نماز از منظر آيت الله بهجت (ره)

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نماز از منظر آيت الله بهجت (ره)
خبرگزاري فارس: همين امور ساده و آشكار مثل نماز، بعضي را بر سماوات مي رساند، و براي عده اي هيچ خبري نيست؛ براي بعضي اعلي علّيّين است، و براي بعضي هيچ معلوم نيست كه آيا اين معجون، شور است و يا شيرين!

*نماز، بالاترين وقت ملاقات و استحضار و حضور در محضر خدا است...[1] نماز براي خضوع و خشوع جعل شده است با همه مراتب خضوع و خشوع.

*نماز، عروج مؤمن است و عروج، مستلزم قرب و لقاء است... مؤمن بعد از لقاي او، نه تنها به سراغ حبشيّه [زن زشت، كنايه از غير خدا] نخواهد رفت، كه خيال او را هم نخواهد كرد.

* اين احساس لذت در نماز، يك سري مقدمات خارج از نماز دارد، و يك سري مقدمات در خود نماز، آن چه پيش از نماز و در خارج از نماز بايد مورد ملاحظه باشد و عمل شود اين است كه: انسان گناه نكند و قلب را سياه و دل را تيره نكند.

و معصيت، روح را مكدّر مي كند و نورانيّت دل را مي برد. و در هنگام خود نماز نيز انسان بايد زنجير و سيمي دور خود بكشد تا غير خدا داخل نشود يعني فكرش را از غير خدا منصرف كند.

* يكي از عوامل حضور قلب اين است كه: در تمام بيست و چهار ساعت، بايد حواسّ (باصره، سامعه و...) خود را كنترل كنيم؛ زيرا براي تحصيل حضور قلب، بايد مقدماتي را فراهم كرد! بايد در طول روز، گوش، چشم و هم چنين ساير اعضا و جوارح خود را كنترل كنيم!

* اگر بدانيم اصلاح امور انسان به اصلاح عبادت، و در رأس آنها نماز است، كه به واسطه خضوع و خشوع و آن هم به اعراض از لغو محقق مي شود، كار تمام است.

* همين نماز را كه ما با تهديد به چوب و تازيانه و عقوبت جهنمي شدن در صورت ترك آن، انجام مي دهيم، آقايان [اولياء] مي فرمايند: از همه چيز، لذيذتر است.

* همين امور ساده و آشكار مثل نماز، بعضي را بر سماوات مي رساند، و براي عده اي هيچ خبري نيست؛ براي بعضي اعلي علّيّين است، و براي بعضي هيچ معلوم نيست كه آيا اين معجون، شور است و يا شيرين!

* در كلمات امير المؤمنين (ع) آمده است: « وَاعْلَمْ اَنَّ كُلَّ شَي ءٍ مِنْ عَمَلِكَ تَبَعٌ لِصَلاتِكَ؛ بدان كه تمام اعمالت، تابع نمازت مي باشد»

از حديث «تَنَعَمُّوا بِعِبادَتي فِي الدُّنْيا فَاِنَّكُمْ تَتَنَعَّمُونَ بِها فِي الاْخِرَةِ؛ در دنيا به عبادت من متنعّم شويد، زيرا در آخرت، به همان متنعّم خواهيد شد.» بر مي آيد كه عبادات، قابليت تنعّم را دارد؛ ولي ما عبادات را به گونه اي به جا مي آوريم كه گويا شلاق بالاي سر ما است... گويا داروي تلخي را از روي ناچاري مي خوريم.

* وقتي بنده از پيشگاه مقدس حضرت حقّ بازمي گردد، اوّلين چيزي را كه سوغات مي آورد، سلام از ناحيه او است. در دعاي مسجد كوفه آمده است: « اللَّهُمَّ اَنْتَ السَّلامُ، وَمِنْكَ السَّلامُ، وَاِلَيْكَ يَرْجِعُ، وَيَعُودُ السَّلامُ، حَيِّنا رَبَّنا مِنْكَ السَّلامُ؛ خداوندا، تو خود سلامي و سلام از ناحيه تو است و به سوي تو بازمي گردد. پروردگارا، ما را به سلام از ناحيه خود تحيّت گوي»

* چه قدر تناسب دارد تكبير براي ورود به نماز، و تسليم براي خروج از آن !... در تكبير، اكبر مناسب است... يعني تمام امور دنيا و همه بزرگها را كنار بگذاريد؛ چون خداوند متعال اكبر است... نمازگزار با تكبير، در حرم الهي وارد مي شود؛

ولي ما چه مي دانيم كه‌اينها يعني چه! در روايت است كه « لَوْ عَلِمَ المُصَلّي ما يَغْشاهُ مِنْ جَلال اللَّه لَمَا انْفَتَلَ عَنْ صَلاتِهِ؛ اگر نمازگزار مي دانست كه از جلال الهي چه چيزهايي او را فرا گرفته است، هرگز از نماز روي بر نمي گرداند»

* ذكر خدا در حال نماز، بهترين ذكر است؛ چون نماز به منزله كعبه است و نمازگزار در كعبه و حرم اَمن الهي داخل شده و بناگذاشته است كه از باب تكبير، داخل و از باب تسليم، خارج شود.

منبع : پايگاه حوزه نت
انتهاي متن/

چهارشنبه|ا|5|ا|بهمن|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]