سنگرانفرادي

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: سنگرانفرادي
سميرا خطيب زاده
شيرودي، اولين نظامي اي بود
كه من در نماز
به او اقتدا كردم.
«مقام معظم رهبري»
معراج
شهيد اكبر شيرودي، اين جا را خيلي دوست داشت. مركز ثقل تمام عمليات هايش اين جا بود. خانواده اش را هم آورده بود پيش خودش. حتي اسم پسرش را هم به عشق اين پادگان گذاشته بود «ابوذر». خيلي ها كه به اين جا قدم مي گذاشتند به ديار حق مي شتافتند.
چمدان خالي
وقتي كه آب ها از آسياب افتاد عده اي در مهرآباد از هواپيما پياده شدند. چمدان بعضي هاشان پر بود از پول و كارت اعتباري، برخي ديگر پر بود از مدارك تخصصي. بعد از چند روز استراحت خيلي روشنفكرانه پرسيدند: «چرا جنگيديد؟»
و بعضي ها كه صدايشان ازاستنشاق گازهاي شيميايي درنمي آمد آهسته گفتند...
رفيق اروند
غلامرضا طرق، غواص بود فرمانده گردان شهادت لشكر 92 زرهي اهواز، وقتي داشت مي رفت، گفت: «من شهيد مي شوم، مفقود مي شوم، دنبالم نگرديد، پيدايم نخواهيد كرد» ديگر جنازه اش پيدا نشد. با اروند خيلي رفيق شده بود.
ردپا
دنبال جسدش همه جزيره هاي اطراف را گشتيم. تا نزديكي امارات هم رفتيم، پيدا نشد. خودش هم مي گفت: «خوبي دريا به اينه كه نشوني از آدم نمي مونه.»
تانك و تن
دو تانك دشمن خلاف آن سمتي كه من تصور مي كردم به سمت مجروحان به راه افتادند. تانك هانزديك و نزديك تر مي شدند. ولي نه ايستادند و نه راهشان را كج كردند. آن چه را مي شنيدم برايم غيرقابل باور بود صداي آزاردهنده زنجير تانك هاي دشمن بود، ولي براي من جان سوزتر از همه فرياد آن مجروح بود. تانك ها با تكه پاره هايي از گوشت و استخوان به جا مانده بر زنجيرها گذشتند و پنج جنازه را با خاك هم سطح كردند. چه صحنه عجيبي بود. ياد عصر عاشورا افتادم.
برچسب
سردار خيبر (شهيد ابراهيم همت):
زمان بازرگان به من برچسب چريك فدايي زدند. زمان بني صدر برچسب منافق! هرقدمي كه درراه خدا و بندگان مستضعف او برداشتيم برچسب بارانمان كردند. حالا روزي ده برچسب دشت مي كنيم. اما عزيزان من دلسرد نباشيد؛ حاشا كه بچه بسيجي ميدان را خالي كند.
نوراني ترين عمليات
بچه هاي
جنگ،
نماز بود.
يکشنبه 19 آبان 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 104]