علي شيميايي نام همدستان خارجي‌اش را به گور مي‌برد

واضح آرشیو وب فارسی:ايلنا: علي شيميايي نام همدستان خارجي‌اش را به گور مي‌برد

------------

20 سال از زماني كه كشورمان هدف حملات شيميايي رژيم صدام قرار گرفت مي‌گذرد و هنوز هم بسياري از هزاران هموطناني كه آن زمان در معرض گازهاي شيميايي قرار گرفتند، به شهادت مي‌رسند و با بيماري‌هاي تنفسي، پوستي، مفصلي، سرطان، سرفه‌هاي گوشخراش و معلوليت‌هاي بسيار ناشي از آن دست به گريبان هستند.

هفته‌ي گذشته حسن المجيد، ملقب به "علي شيميايي" از عاملان اصلي حملات شيميايي صدام در يك دادگاه عراقي به مرگ محكوم شد. شنيدن خبر اعدام پسر عموي ديكتاتور پيشين عراق خبر خوبي بود، اما باعث تاسف است كه او نيز مانند صدام براي جناياتي كه عليه ايراني‌ها مرتكب شد، محاكمه نشده و مجازات نمي‌شود.

در حال حاضر اين سوال مطرح است كه چرا درباره جنايات ارتكابي رژيم بعث صدام عليه ايران هنوز هم سكوت حاكم است؟ چرا نه در دادگاه صدام و نه در دادگاه علي شيميايي حتي يك‌بار به جنايات عليه ايران و استفاده از تسليحات شيميايي عليه ايراني‌ها اشاره‌اي نشد؟ روشن است كه علي شيميايي و صدام در اين اقدامات تنها نبودند، اما بايد پرسيد كه عاملان اصلي اين جنايات تا چه زماني در سايه‌ي اين سكوت خود را پنهان خواهند كرد؟ اعدام صدام و حتي اعدام علي شيميايي براي ايران فرصتي از دست رفته است؛ چرا كه آنان فقط براي جناياتي كه عليه عراقي‌ها مرتكب شدند، مجازات شده و خواهند شد و به اين ترتيب تنها افرادي كه در صورت محاكمه علني مي‌توانند پرده از حاميان اصلي جنايات‌شان بردارند و آنان را به جهان معرفي كنند، براي هميشه ساكت مي‌شوند تا هرگز كسي از حمايت‌هاي آمريكا و بسياري از كشورهاي اروپايي از جمله آلمان و هلند از جنايات صدام عليه جمهوري اسلامي ايران سخني به ميان نياورد.

سيد محمدعلي حسيني، معاون حقوقي و بين‌المللي وزارت امور خارجه هفته‌ گذشته در ديدار با روگليو فيرتر، مديركل سازمان منع سلاح‌هاي شيميايي در لاهه از سكوت و بي‌تفاوتي مجامع بين‌المللي در زمان وقوع جنايات رژيم صدام در استفاده از سلاح‌هاي شيميايي عليه كشورمان انتقاد كرد و بر ضرورت تشكيل يك كارگاه ويژه به منظور بررسي راه‌هاي تجهيز رژيم صدام به اين سلاح‌ها و هم‌چنين راه‌هاي جبران خسارات وارده به مصدومان تاكيد كرد.

فيرتر خود در سوم مرداد 1383 در ديدار با حسن روحاني، دبير پيشين شوراي عالي امنيت ملي كشورمان، ايران را "بزرگ‌ترين قرباني فاجعه‌ي كشتار جمعي ناشي از كاربرد سلاح شيميايي" دانسته و گفته بود: "تجربه تلخ كاربرد وسيع سلاح شيميايي عليه ايران موجب شد خطرات به كارگيري اين سلاح براي جهانيان آشكار شود.

منوچهر متكي، وزير امور خارجه‌ي كشورمان نيز سال گذشته در سمينار بين‌المللي بررسي پيامدهاي كاربرد سلاح‌هاي شيميايي بر افشاي نام مسببان اصلي اين جنايات تاكيد كرد. متكي در اين سمينار گفت: "صدام در ارتكاب جنايت عليه بشريت، كشتار جمعي و نسل‌كشي از طريق به كارگيري سلاح هاي شيميايي علاوه بر سياست‌هاي آمريكا، از تمايلات سود جويانه برخي ديگر از شركت‌هاي غربي كه بر صدور عوامل شيميايي خطرناك پرداختند، بهره برداري كرد."

جالب اين است كه بسياري از رسانه‌هاي غربي و حتي آمريكايي نيز به عاملان پشت پرده جنايات صدام اشاره صريحي داشته‌اند. از جمله خبرگزاري آمريكايي "يونايتدپرس" پس از دستگيري صدام در گزارشي نوشت "اين حقيقت نيز اكنون آشكار شده است كه برنامه‌هاي شيميايي و ميكروبي صدام در دهه‌ي 80 ميلادي بدون حمايت آمريكا ممكن نبوده است."

كريستين امان پور، گزارشگر ارشد شبكه‌ي خبري "سي.ان.ان" نيز در گزارشي با عنوان"جنايت خونين را فرياد كن" به جنايات رژيم صدام و استفاده از تسليحات شيميايي عليه كردهاي عراق و نيز ايراني‌ها پرداخت. گزارشگر اين شبكه آمريكايي به كمك‌هاي فراوان آمريكا به صدام و از جمله در دوران جنگ هشت ساله با ايران اشاره كرده و مي‌گويد: "داستان اوايل دهه 1980 شروع شد. در آن زمان عراق تحت تاثير رژيم صدام حسين وارد جنگ با همسايه خود ايران شد. واشنگتن از اين اتفاق بيمناك بود زيرا نتيجه‌ي جنگ مي‌توانست در اين باره كه چه كسي آينده نفت خاورميانه را به دست مي‌گيرد، تعيين كننده باشد."

امان‌پور در اين گزارش مي‌افزايد: "ايران و عراق هر دو در ديد سياستگذاران آمريكايي دردسرساز بودند؛ اما آمريكايي‌ها بيش‌تر با ايران مشكل داشتند؛ زيرا در ايران انقلاب اسلامي رخ داده بود و سياست‌هاي ضدآمريكايي در آن دنبال مي‌شد. از اين رو دولت ريگان به سمت صدام گرايش پيدا كرد و به عراق كمك‌هاي مالي فراواني كرد و صادرات محصولات كشاورزي خود را به عراق سرازير كرد و صدها ميليون دلار وام به دولت عراق داد."

امان‌پور مي‌افزايد:‌ "عراق چندين‌بار از گازهاي شيميايي و سمي در حملات خود استفاده كرد كه اولين آن‌ها در سال 1983 عليه نظاميان ايران بود. با وجود اين كه استفاده از سلاح‌هاي كشتار جمعي ناقض قوانين بين‌المللي بود؛ مقامات آمريكايي از جمله دونالد رامسفلد، فرستاده رياست جمهوري وقت آمريكا هم‌چنان از عراق دفاع مي‌كردند و تلاش مي‌كردند صدام را جذب خود كنند."

در اين گزارش پيتر گالبري، يكي از كارمندان وقت كميته‌ي روابط خارجي سنا مي‌گويد كه "حقيقت اين است كه هر گاه عراق قوانين بين‌المللي را نقض مي‌كرد و از سلاح‌هاي كشتار جمعي استفاده مي‌كرد بيش از پيش كمك‌ها و حمايت‌هاي مالي و سياسي از آمريكا دريافت مي كرد" و مي‌افزايد: "قطعا ما بر رفتار صدام تاثير داشتيم زيرا او را به اين باور رسانده بوديم كه بسيار مهم است كه به علت قتل‌هايي كه داخل كشور خود انجام مي‌دهد، تحت تعقيب قرار نگيرد."

امان پور مي‌افزايد: "در حالي كه آمريكا استفاده از سلاح‌هاي شيميايي را محكوم مي‌كرد، هيچ كاري براي تنبيه متحد خود يعني عراق نكرد. جورج شولتز كه وزير خارجه وقت ريگان رييس‌جمهور آمريكا بود در پاسخ به اين كه چرا آمريكا كمك‌هاي مالي و تضمين‌هاي پرداخت وام را به عراق قطع نكرد و چرا جز محكوم كردن اين مساله عراق را واقعا تحت فشار قرار نداد؟ گفت "زيرا ما نمي‌خواستيم ايران، عراق را فتح كند."

اين گزارشگر شبكه سي.ان.ان آمريكا در ادامه با اشاره به حمله عراق به كويت در سال 1990 افزود: "اين بار آمريكا به صدام حسين هتاكي و او را همانند هيتلر توصيف كرد و اين بار چون نفت كويت مطرح بود آمريكا بالاخره قتل بي‌رحمانه و خونين را فرياد زد و تاكيد كرد نبايد اين وضع را تحمل كرد."

هم‌چنين جوديت ميلر، خبرنگار پيشين روزنامه‌ي نيويورك تايمز هفته‌ي گذشته در گفت‌و‌گويي با شبكه‌ي خبري فاكس نيوز تاكيد كرد كه صدام و همدستاني از جمله "علي شيميايي" از تسليحات شيميايي عليه كردها و ايراني‌ها استفاده كردند. وي در پاسخ به اين سوال كه اين گونه تسليحات معمولا ابتدا بر روي حيوانات امتحان مي‌شود، گفت: دولت صدام كه كشتار مردم را امري عادي و يك تفريح مي‌دانست از اين تسليحات عليه ايراني‌ها و كردها استفاده كرد و در نهايت اين افراد بايد تاوان جنايات‌شان را بپردازند.

در مواردي نيز بوده است كه اسناد مربوط به جنايت صدام عليه ايران نمايان شده اما هرگز توجهي به آن نشده است. به عنوان مثال خرداد سال گذشته دكتر گوستاو آندرشون، پزشك و محقق ارشد موسسه مطالعات دفاعي سوئد به صراحت گفت كه كارشناسان در كشورهاي سوييس و بلژيك تاييد كردند عراقي در زمان جنگ عليه نيروهاي ايراني از گاز خردل و گاز اعصاب استفاده كرده‌اند.

او كه از اعضاي هيات اعزامي سازمان ملل و گردآورنده مدارك استفاده عراق از سلاح شيميايي در جنگ ايران بوده است، گفت: با وجود مدارك و گزارشات دقيق و عميق درباره اين مواد مستندات، سازمان ملل متحد راه به جايي نبرده است؛ هر چند كه سازمان ملل متحد استفاده از سلاح‌ شيميايي را محكوم كرد اما هرگز سخني از اين كه چه كسي مسبب و در پشت استفاده از اين بوده به ميان نياورده است.

وي با ذكر اين كه "وقتي مدرك و سند وجود دارد اين بي‌تفاوتي سازمان ملل متحد بسيار عجيب و شگفت‌آور بود" تاكيد كرد: "در حقيقت از آن جايي كه قربانيان سلاح شيميايي از كشور مطلوب غرب نبودند، بنابراين درباره اين قربانيان سكوت اختيار شد."

يا ارديبهشت سال گذشته بود كه دادگاه تجديدنظر شهر لاهه هلند در حكمي فرانس فان آنرات، تبعه اين كشور را به دليل مشاركت در ارتكاب جنايات جنگي توسط صدام حسين از طريق ارائه مواد شيميايي مجرم تشخيص داد و اعلام كرد كه "به اين نتيجه رسيده است كه وي آگاهانه با ارسال مواد شيميايي به عراق در ارتكاب جنايات جنگي عليه اتباع ايران در دوران جنگ تحميلي و اتباع كرد عراق در شمال اين كشور مشاركت داشته است."

آراي دادگاه بدوي و تجديدنظر شهر لاهه هلند اولين اظهارنظر قضايي راجع‌به به كارگيري سلاح‌هاي شيميايي عليه اتباع ايران بوده است كه در آن‌ها به صورت حقوقي و قانوني اثبات شده است، نيروهاي مسلح عراقي عليه برخي شهرهاي كشورمان به ويژه الوت، سردشت، خرمشهر، راش هرمه و اشنويه از بمب‌هاي شيميايي استفاده كرده‌اند.

در خرداد سال 1386 نيز كميسيون نظارت، تاييد و بازرسي سازمان ملل در گزارشي به شوراي امنيت اعلام كرد كه "در جريان جنگ ايران و عراق، ارتش عراق هر دو نوع سلاح‌هاي متعارف و شيميايي را دريافت و عليه ايران استفاده ‌كرد". همين حمايت‌ها بود كه كار را به جايي رساند كه صدام، ديكتاتور پيشين عراق در آذر سال 1385 در دادگاه محاكمه‌اش با گستاخي گفت: مسووليت استفاده از سلاح‌هاي شيميايي عليه ايراني‌ها را "با افتخار مي‌پذيرم."

جمهوري اسلامي ايران با بيش از 100 هزار مصدوم شيميايي دوران جنگ هشت ساله تحميلي بزرگ‌ترين قرباني سلاح‌هاي شيميايي در دوران معاصر است كه متاسفانه جامعه جهاني از كنار آن با بي‌تفاوتي و سكوت گذشته است.

سكوت مجامع بين‌المللي و دولت‌هاي غربي در قبال استفاده گسترده و مكرر رژيم صدام از انواع سلاح‌هاي شيميايي عليه نيرو‌هاي ايران و حتي شهروندان غير نظامي در طول جنگ موجب شد تا اين رژيم نه تنها هيچ‌گونه نگراني از سوي مدعيان دروغين حقوق بشر نداشته باشد، بلكه با حمايت فني و كمك تجهيزات آنان حتي اتباع غير نظامي خود در حلبچه را نيز با سلاح‌هاي شيميايي قتل عام كند. اين سكوت منحصر به زمان ارتكاب اين جنايات نشد بلكه اكنون حتي از محاكمه آن‌ها در اين باره نيز خودداري مي‌شود تا مبادا نام مدعيان حقوق بشر به ناقضان حقوق بشر تبديل شود.

بدون شك اگر بي‌اعتنايي قدر‌ت‌هاي جهاني و به خصوص دولت‌هاي غربي به كرامت انساني و حقوق بشر و حمايت‌هاي گسترده و همه جانبه آنان از رژيم صدام نبود، تاريخ معاصر شاهد قتل عام هزاران انسان بي‌گناه توسط سلاح هاي مرگبار شيميايي نبود. شايد اگر اين سكوت نبود، "علي شيميايي" در دوران اقتدارش با تاكيد بر استفاده از سلاح‌هاي شيميايي با گستاخي نمي‌گفت: "من به آنان شيميايي مي‌زنم و همه را مي‌كشم. چه كسي مي‌خواهد حرف بزند؟ جامعه بين‌الملل؟" و شايد اگر محاكمات علني درباره جنايات رژيم صدام عليه ايران صورت مي‌گرفت،‌ درست چند روز پس از خبر تعيين مجازات اعدام براي "علي شيميايي"، نمي‌شنيديم كه كنفرانس كشورهاي عضو سازمان منع سلاح‌هاي شيميايي به دليل مخالفت‌هاي آمريكا، دارنده‌ي بيش‌ترين ذخاير سلاح‌هاي شيميايي در جهان، با شكست روبه‌رو شد.

بايد گفت كه برخورد مسوولانه و جدي نظام بين‌المللي با كشورهايي كه افراد و شركت‌هاي متبوع آن‌ها بر اساس منافع مادي خود به تجهيز صدام به تسليحات شيميايي كمك كردند براي پيشگيري از وقوع حوادث مشابه در آينده يك ضرورت است.20 سال از زماني كه كشورمان هدف حملات شيميايي رژيم صدام قرار گرفت مي‌گذرد و هنوز هم بسياري از هزاران هموطناني كه آن زمان در معرض گازهاي شيميايي قرار گرفتند، به شهادت مي‌رسند و با بيماري‌هاي تنفسي، پوستي، مفصلي، سرطان، سرفه‌هاي گوشخراش و معلوليت‌هاي بسيار ناشي از آن دست به گريبان هستند.

هفته‌ي گذشته حسن المجيد، ملقب به "علي شيميايي" از عاملان اصلي حملات شيميايي صدام در يك دادگاه عراقي به مرگ محكوم شد. شنيدن خبر اعدام پسر عموي ديكتاتور پيشين عراق خبر خوبي بود، اما باعث تاسف است كه او نيز مانند صدام براي جناياتي كه عليه ايراني‌ها مرتكب شد، محاكمه نشده و مجازات نمي‌شود.

در حال حاضر اين سوال مطرح است كه چرا درباره جنايات ارتكابي رژيم بعث صدام عليه ايران هنوز هم سكوت حاكم است؟ چرا نه در دادگاه صدام و نه در دادگاه علي شيميايي حتي يك‌بار به جنايات عليه ايران و استفاده از تسليحات شيميايي عليه ايراني‌ها اشاره‌اي نشد؟ روشن است كه علي شيميايي و صدام در اين اقدامات تنها نبودند، اما بايد پرسيد كه عاملان اصلي اين جنايات تا چه زماني در سايه‌ي اين سكوت خود را پنهان خواهند كرد؟ اعدام صدام و حتي اعدام علي شيميايي براي ايران فرصتي از دست رفته است؛ چرا كه آنان فقط براي جناياتي كه عليه عراقي‌ها مرتكب شدند، مجازات شده و خواهند شد و به اين ترتيب تنها افرادي كه در صورت محاكمه علني مي‌توانند پرده از حاميان اصلي جنايات‌شان بردارند و آنان را به جهان معرفي كنند، براي هميشه ساكت مي‌شوند تا هرگز كسي از حمايت‌هاي آمريكا و بسياري از كشورهاي اروپايي از جمله آلمان و هلند از جنايات صدام عليه جمهوري اسلامي ايران سخني به ميان نياورد.

سيد محمدعلي حسيني، معاون حقوقي و بين‌المللي وزارت امور خارجه هفته‌ گذشته در ديدار با روگليو فيرتر، مديركل سازمان منع سلاح‌هاي شيميايي در لاهه از سكوت و بي‌تفاوتي مجامع بين‌المللي در زمان وقوع جنايات رژيم صدام در استفاده از سلاح‌هاي شيميايي عليه كشورمان انتقاد كرد و بر ضرورت تشكيل يك كارگاه ويژه به منظور بررسي راه‌هاي تجهيز رژيم صدام به اين سلاح‌ها و هم‌چنين راه‌هاي جبران خسارات وارده به مصدومان تاكيد كرد.

فيرتر خود در سوم مرداد 1383 در ديدار با حسن روحاني، دبير پيشين شوراي عالي امنيت ملي كشورمان، ايران را "بزرگ‌ترين قرباني فاجعه‌ي كشتار جمعي ناشي از كاربرد سلاح شيميايي" دانسته و گفته بود: "تجربه تلخ كاربرد وسيع سلاح شيميايي عليه ايران موجب شد خطرات به كارگيري اين سلاح براي جهانيان آشكار شود.

منوچهر متكي، وزير امور خارجه‌ي كشورمان نيز سال گذشته در سمينار بين‌المللي بررسي پيامدهاي كاربرد سلاح‌هاي شيميايي بر افشاي نام مسببان اصلي اين جنايات تاكيد كرد. متكي در اين سمينار گفت: "صدام در ارتكاب جنايت عليه بشريت، كشتار جمعي و نسل‌كشي از طريق به كارگيري سلاح هاي شيميايي علاوه بر سياست‌هاي آمريكا، از تمايلات سود جويانه برخي ديگر از شركت‌هاي غربي كه بر صدور عوامل شيميايي خطرناك پرداختند، بهره برداري كرد."

جالب اين است كه بسياري از رسانه‌هاي غربي و حتي آمريكايي نيز به عاملان پشت پرده جنايات صدام اشاره صريحي داشته‌اند. از جمله خبرگزاري آمريكايي "يونايتدپرس" پس از دستگيري صدام در گزارشي نوشت "اين حقيقت نيز اكنون آشكار شده است كه برنامه‌هاي شيميايي و ميكروبي صدام در دهه‌ي 80 ميلادي بدون حمايت آمريكا ممكن نبوده است."

كريستين امان پور، گزارشگر ارشد شبكه‌ي خبري "سي.ان.ان" نيز در گزارشي با عنوان"جنايت خونين را فرياد كن" به جنايات رژيم صدام و استفاده از تسليحات شيميايي عليه كردهاي عراق و نيز ايراني‌ها پرداخت. گزارشگر اين شبكه آمريكايي به كمك‌هاي فراوان آمريكا به صدام و از جمله در دوران جنگ هشت ساله با ايران اشاره كرده و مي‌گويد: "داستان اوايل دهه 1980 شروع شد. در آن زمان عراق تحت تاثير رژيم صدام حسين وارد جنگ با همسايه خود ايران شد. واشنگتن از اين اتفاق بيمناك بود زيرا نتيجه‌ي جنگ مي‌توانست در اين باره كه چه كسي آينده نفت خاورميانه را به دست مي‌گيرد، تعيين كننده باشد."

امان‌پور در اين گزارش مي‌افزايد: "ايران و عراق هر دو در ديد سياستگذاران آمريكايي دردسرساز بودند؛ اما آمريكايي‌ها بيش‌تر با ايران مشكل داشتند؛ زيرا در ايران انقلاب اسلامي رخ داده بود و سياست‌هاي ضدآمريكايي در آن دنبال مي‌شد. از اين رو دولت ريگان به سمت صدام گرايش پيدا كرد و به عراق كمك‌هاي مالي فراواني كرد و صادرات محصولات كشاورزي خود را به عراق سرازير كرد و صدها ميليون دلار وام به دولت عراق داد."

امان‌پور مي‌افزايد:‌ "عراق چندين‌بار از گازهاي شيميايي و سمي در حملات خود استفاده كرد كه اولين آن‌ها در سال 1983 عليه نظاميان ايران بود. با وجود اين كه استفاده از سلاح‌هاي كشتار جمعي ناقض قوانين بين‌المللي بود؛ مقامات آمريكايي از جمله دونالد رامسفلد، فرستاده رياست جمهوري وقت آمريكا هم‌چنان از عراق دفاع مي‌كردند و تلاش مي‌كردند صدام را جذب خود كنند."

در اين گزارش پيتر گالبري، يكي از كارمندان وقت كميته‌ي روابط خارجي سنا مي‌گويد كه "حقيقت اين است كه هر گاه عراق قوانين بين‌المللي را نقض مي‌كرد و از سلاح‌هاي كشتار جمعي استفاده مي‌كرد بيش از پيش كمك‌ها و حمايت‌هاي مالي و سياسي از آمريكا دريافت مي كرد" و مي‌افزايد: "قطعا ما بر رفتار صدام تاثير داشتيم زيرا او را به اين باور رسانده بوديم كه بسيار مهم است كه به علت قتل‌هايي كه داخل كشور خود انجام مي‌دهد، تحت تعقيب قرار نگيرد."

امان پور مي‌افزايد: "در حالي كه آمريكا استفاده از سلاح‌هاي شيميايي را محكوم مي‌كرد، هيچ كاري براي تنبيه متحد خود يعني عراق نكرد. جورج شولتز كه وزير خارجه وقت ريگان رييس‌جمهور آمريكا بود در پاسخ به اين كه چرا آمريكا كمك‌هاي مالي و تضمين‌هاي پرداخت وام را به عراق قطع نكرد و چرا جز محكوم كردن اين مساله عراق را واقعا تحت فشار قرار نداد؟ گفت "زيرا ما نمي‌خواستيم ايران، عراق را فتح كند."

اين گزارشگر شبكه سي.ان.ان آمريكا در ادامه با اشاره به حمله عراق به كويت در سال 1990 افزود: "اين بار آمريكا به صدام حسين هتاكي و او را همانند هيتلر توصيف كرد و اين بار چون نفت كويت مطرح بود آمريكا بالاخره قتل بي‌رحمانه و خونين را فرياد زد و تاكيد كرد نبايد اين وضع را تحمل كرد."

هم‌چنين جوديت ميلر، خبرنگار پيشين روزنامه‌ي نيويورك تايمز هفته‌ي گذشته در گفت‌و‌گويي با شبكه‌ي خبري فاكس نيوز تاكيد كرد كه صدام و همدستاني از جمله "علي شيميايي" از تسليحات شيميايي عليه كردها و ايراني‌ها استفاده كردند. وي در پاسخ به اين سوال كه اين گونه تسليحات معمولا ابتدا بر روي حيوانات امتحان مي‌شود، گفت: دولت صدام كه كشتار مردم را امري عادي و يك تفريح مي‌دانست از اين تسليحات عليه ايراني‌ها و كردها استفاده كرد و در نهايت اين افراد بايد تاوان جنايات‌شان را بپردازند.

در مواردي نيز بوده است كه اسناد مربوط به جنايت صدام عليه ايران نمايان شده اما هرگز توجهي به آن نشده است. به عنوان مثال خرداد سال گذشته دكتر گوستاو آندرشون، پزشك و محقق ارشد موسسه مطالعات دفاعي سوئد به صراحت گفت كه كارشناسان در كشورهاي سوييس و بلژيك تاييد كردند عراقي در زمان جنگ عليه نيروهاي ايراني از گاز خردل و گاز اعصاب استفاده كرده‌اند.

او كه از اعضاي هيات اعزامي سازمان ملل و گردآورنده مدارك استفاده عراق از سلاح شيميايي در جنگ ايران بوده است، گفت: با وجود مدارك و گزارشات دقيق و عميق درباره اين مواد مستندات، سازمان ملل متحد راه به جايي نبرده است؛ هر چند كه سازمان ملل متحد استفاده از سلاح‌ شيميايي را محكوم كرد اما هرگز سخني از اين كه چه كسي مسبب و در پشت استفاده از اين بوده به ميان نياورده است.

وي با ذكر اين كه "وقتي مدرك و سند وجود دارد اين بي‌تفاوتي سازمان ملل متحد بسيار عجيب و شگفت‌آور بود" تاكيد كرد: "در حقيقت از آن جايي كه قربانيان سلاح شيميايي از كشور مطلوب غرب نبودند، بنابراين درباره اين قربانيان سكوت اختيار شد."

يا ارديبهشت سال گذشته بود كه دادگاه تجديدنظر شهر لاهه هلند در حكمي فرانس فان آنرات، تبعه اين كشور را به دليل مشاركت در ارتكاب جنايات جنگي توسط صدام حسين از طريق ارائه مواد شيميايي مجرم تشخيص داد و اعلام كرد كه "به اين نتيجه رسيده است كه وي آگاهانه با ارسال مواد شيميايي به عراق در ارتكاب جنايات جنگي عليه اتباع ايران در دوران جنگ تحميلي و اتباع كرد عراق در شمال اين كشور مشاركت داشته است."

آراي دادگاه بدوي و تجديدنظر شهر لاهه هلند اولين اظهارنظر قضايي راجع‌به به كارگيري سلاح‌هاي شيميايي عليه اتباع ايران بوده است كه در آن‌ها به صورت حقوقي و قانوني اثبات شده است، نيروهاي مسلح عراقي عليه برخي شهرهاي كشورمان به ويژه الوت، سردشت، خرمشهر، راش هرمه و اشنويه از بمب‌هاي شيميايي استفاده كرده‌اند.

در خرداد سال 1386 نيز كميسيون نظارت، تاييد و بازرسي سازمان ملل در گزارشي به شوراي امنيت اعلام كرد كه "در جريان جنگ ايران و عراق، ارتش عراق هر دو نوع سلاح‌هاي متعارف و شيميايي را دريافت و عليه ايران استفاده ‌كرد". همين حمايت‌ها بود كه كار را به جايي رساند كه صدام، ديكتاتور پيشين عراق در آذر سال 1385 در دادگاه محاكمه‌اش با گستاخي گفت: مسووليت استفاده از سلاح‌هاي شيميايي عليه ايراني‌ها را "با افتخار مي‌پذيرم."

جمهوري اسلامي ايران با بيش از 100 هزار مصدوم شيميايي دوران جنگ هشت ساله تحميلي بزرگ‌ترين قرباني سلاح‌هاي شيميايي در دوران معاصر است كه متاسفانه جامعه جهاني از كنار آن با بي‌تفاوتي و سكوت گذشته است.

سكوت مجامع بين‌المللي و دولت‌هاي غربي در قبال استفاده گسترده و مكرر رژيم صدام از انواع سلاح‌هاي شيميايي عليه نيرو‌هاي ايران و حتي شهروندان غير نظامي در طول جنگ موجب شد تا اين رژيم نه تنها هيچ‌گونه نگراني از سوي مدعيان دروغين حقوق بشر نداشته باشد، بلكه با حمايت فني و كمك تجهيزات آنان حتي اتباع غير نظامي خود در حلبچه را نيز با سلاح‌هاي شيميايي قتل عام كند. اين سكوت منحصر به زمان ارتكاب اين جنايات نشد بلكه اكنون حتي از محاكمه آن‌ها در اين باره نيز خودداري مي‌شود تا مبادا نام مدعيان حقوق بشر به ناقضان حقوق بشر تبديل شود.

بدون شك اگر بي‌اعتنايي قدر‌ت‌هاي جهاني و به خصوص دولت‌هاي غربي به كرامت انساني و حقوق بشر و حمايت‌هاي گسترده و همه جانبه آنان از رژيم صدام نبود، تاريخ معاصر شاهد قتل عام هزاران انسان بي‌گناه توسط سلاح هاي مرگبار شيميايي نبود. شايد اگر اين سكوت نبود، "علي شيميايي" در دوران اقتدارش با تاكيد بر استفاده از سلاح‌هاي شيميايي با گستاخي نمي‌گفت: "من به آنان شيميايي مي‌زنم و همه را مي‌كشم. چه كسي مي‌خواهد حرف بزند؟ جامعه بين‌الملل؟" و شايد اگر محاكمات علني درباره جنايات رژيم صدام عليه ايران صورت مي‌گرفت،‌ درست چند روز پس از خبر تعيين مجازات اعدام براي "علي شيميايي"، نمي‌شنيديم كه كنفرانس كشورهاي عضو سازمان منع سلاح‌هاي شيميايي به دليل مخالفت‌هاي آمريكا، دارنده‌ي بيش‌ترين ذخاير سلاح‌هاي شيميايي در جهان، با شكست روبه‌رو شد.

بايد گفت كه برخورد مسوولانه و جدي نظام بين‌المللي با كشورهايي كه افراد و شركت‌هاي متبوع آن‌ها بر اساس منافع مادي خود به تجهيز صدام به تسليحات شيميايي كمك كردند براي پيشگيري از وقوع حوادث مشابه در آينده يك ضرورت است.

اعظم گل‌محمدي
يکشنبه 17 آذر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايلنا]

[مشاهده در: www.ilna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 65]