واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: لزوم تفكیك علائمحتمى ظهور از علائم غیرحتمى(6)
جانی فدای قدوم آقا!(قتل نفس زكیه)... آنچه گذشت:بیش از دو هزار نشانه براى فرج، ظهور و رستاخیر در كتب حدیثى نقل شده كه مىتوان آنها را به چهار دسته تقسیم نمود: فِتَن؛ مَلاحم؛ علائم ظهور؛ اشراط الساعة. و از این 2000 نشانه، مطابق تحقیق در روایات فقط 5 واقعه، علامت حتمی ظهور است این اختلاف بسیار در تعداد وقایع حتمی و غیر حتمی نیازمند بازشناسی محققانه است.فرق اساسى این نشانههاى پنجگانه با دیگر نشانهها در این است كه با تحقق یافتن هر یك از نشانههاى غیرحتمى دلها آكنده از سرور مىشود. یاد یار مهربان در اعماق جانِ شیفتگان ظهور و مشتاقان حضور روحى تازه مىدمد و خلاصه آنكه: منظور از بیان علائم ظهور آن است كه هر كس بخواهد از خطر ضلالت در امان باشد، آنها را فرابگیرد تا كسى را در برابر خداوند حجّت نباشد. كه مقتضاى آن وجوب فراگیرى علائمظهور و معذور نبودن احدى در ندانستن آنها مىباشد.در پنج قسمت پیشین، پس از تبیین موضوع و واژگان بحث، 4 مورد از علایم یعنی "خروج سفیانی"، "قیام یمانی"، "ندای آسمانی" و "خسف بیدا" بررسی شد و اكنون و در این نوشتار پایانی مورد پنجم بررسی و مطلب جمع میگردد. 5 - قتل نفس زكیه پنجمین و آخرین نشانه از نشانههاى حتمى، قتل نفسزكیه است. نفسزكیه به معناى انسان بىگناه است. در احادیث و آیات، از چهار نفر به عنوان نفسزكیه یاد شده است. نفس زكیه معاصر حضرت خضر علیه السلام، او نوجوانى بود كه با همسالان خود مشغول بازى بود، حضرت خضر علیه السلام او را كشت. حضرت موسى به او گفت: «اَقَتَلْتَ نَفْساً زَكِیَّةً بِغَیرِ نَفْسٍ»؛ آیا شخص بىگناهى را كشتى كه كسى را نكشته بود.(175) نفس زكیه معاصر امام صادق علیه السلام كه در مقابل منصور دوانیقى قیام كرد و با همه طرفدارانش كشته شد. او محمد پسر عبداللَّه محض، نوه امام حسن مجتبىعلیه السلام بود و از مدعیان مهدویت به شمار مىرفت.(176) پیروان او حدیث معروف اِسْمُهُ اِسْمى را براى انطباق با او تحریف كرده و جمله: اِسمُ اَبیهِ اِسمُ اَبى را بر آن افزودند. احمد حنبل این حدیث را با سه طریق در مسند خود نقل كرده كه هر سه با جمله: یُواطِىءُ اِسْمُهُ اِسْمى ختم شده. یعنى مهدى همنام من است.(177) طبرانى آن را با 14 طریق از پیامبراكرم روایت كرده كه به همان جمله ختم شده است.(178) ولى پیروان نفسزكیه جمله اِسْمُ اَبیهِ اِسمُ اَبى را بر آن افزودند. یعنى نام پدرش نام پدر من است!!(179) نفسزكیه موعود، دقیقاً سه ماه و دو روز بعد از ظهور و 15 روز پیش از قیام جهانى، روز 25 ذیحجة الحرام در میان ركن و مقام به شهادت مىرسد.نفسزكیه از كودكى زبانش مىگرفت(180) و لذا حدیثى جعل كرده به ابوهریره نسبت دادند كه: مهدى نامش محمدبن عبداللَّه است و در زبانش عیبى هست!!(181) بعد از نفسزكیه منصور نیز از همین حیله استفاده كرد، پسرش را محمد نام نهاد و به مهدى ملقب ساخت و چون نام منصور عبداللَّه بود، او نیز مشمول این حدیث مجعول شد و به مهدى عباسى شناخته شد. و براى تثبیت آن، حدیث دیگرى جعل كرد و به پیامبر اكرم صلى الله علیه و آله و سلم نسبت داد كه مهدى از فرزندان عمویم عباس مىباشد!! این حدیث مجعول را فقط محمدبن ولید نقل كرده كه كارش جعل حدیث بود.(182) پیروان نفسزكیه، احادیث نفسزكیه موعود را نیز به او تفسیر كردند و به این وسیله او را در تاریخ به عنوان نفسزكیه مشهور كردند. نفسزكیه دیگرى در احادیث آمده كه در آستانه ظهور در نجف اشرف به شهادت مىرسد. امیرمؤمنان علیه السلام در خطبهاى كه به خطبه المخزون معروف شده، در میان نشانههاى ظهور مىفرماید: وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّكِیَّة بِظَهْرِ الكوفَة فی سَبعین؛ و كشته شدن نفسزكیه (انسان بىگناهى) در پشت كوفه (نجف) با 70 تن.(183) شیخ مفید نیز به هنگام شمارش نشانههاى ظهور، از كشته شدن نفسزكیه با 70 تن از صالحان در پشت كوفه سخن گفته است.(184) اما هیچكدام از این سه مورد ربطى به نفسزكیه موعود ندارد.
نفس زكیه از نشانههاى حتمى:آخرین نشانه از نشانههاى حتمى در آستانه قیام جهانى حضرت بقیةاللَّه - ارواحنافداه - قتل نفسزكیه است كه در مسجد الحرام، در میان ركن و مقام به هنگام قرائت پیام امام به شهادت مىرسد. نفسزكیه معاصر حضرت خضر حدود 5000 سال پیش از تولد امام عصر كشته شده. نفسزكیه معاصر امام صادقعلیه السلام نیز حدود 110 سال قبل از تولد آن حضرت كشته شده. نفسزكیهاى كه در نجف اشرف كشته مىشود، در آستانه ظهور مىباشد. ولى نفسزكیه موعود، دقیقاً سه ماه و دو روز بعد از ظهور و 15 روز پیش از قیام جهانى، روز 25 ذیحجة الحرام در میان ركن و مقام به شهادت مىرسد. لذا امیر مؤمنان علیه السلام در خطبه المخزون هر دو را در كنار یكدیگر بیان مىكند: وَ قَتلُ النَّفس الزَّكیَّة بِظَهْرِ الكُوفَة فی سَبعین، وَ الْمَذْبوحُ بَینَ الرُّكن وَالمَقام؛ از نشانههاى ظهور كشته شدن نفس زكیهاى است در پشت كوفه با 70 تن، و آنكه كشته مىشود در میان ركن و مقام.(185) قتل نفسزكیه و خسف بیدا، از علامات ظهور به معناى اخص كلمه نمىباشند، بلكه علامت خروج و قیام جهانى آن حضرت مىباشندشیخ مفید نیز به پیروى از كلام امیر مؤمنان علیه السلام این دو نشانه را كنار هم یاد كرده است.(186) كشته شدن نفس زكیه در میان ركن و مقام از نشانههاى حتمى است. در این رابطه چندین حدیث با سند صحیح در بخش آغازین این نوشتار ذكر نمودیم و اینك حدیث دیگرى مىآوریم كه آن را شیخ مفید از طریق فضلبن شاذان از امام باقر علیه السلام روایت كرده كه فرمود: وَ قَتلُ النَّفس الزَّكیة مِنَ المحْتوم؛ قتل نفس زكیه از نشانههاى حتمى است.(187) این حدیث به همین تعبیر از امام صادق علیه السلام نیز روایت شده است.(188) نفسزكیه نامش محمد است. امام صادقعلیه السلام در ضمن یك حدیث طولانى مىفرماید: وَ قَتْلُ غُلامٍ مِن آلِ مُحمَّد صلى الله علیه و آله و سلم بَینَ الرُّكنِ وَ المَقام، اِسْمُهُ مُحمدبن مُحمد، وَ لَقَبُهُ النَّفسُ الزَّكیَّة؛ قتل جوانى از آل محمد صلى الله علیه و آله و سلم در میان ركن و مقام كه نامش محمد فرزند محمد، و لقبش: نفسزكیه مىباشد.(189) این حدیث را فضلبن شاذان فقط با دو واسطه نقل كرده كه هر دو در حد اعلاى وثاقت مىباشند.(190) در این حدیث كه از نظر سندى در اوج صحت است، نام پدرش محمد آمده، ولى در حدیث دیگرى از امام باقر علیه السلام حسن آمده است.(191) نفسزكیه از تبار امام حسینعلیه السلام است. امام باقرعلیه السلام در ضمن یك حدیث طولانى مىفرماید: اگر هر چیزى بر شما مشتبه شود؛ هرگز پیمان پیامبر، پرچم پیامبر، سلاح پیامبر، و نفسزكیهاى كه از نسل امام حسینعلیه السلام است، بر شما مشتبه نمىشود.(192) پس آنچه ابو الفرج نقل كرده كه نفسزكیه از اولاد امام حسن مجتبىعلیه السلام است، از سوى پیروان نفسزكیه (محمدبنعبداللَّهبنحسن) جعل شده است. حضرت مهدى دقیقاً 15 روز بعد از قتل نفسزكیه قیام جهانى خود را آغاز مىكند. امام باقرعلیه السلام در این رابطه مىفرماید: لَیْسَ بَینَ قِیامِ القائِم وَ قَتلِ النَّفسِ الزَّكیةِ أَكثَر مِن خَمسةَ عَشْرَ لَیلَة؛ در بین قتل نفسزكیه و قیام قائم(193) جز 15 شب فاصلهاى نخواهد بود.(194) نفس زكیه بىگناه است. امیرمؤمنانعلیه السلام در این رابطه مىفرماید: ریختن خون حرام، در روز حرام، در شهر حرام، از تیرهاى از قریش. سوگند به خدایى كه دانه را شكافت و انسان را آفرید، پس از آن بیش از 15 شب حكومت نخواهد داشت.(195) منظور از خون حرام؛ انسان بى گناه، منظور از روز حرام؛ ماه ذیحجة الحرام و منظور از شهر حرام؛ مكه معظمه مىباشد. نفس زكیه انسانی بیگناه و پاك به نام محمد از تبار امام حسین علیه السلام استقتل نفسزكیه خیلى ناجوانمردانه است. امیرمؤمنانعلیه السلام در این رابطه مىفرماید: به خدا سوگند گویى به نوجوانى از قریش مىنگرم كه در خون خود دست و پا مىزند. پس از این جنایت كسى در روى زمین عذر آنها را نپذیرد و دیگر براى آنها سیطرهاى نمىماند. نفسزكیه را به هنگام قرائت پیام حضرت مىكشند. امام باقرعلیه السلام مىفرماید: قائم(196) به یكى از یارانش مىفرماید برو به سوى اهل مكه و بگو من فرستاده فلانى هستم. او به شما مىگوید »ما اهلبیت رحمت و معدن رسالت و خلافتیم، ما ذریه پیامبر و از تبار پیامبرانیم، ما مورد ستم واقع شدیم، ما پایمال و منكوب شدیم، از روزى كه پیامبر ما رحلت كرده تا به امروز حق ما گرفته شده، ما از شما یارى مىطلبیم. ما را یارى كنید.« هنگامى كه آن جوان این پیام را ابلاغ مىكند؛ به سویش تهاجم مىكنند و او را در میان ركن و مقام سر مىبرند. او نفسزكیه است.(197) نفسزكیه دقیقاً روز 25 ذیحجه كشته مىشود و 15 روز بعد، روز دهم محرم (عاشورا) قیام جهانى آغاز مىشود. آخرین نشانه، قتل نفسزكیه است و بعد از آن، حضرت مهدى(198) صاحب سیره شایسته، قیام مىكند. حضرت مهدى(199) خروج نكند جز هنگامى كه نفسزكیه كشته شود. چون او كشته شود، ساكنان زمین و آسمان بر آنها خشمگین شوند.(200) عبداللَّهبن بشّار سوگنامه مفصلى پیرامون شهداى راه فضیلت، از خاندان عصمت و طهارت سروده، در مورد نفسزكیه مىگوید: و آخر عند البیت یقتل ضیعة یقوم فیدعو للامام فینحر یكى دیگر به تباهى در كنار كعبه كشته مىشود، او برمىخیزد و به سوى امام علیه السلام فرا مىخواند و در این راه كشته مىشود. وفی قتل نفس بعد ذلك زكیة امارات حق عند من یتذكر در قتل نفسزكیه نشانههاى حقى هست براى كسى كه متذكر شود.
آخرین سخن در این نوشتار كه به جهت محدود بودن صفحات، به اختصار و در مواردى به اشاره سخن گفتیم؛ به این نتیجه رسیدیم كه در میان بیش از 2000 علائم ظهور فقط پنج نشانه هست كه به طور حتم و یقین از علائم حتمیه هستند. در مورد حتمى بودن آنها و ویژگیهاى مهم هر یك از آنها احادیثى از پیشوایان معصوم، از منابع مورد اعتماد و استناد نقل كردیم و آنها را از نظر سندى بررسى نمودیم و صحت آنها را در بالاترین سطح به اثبات رساندیم. آنگاه دیگر احادیث را به عنوان شاهد و مؤیّد آوردیم و روشن شد كه اینها در آستانه ظهور تحقق پیدا مىكنند و از این جهت مهم هستند كه روز ظهور را دقیقاً مشخص مىكنند. مثلاً هنگامى كه سفیانى بر سوریه، اردن و فلسطین سیطره یافت، دقیقاً هشت ماه بعد حجت پروردگار ظهور مىكند. ولى دیگر نشانهها (علائم غیرحتمى) چنین كاربردى ندارند. لذا لزوم تفكیك علائم حتمى از غیرحتمى روشن مىشود، به ویژه كه برخى از مراجع تقلید فرا گرفتن این نشانهها را شرعاً واجب شمردهاند. همچنین روشن شد كه از این نشانهها، دو نشانه: خروج سفیانى و خروج یمانى همزمان و دقیقاً هشت ماه قبل از ظهور رخ مىدهد. نفسزكیه دقیقاً روز 25 ذیحجه؛ 62 روز بعد از ظهور كشته مىشود و 15 روز بعد، یعنی روز دهم محرم (عاشورا) قیام جهانى آغاز مىشود. بانگ آسمانى دقیقاً مقارن با ظهور، شب جمعه، شب بیست و سوم ماه رمضان تحقق مىیابد. و خسف بیدا در حدود یكماه بعد از ظهور انجام مىپذیرد. قتل نفسزكیه دقیقاً سه ماه و دو روز بعد از ظهور (25 ذیحجه) واقع مىشود. قیام جهانى 15 روز بعد از آن و دقیقاً سه ماه و هفده روز بعد از ظهور، روز شنبه دهم محرم الحرام (روز عاشورا) آغاز مىشود. در نتیجه قتل نفسزكیه و خسف بیدا، از علامات ظهور به معناى اخص كلمه نمىباشند، بلكه علامت خروج و قیام جهانى آن حضرت مىباشند. اللهم عجل لولیك الفرج و العافیة و النّصر، و اجعلنا من اعوانه و انصاره، آمین. 175. ابو الفرج اصفهانى، مقاتل الطالبین، ص 203. 176. احمدحنبل، المسند، چ دارالفكر، بیروت، ج 2، ص 10، ح 3571 و 3572، ص 123، ح 4098. 177. طبرانى، المعجم الكبیر، ج 10، ص 137 - 131، ح 10230 - 10208. 178. ابوداود، صحیح سننالمصطفى، ج 2، ص 207. 179. ابو الفرج، مقاتل الطالبیین، ص 204. 180. همان، ص 205. 181. سیوطى، تاریخ الخلفاء، ص 272. 182. حلى، مختصر بصائر الدرجات، ص 443، ح 522؛ علامه مجلسى، بحارالأنوار، ج 53، ص 82؛ ج 52، ص 273. 183. شیخ مفید، الارشاد، ج 2، ص 368؛ ابن فتال، روضة الواعظین، ج 2، ص 15؛ اربلى، كشف الغمة، ج 3، ص 247؛ علامه مجلسى، بحارالأنوار، ج 52، ص 220. 184. حلى، مختصر بصائر الدرجات، ص 443. 185. شیخ مفید، الارشاد، ج 2، ص 368. 186- همان، ص 371؛ طبرسى، اعلام الورى، ج 2، ص 279؛ نعمانى الغیبة، ص 435؛ شیخ حر، اثبات الهداة، ج 3، ص 722187. شیخ صدوق، كمالالدین، ج 2، ص 652؛ شیخ طوسى، الغیبة، ص 435؛ شیخ حر، همان. 188. فضلبن شاذان، اثباتالرجعة - محظوط -؛ مختصر اثباتالرجعة، تراثنا، ش 15، ص 217، ح 18؛ میرلوحى، كفایة المهتدى، ص 280؛ خاتون آبادى، كشف الحق، ص 182، ح 30. 189. این دو واسطه عبارتند از: صفوان بن یحیى، براى وثاقتش ر.ك: نجاشى، الرجال، ص 197، رقم 524؛ شیخ طوسى، الرجال، ص 352؛ همو، اختیار معرفة الرجال، ص 502، رقم 963. محمد بن حمران، براى وثاقتش ر.ك: نجاشى، الرجال، ص 359، رقم 965. 190. شیخ صدوق، كمالالدین، ج 1، ص 331؛ طبرسى، اعلام الورى، ج 2، ص 292؛ اربلى، كشف الغمة، ج 3، ص 324191. عیاشى، التفسیر، ج 1، ص 164، ح 222؛ بحرانى، البرهان، ج 2، ص 26، ح 694؛ علامه مجلسى، بحارالأنوار، ج 52، ص 223. 192. ابو الفرج اصفهانى، مقاتل الطالبین، ص 209. 193. شیخ صدوق، كمالالدین، ج 2، ص 649؛ شیخ مفید، الارشاد، ج 2، ص 374؛ شیخ طوسى، الغیبة، ص 445؛ طبرسى، اعلام الورى، ج 2، ص 281. 194. نعمانى، الغیبة، ص 258؛ علامه مجلسى، بحارالأنوار، ج 52، ص 234. 195. ابن ابى الحدید، شرح نهج البلاغه، ج 19، ص 131. 196. علامه مجلسى، بحارالأنوار، ج 52، ص 307. 197. حائرى یزدى، الزام الناصب، ج 2، ص 177. 198. مقدسى، عقد الدرر، ص 116. 199. ابن ابى شیبه، المصنف، ج 8، ص 679، ح 199؛ متقى هندى، البرهان، ص 112. 200. مقدسى، عقد الدرر، ص 119. استاد علىاكبر مهدىپور به سفارش دبیرخانه دائمى اجلاس حضرت مهدى
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 387]