واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: نام او محمد و كنيه اش ابو جعفر و باقر العلوم يعني شكافندهي دانش هااست از مشهورترين القابش باقر، شاكر، هادي و امين است. حضرت را باقر ناميدند، زيرا ايشان شكافنده علوم اولين و آخرين ودلش بحر پهناور و چشمه جوشنده ي علم و دانش اهل بيت(ع) بود. مادر مهربانش ستاره فروزنده امامت، فاطمه دختر امام حسن مجتبي (ع ) كه مكني به ام عبداللّه و نام پدرش امام سجاد(ع) نام داشت . دوران امامت امام محمد باقر ( ع ) از سال 95هجري كه سال شهادت امام زين العابدين ( ع ) است آغاز شد و تا سال 114هجري، يعني مدت 19سال و چند ماه ادامه داشته است كه ،وليد بن عَبدالملك، سليمان بن عَبدالملك، عمربن عبدالعزيز و هِشام بن عَبدالملك خليفه هاي دوران امام بودند. شيعه در زمان امام باقر (ع) آنگونه فشار و تضييقاتي كه قبلا به خود ديده بود احساس نمي كرد لذا مردم بار سفر به سوي آن حضرت مي بستند تا از سرچشمه معارف و علوم مستفيض و سيراب گردند. در روزگار امام باقر(ع) شمار راويان و نيز روايت ازآن حضرت رو به فزوني نهاد يعني روايت از آن حضرت بيش از رواياتي بود كه از پدر و اجدادش نقل مي شد و لذا حديث امام باقر(ع)در هر سرزميني از ممالك اسلامي رواج و انتشار يافت. حتي جابرجفعي كه از راويان موثق و بزرگان نقل حديث است فقط هفت هزار حديث از آن حضرت نقل كرده است ،همچنين جابر از حاملان علوم اهل البيت (ع) به شمار مي رفت علم اهل البيت(ع) بسيار دشوار است كه جز پيامبر و يا ملك مقرب و يا مومني كه خدا قلب او را براي ايمان آماده و پاكيزه گردانيده هيچ كسي ياراي تحمل اين علم را ندارد؛ چنانكه اين نكته در حديثي از خود ائمه(ع) نقل شده آمده است. جابرجعفي طي حديثي كه از او نقل شده چنين مي گويد:نزد من پنجاه هزار حديث وجود دارداگر هريك از اين احاديث را بازگو كنم بايد بدانيد سراسرآنها از نبي اكرم(ص) از طريق اهل بيت(ع) مي باشد و نيز محمدبن مسلم به ويژه از امام باقر(ع) سي هزار حديث را روايت كرده است. در گوشه اي از تاريج روايت شده است كه در زمان پيشواي پنجم از ميان رجال حديث علمائي ظهور كردند كه مدت ها به حديث آنان تكيه مي شد و اينان در پيشگاه امام صادق(ع) نيز برخوردار از تقدم و احترام بودند و آن حضرت به آنها مهر مي ورزيد. جابربن عبدالله انصاري، محمدبن مسلم، زرارة و حمران(دو پسراعين)، ابن ابي يعفور، يزيد عجلي، سدير صيرفي، اعمش،ابي بصير، معروف ابن خربوذ، و جمع فراواني ديگر چنانكه شعرائي بزرگ و چيره دست در اين زمان ظهور كردند كه آثار آنان تا هم اكنون جاويد مانده است كه از امام باقر(ع) ستايش هاي جالبي نقل شده است. در تاريخ نقل شده است كه جابر بن عبد الله نزد امام محمد باقر (ع) ميآمد و از آن حضرت دانش فرا ميگرفت و به آن گرامي مكرر عرض ميكرد: اي شكافندهي علوم، گواهي ميدهم تو در كودكي از دانشي خدا دادي برخورداري. امروزه آنچه كه از اخبار و آثار در علوم دين، تفسير قرآن، فنون آداب و احكام در اختيار ماست برگرفته و پيوسته از علوم اين انسان هاي كامل و منتخبين از سوي خدا مي باشد. ستاره پنجم امامت در تمام زمينه هاي الگويي براي مردم بودند ايشان داراي خصوصيات مرجعيت علمي و پاسخگويي به پرسش هاي مردم، عبادت و تهجد و شب زنده داري، كار و تلاش در اوج زهد و تقوا، حضور سازنده و مؤثر در جامعه، شكيبايي و بردباري در روابط اجتماعي، رسيدگي به محرومان، انفاق و ايثار صميميت و محبت با دوستان بودند. در كتاب جناد الخود در ذكر اخلاق حميده آن حضرت آمده است: كه اكثر اوقات از خوف الهي مي گريست و صدا به گريه بلند مي كرد و از متواضع ترين خلايق بود. هر كسي به سوي ايشان براي كسب علم مي آمد علمش را در اختيارش قرار مي دادند. امام براي تبيين ارزش و نقش علم و معرفت در جامعه از يك سو عملا در اين زمينه تلاش مي كردند و از سوي ديگر با سخنان الهي خويش مسلمانان را براي فراگيري دانش و معرفت تشويق مي فرمودند تا ديانت و معرفت به طور همگام در جامعه شكوفا شود. امام نه تنها در زمينه تبيين معارف دين و عرصه هاي علمي و اجتماعي و اخلاقي تلاش مي كردند بلكه در عرصه مبارزات سياسي نيز پيشگام بودند و با يك برنامه و حركت بنيادي درصدد برآمدند از حقوق اهل بيت دفاع كنند و با ستمگري هاي امويان به طور اساسي مقابله كنند. نه تنها در زمينه علمي بلكه امام از شاد كردن ديگران خشنود ميشد و از زبان جد بزرگوارش رسول اكرم(ص) اين روايت را براي مردم ذكر مي كردند: هر كس مؤمني را شاد كند، مرا شاد كرده و هر كس مرا شاد كند، خداي را خشنود ساخته است و گاه اطرافيان را به شوخي هاي ستوده و در حد اعتدال كه موجب سرور و خوشحالي افراد ميشود تشويق ميفرمودند. حضرت امام محمد باقر (ع ) 19سال و ده ماه پس از شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام زين العابدين ( ع ) زندگي كرد و در تمام اين مدت به انجام دادن وظايف خطير امامت ، نشر و تبليغ فرهنگ اسلامي ، تعليم شاگردان ، رهبري اصحاب و مردم و اجرا كردن سنت هاي جد بزرگوارش در ميان خلق پرداخت. ايشان سرانجام در هفتم ذيحجه سال 114هجري در سن 57سالگي در مدينه توسط هشام مسموم و به شهادت رسيد ، پيكر مقدس را در قبرستان بقيع كنار پدر بزرگوارش به خاك سپردند. ك/4 /7406/ 550/
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 742]