تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836470265
خیابانی و پشت پرده حماسه ملبورن
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: خیابانی و پشت پرده حماسه ملبورن
8 آذر به یاد ماندنی از راه رسید. 11 سال بعد از عصر رویایی 8 آذر 76 که ایران با گذشتن از استرالیا به جام جهانی 98 فرانسه رسید. همان عصری که مردم را تا پاسی از شب برای جشن و شادمانی در خیابان های شهر، بیدار نگه داشت. روزی که آغاز شادی های ورزشی مردم بود. این روز حالا بخشی شیرین از خاطرات همه مردم ایران است. خاطره شیرین خداداد و احمد رضا عابدزاده. یاد آن جشن باشکوه مسابقه ای که هنوز همه از تماشای 10 باره اش هم لذت می برند. حالا پس از 11 سال، این شب رویایی را بازخوانی کردیم. جواد خیابانی، گزارشگر خوب آن بازی حماسی، خاطرات شنیدنی اش را از تیم محمد مایلی کهن تا لحظه صعود بازگو کرده. حرف هایی که شاید خیلی از آنها را تا به حال نشنیده باشید. این گفتگو را از دست ندهید:*آن روزها شما نزدیک ترین خبرنگار به تیم ملی بودید؟بله، من تقریباً در بیشتر سفرها همراه تیم ملی بودم. *در بازی رفت ایران با استرالیا چقدر تیم حاشیه داشت؟ همه جا همراه بازیکنان بودیم؛ اما خیلی به اردو نزدیک نمی شدیم. اطلاعاتمان از گپ هایی بود که گاهاً با بچه های تیم می زدیم. من حتی در استرالیا هم با تیم نبودم. اصلاً من جدا از اردو بودم. من بازی رفت را داشتم گزارش می کردم که بین دو نیمه از سازمان با من تماس گرفتند و گفتند پاسپورتت را صبح زود بعدش تحویل بده تا بروی استرالیا. ما همه کارمان جدا از تیم بود. من حتی 3 روز هم دیرتر از آنها برگشتم تهران. *پس خبری از باندبازی در تیم نبود؟ نه، تقریباً برای آن بازی بچه ها دیگر همدل بودند، آنها مربی قبلی را برکنار کرده بودند و دیگر مشکلی نبود. *ویرا چه نقشی در تیم داشت؟ اصلاً هیچی! او هیچ کاری نکرد. فقط قبل از بازی برگشت با استرالیا برای بچه ها آش پخت که احمد کاری با آش کرد که هیچ کس نتواند یک قاشق آن را هم بخورد! او هیچ کاره بود. تیم ما با خلاقیت فردی بچه ها صعود کرد. *حالا دیگر نوبت بازی برگشت است. مسابقه ای که 20 دقیقه اولش روی دور تند بود. آن که به دلیل یک مشکل فنی بود. یک ایراد کاملاً فنی. بازی پخش شده در ایران به دلایل فنی و به جای استاندارد 24 فریم در ثانیه، با 23 فریم پخش شد. به همین خاطر کمی سریع تر شده بود؛ وگرنه من نوار اصلی آن بازی را دارم و بارها هم دیده ام. آن بازی، مسابقه ای است مثل همه بازی های دیگر. *ولی واقعاً دقایق سختی بود. بله، این مشکل باعث جذاب تر شدن بازی برای بیننده های ایرانی شد؛ چون بازی را سریع تر از جریان مسابقه می دیدند. *البته آن دقایق خیلی هم فشار تحمل می کردیم. آن روز هر کس دیگری جای احمد بود 4 تا گل دیگر هم می خورد.
*قبل از بازی با احمد حرف زده بودید؟ نه. *شب قبل از بازی، فضای اردو چطور بود؟ فکر می کردید که تیم صعود کند؟ شب قبل از بازی رفتیم در یک جلسه کوتاه مدت با مسئولان رسانه ای فدراسیون فوتبال استرالیا، 16 هزار دلار پول دادیم که حق پخش گزارش بازی را بگیریم. در ورزشگاه یک جایی برای ما تو جایگاه انتخاب کردند. جایی که به ما دادند خیلی جای خوبی بود. من پرچم ایران را هم گذاشتم روی میز و رفتم؛ ولی فردایش که رفتیم، ما را فرستادند جایی وسط تماشاگرها بالای ورزشگاه. جایی که واقعاً خیلی وحشتناک بود. من خودم باید صدابرداری هم می کردم و صدای ورزشگاه را زیر صدای گزارش می دادم. جو آنجا آنقدر وحشتناک بود که باورمان نمی شد زنده از ورزشگاه بیرون برویم؛ چه رسد به این که صعود کنیم. بچه ها هم همه فکر می کردند آخر بازی 5 یا 6 تا گل می خوریم و برمی گردیم. *گزارش این بازی برای همه متفاوت بود. یک بازی و گزارش حماسی با هیجان. از نیمه دوم که آن استرالیایی تور دروازه بان را پاره کرد لحن صمیمانه گفتارم عوض شد و حرفهایی زدم که در آن موقعیت باید می زدم. *هیچ دقت کردید هیچ حرفی از 8 آذر نمی زنید؟ خب شما اصلاً سوالی نمی پرسد که من جواب بدهم. *مثلاً بعد از صعود چه اتفاق هایی افتاد؟ هیچ چیز. فقط شادی بود و داد و فریاد. فقط همین. مهندس فائقی خیلی بامزه حرف می زد. عابدزاده هم مدام می گفت: آخرش رفتیم جام جهانی. *دایی و عابدزاده آن موقع ها با هم دوست بودند؟ آنها بازیکن تیم ملی بودند. *فقط؟ ببین چوب گرفتی دستت، تو خاکسترها دنبال چی می گردی؟ من همه دعواها را در کتابم نوشتن. *از تیم که حرفی نمی زنید. حداقل از جو بازی بگویید. قبل از بازی، میناوند و سعداوی می گفتند 6 گل کمتر نمی خوریم. جو ورزشگاه وحشتناک بود. آنها همه کار کرده بودند که برای ما جهنم بسازند. بدی استرالیایی ها به همه سرایت کرد. آنها تماشاگران ما را در کل ورزشگاه پخش کرده بودند. در آن بازی ما 20 هزار طرفدار داشتیم که در تمام ورزشگاه پخش بودند و صدایشان یکدست نبود. قبل از بازی هم یک کلیپ از اسکوربورد پخش کردند که یک دختر استرالیایی، مسابقه را از یک مرد ایرانی که شمایلش را شبیه به شخصیت های فیلم 300 ساخته بودند، می برد. یا قبل بازی، 31 پرچم تیم های صعود کننده را آوردند و بعد هم پرچم استرالیا را به عنوان تیم سی و دوم آوردند توی ورزشگاه. آنها قبل از بازی، جشن صعودشان را شروع کردند. این کارهای آنها همه ایرانی ها را عصبانی کرده بود. همه به فکر انتقام بودند.
*بین دو نیمه بازی، اوضاع چطور بود؟ جای ما اینقدر بد بود که جرات نکردیم از جایمان تکان بخوریم و نمی دانم چه اتفاقی در رختکن ما افتاد! همان جا توی اتاقکم نشستم. بعد از بازی هم کلی دردسر کشیدم که از پله های استادیوم بیایم پایین. تازه وقتی پایین آمدم یادم افتاد دوربینم را نیاورده ام و دوباره رفتم آن بالا. اصلاً کمردرد من از همان جا شروع شد. همین الان هم هرچی فکر می کنم هیچ یادم نمی آید. همه جزئیات بازی ایران و آمریکا را یادم می آید؛ ولی بازی ایران و استرالیا را اصلاً یادم نیست. فقط از برخوردهای بد آنها خاطره دارم. چند ماه بعد از بازی، از تلویزیون استرالیا نماینده فرستادند تا با من مصاحبه کند. گزارشگرشان از من پرسید که چرا علیه ما حرف زدی؟ من هم مدارکم را به آنها نشان دادم. *یعنی این قدر بد گفته بودید که آنها تا اینجا بیایند؟ آره، می گفتند حرف های من در مطبوعات آنها بازتاب زیادی داشته. آنها پرسیدند چرا به فرهنگ آنها توهین کردم. من هم در جواب گفتم شما وقتی آمدید ایران انگار به یک کشور قحطی زده آمده بودید. حتی آب هم همراهتان داشتید. ولی وقتی ما می گوییم یک بی فرهنگ تور ما را پاره کرده، توهین تلقی می کنید. آنها خیلی نامردی کردند؛ بخصوص این مارک ویدوکا که هنوز هم از او بدم می آید. رئیس فدراسیون آنها وقتی 2 گل از ما جلو افتادند، با حرکات دست به من توهین کرد. این اتفاقات باعث شد که یک دفعه همه چیز عوض شود. داشت به ما ظلم می شد و خدا به کمک ما رسید. اصلاً هیچ کس فکر نمی کرد این اتفاق بیفتد، اما افتاد. *اصلاً همه چیز عوض شد. حتی انگار داوری هم به نفع ما شد. آره، گل اول ما آفساید بود، استرالیایی ها چوب خباثت شان را خوردند. خدا کمک کرد و داور بازی روی آفساید اشتباه کرد. گل اول که دیدید خداداد تو آفساید است. بعد از بازی یک استرالیایی می گفت این کار خدا بود که ما باختیم. این همان مثل ماست که می گویند چوب خدا صدا ندارد. *قبول دارید جواد خیابانی هنوز هم در فضای بازی ایران و استرالیا مانده؟ نه، این حرف را قبول ندارم؛ چون این بازی باعث شده که همه از من توقع گزارش حماسی داشته باشند. *ولی آن گزارشگر از حرکت بازمانده و اطلاعاتش به روز نیست؟ برایم مثال بزن. در کدام بازی این اتفاق افتاده؟ من قبل از هر بازی کلی اطلاعات راجع به آن بازی می گیرم و در گزارش استفاده می کنم. یک روز یکی برایم نوشته بود گزارشگری که نان بازی ایران و استرالیا را می خورد؛ اما من فقط چوب این بازی را می خورم. *خیلی ها می گویند خیابانی در جریان بازی خوابش می برد! بابا من هنوز هم خیلی به روز هستم، ولی شما خبرنگار ها از من بدتان می آید. چرا نمی خواهید این را باور کنید. *این ایراد را که می گویند در اجراهایتان خیلی تملق می کنید قبول دارید؟ چرا؟ چون گفتم «علی آبادی پدر ورزش ایران است؟» مسئول ورزش ایران مگر کسی غیر از علی آبادی است؟ من مراسمی را گزارش می کردم که کارفرمایم آنها بودند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 887]
-
گوناگون
پربازدیدترینها