واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: نجات برنامه توسط مجری
امیرحسین مدرس، مجری بسیاری از برنامههای مناسبتی معتقد است كه انتخاب مجری برای برنامههای مناسبتی خیلی مهم است، چرا كه او حتما باید در این حوزه تخصص داشته و حداقل اینكه با تاریخ و مذهب آشنایی داشته باشد.هر چقدر این مطالعه و آشنایی بیشتر باشد مخاطب هم احساس همدلی بیشتری با او و برنامهاش میكند. او سواد مجری را در اینگونه برنامهها تاحدی میداند كه اگر نویسنده هم دچار خطا شده باشد مجری بتواند آن را اصلاح كند و بپوشاند و اگر مطلب رسا نبود او بتواند با انتخاب لحن و رفتار مناسب آن را تفهیم كند.او كه خیلی با تقسیمبندی مجریان برای حیطههای مختلف برنامهسازی موافق نیست، معتقد است: «اگر مجریای توانایی حضور در چندین برنامه با موضوعات مختلف را داشته باشد هیچ مشكلی به وجود نمیآید. چه بسا مجریای كه به ادبیات واقف است بتواند بهتر یك برنامه مناسبتی و عزاداری را اجرا كند تا كسی كه مطالعات دینی دارد اما نمیتواند یك بیت شعر را درست بخواند. به نظر او باید تقسیمبندی مجریان برای حضور در برنامههای مختلف براساس تواناییهای آنها سنجیده شود.»اما مدرس به نكته دیگری هم در این باره اشاره میكند و آن وجود یك شورای معارف در صدا و سیماست كه سالهاست تركیبش تغییر نكرده است. امیرحسین مدرس، مجری بسیاری از برنامههای مناسبتی معتقد است كه انتخاب مجری برای برنامههای مناسبتی خیلی مهم است، چرا كه او حتما باید در این حوزه تخصص داشته و حداقل اینكه با تاریخ و مذهب آشنایی داشته باشد.این شورا با تصویب قوانینی برای ساخت برنامههای مناسبتی تاحدی دست تهیهكنندهها را برای خلاقیت و نوآوری بسته است و به این ترتیب یك مجری مجبور است گاه متنهای بسیار ضعیف، شتابزده و كم عمق را بخواند؛ متنهایی كه حتی حالت چالشی ندارند و بحثهای معارفی را ایجاد نمیكنند. آن وقت چطور میشود انتظار داشت كه تعداد مخاطبان برنامههای مناسبتی هر روزافزایش یابد.»در ادامه، مدرس به حضور مهمانان برنامههای مناسبتی اشاره میكند و معتقد است كه در دعوت از مهمانان حتما باید اصول زیباشناسی رعایت شود و بیان شیوا، ظاهر آراسته، ادب، مخاطبشناسی و حتی داشتن اطلاعات تازه و به روز برای یك مهمان بسیار مهم است در حالی كه مدیران گروه حتی به این مسئله نه اشراف دارند و نه معتقد به انجام آن هستند.مدرس در پایان به برنامه رادیویی «اینجا چراغی روشن است» كه در ماه مبارك رمضان سال گذشته از رادیو جوان پخش میشد اشاره میكند و میگوید: « این برنامه ثابت كرد كه میتوان با بهرهگیری از متون ادبی و غنا بخشیدن به بیان یك مجری راز و نیازی را با خدا داشت كه اشك مخاطب را دربیاورد و او را چند درجه روحانیتر كند. حتی اگر یك برنامه معارفی و مناسبتی در تلویزیون فقط بتواند برای لحظهای مخاطب را درگیر كند و قلب او را بلرزاند ثواب آن بیش از ساخت چندین برنامه مناسبتی كم محتوا اما پرهزینه و آنتن پركن است.»منبع : همشهری
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 273]