محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831256109
سوسنگرد، شهر سرفراز
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: سوسنگرد، شهر سرفراز
اشغال و آزادي شهر سوسنگرد«حدود ساعت 10 صبح 31 شهريور سال 1359 به سرلشکر وفيق السامرايي – از فرماندهان ارشد عراق – دستوري رسيد. از او خواسته شد، پيش از ساعت 12 به مرکز اصلي فرماندهي جنگ برود. در آن روزها، از گرماي شديد هواي عراق کاسته شده بود. عراقي ها براي تحرک نيروها و فعاليت تانک و زره پوش هايشان نياز به شرايط جوي داشتند. راس ساعت يک بعدازظهر به وقت ايران 192 هواپيماي جنگنده نيروي هوايي عراق به طرف اهداف خود در ايران پرواز کردند. در همين لحظات، در اصلي مرکز فرماندهي عراق باز شد و به دنبال آن، گروه هاي متشکل از افسران وارد شدند. سرلشکر «وفيق السامرايي» مشغول تعيين آخرين تغييرات در موضع نيروهاي ايراني بر روي نقشه هاي اتاق اصلي عمليات بود. در همين حال صدام وارد شد. او چفيه قرمز رنگ به سر داشت و يک نوار فشنگ به دور کمر بسته بود. وزير دفاع به صدام احترام گذاشت و گفت: سرور من، جوان ها بيست دقيقه پيش پرواز کردند. صدام در حالي که لبخند پيروزمندانه اي بر لب داشت گفت نيم ساعت ديگر کمر ايران را خواهيم شکست.» (کتاب هجوم. انتشارات کانون پرورش فکري)[حسين ابوالفتحي]حمله به خوزستانمردم اهواز اولين کساني بودند که صداي پرواز هواپيماهاي عراقي را برفراز شهر خود شنيدند. صدام مي خواست در عرض سه روز خوزستان را تسخير کند. خوزستان براي صدام از چند جهت اهميت داشت نخست اين که با اشغال خوزستان مرز دريايي عراق گسترش مي يافت و اين چنين توان نظامي، اقتصادي و سياسي اين کشور نيز در منطقه بيشتر مي شد. دوم اين که از تنگناي ژئوپلتيکي بيرون مي آمد و سوم به مخزني از نفت و گاز دستري پيدا مي کرد. حتي صدام به لحاظ رواني انديشيده بود که به نوعي مردم خوزستان را به سمت خود متمايل کند و آنان را عربي زبان بداند تا اين چنين از راه همزباني و به ظاهر همريشگي از درون ايران را متزلزل کند. از اين طريق او حتي نام برخي از شهرهاي خوزستان را نيز تغيير داده بود. به عنوان مثال خرمشهر را «محمره» و آبادان را «عبادان» ناميده بود، «خفاجيه» هم نامي بود که عراقي ها بر تارک سوسنگرد نهاده بودند. پس از اين که عراق با حمله هوايي نتوانست تأثير زيادي بر مرزهاي ايران بگذارد، علي رغم اين که به شدت بهت زده شده بود اما ساکت نماند و تلاش کرد تا شانس خود را از طريق مرزهاي زميني بيازمايد. پس اين چنين بود که حملات زميني عراق از استان هاي خوزستان، کرمانشاه و ايلام شروع شد. خوزستان به لحاظ جغرافيايي سه منطقه دارد: شمالي، مياني و جنوبي. منطقه مياني از بخشداري «حميديه» در 25 کيلومتري شمال غربي اهواز آغاز مي شود و به سمت غرب امتداد مي يابد. اين امتداد تا مرداب «هورالعظيم» و مرز ايران و عراق است. عرض اين منطقه در حدود 30 کيلومتر و طول يا عمق آن نزديک به 80 کيلومتر است. شهرستان سوسنگرد مرکز فرمانداري دشت آزادگان و شهرهاي بستان، هويزه و حميديه در اين محدوده قرار دارند. نهرهاي متعددي نيز در اين منطقه جاري است، که از روخانه کرخه منشعب مي شوند. تمام اين نهرها با يک مسير شرقي – غربي به مرداب هورالعظيم مي ريزند. مهم ترين جبهه منطقه، محور حلفائيه به سوي چزابه، بستان، سوسنگرد، حميديه و اهواز است. با استفاده از اين محور، عراق مي توانست اهواز را از غرب مورد تهديد قرار دهد. در 40 کيلومتري حلفائيه پاسگاه مرزي شيب عراق و در مقابل آن پاسگاه مرزي «سوبله» ايران قرار داشت. فاصله سوبله تا بستان حدود 15 کيلومتر بود.با حمله عراق در 31 شهريور، عناصر تيپ 3 زرهي لشکر 92 اهواز، مستقر در پاسگاه صفريه و سوبله، نتوانستند حملات دشمن را دفع کنند و به ناچار به عقب رانده شدند. لشکر 9 مکانيزه عراق کم کم به محور سوبله، تنگه چزابه و ارتفاعات الله اکبر مي رسيد. عراقي ها موفق شدند روي رودخانه کرخه و رميم پل شناور نصب کنند. به اين ترتيب بستان به طور کامل سقوط کرد و عراقي ها از شمال و غرب وارد شهر شدند. آن ها با پيشروي در محور بستان – سوسنگرد اين شهر را از سمت غرب مورد تهديد قرار دادند. علاوه بر اين عراقي ها در جنوب کرخه و از محوه نشوه، کوشک، طلائيه و جفير وارد ايران شده و در اين محور رو به شمال پيشروي کرده و به کرانه جنوبي کرخه کور رسيده بودند.آنها با عبور از کرخه کور، به قصد تصرف حميديه و سوسنگرد در دو ستون پيشروي کردند. روز هشتم مهر به حاشيه جنوبي حميديه و سوسنگرد رسيدند. در اين زمان، عناصري از نيروهاي دشمن وارد سوسنگرد شدند و ويراني زيادي به جا گذاشتند.
سوسنگرد، مهرماه 1359«مهند از اولين سربازاني بود که در واحد کماندوي ارتش عراق توانست به سوسنگرد بيايد. او وقتي به سوسنگرد رسيد با شهر ويرانه اي مواجه شد، شهري که توسط خودشان به اين روز افتاده بود. او پس از اسير شدن، در کتاب خاطراتش درباره اولين حضور در سوسنگرد نوشت: «در مدخل شهر، چند پاسدار را ديدم. آنها پس از مشاهده ما کمين گرفتند و جنگ تن به تن در گرفت. دود و غبار از گوشه و کنار شهر بلند بود و صداي انفجار و شليلک گلوله لحظه اي قطع نمي شد، کماندوها به شهر ريخته بودند و هر کاري که براي ويراني و کشتار مردم مي توانستند، انجام مي دادند. چند لحظه بعد در خيابان اصلي، متوجه خانواده اي شدم. اين خانواده کوچک گريان و هراسان بودند. طفل پنج ساله در آغوش مادرش به شدت گريه مي کرد. دست چپش از بازو ترکش خورده بود و خونريزي داشت. مادر و دختر به هر طرف که مي دويدند با سربازان ما مواجه مي شدند يا انفجار خمپاره اي آنان را به زمين مي چسباند. وقتي آنها را مستأصل و بيچاره ديدم خودم را به آنها رساندم و رو به مادر کردم و گفتم که شيعه ام و اهل کربلا. گفتم از من نترسيد و اجازه دهيد پسر کوچک تان را به بهداري برسانم تا زخمش را پانسمان کنند. از آنان خواستم که به من اعتماد کنند. اما اعتماد نکردند و از من خواستند از آن جا دور شوم. پس از کمي صحبت، اعتماد مادر طفل را جلب کردم ولي دخترش که تقريباً 18 ساله بود قبول نکرد. او مي گفت لازم نکرده که عراقي ها ما را معالجه کنند. در ادامه حرف هايش اضافه کرد که اگر شما مي خواستيد ما را معالجه کنيد چرا اين طور وحشيانه به شهر ما حمله کرديد.جوابي نداشتم و نمي دانستم چه بگويم. من در آن لحظه خودم را گناهکار مي دانستم در همين حال يک دستگاه لندکروز فرماندهي عراق در خيابان نمايان شد. وقتي ما را ديدند جلوي پايمان متوقف شدند، پنج نفر شخصي داخل آن بودند که آنها را مي شناختم. آنها اهل سوسنگرد بودند و براي عراقي ها جاسوسي مي کردند. يکي از آنها پايين آمد و با زور، مادر، دختر و طفل مجروح شان را سوار کرد. بعد هم به سرعت از شهر خارج شدند. من پيش نيروها به آن طرف خيابان رفتم. در همين حال، از پنجره نارنجکي به بيرون پرتاب شد. پنج نفر عراقي در اين حادثه زخمي شدند. گروهبان سومي داشتيم به نام «عبدالامير خشام» اهل ناصريه، رو کرد به من و گفت: بيا، بيا با هم برويم داخل خانه.داخل کوچه شديم و با شکستن در، به خانه رفتيم. در يکي از اتاق ها، کنار پنجره، پيرمردي روي صندلي نشسته بود، يک پا هم نداشت. اتاق به هم ريخته و تاريک بود. اولين چيزي که نظرم را جلب کرد شال سبز دور گردن پيرمرد بود، فکر کردم که حتماً سيد است. گروهبان عبدالامير پس از من وارد اتاق شد. با ديدن پيرمرد يکه خورد. پيرمرد با چشمان پر جاذبه اش نگاه مان مي کرد. گروهبان عبدالامير جلوتر رفت و در مقابل پيرمرد ايستاد. پيرمرد يکريز نگاهش کرد. گروهبان کلاشينکف خود را بالا آورد. بعد دهانه لوله را روي سينه پيرمرد جابه جا کرد. من پشت سر گروهبان بودم. احساس کردم که آنها چشم در چشم هم دوخته اند و ذره اي ترس و واهمه در پيرمرد نيست. لحظات به سختي سپري مي شد. ناگهان پنج يا شش گلوله از کلاشينکف گروهبان عبدالامير در سينه پيرمرد نشست. پيرمرد در ميان دود و باروت از روي صندلي به زمين غلتيد. در همين حال شال سبز از گردنش باز شد و روي خون ها افتاد. از خانه خارج شديم. هنوز نيمي از کوچه را طي نکرده بوديم که يکي از مدافعان شهر از پشت بام رو به روي کوچه نمايان شد. گروهبان عبدالامير او را ديد و خواست به طرف او شليک کند، اما دير شده بود و گلوله اي بر پيشاني او نشست. مغز گروهبان را ديدم که به در و ديوار و حتي لباس هايم پاشيد. خودم را روي زمين انداختم و سينه خيز از کوچه خارج شدم. کمي بعد، به افراد خودمان ملحق شدم و اصلاً حال طبيعي نداشتم. به هر جا نگاه مي کردم جسد و خون بود.شهر هر لحظه ويران تر مي شد. مردم شهر روي ديوار و در خانه ها با عجله نوشته بودند: «امانة الله و رسوله» در خانه هاي بسياري قرآن و نهج البلاغه را ديدم و همين طور کتاب هاي اسلامي را. همه اين ها در حالي بود که در تبليغات به ما مي گفتند ايراني ها آتش پرست و مجوس هستند» (اسرار جنگ تحميلي به روايت اسراي عراقي، ناشر؛ دفتر ادبيات و هنر مقاومت).و اين گونه بود که در روز هشتم مهرماه سال 59 نيروهاي عراقي درمنطقه حميديه و کرانه جنوبي کرخه کور حرکاتي را آغاز کردند. يک ستون در حوالي حميديه – 27 کيلومتري اهواز – براي قطع محور اهواز – سوسنگرد و تهديد حميديه، اهواز، سوسنگرد و پادگاه دشت آزادگان دست دست به تحرکاتي زد و سوسنگرد را مورد تهديد جدي قرار داد.شهيد چمران و سوسنگرد
روز 26 آبان ماه سال 59 دکتر چمران که فرمانده نيروهاي چريکي نامنظم را برعهده داشت براي آزادي سوسنگرد وارد عمل شد. تانک هاي دشمن در خط «ابوحميظه» سنگر گرفتند. دشمن اين منطقه را زير آتش قرار داده بود. گلوله هاي توپ در گوشه و کنار به زمين مي خورد. دکتر چمران صبح زود با نام خدا حرکت را آغاز کرد. تعداد زيادي از نيروهاي محافظت از جاده حميديه به ابوحميظه را برعهده داشتند. دکتر چمران در خاطراتش مي نويسد: «حرکت مان آغاز شد. شوق ديدار دوستانم در سوسنگرد، مرا هوايي کرده بود. به ياد مقاومت آنها در تنهايي افتاده و قطره اشکي از چشمانم سرازير شد. به ياد رزمندگان ارتشي افتادم که در سوسنگرد بودند. ستوان فرجي و ستوان اخوان. آنها با بدن مجروح بارها با من تماس گرفتند. سه روز بود که غذايي گيرشان نيامده بود. اما هرچه اصرار کردم حاضر نبودند از دکان يا مغازه اي مايحتاج خود را بردارند، آن هم بدون اجازه رسمي حاکم شرع. با حاکم شرع صحبت کردم. حاکم شرع به شرط نوشتن صورت حساب ها، اجازه برداشتن مايحتاج شان را صادر کرد. بالاخره پس از 3 روز گرسنگي وارد مغازه شده و پس از نوشتن ليست مايحتاج ضروري خود، آن را برداشته بودند.»آن روز تيمسار فلاحي مسئوليت هماهنگي نيروهاي ارتشي را برعهده داشت. در اين حمله تيپ 2 زرهي و گردان 148 پياده، پشتيبان دکتر چمران و بسيجيان بودند. دکتر چمران خوب مي دانست که در آن شرايط، فقط تيمسار فلاحي مي تواند ارتش را براي پشتيباني از آنها به حرکت درآورد. او تصميم داشت با گروه هاي چريکي حمله به سوسنگرد را آغاز کند و جنگ را از حالت تعادل خارج سازد. محرکي لازم بود تا اين تعادل را به هم بزند و دشمن را از سوسنگرد بيرون کند. اين محرک همان نيروهاي چريک و رزمندگان بي باکي بودند که با شجاعت، براي شهادت به صحنه آمده بودند. چمران شروع به سازماندهي نيروهايش کرد. گروه بختياري، بيشترشان از صنايع دفاع بودند. دکتر چمران آنها را از جنگ کردستان مي شناخت، گروه فداکاري که تجربه نبرد هم داشت. چمران آنها را مسئول جناح چپ کرد. آنها 90 نفر بودند. گروه دوم متشکل از بومي ها و محلي ها بودند. مسئوليت آنها با محمد امين هادوي بود. آنها از طرف چمران مأموريت داشتند از کنار رودخانه کرخه، که کانال کم عمقي هم براي مخفي شدن داشت، مسير را پيموده و از شمال شرقي وارد سوسنگرد شوند. اين گروه موفق شد خود را زودتر از گروه هاي ديگر به شهر برساند. اما گروه سوم مستقيماً تحت فرماندهي دکتر مصطفي چمران بودند. آنها نيروهاي نيرومندي بودند. چمران قصد داشت با گروه خود، از ميان دو گروه چپ و راست به طور مستقيم وارد سوسنگرد شود، اين در حالي بود که جاده ابوحميظه به سوسنگرد توسط توپخانه عراق کوبيده مي شد. دکتر چمران نيروهايش را تقسيم کرد. چند نفر را 330 متر جلوتر فرستاد. چند نفر از چپ و عده اي هم از راست حرکت کردند. دکتر چمران دوباره در خاطراتش مي آورد: «نيمي از راه ابوحميظه به سوسنگرد را طي کرده بوديم. هر لحظه به سرعت خود اضافه مي کرديم. ناگهان متوجه تانکي شدم که از طرف شمال و زير رود کرخه به سرعت به طرف ما مي آمد. به نيروهايم فرمان دادم که سنگر بگيرند. در همين حال يکي از نيروها با آرپي جي به کشار تانک فرستادم. تانک لحظه اي از سرعت خود کم کرد. انگار متوجه نيروهاي ايراني شده بود. بعد از گذشت لحظاتي، ناگهان بر سرعت خود افزود و با حداکثر سرعت از روي جاده سوسنگرد گذشت و به طرف جنوب گريخت و تلاش آرپي جي زن براي شکار آن ناکام ماند.»در آن لحظات، صحنه نبرد ساکن و آرام بود. چمران در يک کيلومتري جنوب جاده تانک ها و ماشين هاي دشمن را ديد که آشفته بودند. توپخانه ارتش محرکي از خود نشان نمي داد. حتي از هليکوپترها هم که صبح زود فعاليت خوبي داشتند خبري نبود، تنها گاهي تانک هاي طرفين، گلوله اي به سمت هم شليک مي کردند. چمران احساس خطر کرد. عراقي ها هنوز آرايش جنگي به خود نگرفته بودند و اگر اين طور مي شد، به راحتي مي توانستند ارتش ايران را در هم بشکنند. دکتر چمران در اين شرايط يادداشتي براي تيمسار فلاحي مي نويسد که خواندني است. متن نامه چنين است: «1- هر چند زودتر توپخانه ما، دشمن را بکوبد و ساکت نباشد 2- بهترين فرصت براي هليکوپترهاست. هر چه زودتر بيايند و مشغول شوند، ضمناً، اگر ممکن است هواپيماهاي شکاري هم بيايند. 3- از گروه خود من، هر چه تفنگ 106 و موشک تاو در ابوحميظه وجود دارد، فوراً جلو بيايند. 4- نيروهاي پياده هر چه زودتر براي تسخير شهر بيايند. 5- تانک ها يگردان 148 هرچه زودتر جلو بيايند و تانک ها ي دشمن را اسير کنند.»تيمسار فلاحي يک تفنگ 106 به فرماندهي حاجي آزادي که از بسيج شيراز آمده بود جلو فرستاد. او توانست 6 تانک شکار کند. يک دسته موشک انداز تاو هم به مسئوليت مرتضوي که هفته قبل تعليماتش را در مدرسه به پايان برده بود 12 تانک دشمن را آشکار کرد. جنگ به نحوي پيش مي رود که نيروهاي تن به تن به مبارزه مي پردازند. موشک آر پي جي کم است و در اين شرايط با کمال تعجب نيروها با ابزار «الله اکبر» به سمت دشمن يورش مي برند. دکتر چمران در اين نبرد تن به تن مجروح شد. اين شهيد با پاي مجروح چنين راز و نياز کرد: «اي پاي عزيز، اي که همه عمر وزن من را تحمل کردي و از کوه ها، بيابان ها و راه هاي دور گذرانده اي، اکنون که ساعت آخر من است، از تو مي خواهم که با جراحت و درد مدارا کني و مثل هميشه چابک و توانا باشي و مرا در صحنه نبرد خوار نکني...»
به راستي هم، چنين شد. دکتر چمران مي نويسد: «در مقابل رگبار گلوله ها جا به جا مي شدم، در همين حال از پشت برجستگي تل خاک که جايگاه مطمئني برايم شده بود متوجه سمت چپ شدم، در فاصله 10 متري ام چند نفرزانو زده و به طرفم نشانه گرفته بودند. لباس نظامي تنشان نشان از نيروهاي مخصوص داشت به سرعت روي زمين خوابيدم و با يک رگبار آنها را بر زمين غلتاندم. بعد فوراً خود را به طرف ديگر برجستگي انداختم. در طرف راست هم نيروهاي زيادي جمع شده بودند. عده زيادي هم داخل تونل زير جاده، به طرفم تيراندازي مي کردند. گاه گاهي رگباري به سوي آنها مي گرفتم و آنها عقب مي رفتند... سرانجام فرمانده عراقي ها، دستور عقب نشيني صادر کرد.»سوسنگرد آزاد شدپس از عقب نشيني عراق دکتر چمران که در شرايط بدي قرار داشت چند بار «عسکري» را صدا کرد و فهميد که خوشبختانه او هنوز نزده است. عسگري با آمبولانس عراقي دکتر چمران را به سمت بيمارستان آورد. ساعت 12 بود و گروه هاي ديگر براي آزادسازي سوسنگرد به آن طرف مي رفتند. دکتر چمران و عسگري در راه و در ميانه راه ابوحميظه، تيمسار فلاحي را ديدند. او از ديدن آنها تعجب کرد. بعد چمران را بوسيد و گفت از دوستان چمران شنيده که مجروح و اسير عراقي ها شده است.دکتر چمران اعتقاد داشت آزادسازي سوسنگرد نتيجه همکاري و هماهنگي نزديک بين ارتش، سپاه و نيروهاي چريک بود. هيچ يک به تنهايي قادر به تأمين چنين موفقيتي نبودند. وحدت بين ارتش و مردم، کارايي هر کدام را چندين برابر کرد و تجربه اي جديد و موفق در تلفيق نيروهاي مردمي با ارتش کلاسيک دنيا بود. به اين ترتيب، در عاشوراي سال 1359 براي دومين بار سوسنگرد از چنگ عراقي ها آزاد شد. رزمندگان ايراني داخل شهر شدند و خود را به آنهايي که مقاومت مي کردند، رساندند. شور و شادي در همه جا برپا شد. آنها درمسجد جامع که مرکز دفاع از شهر بود، جمع شدند و به خوشحالي پرداختند. عراقي ها ناکام از تصرف سوسنگرد، در بيرون شهر سنگر زدند. آنها هيچ وقت نتوانستند دوباره به شهر دست پيدا کنند. سوسنگرد، اين شهر جنوبي ايران براي هميشه سرفراز اند و سربازان و نيروهاي داوطلب، دورتا دورش را گرفتند تا گزندي به آن نرسد.منبع:روزنامه ايران
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 495]
-
گوناگون
پربازدیدترینها