تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834909054
بايد به خاک خيره شد
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: بايد به خاک خيره شد شيوا زرآبادي به همين سادگي زندگي اين آدم ها به خاک بسته است. از اين خاک گريزي ندارند. لايه يي از خاک تمام زندگي، تمام کودکي و جواني و تمام پيري آنها را پوشانده است. اين خاک نه فقط بر زمين، بلکه به درون تن آنها هم نفوذ کرده است. خاک براي آنها معناي ديگري دارد. آنها هم خاک را نفس مي کشند، هم برايش جنگيدند و هم، هنوز هم برايش مي جنگند. آنها در اين خاک به دنيا مي آيند و در همين خاک، درست روي همين خاک مي ميرند يا زمين گير مي شوند. خاک آنها را احاطه کرده است، نه مي توانند از اين خاک شکم خود را سير کنند و نه مي توانند از نفس کشيدن اين خاک باز بمانند. خاک آنها به جايي چسبيده که به آن مرز مي گويند. خاک آنها خاکي است که براي نفس کشيدن آن، تن هايي پاره پاره و خون هايي ريخته شده است. اتفاقاً خاک آنها مرز ايران است. اين خاکي است که براي 75 ميليون نفر خيلي خيلي اهميت دارد. اما براي اينها نه فقط برکت ندارد، بلکه جان شان را هم مي گيرد. اين خاکي که سال هاست اين جمعيت را به درون فرو مي برد، همان خاکي است که گرد آن چندي است به پايتخت رسيده است. اينجا غرب ايران است. جايي برجسته در زير گردن اين گربه نشسته که ايران مي نامندش. مهران. برجستگي که از وسط خاک عراق بيرون زده است. بعضي از اين آدم هاي مرز، خاکي تر از بقيه اند. روي اين خاک عرق مي ريزند و روي اين خاک بارها و بارها مي ميرند و زنده مي شوند. مرگ و زندگي اين آدم هاي خاکي تر دست خاک است. اين آدم هاي خاکي همان تخريبچي هاي ديروزي و مين روب هاي امروزي اند. جز ايمان و عشق به خاک وطن ديگر چه چيزي مي تواند انگيزه آنها براي کاري باشد که تازه، مردن راحت ترين حالتش است. جز اين انگيزه يي نيست، چون از اين کار نه پول کافي و درخوري به دست مي آورند، نه ارج و قرب کار آنها براي مردم و مسوولان مشخص شده است. رمز کار آنها اين است؛ «بايد به خاک خيره شد.» بعضي از اين آدم ها 30 سال است که به اين خاک خيره شده اند. بيشتر آنها از اين خاک زخمي شده اند. بيشتر آنها چشم و پا يا پاهايشان را از دست داده اند اما از اين خاک نا امن و مشکوک دست نکشيده اند. باز هم ادامه دادند و باز هم و باز هم. روزگاري براي جانبازان قطع نخاع شده يا جانبازان شيميايي مي نوشتيم يا مي نوشتم که جنگ براي آنها هنوز تمام نشده است. مانده ام اگر جنگ براي جانبازان قطع نخاع و شيميايي تمام نشده است براي جانبازان مين روب چگونه بايد نوشت. بايد نوشت مثلاً جنگ 20روزه تا از دست دادن يک چشم و جنگ 30روزه تا از دست دادن يک پا و جنگ يک ساله تا از دست دادن دو پا و جنگ...ساله تا از دست دادن همه چيز و تمام. سرهنگ عباس عرب يکي از اين آدم هاي بزرگ و خاکي است. تمام جنگ و تمام بعد از جنگ تا الان کارش روبيدن مين از خاک بوده است. عرب در حال حاضر در يکي از شرکت هاي مين روبي که به صورت پيماني از سال 84 به کار مين روبي در مهران مشغولند، کار مي کند. به قول خودش هر بار گوشه يي از اين خاک را گرفتند و پاکسازي کردند. در اين آدمي که جواني اش را با جنگ شروع کرده و اکنون که نزديک به ميانسالي است، هنوز يک فرمانده جنگجو است ذره يي از خوي جنگجويي نمي بينيد. همه اش متانت و افتادگي، آرامش و سادگي و سربه زيري. آدم هايي که هر روز زنده بودن شان را به مصاف پديده يي آدمکش به نام مين مي برند، اين طوري اند. آخر ارديبهشت 88 است و بيشتر 40 شرکتي که به صورت پيماني با وزارت دفاع براي پاکسازي ميادين مين قرارداد داشته اند، فعلاً کار را متوقف کرده اند تا نتيجه مناقصات و واگذاري زمين هاي آلوده به مين به شرکت ها مشخص شود. با اينکه در چندين برنامه مرکز مين زدايي کشور که نهاد دولتي، رسمي و تصميم گيرنده در پاکسازي مين در کشور است، تعدادي تجهيزات انساني مين روبي ساخت ايران براي خبرنگاران به نمايش گذاشته شده بود، اما در عمل در اين شرکت در مهران و در چند فيلم انجام عمليات خنثي سازي و مين روبي، هيچ کدام از افراد غير از کفش مخصوص و دستگاه مين ياب و يک بيسيم، چيز ديگري در دست نداشتند. در بخش هاي مسطح اطراف مهران تا مرز، درست نزديک همان جاهايي که تک و توک زمين کشاورزي به چشم مي خورد، يک دستگاه مين روب که از نظر بزرگي مثل تانک است و روش کارش اين است که مين ها را شخم مي زند و هر ميني که به تيغه هايش گير مي کند منفجر مي شود، ديده مي شود. اين دستگاه شخم زني مين البته فقط براي مناطق مسطح است و با اينکه کار روي اين دستگاه خطري براي راننده يا همان مين روب ندارد، اما صداي انفجاري که دائم در چند قدمي و جلوي صورت مين روب بلند مي شود، به گوش ها و اعصاب اين آدم ها صدمات جبران ناپذيري مي زند، طوري که به گفته آقاي عرب؛ «اگر فرد مين روب آدميزاد باشد بيشتر از سه ساعت روزانه نمي تواند روي اين ماشين ها کار کند چون صدا خيلي اذيت مي کند. اما خود من شده گاهي 5 ، 6ساعت در روز روي اين دستگاه ها کار کردم.» با اين همه فقط چهار يا پنج شرکت از کل 40 شرکت مين روب از اين دستگاه ها دارند چون به گفته آقاي عرب با اينکه اين دستگاه ها از تلفات انساني مين روبي کم مي کنند اما چون خيلي گران هستند، بيشتر شرکت ها توان خريدن چنين دستگاه هايي را ندارند. سرهنگ عرب جانباز 50 درصد است. يک پا ندارد. در سال 77 در عمليات مين روبي آن را از دست داده است. عينک مي زند. آسيب به چشم هايش هم رسيده است. موقع حرف زدن مثل موقعي که بايد به خاک خيره شود تا مين ها را ببيند به نقطه يي خيره مي شود. -از مين روبي بگوييد. در نوار مرزي کشور ما به خصوص در زمين هاي ايران مين گذاري شده. اين مين ها همه انفجاري هستند و براي از بين بردن نفرات و تجهيزات طرف مقابل استفاده مي شود. پاکسازي در کشور ما بلافاصله بعد از پايان جنگ آغاز شد و 20 سال است که هنوز ادامه دارد. پاکسازي اين مين ها کار سختي است چون مدت زيادي از کاشت اينها گذشته و به وسيله نزولات جوي يا فرسايش خاک جابه جا شدند و حساس ترند. تابش آفتاب به مين ها هم باعث سفت تر و حساس شدن مين ها و بيشتر بودن خطر انفجارشان شده است. ما نسل اوليه انقلاب هستيم و اعتقادم اين است که نبايد بگذاريم نسل هاي بعد از ما پشت سر ما بگويند نسل اولي ها اين جنگ را به پا کردند، زمين ها را آلوده کردند و براي ما گذاشتند و رفتند. خودمان پاکسازي مي کنيم که چيزي باقي نماند و حرف و حديثي هم نباشد. -شما رزمنده هم بوديد؟ بله. ما با همان عشق و علاقه يي که به جنگ رفتيم الان هم کار پاکسازي را براي رضاي خدا انجام مي دهيم. ما جان انسان ها را نجات مي دهيم. بعضي جاها ممکن است کشاورزي يا چوپاني بخواهد از اينجا عبورکند و ممکن است با اين مين ها برخورد کند. معتقدم درست است که اين مين ها سر مرز گذاشته شده و مانعي است براي تردد ضدانقلاب يا کساني که مي خواهند به طور غير قانوني از مرز خارج شوند، اما همين افراد هم نبايد با مين آسيب ببينند. اين آدم دوست ندارد در اين مملکت زندگي کند، مي خواهد برود جاي ديگر، خب با آرامش و بدون حادثه برود. اين اعتقاد ما است که داريم به اين شکل کار مي کنيم. ان شاءالله خدا کمک کند بتوانيم کار را به پايان برسانيم. -ابعاد قطعاتي که براي پاکسازي وزارت دفاع به شرکت ها مي دهد چه ميزان است؟ قطعات کمتر از صد هکتار نيست. -اين حدود صد هکتار در چه مدت زمان و با چه تعداد نيرو پاکسازي مي شود؟ نمي توان به طور دقيق گفت. بستگي به نوع مين ها و تراکم آنها در آن قطعه دارد. ولي اگر يک ميدان مين معمولي و خلوت باشد کار پاکسازي اش با 20 نفر نيروي انساني تقريباً هفت، هشت ماه طول مي کشد. -پاکسازي غيرمکانيزه؟ مکانيزه و غيرمکانيزه با هم وگرنه خيلي زمان بيشتري مي برد. -در هر دوره يي که قطعه يي را پاکسازي مي کنيد، تلفات هم داريد؟ مسلماً دارد. ممکن است در يک قطعه تلفات نباشد و در يک قطعه ديگر دو تا سه تلفات داشته باشيم. به رغم اينکه در اختيار شرکت ها تجهيزات مکانيزه هست ولي از دست دادن عزيزان اجتناب ناپذير است. در سال گذشته در قطعه ما يک نفر پايش از زانو قطع شد. -نحوه به کارگيري نيروهاي پاکسازي چگونه است؟ نظامي هستند يا غير نظامي، بازنشسته يا سرباز وظيفه؟ کساني که در کارهاي پاکسازي شرکت ها هستند دو گروهند. يک گروه کساني هستند که در جنگ شرکت داشتند و در جنگ هم تخريبچي ارتش، سپاه يا بسيج بودند. يک گروه ديگر قشر جواني هستند که با آموزش هايي که به آنها داده مي شود، وارد اين عرصه مي شوند. -اين افراد قراردادي هستند؟ بله همه اين افراد قراردادي روزمزد هستند. البته بيمه هم مي شوند. هم بيمه تامين اجتماعي و هم بيمه حوادث. ولي در اصل همه قراردادي اند و هيچ کدام کارمند رسمي نيستند. حقوقي که مي گيرند در برابر کاري که انجام مي دهند بسيار ناچيز است. اين افراد بيشتر غيربومي هستند و به صورت شيفتي کار مي کنند. يعني 20 روز در منطقه کار مي کنند و 10 روز برمي گردند پيش زن و بچه هايشان.800 هزار تومان در ماه حقوق مي گيرند. در برابر خطري که اين کار برايشان دارد ناچيز است، اين افراد دارند با جان خود بازي مي کنند. -قبل از اينکه وارد منطقه شوند چقدر آموزش مي بينند؟ آموزش هاي اين افراد مرحله يي است. مرحله اول در پادگان هاي ارتش يا سپاه است و مدرکي به اينها داده مي شود که اين آموزش تئوري را ديده اند. بعد وارد مرحله عملي مي شوند؛ يا در يگان هاي مهندسي ارتشي يا سپاه يا وارد اين شرکت ها مي شوند. در اين شرکت ها هم ما آموزش عملي مي دهيم. يک نفر که مجرب تر است کنارش مي ايستد و يادش مي دهد تا خطر برايش وجود نداشته باشد. -بنابراين افراد غيرنظامي و غيربومي هم بايد حتماً وارد آموزش هاي سپاه و ارتش بشوند؟ اگر قبلاً آموزش ديده باشند يا مدرک داشته باشند نياز نيست، در غير اين صورت اينجا ما خودمان سعي مي کنيم آشنايشان کنيم. -اينها کساني هستند که دوباره سال بعد مي آيند قرارداد مي بندند يا به دليل حقوق ناچيز و خطرات به اين کار ادامه نمي دهند؟ اين افراد اکثراً با عشق و علاقه مي آيند. اگر اين افراد در شرکتي کار مي کنند که کارش به پايان رسيده ممکن است به شرکت ديگري بروند. البته الان در اين شرکت ها رسم شده که نيروهايشان را حتي زماني که کار براي مدتي متوقف مي شود به صورت آماده باش نگه مي دارند و به آنها حقوق پايه مي دهند؛200 ،300 هزار تومان در ماه در زمان بيکاري. -در 20 روزي که سر شيفت هستند، کجا زندگي مي کنند ؟ هر شرکتي امکانات رفاهي دارد. در داخل شهر برايشان خانه اجاره مي کنيم نزديک محل کارشان. -افراد مين روب بيشتر متاهلند؟ بله. -شرکت هاي پاکسازي پيماني همه ايراني هستند؟ بله صد درصد ايراني اند. -اين افراد در صورت مصدوميت جانباز به حساب مي آيند؟ يکي از مشکلات ما اين بود که اين افراد را در بنياد شهيد در صورت مصدوميت، جانباز يا شهيد حساب نمي کردند. بنياد شهيد اين دليل را مي آورد که اينها بيمه هستند و ديه به آنها داده مي شود و نيازي به تحت پوشش قرار گرفتن نيست. جديداً مجلس شوراي اسلامي يک لايحه گذراند و به تصويب رساند که افراد مين روب شهيد يا جانباز به حساب بيايند ولي هنوز ابلاغيه اش نيامده است. البته هنوز ما با اين ماجرا درگيريم و چند نفر از نيروهاي ما که روي مين رفته اند هنوز تحت پوشش قرار نگرفته اند. -اين افراد در چه سني هستند؟ از 18 تا 60 سال داريم. -آموزش هاي ايدئولوژيک هم به اين افراد داده مي شود؟ کار عقيدتي و ايدئولوژيک خيلي کم انجام مي شود چون اين افراد اين کار را شناخته اند و مي آيند .اگر نمي شناختند که نمي آمدند. بنابراين ديگر نيازي به اينکه بياييم کارهاي عقيدتي روي اينها انجام دهيم، نيست. -از شروع پاکسازي پيشرفت کار را چطور مي بينيد؟ به محض اينکه آتش بس شد در تمام مناطق پاکسازي شروع شد. تا دو سه سال اول پاکسازي اوج خوبي گرفت اما بعد از دو سه سال رکود پيدا کرد. مناطقي که نياز به پاکسازي داشت از طريق استانداري ها به نيروهاي نظامي اعلام مي شد که براي پاکسازي اقدام کنند. آن موقع شرکت هاي خصوصي وجود نداشت. فقط نيروهاي نظامي تا سال 85-84 اين کار را مي کردند. از زماني که شرکت هاي خصوصي از طريق وزارت دفاع اين کار را به دست گرفتند باز روند پاکسازي اوج گرفته است. -گفته مي شود پاکسازي دو استان آذربايجان غربي و ايلام تمام شده، به نظر شما درست است؟ آذربايجان غربي را نمي دانم اما ايلام هنوز خيلي کار دارد. فکر نکنم حتي تا دو سال ديگر هم کار پاکسازي ايلام تمام شود. -ايلام وسيع ترين استان از نظر آلودگي به مين بوده است. بله. ايلام بيشترين و طولاني ترين نوار مرزي را با عراق دارد، بيشترين آلودگي را داشته و به اين سادگي ها هم تمام نمي شود. -شما به عنوان يک نظامي آسيب ديده از مين، به نظرتان بين يک روستايي، يک کشاورز و يک کودکي که از مين آسيب مي بيند و نيروي مين روب، فرقي هست يا فرقي بايد باشد؟ فرقي بين اينها نيست. آن بچه روستايي که از ناآگاهي با مين بازي کرده است، آن را دستکاري کرده و نقص عضو هم شده است، او هم به نوعي کار پاکسازي انجام داده، اما به قيمت جان خودش. او هم درست مثل کسي مي ماند که مين را برمي دارد تا ديگران در امان باشند. او ناخواسته وارد اين کار شده و ما خواسته. ما براي اين کار حقوق مي گيريم و او نه تنها حقوق نمي گيرد که تازه وقتي هم مصدوم و از کار افتاده مي شود، هيچ حقوقي ندارد. بعضي ها از مواد منفجره داخل اين مين ها براي خرابکاري استفاده مي کنند و با علم به خطرات اين کار به مين نزديک مي شوند، اما از اين آدم ها خيلي کم پيدا مي شوند. اين بومي ها بيشتر از روي ناآگاهي با مين برخورد مي کنند. - چند درصد از اراضي آلوده به مين در ايلام علامت گذاري شده اند؟ اين علائم مثل سيم خاردار و نبشي فلزي هستند و تا جايي که من خبر دارم، بيشتر علائم را افراد بومي جمع کرده اند و برده اند تا براي امرار معاش اينها را بفروشند. در همه استان هاي ديگر هم به اين شکل است. افرادي که وضع مالي خوبي ندارند اينها را مي برند براي فروش و علائم و آثار از بين مي رود. -در شلمچه ديده ام بعضي جاها تابلوهايي در کنار مناطق آلوده نصب شده که وارد نشويد، اما در ايلام از اين خبرها نيست، نه؟ اينجا هم هست. ما در منطقه خودمان نزديک به هزار تابلو کار گذاشته ايم اما شايد 50 تا از آنها هم باقي نمانده باشد. همه را جمع کرده اند و برده اند. -با شناختي که از مهران داريد، حدس مي زنيد پاکسازي کل منطقه مهران چند سال طول بکشد؟ اگر بر اساس استانداردهاي بين المللي کار کنيم، سال ها طول مي کشد. اما اگر بخواهيم مدل هياتي و بسيجي وار خودمان کار کنيم، دو سال طول مي کشد. -با اين حساب آمارهاي رسمي هم که از پاکسازي ها اعلام مي کنند، بر اساس همان روش بسيجي و هياتي است ديگر؟ بله، چون اگر بخواهيم به صورت استاندارد کار کنيم، خيلي زمان مي برد. -به نظر شما ميزان مصدوميت با مين نسبت به قبل کمتر شده است. بله به دو دليل؛ هم سطح آگاهي افراد غيرنظامي بالا رفته و مي شناسند در منطقه خودشان کجاها خطر دارد و هم اينکه علائم فلزي اطراف ميدان مين ديگر نيست که اينها بخواهند بروند مين جمع کنند. -به مين دزدي اشاره مي کنيد؟ بله اما نه براي ايراني ها. بارها به مواردي برخوردم که مثلاً آثار مين ضدخودرو و ماسوره هايش بود اما خود مين نبود. مابقي مين هاي ضدنفر در زمين هست اما اين يکي چون مواد منفجره زيادي دارد حالا يا براي بمبگذاري يا هر چيز ديگر . ايراني ها اين کار را نمي کنند. -گفته مي شود در سيستم تک و پاتک در زمان جنگ خيلي از مين ها را خود نيروهاي ايراني کاشته اند تا از حمله دوباره عراق جلوگيري کنند. بله، 16 ميليون مين که آمار مي دهند آمار مين هايي است که عراق کاشته است. ما هم مين گذاري کرده ايم اما نه آنقدر زياد. ما جاهايي را مين گذاري کرديم که از طرف دشمن احساس خطر مي کرديم که ممکن است دوباره بخواهد خاک ما را اشغال کند. -شما از روي نقشه کار مي کنيد؟ هيچ نقشه يي به ما داده نشده است. اگر نقشه هم بود الان ديگر کارآمد نيست. بعد از 20 سال، الان بدون نقشه کار مي کنيم. -وقتي شناسايي مي رويد، دل به دشت مي زنيد و مي رويد وسط ميدان مين؟ ميدان مين علائمي دارد. معمولاً عراقي ها پشت سيم خاردارها براي ايجاد مانع مين گذاري مي کردند. سيم خاردار، نبشي، لاشه حيوانات و قطعاتي از مين همه نشان مي دهد اينجا ميدان مين است. معمولاً جلوي خط هاي پدافندي مثل سنگرها و کانال ها که الان مخروبه شده، عراقي ها مين کار مي گذاشتند. براي ما که تجربه داريم شناسايي محل خيلي راحت است. بعد از آن با دستگاه مين ياب شروع به کاوش مين ها مي کنيم. شهر مهران در طول هشت سال جنگ سه بار دست عراقي ها افتاد. -با مين ها بعد از جمع آوري چه کار مي کنيد؟ طبق روشي که هست مين ها و گلوله هاي عمل نکرده، خمپاره، توپ يا موشک را بعد از جمع آوري منهدم مي کنيم تا چيزي از آن باقي نماند. در همان منطقه يي که پاکسازي مي کنيم، همانجا همه را با هم يکجا جمع و منهدم مي کنيم. -پس گاهي اين صداهاي انفجاري که در خبرها به آن اشاره مي شود، در اين اطراف مربوط به انهدام مين هاست؟ نه، چيزي که اخبار مي گويد، جزء اينها نيست. منبع: اعتماد
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 230]
-
گوناگون
پربازدیدترینها