تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835267946
حرف حساب احمدی مقدم و جوانفکر
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: حرف حساب احمدی مقدم و جوانفکر هر چند این دو ماجرا، (اظهارات سردار احمدی مقدم و نامه جوانفکر) در دو موضوع کاملا مجزا شکل گرفته اند ولی در یک چیز وجه اشتراک دارند و آن "حفظ حرمت افراد، تسامح و گذشت نسبت به اشتباهات اشخاص" است. عصرایران- در ایام اخیر، دو اتفاق جالب توجه در باره مساله ای به نام "متهم سازی" رخ داد. اول، اظهارات سردار احمدی مقدم درباره اتهامات انتسابی به فرمانده سابق انتظامی تهران بزرگ بود. احمدی مقدم فرمانده نیروی انتظامی کل کشور، در یک برنامه تلویزیونی تصریح کرد: اتهاماتی که به فرمانده سابق انتظامی تهران بزرگ وارد شده، شخصی و خیلی کوچکتر و خفیف تر از آن چیزی است که مطرح شده است. ضمن اینکه این اتهامات هنوز اثبات نشده اند و امیدوارم که از ایشان رفع اتهام شود. دومین اتفاق نیز نامه علی اکبر جوانفکر، مشاور مطبوعاتی رییس جمهور به حسین شریعتداری مدیر مسوول روزنامه کیهان بود. پس از انتشار یادداشت "آواز دلفین ها" در روزنامه اعتمادملی و اعتراضاتی که نسبت به آن صورت گرفت، نویسنده که یک خانم روزنامه نگار است و نیز مهدی کروبی طی یادداشت هایی مراتب عذرخواهی خود را اعلام داشتند. با این وجود، روزنامه کیهان، همچنان بر موضع انتقادی خود نسبت به "آواز دلفین ها" ادامه داد و عناوینی را درباره نویسنده مطلب اعتمادملی به کار برد و بدین ترتیب موج حملات علیه وی و روزنامه مذکور را تشدید کرد. در چنین شرایطی که روزنامه کیهان از منتقد احمدی نژاد به شدت انتقاد می کرد، مشاور مطبوعاتی رییس جمهور، نامه ای به مدیر مسوول کیهان نوشت و طی آن از مشی این روزنامه در مواجهه با ماجرای "آواز دلفین ها" صریحا انتقاد کرد. جوانفکر نوشت: "ما وظیفه داریم از موضع اصلاح آدمها با آنها برخورد کنیم، هر چند که بنده قبل از هر کس و بیش از همه نیازمند اصلاح و هدایتم. گذشته از بار حقوقی برخی اتهامات، آیا تخریب روحی و روانی یک زن خبرنگار یا نویسنده مطبوعاتی که به هر تقدیر نسبت به اصلاح مقاله اش اقدام کرده و درصدد جبران اشتباه خود برآمده است، می تواند حاکی از منش و روش اسلامی و انسانی باشد! مگر در توبه را خداوند به روی انسان ها نگشوده است؟ ما چه حقی داریم که راه بازگشت و اصلاح را به روی دیگران ببندیم و با طرح برخی اتهامات، آنها را از جامعه طرد کنیم." هر چند این دو ماجرا، (اظهارات سردار احمدی مقدم و نامه جوانفکر) در دو موضوع کاملا مجزا شکل گرفته اند ولی در یک چیز وجه اشتراک دارند و آن "حفظ حرمت افراد، تسامح و گذشت نسبت به اشتباهات اشخاص" است. در مورد اول، سردار احمدی مقدم، اتهامات وارده به سردار زارعی را شخصی و کوچک دانسته و در مورد دوم، مشاور مطبوعاتی رییس جمهور که می توانست علیه نویسنده موضع بگیرد و حتی موجبات محاکمه وی را فراهم سازد، با اشاره به اینکه نویسنده در صدد اصلاح مقاله اش هست، دوست خود، یعنی شریعتمداری را نکوهش کرد که چرا به تخریب روحی و روانی نویسنده پرداخته و از منش اسلامی در برخورد با او عدول کرده است؟ مروری بر آموزه های دینی هم این رویه را تایید می کند. در صدر اسلام، بارها پیش آمده است که افرادی با حضور در نزد معصومین علیه السلام، با زبان خود اقرار به زنا کرده اند ولی آن بزرگواران، این اعترافات را نشنیده گرفته و حتی گوینده را نکوهش کرده اند که لابد اشتباه می کند. با این وجود، در جامعه ما که متاسفانه بعضا شاهد آنیم افراد کم ظرفیت و بی جنبه بر صدر امور نشسته اند، منتظر خطایی از دیگران هستند تا آن را در بوق و کرنا نمایند، طرف را بی آبرو نمایند و برایش پرونده های چنان سنگین درست کنند که تا هفت نسل وی نتوانند در این مملکت سربلند نمایند! و البته بگذرییم از خطاهای نکرده و پاپوش های ندوخته که این خود حکایت مفصلی دارد . به عنوان مثال، بسیاری از همین مدیران کوتوله ، که از انتقادات رسانه ها وحشت دارند و آن را منافی منافع خود می دانند، هر روز رسانه ها را نه برای آگاهی یافتن از وقایع یومیه، بلکه برای بهانه جویی رصد و از هر سوژه ای برای طرح شکایت استفاده می کنند تا بلکه بتوانند با آزار نویسندگان و توقیف رسانه ها، عقده ای بگشایند و نفسی راحت کنند. در چنین وضعیتی که اکثر سیاست بازان و بسیاری از مسوولان، بخش عمده ای از توان خود را مصروف پرونده سازی برای یکدیگر و حذف منتقد و بی آبرو کردن افراد می کنند، رویکرد احمدی مقدم و جوانفکر بسان تک گل هایی است که در شوره زار روییده است. در این میان آنچه مهم است اینکه خطاپوشی و گذشت، نباید فقط به دوستان و نیز به شرایط سیاسی خاصی محدود شود. اگر اشتباهاتی که مخل نظم عمومی و حقوقی فردی اشخاص نیست، امری شخصی و کوچک تلقی می شود - که چنین نیز هست- نباید فقط درباره صاحب منصبان چنین باشد بلکه باید نسبت به همه 70 میلیون ایرانی چنین دیدگاهی داشت نه اینکه یک خطای بخصوص برای مقامات، شخصی و خفیف باشد ولی اگر دو جوان دختر و پسر را در روی نیمکت پارکی ببینند، چنان بلایی بر سرشان بیاورند که در نهایت دختر بیچاره در بازداشتگاه جان دهد(ماجرای دختری که در بازداشتگاه همدان از دنیا رفت و ادعا شد که خودکشی کرده است، را فراموش نکرده ایم). همچنین رویکرد اصلاحی، عدم طرد و تاکید بر روش اسلامی، صرفاً نباید شامل یک روزنامه نگار زن، آن هم در آستانه انتخابات شود، بلکه این منش پسندیده، باید به ملکه اخلاقی تمام صاحب منصبان تبدیل شود والا چگونه می توان پذیرفت با نویسنده مقاله ای که متهم است به توهین به کل ملت ایران و منتخب آنها "مهرورزی" کرد ولی منتقدانی که از فلان مسوول دست چندم انتقاد کرده اند را به پای میز محاکمه کشاند و به زندان و شلاق و توقیف رسانه و ... تهدیدشان کرد؟ قطعا مشاور مطبوعاتی رییس جمهور نیز که با نامه اخیر خود، امیدهایی را در دل اهالی رسانه ایجاد کرده است، با سیاست یک بام و دو هوا موافق نیست و از این رو این خواسته غیرمعقولی از ایشان نیست که دوستان دولتی را به برخورد منصفانه و مهرورزانه با اهل قلم و رسانه، توجیه و توصیه نماید. امید که یاد بگیریم از متهم کردن و آزردن همدیگر لذت نبریم و آنقدر ظرفیت داشته باشیم که اگر نقدی بر ما وارد شد، از قدرتی که داریم، برای حذف منتقدانی که عمدتاً جز قلم، سلاح دیگری ندارند، سوء استفاده نکنیم .(و این ابراز امید پایانی، مخاطبانی دارد که خود می دانند ، اگر تعقل کنند.)
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 356]
-
گوناگون
پربازدیدترینها