شیرینی رؤیا، تلخی واقعیت

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

«اینجا بدون من» تلخ است و آتش اندوه را در جان تماشاگران شعله.ور می.کند.
از آنجا که سازنده.اش اهل سوزناک.کردن ماجرا و ملودرام اشک.انگیز نیست، تلخی.اش افزون.تر و اندوهش عمیق.تر می.شود. فیلم میان یک خانواده می.گذرد. خانواده.ای کارگری؛ مادر در یک کارخانه کنسروسازی کار می.کند و احسان پسر خانواده هم در جایی انباردار است. می.ماند یلدا دختر خانواده که پایش دچار معلولیت است و همیشه در خانه است.
ماجرای این خانواده 3نفره بعد از حضور فردی در میانشان و تبعات این حضور، حکایت اینجا بدون من است که اقتباسی است از نمایشنامه «باغ.وحش شیشه.ای» اثر تنسی ویلیامز. علاقه یلدا به حیوان....های شیشه.ای کوچکش که دائم هم آنها را می.شوید از کار تنسی ویلیامز آمده و توکلی ترجیح.داده از این یکی که نام نمایشنامه هم از آن گرفته شده استفاده کند و در عوض تغییرات را پیش.تر شامل پرده آخر کرده است، جایی که حضور رضا (پارسا پیروزفر) دوست احسان (صابر ابر) در خانه و علاقه یلدا (نگار جواهریان)، فاجعه.ای را رقم زده و رسما دنیا برای این خانواده به آخر خط رسیده است.
وقتی احسان به مادرش می.گوید تنها راه حل همه مشکلات این است که درزهای در و پنجره.ها را بگیرند، شیر گاز را باز کنند و بروند بخوابند آن وقت دیگر تا صبح تمام مشکلات.شان حل می.شود. از اینجا به بعد فیلمساز به شکلی هوشمندانه هم تن به پایان خوش می.دهد و هم نمی.دهد!
رضا بازمی.گردد و همان.طور که یلدا گفته بود از نامزدش جدا می.شود. مادر از کارخانه نه اخراج که بازنشسته می.شود تا هم زندگی شیرین شود و هم تماشاگر راضی و خوشحال؛ اما پیش از آغاز این فصل، در نریشن احسان، بر این نکته تاکید شده که گاهی مرز میان رویا و واقعیت مخدوش می.شود. در پایان این سکانس نیز احسان را در سالن سینما مشاهده می.کنیم. این رویای شیرین همان معجزه سینماست و پناه.بردن به آن شاید تسکینی کوتاه.مدت باشد ولی در نهایت تغییری در واقعیت تلخ ایجاد نمی.کند.
آن نماهای پایانی که به شکلی کنایی، کیفیتی اغراق.آمیز هم دارند، به این کار می.آیند که تماشاگر را با غلظت کمتری از زهر تلخ واقعیت از سالن به بیرون بفرستد و مخاطب عام هم که اساسا راضی از پایان خوش. سینما را ترک می.کند. جز ترکیب بازیگران، شاید یکی از دلایل فروش قابل قبول اینجا بدون من هم پایان.بندی رویاپردازانه.اش باشد. اتفاقی که هر چه باشد، نامش باج.دادن به تماشاگر نیست.
اینجا بدون من با آنکه اقتباسی از تنسی ویلیامز است، خوب و درست ایرانی شده و به همین دلیل هم به باور می.نشیند. فقر آدم.ها، تلاش.شان برای تغییر شرایط و سرخ.نگه.داشتن صورت با سیلی مثل خرید قسطی کاناپه برای آبروداری پیش داماد احتمالی، عشق غریب احسان به سینما آنقدر به زندگی نزدیکند که انگار منبع اقتباس نه تنسی ویلیامز که آدم.های همین تهران 1390 هستند. رمز موفقیت بهرام توکلی در سومین ساخته.اش اهمیت.دادن به جزئیاتی است که به.خصوص در آثاری که سویه واقع.گرایی اجتماعی دارند، به فراموشی سپرده می.شوند.
در هر 3باری که احسان به سینما می.رود توکلی پرده نقره.ای را نشا.نمان نمی.دهد و تنها دیالوگ.ها را می.شنویم و جالب اینکه در هر سه.بار یک فیلم روی پرده می.افتد؛ «گربه روی شیروانی داغ» (ریچارد بروکسل) که مثل خود اینجا بدون من اقتباسی است از آثار تنسی ویلیامز و جالب اینکه این یکی بر خلاف اغلب آثار ویلیامز پایان خوش هم دارد. هرچند برای خانواده. احسان تنها در عالم رویا می.توان پایان خوشی متصور شد و در واقعیت، شیر گاز امروز باز نشود، فردا این اتفاق می.افتد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 75]