محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828680610
غاز همسایه
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: غاز همسایه
باورش كمی مشكل است اما كافی است با چند تا از این شمارهها كه خودشان را مشاور در امر اعزام دانشجو به خارج میدانند و ادعا میكنند در همه موارد متخصص و بی‌نظیر هستند، تماس بگیرید؛ آن‌وقت دست‌تان می‌آید كه از كشورهایی كه تابه‌حال اسمشان را هم نشنیده‌اید، برایتان چه بهشت برینی می‌سازند.امكانات متوسط و حتی پایین كشور مربوط را تا حد توان پیشرفته و بی‌نقص توصیف میكنند؛ به گونه‌ای كه در آخر این توهم برای شما پیش می‌آید كه اگر این فرصت طلایی را از دست بدهید، دیگر هرگز در زندگی روی موفقیت را نخواهید دید. اما واقعیت با آنچه در این تبلیغ‌ها گفته می‌شود، فاصله زیادی دارد. شاید اگر این توصیفات درباره دانشگاه‌های معتبر دنیا گفته می‌شد، قابل باورتربود تا این كشورها كه خودشان كلی معضل و مشكل دارند.بیشترین آمار اعزام دانشجو برای كشور مالزی است. الان هم حسابی توی بورس است و شركت‌های اعزام دانشجو، در آگهی‌ها خیلی روی آن مانور می‌دهند؛ كشوری كه چند سالی است با شعار جلب توریست همه فعالیت‌هایش را بر این هدف منطبق كرده است. «آنجا بهترین زندگی و غذا و بالاترین سطح امنیت را دارید، بدون كنكور رشته مورد علاقه‌تان را می‌خوانید و معتبرترین مدرك را می‌گیرید. در دانشگاهی درس می‌خوانید كه بهترین و آخرین امكانات روز دنیا را دارد و...» فكر می‌كنید اینها را در مورد آكسفورد یا كمبریج گفته‌اند؟ خیر! این تنها جزئی از توصیفات یكی از مؤسسات ارسال دانشجو برای كشورهای آسیایی است. ولی واقعا چقدر این حرف‌ها راست است؟ تقریبا تمام دانشجوهایی كه با كله برای درس خواندن به این مدارس اعزام می‌شوند، حرف‌های رؤیایی همین مؤسسات را باور كرده‌اند. ریحانه از باهوش‌ترین بچه‌های مدرسه بود. بعد از اینكه تهران قبول نشد، برای مدتی قید درس را زد اما بعد تصمیم گرفت برای ادامه تحصیل به مالزی برود و رفت. حالا چند سال است كه در مالزی درس می‌خواند و زندگی می‌كند. می‌گوید: «من دوست داشتم آی تی بخوانم اما یا اصلا قبول نمی شدم یا در دانشگاه خوبی پذیرفته نمی‌شدم. « ریحانه می‌گوید:«خیلی از بچه‌ها بدون تحقیق درست و درمانی به آنجا می‌روند؛ بیشتر بچه‌ها وقتی می‌آیند توی ذوقشان می‌خورد.» او می‌گوید امكانات مالزی مثل ایران است و تفاوت چندانی ندارد. خرج و مخارج دركوالالامپورخیلی بالاست. در شهرهای دیگر ولی اوضاع كمی بهتر است.«من در ملاكا(melaka) كه یك شهر بندری است و 2 ساعت با كوالالامپور فاصله دارد، زندگی می‌كنم و ماهانه حدود 300هزار تومان خرج دارم اما همین مقدار - بدون هزینه‌های تحصیل و اجاره خانه - در كوالالامپور 2برابر می‌شود». مردم مالزی مردم آرامی هستند. اما معروف است كه ایرانی‌ها در مالزی با هم میانه خوبی ندارند، دلیلش را هم كسی نمی‌داند. در مورد اعتبار مدرك این دانشگاه‌ها حرف و حدیث زیاد هست و دقیقا نمی‌شود گفت مدرك این دانشگاه‌ها چقدر معتبر است؛ «من در یك دانشگاه غیردولتی درس می‌خوانم. اینجا دانشگاه دولتی هم دارد كه بیشتر در كوالالامپور و چندتایی هم در شهرهای دیگر هستند. الان در مالزی، رشته‌های آی تی و الكترونیك و مكانیك توی بورس هستند و بعضی دانشگاه‌ها هم به خاطر همین رشته‌هایشان معروفند». بعضی دانشگاه‌های بین‌المللی هم در مالزی هستند كه چون سال آخر دانشجویان‌شان را به یك كشور دیگر می‌فرستند، خیلی معروفند اما چون خیلی گران هستند، ایرانی‌ها كلا قیدش را می‌زنند. با تانكر آب بخوریدمؤسساتی كه دانشجوها را به هند می‌فرستند، در تبلیغات‌شان بر اعتبار دانشگاه‌های هند خیلی تاكید میكنند اما نمی‌گویند در این دانشگاه‌های به اصطلاح معتبر، چه پوستی از دانشجو كنده می‌شود. پونا شهری است كه بیشترین سهم در تبلیغات را دارد. خانم ن.الف در بمبئی و در مقطع دكترا مشغول به تحصیل است. او معتقد است پونا به دلایل اخلاقی، شهر خوبی برای دانشجویان كم سن و سال نیست؛ «دانشگاه‌های پونا اكثرا مقطع كارشناسی و كارشناسی ارشد دارند و چون دانشجوها كم سن هستند، بعضی رفتارهایشان باعث شده در پونا نسبت به باقی شهرها ارزش كمتری برایشان قائل باشند؛ در صورتی كه در باقی شهرهای هند، به ایرانی‌ها احترام بیشتری می‌گذارند». بر خلاف توصیفاتی كه مؤسسات تبلیغاتی میكنند، هند كشور فقیری است و به‌جز اقلیتی از مردم، بقیه در سختی زندگی میكنند؛ «مردم در هند با حداقل امكانات زندگی میكنند. فقط 2 ساعت در روز آب بهداشتی دارند كه آن را هم با تانكر می‌آورند. وضعیت بهداشتی و اقتصادی در هند اصلا در سطح ایران نیست». كشور هند برای دانشجویان خارجی هیچ امكانات اضافه بر سازمانی ندارد اما دانشگاه‌هایش از سطح علمی نسبتا بالایی برخوردارند. مهدی شریعتمداری، 32 سال دارد و در مقطع دكترا در دانشگاه پونا درس می‌خواند و به اتفاق همسرش - كه او هم دانشجوی كارشناسی‌ارشد است - زندگی میكنند. مهدی عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد است. او دوره لیسانس و فوق لیسانس‌اش را در ایران گذرانده؛ «من در ایران نمی‌توانستم دكترا را در رشته دلخواهم بگیرم و برای همین به هند آمدم. وقتی هم كه درسم تمام شود، یك هفته هم در اینجا نخواهم ماند».او رفتن به هند را برای دوره‌های كارشناسی و ارشد اصلا توصیه نمی‌كند؛ «باید به انگلیسی كاملا مسلط باشید چون در هر امتحان به طور متوسط باید 30 صفحه به این زبان بنویسی. امتحانات هم در همه دانشگاه‌ها به طور همزمان و یكسان برگزار می‌شود و ربطی به استاد ندارد. حتی استاد هم تصحیح نمی كند. فقط 20 نمره دست استاد است كه آن هم رفاقت و این حرف‌ها برنمی‌دارد». او معتقد است اگر دانشجوهای ایرانی همان قدر كه در هند مجبور به درس خواندن هستند، در ایران درس بخوانند، بی برو برگرد نفر اول كنكور می‌شوند. «كسب معدل خوب در اینجا اصلا شوخی نیست. معدل شاگرد اول‌های اینجا 14-13 است!». او هم هند را از لحاظ بهداشت خیلی پایین می‌داند؛ «كثیف‌ترین نقطه در ایران باز هم از اینجا تمیزتر است!». در هند خطر ابتلا به بیماری‌های واگیردار خصوصا هپاتیت و ایدز هم بالاست. طبق آمار، حدود 20 تا 30 درصد دانشجویان كارشناسی درسشان را در هند نیمه‌كاره رها میكنند. این مقدار در دوره‌های بالاتر كمتر می‌شود. مهدی معتقد است برای درس خواندن در هند هزینه زیادی داده است؛ چه مادی و چه معنوی؛ «در اینجا امكانات و آسایش و بهداشت خود را از دست می‌دهی و به جای آن تحصیلات كسب می‌كنی». هند شدیدا معضل بیكاری دارد، پس روی كار دانشجویی هم نمی‌توانید حساب كنید. حتی در موقع دادن ویزا از شما تعهد می‌گیرند كه آنجا به هیچ وجه كار نكنید. افسرده نشوی رفیق!در تماس با یكی از شركت‌های مشاور اعزام دانشجو، وقتی از آقای مشاور درباره اوكراین می‌پرسیم ، می‌گوید: «اعتبار علمی‌اش خیلی بالاست. در آنجا با هموطنان‌تان ارتباط دارید(!)، فرصت‌های تجاری زیادی دارید، خیلی آسان ویزا می‌گیرید، می‌توانید با سایر ملل ارتباط داشته باشید و خوابگاه دانشجویی هم دارید». در مورد خدمات شركت هم با اعتماد به نفس بالایی می‌گوید: «برایتان از دانشگاه یا كالج زبان پذیرش می‌گیریم، در فرودگاه به استقبالتان می‌آییم و شما را به مقصدتان می‌رسانیم. ثبت نام نهایی‌تان را در دانشگاه و اداره پلیس انجام می‌دهیم و یك خط موبایل هم در آنجا به شما هدیه می‌دهیم». معلوم نیست این همه محبت چرا باید بی‌دریغ نصیب شود! آیدا بهبودی حدود 3 سال است كه در دانشگاه تاراس شفچنكوی شهر كیف درس می‌خواند. او می‌گوید: «تعداد دانشجوهای ایرانی اینجا كم نیست. پسرها از دخترها بیشترند اما پسرها چون عموما در سن پایین و برای نرفتن به سربازی می‌آیند، بعد از مدتی دچار ناهنجاری‌هایی می‌شوند. ندانستن زبان - مخصوصا روسی - آنها را اذیت می‌كند و برای همین بعد از مدتی بی‌خیال درس و دانشگاه شده یا آخر ترم مجبور به خریدن نمره و این بساط‌ها می‌شوند». او می‌خواهد زودتر درس‌اش را تمام كند؛ «می‌خواهم به ایران برگردم، هیچ كجا مثل خانه خودم نیست». تعداد دانشجوهایی كه بعد از یك مدت، تصمیم به برگشت به كشور می‌گیرند در اوكراین كم نیست. محسن.ت، دانشجوی دانشگاه هوایی ملی كیف بوده كه بعد از یك سال و نیم درسش را نیمه كاره رها كرده و به ایران برگشته است؛ «نمی‌توانستم دیگر در آنجا بمانم. بعضی‌ها رفتار خوبی با ایرانی‌ها نداشتند. هزینه تحصیل هم زیاد بود. همه دوست‌هایم افسرده شده بودند. من هم وقتی برگشتم، تازه كمی حالم بهتر شد». او می‌گوید اصلا تصورش را هم نمی‌كرده كه زندگی در آنجا این‌قدر سخت باشد. او معتقد است كار بیشتر شركت‌های انتقال دانشجو فقط پول به جیب‌زدن است؛ «بیشترشان اینجا با بادی‌گارد تردد میكنند».خرج و مخارج در اوكراین نسبتا بالاست. برای یك سوئیت 70 متری باید حدود 9-8 هزار دلار هزینه كنید. اگر بخواهید در دوره لیسانس درس بخوانید با شما قرارداد كارشناسی ارشد پیوسته می‌بندند كه شهریه‌اش حدود 23 هزار دلار در سال است. قصه ادامه دارداین جریان تبلیغات به چند كشور ختم نمی شود و حتی درباره كشورهایی كه مسلما سطح آموزشی‌شان از ایران پایین‌تر است هم ادامه دارد. در این آگهی‌ها می‌گویند یكی از دانشگاه‌های این كشور در فهرست 100 دانشگاه‌برتر دنیاست اما این رتبه‌بندی در كجا و توسط چه كسانی صورت گرفته، خدا می‌داند! كافی است بپرسید آیا هند از بلاروس و ارمنستان بهتر نیست یا مثلا هر كدام را به دیگری ترجیح بدهید تا داد و بیدادشان راه بیفتد كه این شركت‌ها همه‌شان قلابی‌اند و فقط می‌خواهند پولی به جیب بزنند. وزارت علوم چه می‌گوید؟: زیر بار نمی‌رویموسط این هیاهوی دانشگاه‌ها و تبلیغات مؤسسات، وزارت علوم هم بیكار ننشسته. اگر سایت وزارت علوم را ببینید، حتما به آیین‌نامه دانشجویان بورسیه و شرایط تحصیل در خارج از كشور هم برمی‌خورید. وزارت علوم همه شرایط خروج از كشور برای تحصیل را فهرست كرده كه آن‌قدرها هم كه این مؤسسات می‌گویند ساده نیست.علاوه بر این، یك فهرست بلندبالا هم از وضعیت اعتبار مدارك دانشگاه‌های خارج از كشور وجود دارد كه معلوم می‌كند وقتی درستان تمام شد و برگشتید، كسی مدرك‌تان را قبول دارد یا باید بفرستیدش لای باقالی‌ها!وزارت علوم ضمن اینكه تاكید كرده متقاضیان ادامه تحصیل حتما از اعتبار مدرك دانشگاهی‌ای كه انتخاب كرده‌اند مطمئن شوند، بعضی از شهرها را برای تحصیل نامناسب نامیده؛ «اوكراین، روسیه، ارمنستان و ایالت‌های بنگار و پونا در هند اصلا برای تحصیل مناسب نیستند. این كشورها دانشجو را به شكل دلار می‌بینند! علاوه بر این، شرایط اجتماعی هم مناسب زندگی نیست. مشكلات اخلاقی، نبود امكانات اولیه زندگی و خوابگاهی، ایجاد مزاحمت از جانب پلیس و اخباری مبنی بر گرفتن رشوه توسط دانشگاه‌ها از جمله مشكلاتی است كه این كشورها دارند». با وجود این هشدارها، بنابه اظهارات دكتر ملكان – مدیر كل امور بورسیه وزارت علوم – بعد از مالزی كه مقام اول را در اعزام دانشجو دارد، كشورهای بلوك شرق (اوكراین، ارمنستان، آذربایجان و بلاروس) بیشترین طرفداران را دارند. مهم‌ترین دلیل اقبال به این كشورها، هزینه پایین و فاصله كمتر است. با این حال، وزارت علوم مدارك خیلی از این دانشگاه‌ها را معتبر نمی‌داند و ضمنا امكان انتقال از این دانشگاه‌ها به دانشگاه‌های داخل كشور هم تقریبا منتفی است. این درست خلاف ادعاهای مؤسساتی است كه می‌گویند هر وقت دلتان خواست می‌توانید برگردید و تحصیلات‌تان را در ایران ادامه دهید. خیلی از دانشجوها هم وقتی با شرایط نامناسب كشورها مواجه می‌شوند – براساس این ادعاها – درخواست انتقال می‌دهند و البته با دیوار برخورد میكنند.با وجودی كه در یك سال گذشته روند اعزام دانشجو به این كشورها كند شده اما حالا 30 هزار دانشجوی خارج از كشور تقاضای انتقالی داده‌اند و منتظرند تا فرجی حاصل شود. وزارت علوم كاهش درخواست خروج از كشور را به خاطر افزایش ظرفیت دانشگاه‌های داخلی و بالا رفتن كیفیت این دانشگاه‌ها می‌داند. در كنار این دلایل، كم شدن داوطلبان ورود به دانشگاه را هم نباید نادیده گرفت. منبع: همشهری جوان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 657]
-
گوناگون
پربازدیدترینها