واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: راز طولانی شدن ؟
عبارات و جملاتی هستند كه در وقت مطالعه خواننده را از ظرف زمان و مكان خارج كرده و به شرط آنكه چشمش خیره بر روز و اخبار و حوادث روزانه نمانده باشد او را متذكر میشوند. اول: اولی آیهای بود كه در لابهلای چند بیت شعر بر سنگ گور یك شهید والامقام، در بهشت زهرای تهران نوشته شده بود. عصاره آن همان آیه باشد که بر قلبم حك شده است: «لن تنالوا البرّ حتّی تنفقوا مما تحبون»، هرگز به مقام ابرار، صاحبان بَر، نمیرسند مگر آنكه انفاق كنند آنچه را كه دوستتر دارند. پوشیده نیست كه جنّات نعیم یكی از هدایا و نعمات خداوند به ابرار است. این رتبه شایسته همان مردان است كه در طرفةالعینی جان شیرین را تقدیم حضرت دوست ساختند. «هر كه شد كشته او نیك سرانجام افتاد». كمیت و كیفیت خدمتگزاری هماره بسته «آگاهی و توانایی» است و كمیت و كیفیت صله و تحفه صاحب نعمت نیز در نسبت با قدرت و دارایی او نیست.آن زمان كه آزادهمردی چون حسین، جمله دارایی خود را در ظهری داغ، بیطلب مابهازاء، بر سر دست گرفت و تقدیم آستان حضرت دوست ساخت، آن شرف را یافت كه به قول جناب سید محمد مهدی میرباقری، روز حسین علیه السلام محور ایامالله شود. دوم:پاسخ دلنشین امام محمد باقر علیه السلام خطاب به یكی از علاقمندان اهل بیت است كه خود را شیعه امام معرفی میكرد. حضرت میپرسند: اگر مالی داشته باشی در چه طریقی خرج میكنی؟ میگوید: (مثلاً) برای خود چنین و چنان خرید میكنم و... امام میفرماید: تو از دوستداران مایی و نه از شیعیان ما. ما اگر چیزی داشته باشیم همه را به شیعیان میبخشیم. هر یك از ما، سهمی از دارایی را در طریق امام و اهلبیت علیهم السلام صرف میكنیم و سهم بزرگتری را برای خود نگه میداریم. اصل و محور خودمانیم و امام در حاشیه زندگی ما جای دارد. سنتهایی را به جای میآوریم آن هم به امید پاداش و استخوان سبك كردن و با هزار ترفند نیز آن سهم را كم و كمتر میكنیم. وه كه اگر دانسته شود آن مردان نیك از قبیله ایمان و رستگاری چگونه جبران میكنند و چهسان مینوازند، به یكباره چونان حسین علیه السلام در طریق حق، همه دانستهها را در طریق امام حق و مبین ایثار میكردیم. سوم:این عبارت متكی به برهان محكم است كه آیتالله جوادی آملی فرمودهاند: «انسان در عصر غیبت یا منتظر است یا گرفتار جاهلیت». در عصر غیبت قسم سوم نداریم: یا مردم منتظران راستین ظهور ولیعصر ـ ارواحنا له الفدا ـ اند یا اگر منتظر نشدند در جاهلیت به سر میبرند». عموماً چیزی را پاس میداریم و برایش هزینه میكنیم كه آن را بیشتر میشناسیم، بدان نسبت داریم و بدان دلبستهایم. میزان هزینه «جان و مال» در هر طریق، نسبت و علقه ما را به آن طریق مینماید. گاه، هدایا و نذورات ما نیز در پیشگاه حضرات معصومین علیهم السلام به امید دستیابی به مال بیشتر و یا دیگر خواستههای دنیایی است و نه خود حضرات.چهارم:این عبارت زیبا از حضرت زینالعابدین علیه السلام است كه فرمودند «خود را وقف ما(امام و اهل بیت)كنید». راز طولانی شدن دوری و غیبت را تنها خدا میداند و زمان به سر آمدنش را امّا، برخی عبارات صادره از سوی آن امام عزیز برای مردانی خاص چون شیخ مفید(ره) حكایت از آن میكند كه به قول حافظ شیرازی، «تو خود حجاب خودی» چنانكه فرمودهاند: «از ما دور نساخته است آنان را مگر به عهدی كه با ما دارند وفا نمیكنند» و یا «مگر كردارهای آنان كه به ما میرسد و برای ما ناخوشایند و دور از انتظار است». بیآنكه واقف بر وسعت و ژرفای عمل خود باشیم، باعث طولانیتر شدن غیبت شدهایم. عمل ما فضا را تنگ و ناامن ساخته و زمینههای حضور حضرتش را از بین برده است. مگر جز این است كه جمله دارایی و نعمات آشكار و نهان، به اذن الله، در ملكیت حضرت صاحبالزّمان علیه السلام است؟ و همة خلایق روزی خوار او و او نیز شاهد بر آشكار و نهان ما؟ چه سهمی از همه آنچه را از سوی او دریافت میكنیم برای او، در مسیر او و به نام او هزینه میكنیم؟ چه سهمی از اوقات، اموال و دارایی و توانایی فراوانمان را؟ با این شیوه چگونه میتوان در صف ابرار درآمد، در خیل شیعیانش، در جمع منتظرانش و بالاخره زمینهسازان ظهور مقدسش؟!آیا مجالی برای سر در جیب تفكر فرو بردن مانده است؟ منبع:نشریه الکترونیکی موعود، www.mouood.org
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 291]