تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835124252
لیکن چه چاره با بخت گمراه
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > میرفتاح، سیدعلی - سیدعلیمیرفتاح این روزها، روز نوشتن نیست. آدم اگر عقل داشته باشد گوشهای مینشیند و ساکت میشود و چشم باز می‌کند و گوش می‌دهد و صبر پیشه می‌کند، تا ببیند فرجام کار به کجا خواهد انجامید. حقیقتاً پس از ده، پانزده روز نوشتن مداوم در باره انتخابات و شور و حال اطرافش، صلاح در این است که دست از نوشتن بردارم و به جای گفتن و نوشتن، ده گوش باشم و ده چشم و از همین کنج عزلت خویش رصد کنم و ببینم که چه پیش خواهد آمد. که البته هر چه پیش آید -احتمالاً- خوش آید. . . اما چه کنم که مبنای کار من نوشتن است و اگر قلم زمین بگذارم، عاطل و باطل و دچار کسالت مفرط می‌شوم و به قول مرحوم آل‌احمد «آمبولی» می‌گیرم و سکته می‌زنم. مگر نه اینکه هر کس باید به کار خودش بپردازد؟ بناها آیا در روزهای سخت سیاسی و ابتلائات عظیم اجتماعی، دست از آجرچینی و سیمان‌کاری می‌کشند؟ نجارها آیا در مواقع حساس، دست از اره‌کشیدن و رنده‌زدن برمی‌دارند؟ پزشکان و پرستاران و مسافرکش‌ها و لوله‌بازکن‌ها و رنگرزها و رفتگران و کارمندان اداری و کارگران فنی و. . . آیا صبر می‌کنند که ببینند آخر عاقبت تنش‌های سیاسی به کجا می‌انجامد، بعداً لباس کار به تن می‌کنند؟ چه فرقی می‌کند؟ روزنامه‌نگاری هم همین است دیگر. خوب یا بد نوشتن و تحلیل کردن و خبر دادن و حتی شوخی کردن با این و آن، شغل ماست. ما بابت همین نوشتن‌ها و گزارش کردن‌هاست که سهم‌مان را از رزق مقسوم می‌گیریم. شاید بگویید که «چه شغل بدی؟» بد و خوبش را نمی‌دانم. ضمن اینکه مطمئنم که گاهی به همین شغل به دیده تحسین و تکریم می‌نگرید. اما به قول شاعر «چه کنم، حرف دگر یاد نداد استادم». برای تغییر شغل، دیگر زمانش گذشته. سر چهل‌سالگی که دیگر نمی‌شود رفت دنبال پیتزافروشی و دلالی و بساز و بندازی که. بخت ما هم این بوده که از قبل نوشتن روزی در بیاوریم. پس ناچاریم که بنویسیم. اما چه چیز را باید نوشت و چه چیز را نباید نوشت؟ درباره همه چیز میشود نوشت، اما می‌دانم که حوصله خواندن در باره همه چیز را ندارید؟ آیا اگر قلم به دست بگیرم و هنرمندانه درباره بهار و طبیعت و این باد و طوفان‌های دم غروب بنویسم، حوصله می‌کنید که حتی سطری از آن را بخوانید؟ درباره آخرین رمانی که خوانده‌ام چطور؟ آیا اگر شروع کنم و با آب و تاب «درباره الی» را نقد و بررسی کنم، به ریشم نمی‌خندید که «دل خوش سیری چند؟» آیا اصلاً خودتان حال و حوصله دیدن این فیلم را -که کلی حرف و حدیث پشت سرش بود و کلی خبر‌ساز بود و کلی دم جشنواره اتفاق برایش افتاد و می‌دانم که کلی منتظرش بودید- دارید؟ بی‌خود نگفت مرحوم سپهری که «. . . مرد بقال از من پرسید/ چند من خربزه می‌خواهی/ گفتم: دل خوش سیری چند. . .» فقط من نیستم که برای نوشتن دل خوش می‌خواهم، شما هم برای خواندن به دل خوش -بلکه خوش‌تر از من- نیاز دارید. با این همه و در این میان فقط یک طرف قضیه است که وظیفه‌اش ایجاب می‌کند که بنویسد. من ناچارم بنویسم، برای اینکه شغل من نوشتن است. اما شما که شغلتان خواندن نیست. به راحتی. . . راحت‌تر از آنچه فکر کنید، می‌توانید بی‌اعتنا به همه چیز و همه کس، از مقابل روزنامه فروشی بگذرید و نه تنها نخوانید که حتی نیم نگاهی هم به دست‌پخت من و دوستانم نیندازید. بار اول نیست که با مطبوعات قهر می‌کنید. . . قهر، کلمه خوبی نیست. جمله‌ام را اصلاح می‌کنم. اولین بار نیست که با بی‌اعتنایی شاهوار از مقابل دسته‌های بادکرده روزنامه می‌گذرید. ما بابت این نوشتن و این سیاه کردن کاغذها، حقوق می‌گیریم و چاره‌ای جز نوشتن نداریم، اما شما که بابت این روزنامه خریدن و این روزنامه خواندن حقوق نمی‌گیرید. اصلاً اعصابتان را به هم بریزید که چه شود؟ مطمئن باشید که چیز به‌درد بخور پیدا نمی‌کنید. . . فقط عیب ماجرا اینجاست که اگر شما روزنامه نخرید، خیلی زود رودخانه‌های روزی ما هم می‌خشکد و بالاجبار روزنامه تعطیل میشود. آن وقت است که من و دوستانم ناچاریم به سراغ شغل آبرومند دیگری برویم، اگر چه با کمال تأسف برای آموختن هرکاری، بیش از آن چه باید دیر شده است. من فعلاً از سر ناچاری می‌نویسم و می‌دانم و معترفم که این کار عاقلانه نیست. عاقلانه همان است که اول گفتم. «لیکن چه چاره با بخت گمراه». برای همین می‌نویسم برای هیچ‌کس و شاید همه‌کس. از روی دست نیچه مشق نوشتن می‌کنم و می‌نویسم برای همه‌کس و هیچ‌کس.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 462]
-
گوناگون
پربازدیدترینها