی در اندیشه ی اسلامی طبیعی است که اصولی ترین شیوه های مقابله با مفاسد و انحرافات اجتماعی ، برخورد ریشه ای و ساختاری با آنهاست و توسّل به شیوه های خصمانه و جنگ ، عمدتاً درشرایطی ممکن است که گریزی از آن ها نباشد. بنابراین امام (علیه السلام ) برای تأثیر اندیشه های ناب و اسلامی و اثبات حقّانیت قیام اصلاح گرانه ی خویش ، می باید قبل از دست یازیدن به هر اقدام عملی ، اندیشه ی صلح طلبانه خویش را به نمایش گذارد ، که ذیلاً به موارد از آن ها اشاره می کنیم:1.هنگامی که سپاهیان حرّ در مقابل امام(علیه السلام ) صف کشیدند ، زهیر بن قین به ایشان پیشنهاد کرد که جنگ با سپاه حرّ بسیار آسان تر است از جنگ با کسانی که پس از این به سوی ما هجوم خواهند آورد. اجازه دهید که با آن ها مقابله کنیم. امام (علیه السلام ) فرمود: « من کسی نیستم که جنگ را آغاز کنم».(14)2. در صبح عاشورا نیز پس از حفر خندق و آتش زدن هیزم ها ، شمر از پشت خیمه ها حمله آورد . ولی ناامید شد و گفت : « ای حسین (علیه السلام )! در این دنیا ، پیش از روز رستاخیز ، آتش را به شتاب خواستی». امام (علیه السلام ) فرمود : « ای پسر زن بُز چران! تو در خور آتشی که در آن بسوزی ». آن گاه مسلم به عوسجه گفت : « آقا اجازه دهید حال که در دسترس من است با تیری او را از پا درآورم که او از فاسقان بزرگ است». امام(علیه السلام ) فرمود : « تیرش نزن که نمی خواهم من آغازگر جنگ باشم».(15) امام حسین (علیه السلام ) ؛ الگوی تام « اخلاص در عمل»چنان که در تعریف اخلاص گویند : « صاف نمودن عمل از هر خلطی است ... از این رو عبادت اهل خلوص ، نقشه ی تجلیّات محبوب است ، و در قلب آن ها جز ذات حق واحد راه ندارد... و از آن جا که نیّت ، تمام حقیقت عمل است ، حتّی صدور اعمال ظاهری از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهما السلام) در راه خدا ، اهمیّتش به خاطر خلوص و نیّت صادقانه است.»(16) نهضت حسینی مبارزه ای بی امان علیه هر گونه ظلم و ستم و انحراف در بین امّت اسلامی بود و قیام علیه آن همه فساد و تباهی ریشه دار به حرکتی نیرومند و انقلابی نیاز داشت و این مهم جز از نواده ی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) یعنی حسین(علیه السلام ) انتظار نمی رفت . بنابراین امام (علیه السلام ) هر چه داشت در طبق اخلاص نهاد و تقدیم سلیمان وجود کرد . چنان که آوردن اهل بیت (علیهماالسلام ) و زنان و کودکان ، دقیقاً در همین رابطه بود وتحمّل آن همه مصائب و تاراج حرم حسینی، حمله به خیمه هادر عصر عاشورا و اسیری اهل بیت مکرّم آن بزرگوار ، پیامی جز این نداشت که حسین(علیه السلام )برای اصلاح امّت اسلامی از همه چیز خود مایه گذاشته است و در این راه جز رضای معبود و انجام تکلیف الهی چیزی نمی طلبد.ایجاد آمادگی رزمی در جنگی نابرابرامام حسین(علیه السلام ) گر چه خود را در میان انبوه سپاهیان کوفی و رویارویی نابرابری در صحنه ی کربلا می دید ، ولی همواره تمامی محاسبات نظامی متناسب با نبردهای آن روزگار را به گونه ای حیرت آور ، مطمح نظر داشت که در این جا به برخی از تدابیر مهم نظامی و استراتژیک امام (علیه السلام ) اشاره می کنیم: موقعیّت خیمه ها آن چنان انتخاب شده بود که از دسترسی و آسیب دشمن در امان باشد و یا این که در پشت خیمه ها برای ممانعت از حمله ی دشمن ، خندقی حفر کرده بودند و مقداری نِی و هیزم در آن ریخته بودند تا در مقابل دشمن در امان باشند و چنان چه لازم باشد هیزم ها را آتش زنند تا مانع از هجوم دشمن به خیمه ها گردد. به دستور امام (علیه السلام ) در روز عاشورا به گونه ای خیمه ها را به یک دیگر نزدیک کردند تا از میان آن ها راه نفوذ دشمن سد شده باشد. نگهبانی از خیمه ها به طور مرتب از دیگر تدابیر نظامی ای بود که در این راستا اندیشیده شده بود و بیان گر توجّه خاص امام(علیه السلام ) به اجرای تدابیر نظامی بود.(17) خطبه ها و بیانات حضرت در برابر دشمن ، در موارد و مواضع مختلف ، به منظور آگاهی آنان بود و اقدامات متقابل سپاه کوفی به دستور رهبران نظامی دشمن ، به صورت ایجاد هم همه و آشوب در هنگام بیانات حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام ) ، به نظر می رسد تدابیری برای خنثی سازی تأثیرات روشن گری های امام (علیه السلام ) بوده است.« عاشورا » ؛ آمیزه ای از کمال عشق و عقل و تدبیرامام حسین (علیه السلام ) از تمامی علل و اسبابی که باید به طور طبیعی در نهضت مقدّسش به کار گیرد ، بهره جُست و ثابت کرد که گرچه قیامش به شهادت او منجر می شود ، امّا در مقابله با دشمنان جبهه ی حق ، حتّی در یک رویارویی نابرابر ، به کار بردن تدابیر عقلی و سازمان یافته از مهمّات کار است ، که در این رابطه می توان به موارد متعدّدی مثل تدابیر نظامی امام (علیه السلام ) اشاره کرد. از سوی دیگر امام (علیه السلام ) در تجربه ای گران مایه نشان دادند که عشق و امید به عطایِ پروردگار ، ناملایمات را به گونه ی زیبایی آسان خواهد ساخت. بنابراین در « دعای عرفه» می فرمایند: « ... الهی ان اختلاف تدبیرک و سرعة طواء مقادیرک منعاً عبادک العارفین بک عن السکون الی عطاء و الیأس منک فی بلاء...».... ای خدای من ! اختلاف تدبیر و سرعت درهم پیچیدن سرنوشت ها با مشیّت پیروز تو ، بندگان عارفت را از تکیه به عطای موجود و از ناگواری ها باز می دارد...(18) و در فراز دیگری از همین دعا می فرمایند: «... و اقمنی بصدق العبودیة بین یدیک...». ... و مرا به صدق بندگی ، در کوی جلال و جمالت مقیم فرما... .(19)نمایش عالی ترین سطوح شفقت ، حتّی نسبت به دشمنانامام حسین (علیه السلام ) دربرخورد با امّت اسلامی یا جامعه ی بیمارگونه عصر خویش ، که فی الواقع در اثر انفعال و تردید و گمراهی و از خود بیگانگی از شخصیت اصیل و اسلامی به ورطه ی رویارویی با حسین (علیه السلام ) کشانده شده بود ، همواره برخوردی مشفقانه ، مهربانانه و هدایت گرانه داشت که شواهد روشنی بر این موضع امام(علیه السلام ) در طول نهضتش وجود دارد. از جمله آن که ، امام (علیه السلام ) در حالی که در منزل ذی حسم تسلّط بر آب داشتند ، به یاران خویش فرمود تا سپاه حرّ را سیراب کنند و اسبانشان را نیز آب دهند و حتّی خود شخصاً بدین کار اهتمام جست . چنان که علی بن طعان محاربی گفته است: «... وقتی آب می نوشیدم ، آب از مشک بیرون می ریخت و حسین (علیه السلام ) گفت : مشک را به پیچ ندانستم چه کنم . حسین (علیه السلام ) بیامد و مشک را کج کرد و من آب نوشیدم و اسبم را نیز آب دادم».(20) اظهار عجز در برابر خالق: « والاترین مقام بندگی»امام حسین (علیه السلام ) به حق الگوی والایی از تجسّم عینی اظهار عجز و عبودیت دربرابر خالق هستی و امیدواری به حق ، در عین بلایا ، برای تمام بشریت است. و این مهم را عملاً اثبات فرمود که « بر من بندگی حق تعالی همواره در اظهار عجز و شرمندگی تمام است.» چنان که فرمودند: « ... ان لو حاولت و اجتهدت مدی الاعصار و الاحقاب ، لو عمّرتها ان اؤدّی شکر واحدةٍ من انعمک ما استطعت ذلک الا بمنّک ، الموجب علی به شُکرک ابداً جدیدا!و...» یعنی : .. به طول مدّت عصرها و بلکه قرن ها ، اگر عمر کنم شکر یکی از آن نعمت ها را نتوانم کرد . مگر باز به نعمت دیگرت که آن نیز بر من شکری سر از نو و ستایشی تازه واجب گرداند...(21) در فراز دعای عرفه می فرمایند: «... الهی انا الفقیر فی غنای ، فکیف لا اکون فقیراً فی فقری...» ... ای خدای من! در وقت غنا و ثروت فقیرم و به تو محتاجم تا چه رسد به هنگام فقر و بینوایی...(22)زیباترین جلوه های خودسازی در مسیر کمالدر فرهنگ انسان ساز قرآن کریم و سیره ی انبیا و اولیا( علیهماالسلام) ، اوج ارتباط عاشق و معشوق و رسیدن به کمال مطلوب و پرداختن به عبادت و استفاده از کمترین فرصت های زمانی برای نیل به این مهم است. بنابراین رسیدن به دو مقام مهم « تفرغ» و «تفرغ» زمینه های لازم را برای اتّصال به معبود فراهم می سازد.«تَفَرَّغَ» یعنی آن که تمام وقت خود را صرف چیزی کردن به طوری که به چیز دیگری اشتغال نورزی ، و «تَفَرَّغُ» قلب برای عبادت و خودسازی یعنی آن که قلب را از توجّه به هرچیزی غیر از خدا خالی کردن.(23) بنابراین امان خواستن از دشمن در شب عاشورا به معنی حصول به فرصتی بود که به برکت ارتباط با معبود یکتا ، بالاترین آمادگی روحی و جسمانی برای رسیدن به لقاءالله را فراهم سازند. و هرگز به معنی اظهار ضعف و عجز در مقابل دشمن نبود ؛ هم چنان که حوادث روز عاشورا و یقین اصحاب حضرت و سبقت آنان در شهادت طلبی ، گویای این مسأله است و منابع تاریخی نیز درباره عظمت های روحی یاران حسین(علیه السلام ) در نبرد با سپاه کوفی ، به وضوح سخن گفته اند.(24) اکثرمنابع تاریخی صراحت دارند که در شب عاشورا امام (علیه السلام ) و یارانش ، همه ی شب را بیدار بودند و نماز و قرآن می خواندند و آمرزش می طلبیدند و مناجات می کردند.(25) آزمایش یاران مسیر حقیکی از ملاک های شناخت حقیقت انسان ها ، سنّت الهی « آزمایش» است که قرآن کریم در آیات متعدّدی به طرح آن پرداخته است ؛ مانند آیه ی 35 سوره ی انبیا که می فرماید: « وَ نَبلُوکُم بِالشَّرِ وَ الخَیرِ فِتنَة » شما را برای آزمایش به بدی و خوبی دچار می کنیم. سنّت آزمایش ، از نظر قرآن کریم ، از نوع سنن مطلقی است که هم امور فردی و هم شؤون اجتماعی را در بر می گیرد . علاوه بر این ها هیچ فرد یا جامعه ای از آزموده شدن از سوی خدا ، گریزی ندارد. بر اثر این آزمایش همواره مؤمنان ، مجاهدان، صابران و صادقان ، از مدعیان دروغین ایمان ، جهاد ، صبر و صدق متمایز و ممتاز می شوند.(26)قابل توجّه است که آزمایش یاران و تلقین روح ایثار و فداکاری به آنان از سوی رهبری ، علاوه بر اقرار به لسان و اظهار وفاداری ، خود یک اصل دقیق روان شناسانه است . امام حسین (علیه السلام ) در شب عاشورا صحنه هایی با شکوهی از آزمایش اصحابش را به نمایش گذاشت ، که در این جا به نمونه هایی از آن عظمت ها اشاره می کنیم: ابتدا عباس بن علی (علیه السلام )و سپس دیگران اظهار داشتند : «... ای حسین (علیه السلام )! جان و مال و خانواده مان را فدایت می کنیم و همراه تو می جنگیم . اگر زندگی پس از تو را بخواهیم، خدا روی ما را سیاه کند...» مسلم بن عوسجه و سپس سعدبن عبدالله حنفی گفتند: «به خدا تو را رها نمی کنیم ... و اگر هفتادبار کشته شویم ، از تو جدا نمی شویم ... . دیگر بار زهیر بن قین گفت:« به خدا که دوست دارم هزاربار کشته شوم و زنده گردم و باز در راه تو کشته شوم و ... .(27)پی نوشت ها : 1-الطوسی ، شیخ الطائفة الامامیه ابی جعفر محمد بن الحسن بن علی : اختیار معرفة الرجال ( رجال الکشی)، تحقیق و تصحیح حسن المصطفوی ، دانشگاه مشهد 1348 ، ص48.2- همان : ص50و نیز این قتیبه دینوری : الامامة و السیاسة ، منشورات الشریف الرضی ، قم 1367 ، ج1 ، ص156.3- اصفهانی ، ابوالفرج : الاغانی ، با شرح الاستاد علی مهّنا و الاستاد سمیر جابر ، دارالکفر ، الطبعة الاولی ، 1407 ق/ 1986 م ، جلد 6، ص356.4- مجلسی رحمت الله علیه ، علامه : بحار الانوار ، نهض بنشرة سید جوادالعلوی و محمد الاخوندی ، تهران 1288 ق ، جلد 44 ، ص329 و نیز: ابن شهر آشوب: مناقب آل ابیطالب ، مکتبة الطباطبایی ، قم ، جلد 4 ، ص89 و هم چنین : ابن اعثم : الفتوح ، ترجمه مستوفی هروی ، با تصحیح غلامرضا مجد طباطبایی ، انتشارات آموزش انقلاب اسلانی ، تهران 1372 ، صفحات 833و 837.5- طبری : تاریخ طبری ، ترجمه ابوالقاسم پاینده ، انتشارات بنیاد فرهنگ ایران ، تهران 1352 ، جلد 5 ، ص403.6- مفیدرحمت الله علیه ، شیخ : الارشاد ، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی ، انتشارات علمیه اسلامیه ، تهران 1346، جلد 2 ، ص64 و نیز : ابوالفرج اصفهانی: مقاتل الطالبین ، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی ، کتاب فروشی صدوق ، تهران 1350 ، ص107.7- طبری: تاریخ طبری ، ... ، ج7، ص2981.8- طبری : تاریخ طبری ، ... ، ج7 ، ص2923 و نیز : دینوری ، ابن قتیبه : الامامة و السیاسة ، ... ، ج2 ، ص4.9- بلاذری : انساب الاشراف ، با تحقیق الشیخ محمد باقر المحمودی ، دارالتعارف للمطبوعات ، بیروت ، لبنان ، الطبعة الاولی ، 1977م / 1397 ق ، المجلد الثانی ، ص157.10- مفیدرحمت الله علیه ، شیخ : الارشاد ، ...، جلد 2 ، ص42 و نیز : دینوری : اخبار الطوال ، ترجمه دکتر مهدوی دامغانی ، نشر نی ، چاپ 3 ، تهران 1368 ، ص281.11- مفیدرحمت الله علیه ، شیخ الارشاد، ...، جلد 2 ، ص42 ونیز : دینوری : اخبار الطوال ، ترجمه دکتر مهدوی دامغانی ، نشر نی ، چاپ 3 ، تهران 1368 ، ج2 ، ص77.12- پیشین: ج2 ، ص83.13- طبری : تاریخ طبری ، ... ، ج7 ، ص3014 و نیز : مفیدرحمت الله علیه : الارشاد ، ... ، ج2 ، ص93.14- طبری : همان ، ج7 ، ص3001 و نیز : مفید : الارشاد ، همان ، ج2 ، صفحات 85 و 86 و هم چنین : ر.ک. بلاذری ، انساب الاشراف، همان ، ج2 ، ص188.15- طبری: همان ، ج7 ، ص3022 و نیز: مفیدرحمت الله علیه : الارشاد ، ... ، ج2 ، ص99.16- خمینی رحمه الله ) ، امام : اربعین حدیث ، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام رحمت الله علیه ، چاپ اول ، 1371 ، صفحات 328 و 333.17- طبری : همان ، ج7 ، ص3020 و نیز : مفیدرحمت الله علیه : الارشاد ، همان ، ج2 ، صفحات 99 به بعد.18- امام حسین (علیه السلام ) : دعای عرفه ، نشر مشعر ، 1372.19-همان.20- طبری : همان ، ج7 ، ص2989 و نیز : مفیدرحمت الله علیه: الارشاد، همان ، ج2 ، صفحات 77و 78.21- امام حسین(علیه السلام ) : دعای عرفه.22-همان .23- خمینی رحمت الله علیه ، امام : چهل حدیث ، ... ، صفحات 426-425.24- طبری : همان ، ج7 ، صفحات 3013-3011.25- همان : صفحات 3015 و 3018 نیز الارشاد، شیخ مفید رحمت الله علیه ، همان ، ج2 ، صفحات 95و 96.26- مصباح یزدی ، استاد محمّد تقی : جامعه و تاریخ از دیدگاه قرآن ، سازمان تبلیغات اسلامی ، چاپ دوم 1372 ، صفحات 458-425 و هم چنین : صدر ، علامه شهید سیّد محمّد باقر : سنّتهای تاریخ در قرآن ، قم ، انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه ی علمیه قم .27- طبری : همان ، ج7 ، صفحات 3018-3015 و نیز : مفیدرحمت الله علیه : الارشاد ، همان ، ج2 ، صفحات 94 و 95 و هم چنین قمی رحمت الله علیه ، شیخ عباس : نفس المهموم ، انتشارات اسلامیه ، تهران 1339 ، صفحات 104-100.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 937]
-
گوناگون
پربازدیدترینها