پژوهشی درباره کلاه در ایران باستان

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: از دستار تا دیهیم

کلاه که استفاده از آن در ایران باستان رایج بود، علاوه بر کاربرد تزئین و آسایش، شغل ، نژاد و طبقه اجتماعی افراد را نشان می داد. انواع مختلفی از کلاه مورد استفاده قرار می گرفت، مانند تاج (شامل تاج های یکپارچه ، بسته یا باز که توسط پادشاهان استفاده می شد)، دیهیم ، بساک ، کلاه راسته ، دستار (عمامه ای شبیه کلاه) ، باشلق ( شبیه کلاه خود) و کلاه های نمدی تخم مرغ شکل . کلاه های نمدی در میان افراد قبایل ایرانی رایج بود . همچنین زنان انواعی از روسری بر سر می کردند که تا قوزک پای آنها می رسید و توسط یک نیم تاج یا بساک پوشانده می شد .
در میان دیگر نمادهای دوران باستان ، کلاه مفهوم خاصی برای ایرانیان باستان داشت . تاریخ استفاده از کلاه به زمان مردم غار نشین برمی گردد ، که آن نوع کلاه ، با رشد و ترقی تمدن بشری مطابق با شرایط اجتماعی و جغرافیایی اصلاح و کامل شد . رتبه و مقام کلاه از درجه و اهمیت خاصی برخوردار است ، زیرا در فرهنگ فولکلور ما ضرب المثلهای بسیاری وجود دارد که به کلاه و رتبه ودرجه آن مربوط می شود .

دلایل استفاده از کلاه
مطالعه در انگیزه های استفاده از کلاه ، خصوصا در زمانهای کهن ، ما را به واقعیتهای زیر هدایت می کند . کلاه گاهی به عنوان تزئین و آرایش استفاده می شد : دراین نوع کاربرد کلاه ، مرد در دوران کهن از کلاه برای زیبا کردن و آرایش دادن بدن و برای راضی کردن حس زیبا شناختی و اعتقادات مذهبی خود استفاده کند. کلاه گاهی برای آسایش و راحتی به کار می رفت : این نوع کلاه ها توسط مردم عادی در برخورد با نیازهای روزانه ( برای جلوگیری از سرما) استفاده می شد .

کاربردهای مذهبی : گاهی کلاه مطابق با مراسم و تشریفات و آئین های مذهبی خاص پوشیده می شد . در میان این نوع کاربردها ، لباس عروسی نمونه برجسته ای است .
برای تشخیص رتبه و مقام افراد: در گذشته کلاه های مختلف برای تشخیص طبقه های مختلف در جامعه یا قبایل مختلف استفاده می شده است . البته کلاه های مختلف توسط ملیت ها ، قبایل و فرهنگهای مختلف در طول دوره ای طولانی درست می شده است .
برای تشخیص شغل و حرفه : هر شغلی نوعی خاص از کلاه یا لباس یا یونیفورم را استفاده می کرد تا برای کارگران امنیت و راحتی را در طول کار کردن فراهم کند و انواع متنوعی از محافظ سر مطابق با نیازهای خاص درست می شد .

تزئین کردن کلاه
کلاه ها در گذشته به دو روش تزئین می شدند : تزئین داخلی یا تزئین بیرونی . در تزئین داخلی منظور بافت یا موادی که کلاه را شکل می دادند ، است مانند پارچه ، رنگ ، شکل و طرح های اصلی کلاه که از خارج به کلاه افزوده نشده است . آرایش خارجی ، تزئیناتی است که به کلاه افزوده می شد ، از قبیل مهره ها و دانه هایی که به کلاه دوخته می شد و از بافت داخلی آن جدا بود . تزئینات خارجی شامل فلزات ، جواهرات ، شیشه و مینا کاری و پارچه های زینتی گران قیمت بود .

تصاویر زینتی کلاه ها
از آنجایی که ایران باستان بسیار وسیع بود و از طوایف و ملیتهای بسیاری تشکیل می شد ، در این مقاله ما تنها طوایف ایرانی اصیل مانند مادها و پارسیان (Persians) را بررسی می کنیم . مادها و پارسیان باستان ازتزئینات ساده ای مانند تصاویر نمادی و رمزی استفاده می کردند . نمونه دقیقی از این قبیل تصاویر به ما کمک می کند تا آنها را به تصاویر هندسی ، جانور ، گیاه و انسان یا ترکیبی از این عناصر تقسیم کنیم .
دنیای باستان ، دنیای مرموز و اسرار آمیزی از شگفتی های زمینی و آسمانی است که با بیم و امیدهای بشر آمیخته بود و انسان کهن خود را به شکل های گوناگونی مومیایی می کرد تا به زندگی جاودانی و ابدی برسد . تصاوبر باستانی ، نمادها و رمزهایی از طبیعت بودند و نشان دهنده رتبه و درجه دولتی ، مذهب ، آئین ها و مراسم مذهبی و یا حتی شکل های قبیله ای بودند . برای روشن شدن مطالب بعدی ، ما به چند نوع تزئین که در کلاه ها استفاده می شد اشاره می کنیم .
زنبق آبی ( نیلوفر) : زنبق آبی یک گل مقدس و فنا ناپذیراست و نماینده و رمز مهر(خورشید) و پرستش میترا است . در نتیجه گل و ساقه زنبق آبی ، در تزئین کاسه ها ، دیوارها و لباس ها بسیار زیاد استفاده می شد . یک نمونه از استفاده از زنبق آبی ، به کار بردن زنبقی ساده با گلبرگ های آن در یک دایره و حلقه است ، که خود آن دایره هم با گلبرگهای زنبق آراسته شده است . این گونه تصاویر دایره ای شکل ، در دوره اشکانیان و ساسانیان و حتی دوره های اسلامی ، در پارچه های ایرانی بسیار زیاد استفاده می شد.
تصویر خورشید (مهر) : خورشید دارای مفهوم سمبولیک خاصی در آئین مذهبی ایرانیان باستان بود . نمونه ای از استفاده خورشید ، صفحه گرد خورشید با هشت شعاع است که در سه راستا تقسیم شده است و تمام آنها در یک حلقه قرار گرفته است . یکی از مشهورترین نمادهای پرستش خورشید ، کالسکه خورشید بود که در سالهای اخیر به صورت صلیب شکسته (صلیب شکسته آلمان نازی) توصیف می شود . اهمیت خورشید (مهر) در آداب مذهبی چنان بود که بسیاری از کارشناسان شکل تاج و حتی حلقه ازدواج را به عنوان سمبلی از پرستش مذهبی باستان می دانند .
برج های دندانه دار : برج های دندانه دار نمادهای دیگری بودند که در زمان باستان استفاده می شدند و این نوع طرح ها نشان دهنده معبدهای باستانی است . نمونه ای از این برج دندانه دار در موزائیک نقش برجسته ای از لباس سربازان خوزی (Khozi) در موزه لوور نشان داده شده است . در این تصاویر شکلهای چهار گوشی دیده می شود . در این چهار گوش سه برج دندانه دار که از تپه ای سر در آورده است دیده می شود . این سه قلعه نشان دهنده ترکیبی از آئین های اهرامزدا (زردتشتیان) ، میترا و آناهیتا است .
شکل های هندسی شامل حلقه ها یا شطرنجی های مدوربود که هم در حاشیه و هم در زمینه به کار می رفت و در تزئین کلاه های مراسم مذهبی هم استفاده می شد . اما در آرایش کلاه در ایران باستان ، تصاویر حیوان و انسان دیده نمی شود .

انواع کلاه
نمونه ای از تصاویر نقش برجسته در ساختمانها و اشیاء باستانی به ما کمک می کند تا کلاه مادها و پارسیان را به تاج ، نیم تاج (دیهیم) ، بساک ، کلاه های راسته ، دستارها ، باشلق ها و کلاه های نمدی تخم مرغ شکل تقسیم کنیم .

تاج
تاج ، کلاه مخصوصی بود که توسط حاکمان استفاده می شد . تاج نشان دهنده قدرت ویژه ای بود که از آسمان به پادشاهان ارزانی شده بود و هر بخش از تزئینات آن اعتقادات و آئین های آن دوره را نشان می داد . اکثریت تاج ها دندانه دار بودند و دندانه ها در خطی منحنی قرار داشتند که رمزی از قلعه ، دژ یا شاید رمزی از خورشید (مهر) بودند . تاج ها چنان قابل احترام بودند که دربار به سختی تعمیر و نگهداری آن را به کسی محول می کرد .
تاج به سه گروه تقسیم می شد : تاج های یکپارچه ، باز و بسته . تاج بسته ( تاج تا بالای سر را پوشش می داد) ازیک سر و یک قوس تشکیل می شد و لبه ها و اطراف آن با طلا آراسته می شد . تاج های بسته گاهی تماما از فلز ساخته می شدند و گاهی از مواد غیر فلزی . در تاج های غیر فلزی ، چهار چوب تاج از مواد غیر فلزی ساخته می شد و یک بخش فلزی بر روی آن نصب می شد . تاج های فلزی یا با ریخته گری و قالب گیری درست می شدند ویا توسط حکاکی بر روی فلز . تصاویر روی تاج ها ارزش زیباشناختی و پرستشی داشت .
تاج های باز : این تاج ها که در بالای سر پوشیده نمی شدند ، از میله های فلزی استوانه ای ، در اندازه و شکل های مختلف ساخته می شد . اکثر تاج ها در آن زمان به این شکل درست می شدند .
تاج های یکپارچه : این تاج ها ، تاج های بازی بودند که با دو گیره در چهار گوشه اسکلت تاج نصب و بسته می شد . نوعی از تاج به نام سیواریس ، در دوره هخامنشیان استفاده می شد ، که تاجی دندانه دار طلایی و بلند بود و با برگهای طلا و جواهرات رنگارنگ تزئین می شد . تاج های هخامنشیان هم از نوع باز و هم از نوع بسته بودند و بی نهایت توسط پادشاهان استفاده می شد . تاج پادشاهان از سایرتاج ها بلندتر بود و دیواره های آن نمادی از قلعه های آن زمان بود و با بیست و چهار یا بیست و دو دندانه آراسته می شد ؛ که آنها نشان دهنده قدرت اهورا یا خورشید بودند که به شاه واگذار شده بود .

نیم تاج (پیشانی بند پادشاهان ، دیهیم)
دیهیم یا نیم تاج ، یک حلقه طلایی با ارتفاع چهار تا پنج سانتی متر بود که می توانست دندانه دار باشد یا صاف و یکدست . چنانکه طرح ها نشان می کند ، نیم تاج های دندانه دار منحصرا توسط شاهان پوشیده می شد تا امور روزانه را اداره کنند . اما نیم تاج های بی دندانه توسط شاهزادگان ، درباریان یا فرماندهان نظامی پوشیده می شد . یک دیهیم بدون دندانه در پرسپولیس کشف شده است که به سایر انواع نقش برجسته درآنجا شباهت ندارد .

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 184]