تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833521603
شهری که هشت سال ایستاد
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > رجایی، غلامعلی - این نوشته ادای دین من به مردم شهرم، دارالمؤمنین دزفول است. شهری که نماد و نمود روشن مقاومت مردم در برابر دشمن است و هشت سال تمام در برابر دشمن ایستاد . شهری که مردم و رزمندگانش در دو خاکریز شهر و جبهه رو در روی دشمن بعثی ایستادند. شهری که به دلیل بمباران و گلوله باران و موشکباران بعثی ها ،هنوز معلوم نیست چرا در میان این همه شهرهای مرزی، آن همه توپ وموشک فقط به سمت و سوی آن پرتاب می شد و هدف نظامی ارتش عراق از آن همه گلوله باران به این شهر پشت جبهه و در چند ده کیلومتری خطوط مقدم آن چیست. شهری که اگرچه بخش های زیادی از آن در اثر این گلوله باران های مدام کاملاً تخریب شد اما به رغم آن همه تخریب و جراحت که بر پیکر خود دید و به رغم اهدای بیش از 2200 شهید به پیشگاه اسلام عزیز ایستاد. شهری که سالهای مدام،خسته مجروج اما مقاوم شب و روز نخوابید و هرگز آرام و قرار نداشت تا سرانجام شاهد پیروزی را در آغوش کشید و ایران، همانگونه که امام در پیامی که به حجاج خانه خدا در سال 67 صادر نمود و در آن از دلائل پذیرش قطعنامه سخن گفت ،سربلند و پیروز از آن بیرون آمد. گرچه همه مردم شریف ایران در جنگ نابرابر 8 ساله اردوگاه کفر به پرچمداری صدام عفلقی لعنت الله علیه، در لبیک به فرمان امام،آن مقتدای عارفان ایستاده! خوب ایستادند اما دزفول و دزفولی ها را در این میان منزلتی دیگر است. شهری با مردمی که در طول جنگ در میان شهرهای غرب و جنوب کشور آماج بیشترین توپ ها و موشک ها قرار گرفت و با مقاومت ستودنی خود امام شهرها در مقاومت شد . شهری که سند ایستادگی و مقاومت آن به امضای حضرت روح اللهی مفتخر است که در دیدار با مردم آن فرمود: شما دزفولی ها امتحان دادید و خوب از امتحان بیرون آمدید. شهری که معنویت، صمیمیت ، صافی ،صفا و صداقت مردم خوبش نزد رزمندگان اسلام که از سایر شهرها در اطراف آن مستقرشده بودند چنان جذبه داشت که شهید مهدی باکری فرمانده لشکر عاشورا آن را به عنوان عقبه و اردوگاه لشکر خط شکن خود انتخاب نمود و چنان شیفته آن شده بود که یکبار به دوستانش گفت:اگر روزی این جنگ تمام شود و ما باشیم در دزفول ساکن خواهیم شد. شهر مردی بنام آیت الله سید مجدالدین قاضی که گمان نمی کنم در میان روحانیون همطرازش در تواضع نسبت به منزلت رزمندگان ،کسی را بتوان همپایه او پیدا نمود.همو که دوسال از امام بزرگتر بود اما هر هفته در مقر لشکر ولی عصر(عج) دزفول حاضر بود و در اعزام ها بدنبال رزمندگان اسلام که گاه نوه و نتیجه او هم در میانشان بودند پیاده راه می رفت تا گرد و غبار قدمهایشان را توتیای چشمان خودنماید .مردی که در منظر عام، به نشانه تبعیت از امام که فرموده بود: من دست و بازوی رزمندگان اسلام را می بوسم و به این بوسه افتخار می کنم، بارها دست رزمندگان از عملیات برگشته را بوسید و شگفت آنکه یکبار یکی از همین رزمندگان نتیجه نوجوان او سید سعید بود. شهر امام حسین! شهری که در ایام محرم تماماً به تکیه عزای حسینی تبدیل می شود و مراسم تاسوعا و عاشورای مردم آن، شهرتی جهانی دارد و اولیای خدا را به آن کشانده و می کشاند!یکبار که با بزرگی از عظمت برپایی عزای حسینی در دزفول و انبوه تکیه هایی که در آن برپا می شود سخن بمیان آمد به نکته عجیبی اشاره کرد و گفت:در دهه های پیشین که بعضی از علمای عراق برای تحصیل در حوزه علمیه دزفول که سرشار از فضلا و مدرسین برجسته ای بود که دامنه شهرت علمیشان به عراق هم رسیده بود به این شهر می آمدند نام دزفول را به دلیل کثرت تکایا و حسینیه های موجود در آن ،حسینیه می نامیدند و وقتی که عازم این شهر بودند و از آنها می پرسیدند عازم کجا هستید، جواب می دادند عازم حسینیه ایم! و گاه سوگند می خوردند اگر ما اهل عراق هستیم، در عراق و حتی در کربلا هم که مقتل حسین است این همه تکیه عزا برپا نمی شود . اما چند خاطره از شهر شیخ مرتضی انصاری ها، و کاشف ها و سبط الشیخ ها و معزی ها و نبوی ها و داعی ها و قاضی ها و فارغ ها و مخبرها و بیگدلی ها ،شهر خانواده های بیش از ده شهید داده : خاطره اول شبی که از جبهه باز گشته بودم و در خانه محقر پدری ام در محل مسجد جامع در ابتدای کوچه ای که به بازار قدیمی دزفول ارتباط داشت بر روی پشت بام خوابیده بودم ، در اواسط شب احساس کردم حدود نیم متر از بستر خواب کنده شده و محکم بر زمین افتادم.تنها چیزی که به هنگام این رخداد عظیم در عالم خواب به ذهنم آمد این بود که قیامت برپا شد لذا در همان حالت خواب و بیداری این سؤال به ذهنم خطور کرد که مگر قرار نبود قیامت پس از ظهور حضرت قائم (عج) برپاشود چرا حالا... از جا که بلند شدم دریافتم یک موشک دوازده متری در کوچه آن طرف خیابان ما در چند ده متری مسجد تاریخی جامع شهر، و در میان خانه های قدیمی فرود آمده است.بلافاصله با برادرانم از خانه بیرون زدیم تا در دل شب با دستهایی خالی، همسایه های زنده و شهیدان مدفون در زیر آوارهای خاک را بیرون بکشیم.خوب بیاد دارم بر بالای تل بلندی از خاک ایستاده بودم . حسی غریب به من گفت در میان آن همه سر درگمی و فریاد از کسانی که با دستهای خالی خاکها را به یک سو می زدند تا جنازه در بیاورند بخواهم به کمک من بیایند تا آنجا را بکاویم و خاک ها را به کناری بزنیم. آمدند .دقایقی نگذشت که صدای جیغ و فریاد زنی جوان به گوش ما رسید که تقاضای کمک می کرد بر شدت سرعت کنار زدن خاک ها با دستهای خالی افزودیم که پس از دقایقی او رادر حالی که فرزند خردسالش را تنگ در آغوش کشیده بود از زیر آوار آجر و چوب و خاک بیرون کشیدیم که فوراً به آمبولانس منتقل و به بیمارستان برده شد. خاطره دوم به هنگاه عملیات بدر در جبهه جنوب بودم که خبر دادند مرحوم مادرم در بیمارستان «یازهرا»ی دزفول به رحمت ایزدی پیوسته است. چند روز قبل از این حادثه که هنوز غم فراق سنگینی بی مادری بر قلبم فشار می آورد برادرانم،مادر را به دلیل ناراحتی قلبی که به او دست داده بود و آنگونه که خواهرم می گفت ریشه در هجوم مأموران شاه در نهم فروردین 57 در روزی که دستگیر شده بودم داشت ابتدا در بیمارستان افشار بستری کرده بودند ولی به دلیل اصابت گلوله های توپ به این بیمارستان، بناچار او را به بیمارستان «یا زهرا» برده بودند که بعد از بستری شدن از قضا به آنجا هم گلوله های متعدد توپ خورده بود .مادرم را بی آنکه مجروح شود به دیار دوست برده بود . وقتی به شهر رسیدم شهر خلوت خلوت بود .صبح روز بعد که برای انتقال جنازه به قبرستان شهید آباد، که مادرم قبلاً به من وصیت کره بود در آنجا دفن شود،رفتیم و پیکرش را از سردخانه یک کانتینر که در کنار خیابانی که به قبرستان منتهی می شد در آوردیم که معلوم شد بیمارستان شهر سردخانه ندارد. جز ما شش خواهر و برادر و دو سه نفر از خویشانی که درآن ساعت اولیه صبح در شهر بودند . درآن تشییع غریبانه ،کسی دیگر نبود تا در زیر تابوت این مادر پاک و متدین و درد فقر و سختی کشیده بایستد و در حمل جنازه برای دفن به قبرستانی که در چند صد قدمی ما قرار داشت ما را همراهی نماید. .روز بعد که اطلاعیه ترحیم را به در و دیوار مساجد و خیابان های خلوت شهر نصب می کردیم لحظه ای نبود که صدای اصابت گلوله توپی به شهر شنیده نشود و گلوله ای در اینجا و در آنجا به کوچه وخیابانی نخورد. مردم دزفول را در این ایام سخت جنگ و موشکباران رسم بر این بود که برای آنکه لا اقل شبهایی را بی خوف اصابت موشک و توپ داشته باشند به روستاهای اطراف شهر که گاه تا نزدیکی شهر شوش دانیال نبی (ع) می رسید می رفتند و صبحگاهان برای ادامه زندگی و گذران معیشت خود به شهر باز می گشتند. مغازه ها بتدریج باز می شدند و رفته رفته بر تعداد مردم موجود در شهر افزوده می شد. با این همه هنوز مردم کمی در خیابان حرکت می کردند. ارتش عراق چنان شهر را گلوله باران می کرد که من که تازه از جبهه جزیره مجنون به دزفول باز گشته بودم با خود گفتم عجیب است که در جبهه و در اطراف هور و جزیره مجنون این همه گلوله نمی آمد! حین حرکت در خیابان، انگار کسی در جانم می گفت که : خوب به این وقار و خونسردی و آرامش روح و اطمینان و قوت قلب این مردم نگاه کن که چنان بی اعتنا در پیاده روهای شهر راه می روند که انگار نه انگار، به شهرشان ساعتی پنجاه گلوله اصابت می کند! هفته دفاع مقدس است و بهانه ای برای ادای دین به این مردم شریف و سرفراز. اکنون بقول قدیمی ها زمستان رفته و روسیاهی به زغال مانده است. صدام از امام و ایران و مردمش که پرچمداران واقعی اسلام و تشیعند و وی آنان را مجوس! می نامید شکست خورده و بر بالای دار مکافات شد و اکنون در گور خود که بی شک قطعه ای از جهنم است در عذاب است ،عذابی که سختی مرگ پیش آن راحتی است ! صدامی در گور است که خوزستان را عربستان می نامید اما از همین عرب های ایران در خوزستان سربلند سیلی خورد! صدامی در گور است که آرزوی فتح یک هفته ای خوزستان را داشت و به دستور او نقشه خوزستان را در کتاب های درسی ابتدایی مدارس عراق جزو نقشه این کشور چاپ کرده بودند! صدامی در گور است که می خواست مردم دزفول را با ترفند خالی کردن و در نهایت تسلیم مردم شهر،بشکند، اما با پایمردی آنان که امام هم آن را ستود خود شکسته شد و از دزفول و مردم قهرمانش شکست خورد و شهر همچنان آزاده و سربلند برجای خود ایستاد و شاهد خفت و نکبت سردار نگون بخت قادسیه دوم! توسط قوای اشغالگر متحدی شد که به همراهی ابرقدرت شوروی 8 سال تمام ارتش عراق را در آغاز و ادامه تهاجمش به ایران اسلامی کمک و حمایت کرده بودند. به روان تابناک شهدا و درگذشتگان دزفول سربلند و همه شهدایی که در اعتلای ایران و اسلام از جان و هستی خود گذشتند درودی بی پایان می فرستم و برای آنان فیض و رزقی سرشار در بهشت لقای پروردگار آرزومندم و همجواری با آنان را از خدای بزرگ مسئلت می نمایم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 370]
-
گوناگون
پربازدیدترینها