واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: نوزادتان نیاز دارد با شادی و اعتماد به نفس کافی از او مراقبت کنید. پژوهشها ثابت کرده است که هر چه ارتباط میان مادر و نوزاد بیشتر باشد، سلامت روانی او نیز بیشتر تضمین میشود . با وجود اینکه شیردادن، به واقع زمینه برقراری پیوند میان مادر و نوزاد را تسهیل میکند، اما شما نیز میتوانید هنگام شیردادن با شیشه، کارهایی انجام دهید که نتیجهای شبیه شیردادن با روش طبیعی را داشته باشد. اگر در منزل هستید، بهتر است تا حد امکان تماس پوست با پوست برقرار شود. و هنگامی که فرزندتان سرشیشه را میمکد، صمیمانه به چشمان نوزادتان نگاه کنید و با آرامش و مهربانی او را نوازش کنید، ببوسید و در آغوش بگیرید. شما باید ارتباط پوستی را که کودکان از راه تغذیه با شیر مادر برقرار می کنند ایجاد کنید. دکتر ویلیام سیرز میگوید: «دوست دارید نوزادتان احساس کند که شیشه شیربخشی از بدن شماست. بیشتر نوزادان، چه آنانی که با شیشه شیر میخورند و چه آنهایی که با شیر مادر تغذیه میشوند، در سکوت بهتر تغذیه میشوند. البته در مواقعی که دست از مکیدن میکشند، از برقراری ارتباط با مادر خود لذت میبرند. به همین دلیل، شما مادران باید به واکنشهای فرزند توجه داشته باشید تا در طول شیر خوردن نوزاد، هر زمان که به برقراری ارتباط نیاز پیدا کرد، بتوانید خواستههایش را برآورده سازید. البته که گاهی پیش میآید که مادر به طور ناخودآگاه و با حسی درونی، نسبت به آهنگ شیرخوردن نوزادش آگاهی پیدا میکند. نوزاد باید احساس کند که موجود زندهای به او شیر میدهد نه فقط یک شیشه بیجان.» در آغوش گرفتن نوزاد، هنگامی که گریه میکند، به او میآموزد که همواره کسی برای پاسخگویی به نیازهایش وجود دارد، حال این نیاز برای درخواست غذا یا فقط تماس فیزیکی با مادر باشد.نکته دیگری که دکتر سیرز در مورد شیردادن با شیشه به آن اشاره دارد این است که مادران باید زمانی به فرزندشان شیر بدهند که او نیاز دارد و تقاضا میکند، نه براساس برنامهریزی قبلی. مادر باید به علائمی که از سوی فرزند فرستاده میشود، پاسخ مثبت بدهد و اگر فرزندش سیر شده است او را مجبور نکنند که یک شیشه شیر را به طور کامل بخورد. نوزاد را در آغوش بگیرید. در دهههای اخیر، فرهنگ غرب عقیدهای عجیب را پذیرفته است و باور دارد که رها کردن نوزاد به حال گریه عمل درست و پسندیدهای است. اما نه تنها در جوامع سنتی، بلکه حتی در بیشتر فرهنگهای امروزی نیز چنین عقیده عجیبی مورد قبول نیست. در حقیقت بیشتر جوامع وارد مرحله تحولی شدهاند که بر ضرورت تماس مادر با نوزاد تاکید میورزد. نوزاد به دنبال 9 ماه ارتباط نزدیک با مادر در داخل رحم، به ادامه چنین ارتباطی در 9 ماهه اول تولد (در خارج رحم) نیز نیازمند است تا بتواند به درستی، آمادگی لازم برای تنها زندگی کردن را پیدا کند. بخشهای ضروری مرحله تحول 9 ماهه دوم، شامل ارتباط نزدک مادر و نوزاد، پاسخگویی سریع به گریههای او و تغذیه با شیرمادر، حداقل تا 2 سالگی میباشد. همه این موارد اصولی و بنیادی، در فرهنگهای غیر غربی امری عادی است. براساس گزارشهای مکرر مردم شناسان، یکی از مهمترین اختلافات میان نوزادان دنیای غرب با جوامع سنتی این است که در جوامع غیر غربی، نوزادان به ندرت گریه میکنند و اگر هم این کار را انجام دهند، مادران فوراً آنان را در آغوش میگیرند، شیر میدهند یا به صورت دیگری او را آرام میکنند. در حال حاضر، بیشتر کارشناسان به مادران توصیه میکنند که همیشه به ندای قلب خود توجه کنیم و هیچ گاه نوزادان را تنها به حال گریه رها نکنیم. لی ساک، کارشناس مشهور مراقبت از کودک، اظهار میدارد: «در آغوش گرفتن نوزاد، هنگامی که گریه میکند، به او میآموزد که همواره کسی برای پاسخگویی به نیازهایش وجود دارد، حال این نیاز برای درخواست غذا یا فقط تماس فیزیکی با مادر باشد.» او به والدین میگوید: «گریه برای نوزاد ضرری ندارد، آنچه در این میان مضر و خطرآفرین است، پاسخ ندادن به گریههای اوست.» اگر در بیشتر مواقع پاسخ درستی به گریههای او داده نشود، میپندارد که توانایی کافی برای برقراری ارتباط با دیگران ندارد و این باور که در دوره نوزادی بنیان نهاده میشود، در دوره کودکی کامل میگردد. بیشتر والدین سعی میکنند که دلیلی برای گریههای فرزند خود بیابند و در رفع آن بکوشند، اما معمولا دلیل مشخصی برای این مسئله وجود ندارد و این امر کاملاً طبیعی و بجاست. گاهی نوزادان حس خوشایندی ندارند و آرزو میکنند که دیگران آنان را در آغوش بگیرند و به آنها عشق بورزند. حال اگر والدین، فقط زمانی که دلیل معقولی برای گریههای نوزاد پیدا میکنند، به او توجه داشته باشند و در سایر موارد از او غافل شوند، در حقیقت حس بیاعتمادی به دیگران را به او میآموزند. در این صورت فرزندشان دچار ناتوانی و سردرگمی میشود و ارزشی برای توجه والدینش قائل نمیشود گریه تنها راهی است که نوزاد به واسطه آن با والدین ارتیاط بر قرار میسازد! اگر در بیشتر مواقع پاسخ درستی به گریههای او داده نشود، میپندارد که توانایی کافی برای برقراری ارتباط با دیگران ندارد و این باور که در دوره نوزادی بنیان نهاده میشود، در دوره کودکی کامل میگردد. در طبیعت، تقریباً تمام پستانداران فوراً به گریههای نوزادشان پاسخ میدهند. این مادران در زمان بروز هر گونه حس ناخوشایند در فرزندشان، بهطور خودکار جوابگوی نیازهای او هستند، به فرزندشان شیر میدهند، او را میلیسند و لمسش میکنند. حتی کودکان نیز به طور غریزی با شنیدن گریههای نوزاد، به سوی او میشتابند تا به او کمک کنند. توصیه من به تمام مادران این است که قدم در راه وظایف زیست شناختی خود بردارند، نوزاد را در آغوش بگیرند و به درستی پرورش دهند.تحقیقات نشان داده کودکانی که از جانب پرستاران خود مورد محرومیت عاطفی قرار گرفتند به نوعی دارای علائمی از افسردگی گردیده اند . ماهنامه کودک با اندکی تصرف تنظیم : کهتری تبیان پایگاه اینترنتی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 550]