تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804665488
کلینیک مکتوب مطبوعاتی /کتاب هفته
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > انتظامی، حسین - کتاب هفته ، 87/9/30 کتاب « روزنامه نگاری و روزنامه داری» نوشته دکترحسین انتظامی مقدمه ای بر مدیریت رسانه و اقتصاد مطبوعات است . دو موضوعی که گرچه از مباحث اصلی رسانه ها به شما می رود اما در کشور ما تاکنون کمتر در کانون توجه قرارگرفته است کتاب حاضر با رویکرد مولف به مباحث نظری مدیریت از یک سو و تجارب عملی وی در عرصه مدیریت مطبوعات از سوی دیگر نسخه ای کاربردی برای ارتقای زیر ساخت های نشریت کشور ارائه می دهد .انتظامی که سه دوره است نمایندگی مدیران مسئول در هیات نظارت بر مطبوعات را به عهده دارد ، در این کتاب و پیوست های آن به برخی از تجارب مستقیم خود در جایگاه مدیرعامل دو موسسه فرهنگی - مطبوعاتی جام جم و همشهری اشاره می کند.در مقدمه کتاب به نبود مکتب رسانه ای در کشورمان و در نتیجه فقدان منابع مکتوب در مدیریت مطبوعاتی اشاره کرده اید . چرا ما مکتب رسانه ای نداریم؟تشکیل حلقه ، مکتب یا مدرسه خاص مستلـزم ممارست و متمرکز شدن بر یک پدیده یا ایده است و علاوه برآن به تدوین چارچوب و به اصطلاح چکش خوری آنها نیاز دارد . معمولا در علوم انسانی شاهد تشکیل حلقه یا مکتب خاص ، هستیم اما در روزنامه نگاری وطنی به دلیل آن که ایده ها یا اصول ، تدوین نشده است و بین اعضای سازنده یا معتقد به آن ایده ، گردش لازم را طی نکرده است تا عرضه و پخته شود ، مکتب رسانه ای خاصی نداریم . وجود منابع مکتوب و عرضه تجربیات که تشکیل دهنده دیدگاه ها و به تبع آن مکاتبه خاص شود در همین نقطه ضرورت می یابد . به نظر شما مدیریت مطبوعاتی به عنوان حوزه نظری مستقل قابل تعریف است یا باید آن را زیر مجموعه ای از مدیریت فرهنگی به شمار آورد ؟زیرمجموعه مدیریت فرهنگی است زیرا رسانه که فراتر از مطبوعات است خود در حوزه فرهنگ تعریف می شود ، البته با تعریف موسع فرهنگ که بسیاری از شاخص های اجتماعی را نیز در بر می گیرد . به نظر می رسد که مبحث اقتصاد رسانه سرفصلی مستقل از مدیریت مطبوعاتی باشد . دلیل گنجاندن این بحث در کتاب حاضر چیست ؟حق با شماست . هرچند یک مدیریت جامع شامل وجوه اقتصادی موضوع هم هست . این تذکر را سایر دوستان منتقد هم به من داده اند که بزودی اصلاح می شود . البته باید توجه داشت مطبوعات یک صنعت است ، مطابق تعریف ، صنعت ، بخشی از اقتصاد است که درآن محصولی ارائه می شود . بنابراین ساز و کارهای حاکم بر صنعت به مطبوعات نیز تسری می یابد . از آنجا که محصول ما فرهنگی است قاعدتا قواعد مارکتینگ در بازاریابی و فروش نیز ترجمه فرهنگی می شود . درمحصولات صنعتی ، اگرتقاضا وجود نداشته باشد چند راه حل متصور است : ساده ترین راه این است که تعطیل کنند ! اما در راه های بدیل ، تلاش می کنند ذائقه مخاطب را ارزیابی کنند و محصول خود را برآن متمرکزسازند ، یا بروند بازارهای ناشناخته را کشف کنند و درآنجا خیمه بزنند ، یا تلاش می کنند ذائقه جدید بسازند و احساس نیاز را در مخاطب دامن بزنند .درصنعت ، به دلیل ملموس بودن محصولات ، خیلی مراقبت دارندکه هرمحصولی نسبت به محصول کارخانه رقیب ، حداقل یک مزیت داشته باشد : قیمت ،کیفیت ، خدمات پس از فروش ، نام و اعتبارکمپانی ، حل چند نیاز همزمان مشتری .در عالم مدیریت ، برای کارخانه و حتی محصول ، برنامه ریزی راهبردی انجام می شود تا بتوانند با اتکای به مزیت ، فرصت ایجاد کند، کدام مخاطب را هدف قرار بدهد که دیگران از او غافلند ، در کدام میدان وارد شود که رقیب نداشته باشد ، چه وقت وارد بازار شود ، چگونه توزیع شود ، چه قیمتی بگذارد و...سوال من این است که آیا این نگاه در جامعه مطبوعات ما رواج دارد یا خیر. فرض کنیم امروز یارانه های دولتی به طور کامل قطع شود ، حالا کدام نشریات می توانند به بقای خود ادامه دهند؟ یکی از دلایل ایجاد وضع موجود به نحوه تخصیص کمک های دولتی بر می گردد . این غلط است که یارانه ، آن هم به شکل نقدی در مبدا تزریق شود . زیرا این کار مطبوعات ما را از ضرورت نگاه مدیریتی خلاق و کارآفرین بی نیاز کرده و ضمنا این حرفه را به یک ممرمعیشتی تبدیل کرده است ، آن هم بدون ایجاد ارزش افزوده بر کالا .معتقدم یارانه ها هدفمند شوند یعنی وزارت ارشاد کاری بکند که قیمت تمام شده کاهش یابد . مثلا موارد زیر را بپردازد :- فاکتور پرداخت بیمه و مالیات پرسنل نشریه.- فاکتورآب و برق و تلفن و اینترنت .- بخشی از اجاره محل- بخشی از فاکتور چاپخانه های طرف قرارداد وزارت ارشاد .- فاکتور پست - فاکتور مراسلات هوایی - فاکتور تبلیغات درصدا و سیما- به کتابخانه ها ، به دانش آموزان و دانشجویان بن هایی داده شود که حسب میل خود نشریه ای را مشترک شوند .عمدا جاهای دولتی را مثال می زنم تا شائبه فاکتورسازی پیش نیاید . در این صورت صاحب نشریه می داند که پولی را مستقیما از دولت نمی گیرد بلکه همه تمهیدات برای او فراهم شده که قیمت تمام شده کالا پائین بماند . این هنر اوست که با تکفروشی و جذب آگهی و کار مشارکتی و جذب اسپانسر نه تنها روی پای خود بایستد بلکه یک صنعت سود آور باشد . یا مثلا ارشاد به شرکت های توزیع بگوید فلان مبلغ به شما کمک می کنم و درعوض انتظار دارم وقتی فرزندان من به تو مراجعه می کنند این سطح از خدمات را به آنها بدهی .حتی می توان نیمی از یارانه را در یکی از بانک ها به صورت سپرده گذاشت و طی موافقت نامه ای ، هر نشریه که توجیهات لازم را داد وام با سقف معین و مثلا با سود 5 درصد دریافت کند . ضمنا وزارت ارشاد باید مراقب باشد که درتوافق نامه اش با بانک این بند را بگنجاند که اگر به هردلیلی این پول جذب مطبوعات نشد با سودی بیشتر از معمول ، ذخیره شود . این را از آن جهت می گویم که بانک ها در بهانه کردن و طرح را نپذیرفتن استادند و ترجیح می دهند اعتبارات را برای کارهای مدنظرخود نگاه دارند. همین الان هم اعتباراتی در قالب تبصره 3 یا تبصره50 به مطبوعات داده می شود ولی چند تا فیلتر در وزارت ارشاد و بانک عامل دارد که اسباب گلایه مندی مطبوعات را فراهم کرده است . با پیشنهاد بنده ، مطبوعات کافی است مستقیما به بانک مراجعه و فرم های طرح توجیهی که قبلا بین ارشاد و بانک مبادله شده و بانک آنها را قبول دارد تکمیل کنند .حتی ارشاد می تواند صندوق حمایت از مطبوعات برای مواقع تعطیلی و توقیف را به همین بانک گره بزند تا روزنامه نگاران آسیب نبینند و سرمایه نشریه که در شبکه توزیع معطل می ماند ومعمولا خورده می شود تضمین داشته باشد . رویکرد تجربی شما با ماهیت عملگرایانه حرفه روزنامه نگاری تناسب دارد . آیا می توان بر مبنای این تجارت دست به مدل سازی و نظریه پردازی زد ؟بله ، البته نظریه پردازی ادعای بزرگی است . تلاش بنده و دوستانمان این است که به قول شما ، مدل سازی کنیم تا از دل آن یک حلقه یا حتی یک مکتب سر برآورد که قاعدتا از ترکیب نظریه ها ، تحلیل آموزه های رسانه ای در سایر نقاط دنیا و حسب اقتضاء ، بومی سازی آنها و سرانجام تجربیات عملی به دست آید . قاعدتا مدلهایی که استخراج می شوند برای آن که پایدار و پاسخگو باشند باید انسجام و منطق درونی داشته باشند وضمنا از پس حل مسائل مختلف بربیایند ؛ یعنی نوعی جامعیت و انعطاف داشته باشند . ایده یک صاحب امتیاز، «چند نشریه» به دنبال چیست؟ ظاهرا شما برای توسعه بنگاه های مطبوعاتی ، کاهش تعداد صاحبان امتیاز به نسبت تعداد نشریات را راهگشا می دانید؟الان تقریبا به تعداد نشریات ، صاحب امتیاز داریم . یعنی کمتر پیش می آید که یک فرد حقیقی یا حقوقی ، صاحب دو یا چند نشریه باشد . ازچهار- پنج بنگاه مطبوعاتی مثل اطلاعات و کیهان وجام جم و همشهری وایران که بگذریم مقوله «یک صاحب امتیاز ، چند نشریه» کمتر دیده می شود . یکی از دلایلی که در مغرب زمین ، نشریاتی با عمرهای طولانی مثلا بیش از یکصد سال داریم این است که مالکان آنها نگاه بنگاهی دارند و اغلب در بورس هستند یا تحت مالکیت یک شرکت . اگربه سمت تاسیس بنگاه های مطبوعاتی برویم ، اداره نشریات ، علمی تر خواهد شد و البته امکانات آنها ، به صورت اشتراکی در اختیار اعضای خانواده قرار می گیرد و هم افزایی تولید می کند . به دو روش می توانیم به بنگاه برسیم . صاحبان امتیاز حقیقی که دو یا چند نشریه دراختیار دارند بروندشرکت یا موسسه ثبت کنند و امتیازتک تک نشریات خود را به نام آن موسسه کنند و یا چند صاحب امتیاز حقیقی که هرکدامشان یک نشریه دارند و می توانند مکمل همدیگر باشند و همدیگر را قبول دارند مشترکا و حتی با سهام مختلف یعنی حسب آورده خودشان ، یک موسسه تشکیل دهنده و امتیاز نشریات خود را به نام آن موسسه بکنند . در این صورت هرکدام می توانند مدیرمسئول نشریه خود باقی بمانند . مطمئن باشیدکه این هم افزایی ، تاثیر مثبتی روی برآیند آنها خواهد گذاشت . ضمن آنکه احتمال ماندگاری و بقای تک تک اجزاء را افزایش می دهد . در این صورت ، عمر متوسط نشریات هم زیاد می شود زیرا وابسته به عمر فرد حقیقی نیست که در صورت فوت او ، انتشار نشریه متوقف شود تا بعدا بخواهد حصر وراثت بشود . طرح مباحث مدیریت مطبوعات تا چد حد می تواند در رفع مشکلات عینی و محتوایی نشریات کشور موثر واقع شود ؟من دراین کتاب هم عرض کرده ام که مشکل اصلی مطبوعات را مباحث مدیریتی می دانم . خیلی وقت ها ما مطبوعاتی ها فرافکنی می کنیم و از تضییقات قانونی یا سخت گیری های محتوایی و نبود چارچوب یا قطع کمک های دولتی می نالیم . من قبول دارم که چنین مشکلاتی اصلاکوچک نیستند ولی عرضم این است که همه تقصیرات را نبایدبه گردن آنها بیندازیم. یک سیستم مدیریتی قوی برای شرایط متلاطم هم سناریو دارد . اینجاست که کلینیک مطبوعاتی اهمیت می یابد . یعنی در یک نگاه امانت دار ، درست مثل یک پزشک ، اطلاعات را از خود نشریه بگیرد و مناسب حال او نسخه ، تجویز کند . حتی اگر این بیمار نیاز به آزمایش ، فیزیوتراپی و جراحی داشت او را به مرکز مورد تائید خود معرفی کند . درکلینیک مطبوعات هم وقتی مشکل یک نشریه ، آگهی یا توزیع یا چاپ ومسائلی از این دست بود ، شرکت های پائین دستی تخصصی مختلف را باید به نشریه پیشنهاد داد . مثلا چند تا شرکت آگهی ، وچند شرکت توزیع و چند تا چاپخانه . حتی با توجه به حال و روز نشریه و گردش مالی آن ، شرکت های مناسب حال او را وصل کرد .هر نشریه با توجه به دوره انتشار ، گستره توزیع ، تیم تحریری ، ماکت ،گرافیک ، وضع رقبا ، گردش مالی ، محدودیت ها و معذوریت های صاحب امتیاز یا مدیرمسئول ، نسخه خاصی رامی طلبد در حالی که الان نشریات کشور با شابلون واحد اداره می شوند و اگرنشریات موفق را فهرست کنیم می بینیم اتفاقا آنها مدل اقتضایی خود را دارند و تلاش کرده اند لااقل در یک موضوع از سایرین یا رقبای خود متمایز باشند . باز تعریف وظایف مدیریتی در مطبوعات و نقش های سه گانه صاحب امتیاز ، مدیرمسئول و سردبیر از جمله محورهای جدیدی است که کتاب « روزنامه نگاری و روزنامه داری » پیشنهاد می دهد چه ضرورتی شما را به تعاریف جدید سوق داد ؟اگرچه در قانون مطبوعات ، دو شخصیت یعنی صاحب امتیاز ومدیرمسئول به رسمیت شناخته شده اند ولی من بیشتر مدل «صاحب امتیاز- سر دبیر» را ترجیح می دهم . یعنی مدلی که در مطبوعات بقیه جاهای دنیا مرسوم است و البته درچند دهه پیش در مطبوعات خودمان هم رواج داشت . در آن مطبوعات ، یک صاحب پروانه و در واقع ، مالک داریم و یک سردبیر . با این مدل ، وظایف ، اختیارات و کارکردها ومسئولیت های محتوایی مدیرمسئول به سردبیر سپرده می شود و کارکردهای مدیریتی او به صاحب امتیاز . قاعدتا سردبیر منصوب صاحب امتیاز است و درمقابل او نیز پاسخگو است . همچنان که تمام مسئولیت های محتوایی و پاسخگویی در مقابل مراجع قانونی هم به عهده سردبیر است . اگربنگاه مطبوعاتی بزرگی باشد یعنی صاحب امتیاز حقیقی یا حقوقی عملا مالک چند نشریه باشد و هر کدام از آنها سردبیر جداگانه ای داشته باشد طبیعتا صاحب امتیاز یک مدیرعامل را هم به نمایندگی از خودش تعیین می کند تا اداره آن مجموعه را به لحاظ اقتصادی به عهده داشته باشد. در وضعیت فعلی ، مدیرمسئول مسئول محتواست و مسئول کار اجرایی ، در حالی که اداره اجرایی از اختیارات صاحب امتیاز و مالک است . اگر مدل « صاحب امتیاز- سردبیر» اجرا شود مدیرمسئول از نقش دوگانه خود خارج می شود . البته همچنان که همین الان در بسیاری از نشریات ، صاحب امتیاز ومدیر مسئول یک نفر است در آن صورت هم این امکان وجود دارد که فرد واحد ، عهده دار هر دو سمت باشد .
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 689]
-
گوناگون
پربازدیدترینها