پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1849285778
این فیلم نیاز به زیر نویس دارد (نگاهی به فیلم آتش سبز(
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: این فیلم نیاز به زیر نویس دارد (نگاهی به فیلم آتش سبز)
امیر جلالی: فکر میکنم بالاخره باید یکی پیدا شود و تکلیف اساتیدی که خیال می کنند بعضی چیزهای خوب را دوست دارند و به اصطلاح نیتشان خیر است را با سینمای ایران معلوم کند،این را به عنوان شروع داشته باشید که فکر می کنم اصل قضیه است. هرکس برای خودش نظرات و عقاید و علایق و سلایقی دارد که حتما برای خودش(و شاید هم دیگران) محترم و موجه است، نویسنده و کارگردان سینما نیز مشمول همین قاعده است ولی بالاخره باید قبول کنیم که فیلم ساختن مثل کتاب نوشتن، نقاشی کردن، به منبر رفتن و سخنرانی کردن اصولی دارد، اقتضائات و لوازمی دارد و هرکس می خواد به این وادی وارد شود باید اول قواعد بازی را بشناسد و بعد قبول کند و آن وقت به معرکه بیاید.رسیدن یا نرسیدن به این مهم نیز فقط یک راه معقول و مقبول دارد که همانا ارتباط برقرار کردن بیننده(هیچ فرقی هم بین بیننده خاص و عام و فیلسوف و کارمند وجود ندارد)با اثر است، که بتواند فیلم را بگیرد، هضمش کند، با آن سخن بگوید و حالا یا دوستش داشته باشد و یا نداشته باشد. حالا و با این نگاه اگر برویم به سراغ "آتش سبز" فکر می کنم اسم اثر محمدرضا اصلانی را هرچه بتوانیم بگذاریم،یک فیلم بلند سینمایی داستانی نمی توانیم.فیلمساز ما به هویت کهن سرزمینش علاقمند است، افسانه های این مرز و بوم را خوب می شناسد، دغدغه دارد و دلش می خواهد برای اعتلای فرهنگ ایران کاری بکند، ولی با کمال احترام و تاسف و چه می دانم،هرچه اسمش را بگذارید، باید بگویم که اگرکسی از علاقمندان به هویت ایرانی،"آتش سبز" را نبیند هیچ چیز خاصی را ازدست نداده است.اگر یک نفر بخواهد داستان فیلم را نه در چندخط که حتی در چند صفحه تعریف کند چه می تواند بگوید؟ نقطه شروع قصه کجاست؟ نقطه عطفش چطور؟ شخصیت های فیلم چه مشخصاتی دارند؟ اگر نقشهایشان را عوض کنیم چه اتفاقی می افتد؟ اگر دو سه تایشان را به کل حذف کنیم چطور؟ دیالوگها بر چه مبنایی نوشته شده اند؟ بستر فیلم چیست؟ ملاط داستان که قرار است اتفاقات را به هم ربط دهد کدام است؟ فیلمی دو ساعته داریم با کلی لوکیشن وآدم و لباس و زبان و قیافه و اتفاق عجیب و غریب که به هیچیک از این پرسشها پاسخی نمی دهد، تازه ما راضی بودیم اگر خود کارگردان می توانست جواب این سوالات را به فیلم سنجاق کند ولی بدبختانه این اتفاق هم نمی افتد. یک بار دیگر برمی گردم به همان نکته اول،هرکس می تواند کلی دغدغه شریف و انسانی و محترم و موجه داشته باشد ولی برای نمایش آنها روی پرده سینما باید به لوازم و ضرورتهای مدیوم واقف و پایبند باشد، باید قصه تعریف کند و تماشاگر را هرطور شده وادار کند که آن را بشنود، لب کلام باید فیلم بسازد، نه یک ذره بیشتر و نه کمتر. موخره:دو هفته پیش از آقای اصلانی پرسیدم ژانر فیلم شما چیست؟ استاد با نگاهی عاقل اندر سفیه پاسخ داد: ژانر متعلق به فیلمهای استودیویی است...آن موقع هنوز "آتش سبز" را ندیده بودم البته.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-