محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828770419
بیا بریم فضا
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: بیا بریم فضا!
شاتل فضایی چیست؟ شاتل اولین سفینه فضایی دنیاست که می تواند به فضا برود و دوباره به زمین بازگردد. شاتل ماهواره ها را به مدار می برد و گاهی حتی آنها را باز می گرداند. مانند یک موشک از زمین بلند می شود، در فضا مانور می دهد و مثل هواپیما روی زمین می نشیند. در حال حاضر سه شاتل فعال در دنیا وجود دارد: دیسکاوری، آتلانتیس و ایندیور. هر کدام از آنها قرار است توانایی لااقل 100 ماموریت را داشته باشند، اما تا به حال فقط چیزی در حدود یک چهارم این مأموریت‌ها انجام شده اند، یعنی 225 سفر دیگر باقی مانده است! اولین شاتل فضایی، کلمبیا نام داشت که در ماه مارس سال 1979(اسفند ماه 1358) به سازمان فضایی NASA تحویل داده شد. کلمبیا و سرنشینان آن در فوریه سال 2003 در هنگام بازگشت به زمین از بین رفتند. شاتل چلنجر (challenger ) در سال 1982 ساخته شد و در سال 1986 هنگام بلند شدن منفجر شد. دیسکاوری در نوامبر 1983 و آتلانتیس در آوریل 1985 تکمیل شد. شاتل ایندیور نیز در سال 1991 ساخته شد تا جای خالی چلنجر را پر کند. هر شاتل از سه قسمت اصلی تشکیل شده است: - محل حضور سرنشینان - یک تانک بزرگ خارجی که سوخت موتورهای اصلی را در خود حمل می کند - دو بالا برنده موشکی که در دو دقیقه‌ی ابتدایی پرواز، بخش عمده‌ی نیروی لازم برای بلند شدن شاتل را تأمین می کنند همه این قسمت‌ها مجدداً استفاده می شوند، فقط تانک سوخت در اتمسفر می سوزد و باید بعد از هر پرواز تانک جدیدی جایگزین آن شود.
طولانی ترین مأموریت شاتل، مأموریت STS-80 بود که در نوامبر 1996 انجام شد. این ماموریت 5/17 روز طول کشید. مأموریت‌ها معمولاً بین 5 تا 16 روز زمان می برند. کمترین تعداد خدمه‌ی پرواز، دو نفر است که مربوط به مأموریت‌های شاتل‌های اولیه بود. اما پس از آن تیم هشت نفره هم به فضا اعزام شده است. اغلب تیم‌ها از 5 الی 7 فضانورد تشکیل می شود. شاتل می تواند به مدارهایی که در فاصله 185 تا 643 کیلومتری زمین قرار دارند، دست پیدا کند. شاتل بیشتر از هر موشک دیگری پرواز کرده و از 1981 تا به حال بیش از 36/1 میلیون کیلوگرم بار را به فضا برده است. بیش از 600 نفر را با خود بالا برده و با اینکه بیش از 20 سال از شروع کار آن می گذرد، به طور مداوم در حال تکامل و بهبود است. ناسا (NASA) تغییرات کلی و جزیی زیادی در قسمتهای مختلف شاتل ایجاد کرده تا آن را ایمن تر، توانمندتر و قابل اعتمادتر کند. گفته می شود که NASA با انجام این تغییرات توانسته است پروازها را نسبت به سال 1992 حدوداً سه مرتبه ایمن تر کند و تعداد مشکلات پرواز بیش از 70 درصد کاهش پیدا کرده است.
جالب این جا است که هزینه‌ی کار شاتل در همین بازه به طور متوسط سالیانه 25/1 بیلیون دلار کمتر شده، یعنی بیش از 40% کاهش. با توجه به پیشرفت فن آوری وزن قسمتهای مختلف شاتل کمتر و بازده آنها بیشتر شده و به همین دلیل مقدار باری که می تواند حمل کند در حدود 3/7 تن افزایش یافته است. جالب این جا است که هزینه‌ی کار شاتل در همین بازه به طور متوسط سالیانه 25/1 بیلیون دلار کمتر شده، یعنی بیش از 40% کاهش. با توجه به پیشرفت فن آوری وزن قسمتهای مختلف شاتل کمتر و بازده آنها بیشتر شده و به همین دلیل مقدار باری که می تواند حمل کند در حدود 3/7 تن افزایش یافته است. NASA قصد دارد تا با حذف بعضی از بخش‌های خطرناک شاتل در پنج سال آینده، ایمنی آن را باز هم بیشتر کند و لااقل یک دهه دیگر از آن استفاده نماید. هنوز هم علل حادثه انفجار کلمبیا در دست بررسی است تا با مشخص شدن آنها پرواز سایر فضانوردان با امنیت بیشتر انجام شود به یاد داشته باشید که در طراحی و پرواز شاتل، مهم‌ترین مسئله امنیت فضانوردان است! اطلاعاتی کوتاه در مورد شاتلها طول شاتل 56/14 متر طول محل نگهداری بار و فضانوردان 37/23 متر ارتفاع روی باند فرودگاه 17/27 متر طول بال 23/79 متر وزن در ابتدای پرواز (وزن شاتل با توجه به وزن بار و قسمتهای مختلف تغییر می کند.) 2041166 کیلوگرم وزن در پایان مأموریت 104326 کیلوگرم بیشترین ظرفیت حمل بار 28803 کیلوگرم زمان جدایی موشک کناری دو دقیقه پس از پرتاب جدایی تانکر سوخت خارجی 8/5 دقیقه پس از پرتاب ارتفاع پرواز 109/26 کیلومتر سرعت 28067 کیلومتر در ساعت وضعیت مدار 185 تا 643 کیلومتر زمین سرعت چرخش 28875 کیلومتر در ساعت دیسکاوری پرواز می کند
شروع مأموریت دیسکاوری از مرکز فضایی فلوریدای ایالات متحده آمریکا. در این مأموریت فضانوردان قصد دارند تا سیستم حفاظت حرارتی و بال های جانبی ایستگاه فضایی را بازرسی و تعمیر کنند. آنها مجبورند برای انجام این مأموریت سه راهپیمایی فضایی داشته باشند. اینجا چقدر تنگ است
استیو رابینسون (سمت چپ) و فضانوردان ژاپنی، سویچی ناگوچی (سمت راست) خود را برای اولین راهپیمایی فضایی آماده می‌کنند. آنها باید سه راهپیمایی فضایی انجام دهند. این کار خیلی سخت تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد. طلوع آفتاب در فضا
در این تصویر درخشندگی هوای موجود در اطراف زمین، هنگام طلوع خورشید به خوبی دیده می شود. عکس بالا، در زمان ترک ایستگاه فضایی توسط یکی از خدمه شاتل گرفته شده است. راهپیمایی فضایی
سوییچی ناگوچی، یکی از فضانوردان، در حال بررسی آزمایشگاه Destiny دیده می شود. این آزمایشگاه جزیی از ایستگاه فضایی است. بازبینی و کنترل این قسمت، یکی از اهداف فرعی سومین راهپیمایی بود. یک اشتباه کوچک
یک نمای نزدیک از بخش زیرین ایستگاه فضایی. در این تصویر، مربع‌های تشکیل دهنده‌ی سپر حرارتی به خوبی دیده می شود؛ اما رابینسونِ خسته متوجه نبود که سایه خودش روی آنها افتاده است. پرسپکتیو
این عکس از ایستگاه فضایی گرفته شده است. زمین در کنار قسمتی از ایستگاه دیده می شود. از خودم عکس می گیرم
(عکس بالا) استیو رابینسون در حال انجام مأموریت تاریخی خود در بخش زیرین ایستگاه فضایی دوربین را به طرف خودش می چرخاند تا از خودش عکس بگیرد. تصویر سپر حرارتی ایستگاه هم که رابینسون مشغول تعمیر آن است در کلاه او افتاده و در عکس دیده می شود.(عکس پایین) سپر حرارتی ایستگاه در کنار زمین دیده می شود. این عکس توسط استیو رابینسون، پس از انجام سومین و آخرین راهپیمایی فضایی گرفته شده است. هدف از این راهپیمایی جدا کردن دو پرکننده بود که به قسمتی از سپر حرارتی ایستگاه چسبیده بودند. رابینسون این کار را به کمک بازوی مکانیکی که دیده می شود، انجام داد. دیسکاوری در مدار
عرشه‌ی بار سفینه دیسکاوری در کنار افق زمین. عکس در هنگام نزدیک شدن دیسکاوری به ایستگاه فضایی، توسط یکی از هفت فضانورد حاضر در مأموریت گرفته شده است. منظره زمین
این تصویر سفینه دیسکاوری را پس از رسیدن به ایستگاه فضایی نشان می دهد. دیسکاوری لنگرگیری کرده و محموله را تحویل داده است. حفره ای که در بالای سفینه می بینید فضای خالی مربوط به محفظه بارگیری است که موقتاً برای تحویل بار جدا شده است. معلق در فضا
سوییچی ناگوچی، یکی از هفت فضانورد مأموریت دیسکاوری در فضا برای شما دست تکان می دهد. در دومین راهپیمایی مأموریت، ناگوچی و یکی دیگر از فضانوردان به نام استیو رابینسون، یکی از ژیروسکوپ های ایستگاه فضایی را که خراب شده بود، تعویض کردند. وظیفه‌ی این ژیروسکوپ آن است که ایستگاه فضایی بین المللی را در محل مناسب خود در فضا نگهدارد. فرود دیسکاوری
شاتل پس از انجام مأموریت دو هفته ای خود در پایگاه نیروی هوایی ادوادرز به زمین نشست. نهم آگوست 2005 یک روز به یاد ماندنی خواهد بود، چون فضانوردان توانستند پس از انجام مأموریت دشوار خود که در آن برای اولین از روش های جدید نگهداری و تعمیر در مدار بهره گیری شد، با موفقیت کامل به زمین باز گردند. مأموریت انجام شد
شاتل دیسکاوری، هنگام طلوع آفتاب روی باند فرودگاه ادواردز کالیفرنیا قرار گرفته است. این فرود سالم، بهترین پایان برای مأموریت شاتل بود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 257]
-
گوناگون
پربازدیدترینها