گزیده .گویی.هایی از جبران خلیل جبران درباره.ی عشق

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: پیشگفتاری از اوشو درباره.ی خلیل جبران
نام جبران خلیل جبران کافی است تا همچون شراب ناب، وجد و حال بیاورد و شور و سرمستی ایجاد کند. من نام دیگری را نمی.شناسم که چنین تاثیری داشته باشد و با نام او در این زمینه برابری کند. صرف شنیدن نام او زنگی را در دل.های ما به صدا در می.آورد که طنین آن از جنس صداهای زمینی نیست. خلیل جبران موسیقی ناب است، .رازی است که فقط گاه گاهی شعر می.تواند به قلمرو آن نزدیک شود، .اما فقط گاهی و نه همیشه.
جبران خلیل جبران دوست داشتنی.ترین روح این زمین زیباست. قرن.ها گذشته است، .آدم.های بزرگی آمده و رفته.اند، .اما جبران خلیل جبران هنوز یکه است. من گمان نمی.کنم که در آینده.ی نزدیک هم کسی هم ارز او پا به عرصه.ی وجود بگذارد؛ .کسی که ژرفای بینش او را داشته باشد و بتواند همچون او به قلمرو ناشناخته.ها پا بگذارد.
او کاری غیر ممکن را به انجام رسانده است. او توانسته است رایحه.ای از آن سو را برای مشام جان ما به ارمغان بیاورد. او زبان وجدان ما را ارتقا بخشیده است. گویی همه.ی عارفان دنیا و همه.ی شاعران دنیا و همه.ی روح.های آفریننده.ی دنیا، .در وجود او یک جا گرد آمده.اند. گرچه او در امر تسخیر دل.های مردم توفیقی عظیم حاصل کرده، .اما همانطور که خود اشاره کرده است، .به تمامی حقیقت نایل نشده است و بدیهی است که نمی.توان به تمامی حقیقت نایل شد. او می.گوید بارقه.ای از حقیقت بر آیینه.ی دلش تابیده است. فقط بارقه.ای. اما درک بارقه.ای از حقیقت نیز، به معنای در راه بودن است، .در راهی که رو به سوی تمامی حقیقت دارد، .راهی که در امتداد مطلق و هر آن چیزی است که جهانی است.
در نوشته.های جبران خلیل، شخص او غایب است. شما او را در نوشته.هایش نمی.یابید. رمز زیبایی کارهای او نیز در همین نکته نهفته است. او به جهان فرصت داده بود تا از نوک قلم او جاری شود و او تنها واسطه.ی این سیلان و جریان باشد. او همچون نی بر لبان آن حقیقت بی صورت و بی مرز جای گرفته بود تا آن نایی بی منتها بتواند نفس خویش را در آن دمیده و زیباترین نغمه ها را به وجود آورد.
بدیهی است که جبران خلیل نمی.توانسته همه.ی تجربه.ی خویش را در قالب تنگ کلمات بریزد. تجربه.ی گلستانی شکوفا، .در ژرفای وجود او باقی ماند و او فقط دامنی از گل را برای ما هدیه آورد. اما همین دامن گل کافی است تا دلیلی باشد بر آن که گلستانی وجود دارد. او از گلستان می.آید؛ .با دامنی آغشته به رایحه.ی باغ و عطر گل. پنجره.های دل.تان را باز کنید تا نسیمی که می.وزد، .آن رایحه.ی دل.انگیز را با خود به خانه.ی وجود شما بیاورد؛ .شما که باغ و گلستان.تان آرزوست.
(به نقل از کتاب مسیحا)

عشق، .تنها آزادی در دنیاست، .زیرا چنان روح را تعالی می.بخشد که قوانین بشری و پدیده.های طبیعی مسیر آن را تغییر نمی.دهند.
محبوبم، .اشک.هایت را پاک کن! زیرا عشقی که چشمان ما را گشوده و ما را خادم خویش ساخته، .موهبت صبوری و شکیبایی را نیز به ما ارزانی می.دارد. اشک.هایت را پاک کن و آرام بگیر، .زیرا ما با عشق میثاق بسته.ایم و برای آن عشق است که رنج نداری، .تلخی بی نوایی و درد جدایی را تاب می.آوریم.

هنگامی که عشق به شما اشارتی کرد، .از پی.اش بروید،.
هرچند راهش سخت و ناهموار باشد.
هنگامی که بال.هایش شما را در بر می.گیرد، .تسلیمش شوید،.
گرچه ممکن است تیغ نهفته در میان پرهایش مجروح.تان کند.
وقتی با شما سخن می.گوید باورش کنید،.
گرچه ممکن است صدای رؤیاهاتان را پراکنده سازد،. همان گونه که باد شمال باغ را بی.بر می.کند.
زیرا عشق همانگونه که تاج بر سرتان می.گذارد، .به صلیبتان می.کشد.
همان گونه که شما را می.پروراند، .شاخ و برگ.تان را هرس می.کند.
همان گونه که از قامت.تان بالا می.رود و نازک.ترین شاخه.هاتان را که در آفتاب می.لرزند نوازش می.کند، .به زمین فرو می.رود و ریشه.هاتان را که به خاک چسبیده.اند می.لرزاند.
عشق، شما را همچون بافه.های گندم برای خود دسته می.کند.
می.کوبدتان تا برهنه.تان کند.
سپس غربال.تان می.کند تا از کاه جداتان کند.
آسیاب.تان می.کند تا سپید شوید.
ورزتان می.دهد تا نرم شوید.
آنگاه شما را به آتش مقدس خود می.سپارد تا برای ضیافت مقدس خداوند، .نانی شوید.

او پرنیان نوازش بال.هایی ظریف را احساس کرد که گرد قلب فروزانش پرپر زنان می.چرخیدند، .و عشقی بزرگ وجود او را تسخیر کرد... عشقی که قدرتش ذهن آدمی را از دنیای کمیت و اندازه جدا می.کند... عشقی که زبان به سخن می.گشاید، .هنگامی که زبان زندگی فرو می.ماند ... عشقی که همچون شعله.ی کبود فانوس دریایی، .راه را نشان می.دهد و با نوری که به چشم دیده نمی.شود هدایت می.کند.

زندگی بدون عشق، .به درختی می.ماند بدون شکوفه و میوه. عشق بدون زیبایی، .به گل.هایی می.ماند بدون رایحه و به میوه.هایی که هسته ندارند ... زندگی، .عشق و زیبایی، .یک روح.اند در سه بدن که نه از یکدیگر جدا می.شوند و نه تغییر می.کنند.
جان.های خاکی ما که اشتیاقی پنهان به حقیقت دارند
گاه به گاه برای مصالح زمینی از آن دور می.شوند،.
و برای هدفی زمینی از آن جدا می.افتند.
با وجود این، .همه.ی روح.ها در دستان امن عشق اقامت دارند
تا زمانی که مرگ از راه برسد و آن.ها را نزد خدا به عالم بالا ببرد.
برای خاطر عشق به من بگو، .آن شعله چه نام دارد که در دلم زبانه می.کشد، .نیرویم را می.بلعد و اراده.ام را زایل می.کند؟
خطاست اگر بیندیشیم عشق حاصل مصاحبت دراز مدت و باهم بودنی مجدانه است. عشق ثمره.ی خویشاوندی روحی است و اگر این خویشاوندی در لحظه.ای تحقق نیابد، .در طول سالیان و حتی نسل.ها نیز تحقق نخواهد یافت.
فقط عشق آدم کور است که نه زیبایی را درک می.کند و نه زشتی را.
عشق، .وقتی دچار غم غربت باشد، .از حساب زمان و هیاهوی آن ملول می.گردد.
عشق میزبانی مهربان است. گرچه برای میهمان ناخوانده، .خانه.ی عشق سراب است و مایه.ی خنده.
عشق از ژرفای خویش آگاه نمی.شود، .جز در لحظه.ی جدایی.
عشق در ردای افتادگی از کنارمان می.گذرد؛ .اما ما می.ترسیم و از او می.گریزیم، .یا در تاریکی پنهان می.شویم، .یا این که تعقیبش می.کنیم و به نام او دست به شرارت می.زنیم.
عشق رازی است مقدس.
برای کسانی که عاشقند، .عشق برای همیشه بی.کلام می.ماند؛
اما برای کسانی که عشق نمی.ورزند، .عشق شوخی بی.رحمانه.ای بیش نیست.
حتی عاقل.ترین مردمان نیز زیر بار سنگین عشق خم می.شوند؛
اما براستی، .عشق به سبکی و لطافت نسیم خوش لبنان است.
عشق واژه.ای است از جنس نور که با دستی از جنس نور، .بر صفحه.ای از جنس نور نوشته می.شود.
عشق همانند مرگ همه چیز را دگرگون می.کند.
نخستین نگاه معشوق، .به روح ازلی می.ماند که بر سطح آب.ها روان شد،. بهشت و جهنم را آفرید، .سپس گفت: ."باش" و همه چیز موجود شد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 158]