اینجا تهران است یا ونیز ؟!

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: شاید هر مخاطبی با دیدن عکس.های این قصر زیبا ابتدا گمان کند که لابد قصری قدیمی در رم، مادرید، پاریس یا لندن است؟ قصری متعلق به «سر»ها، «کنت.»ها، «سزار»ها ... و یا سرمایه.داران کلان دهه.های گذشته.

شاید هر مخاطبی با دیدن عکس.های این قصر زیبا ابتدا گمان کند که لابد قصری قدیمی در رم، مادرید، پاریس یا لندن است؟ قصری متعلق به «سر»ها، «کنت.»ها، «سزار»ها ... و یا سرمایه.داران کلان دهه.های گذشته. اما این گمان کاملاً خطاست. این قصر نه قدیمی است و نه در خارج از کشور قرار دارد. بلکه قصری نوساز در یکی از خیابان.ها تهران است!!

محل سکونت من نیز در شمال شهر تهران است. البته نه در محله.های گران نیاوران، دزاشیب یا فرمانیه، بلکه در بلندی.های اطراف «امامزاده قاسم – ع». کوچه.های باریک، آپارتمان.های بلند با زیربنایی اندک و برخوردار از ده.ها واحد غیر مسکونی و پر مخاطره برای سکونت ما.

از موضوع دور نشوم، بنا نیست که راجع به محله.ی خودمان بنویسم. مأموریتم، تهیه گزارش از محرومیت تهرانی.ها از یک امکان ساده.ی شهری به نام «پیاده.رو» بود. قرار بود با توجه به ضرورت و نقش پیاده.رو در زیبایی، سلامت، امنیت و اقتصاد زندگی شهری از یک سو و کمبود «پیاده.رو» در تهران گزارشی تهیه کنم.

در حین تحقیق متوجه شدم که نه تنها این نقیصه مختص جنوب شهر نیست، بلکه در شمال تهران بیشتر به چشم می.خورد و شاید علت آن گرانی زمین و ملک و بالتبع ممانعت از عقب.نشینی و پیاده.رو سازی می.باشد که هم به نفع مالک است و هم به نفع شهرداری که برای صدور هر مترش ... تومان عوارض می.گیرد. به همین دلیل گفتم بهتر است با دوربین خود سری به خیابان.های بسیار مشهور و گران شمال شهر تهران بزنم تا ثابت کنم در معروف.ترین و گران.ترین خیابان.ها و کوچه.های شمال پایتخت نیز گاه عرض پیاده.رو به نیم متر می.رسد و وسط آن نیم متر نیز یک درخت کاشته.اند تا مبادا کسی بتواند رد شود و گاه اصلاً پیاده.رویی وجود ندارد و در خانه.ها، آپارتمان.ها و ویلاها مستقیم به خیابان باز می.شود.

همین.طور عرق.ریزان به پیاده.روها نگاه می.کردم که ناگهان زیبایی یک پیاده.روی اختصاصی نظرم را به خود جلب کرد. اما سرم را که بالا کردم، بهت.زده شدم. البته نه فقط به خاطر دیدن یک قصر زیبا، بلکه به خاطر دیدن دو طاووس زنده که مانند دو مجسمه. یا بهتر بگویم دو سرباز زنده در دو طرف سر در این قصر ایستاده بودند. فوری از خودرو پیاده شدم. چرخش چشم کفاف نمی.داد، لذا با حرکت سر به راست و چپ و بالا و پایین نمای بیرونی این قصر نظری انداختم. بهتم تشدید شد. با همین بهت فوری به طرف کیف دوربین رفتم تا چند عکس زیبا تهیه کنم، اما به ناگاه سایه.ای بر سرم افتاد و همین.طور که نشسته بودم، متوجه شدم که به جز چهار ستون قوی که در واقع پاهای دو محافظ قصر بودند، چیز دیگری نمی.بینم.

از جسارت روحیه.ی خبرنگاری استفاده کردم و خونسرد سری بالا کردم. قبل از این که چیزی بگویم، یکی از آنان با صدایی کاملاً محکم گفت: اجازه نداری عکس بگیری. پرسیدم چرا؟ گفت: چون اجازه داریم دوربینت را خرد کنیم. هر کس اقدام به عکس گرفتن از این قصر کند، دوربینش را خرد می.کنیم!

حق بدهید که دیگر فرصت یا بهتر بگویم جرأت این نبود که بگویم: «بی.خود می.کنید، چنین قانونی نداریم». لذا تشکر کردم و بساط را پهن نکرده جمع کردم و به راه افتادم.

اما عذاب وجدان ناراحتم می.کرد. شاید هم گردن.کلفتی نگهبانان مرا بر سر لج آورده بود. در هر حال علت هر چه بود نمی.دانم، ولی تصمیم گرفتم حتماً از این قصر و طاووس.هایش عکس.برداری کنم و این کار را کردم. نمی.دانم که این قصر متعلق به کیست؟ و خوشحال می.شوم اگر بدانم.

البته مالک خودش هم می.داند که قصر عجیب و غریبی ساخته است و طاووس.ها نیز بر حس کنجکاوی بیننده می.افزاید، لذا آیه.ی «و ان یکاد» را باخطی خوش به صورت کچ کاری در زیر طاق حکاکی کرده است که یک موقع چشم نخورد!

اما، با دیدن این آیه، آن هم بر سر در قصری که به رغم زیبایی هیچ انطباقی با فرهنگ اسلام نداشت، مرا به یاد حکایتی قدیمی انداخت که به صورت خلاصه به شما عرض می.کنم:

می.گویند: روزی یکی از انبیای الهی در گذر خود به مردی پیر و فرتوت برخورد که برای خود جایگاهی در بالای درختی کهن.سال ساخته بود و در آن به عبادت خدا مشغول بود. سر سخن را با او باز کرد و در نهایت پرسید: حالا چرا اینجا زندگی می.کنی؟ گفت: جوان که بودم در عالم رؤیا به من خبر دادند که بیش از 900 سال زندگی نخواهم کرد، لذا حیفم آمد که این عمر کوتاه را به جای عبادت، در راه ساختن خانه و کاشانه تلف کنم. آن نبی گفت: اما به من خبر رسیده که زمانی خواهد رسید که در آن مردمان بیش از 80 یا 90 سال عمر نمی.کنند، اما برای خود قصرها و برج.ها می.سازند. او گفت: ای بابا، اگر عمر من 90 سال بود که آن را با یک سجده سپری می.کردم.

در هر حال اگر چشمتان به این قصر افتاد، فقط محو تماشای معماری، ستون.ها یا طاووس.ها نشوید، بلکه حتماً به آیه.ی مبارکه.ی «و ان یکاد» نیز نظری بیاندازید تا مالک زحمت.کش که لابد پول آن را با زور بازو و عرق جبین درآورده است چشم نخورد.

منبع : نیک صالحی

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 227]