تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833368499
خاطره دهها سال مربی گری حشمت مهاجرانی / ناصر حجازی گفت بد و بیراه نگو حشمت خان، خودم می روم!
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: ورزش > فوتبال ملی - حشمت مهاجرانی، سرمربی اسبق تیم ملی ایران در گفت‌وگو با خبرآنلاین گذشته‌اش را مرور می‌کند؛ گذشته‌ای که پر است از خاطره‌های جالب. قصه آمدن فرانک اوفارل را اگر بخواهم بگویم باید از قبلش شروع کنیم. از وقتی که فدراسیون و کمیته المپیک تصمیم به استخدام مربی گرفتند. دبیر وقت کمیته، شخصی بود به نام حسن رسولی. او در انگلستان تحصیل کرده بود و ارتباطات خوبی آنجا داشت. اول می خواستند برنر کرافت را بیاورند و یک نفر دیگر به اسم دیوید تیلور. مربی بزرگی بود این تیلور اما رقم قرداد مالی شان توافق نشد و در نهایت رسیدند به گزینه اوفارل که او هم مربی سرشانسی بود چون در منچستر مربیگری می کرد. فکر کنم او مستقیم از منچستر آمد ایران. ابتدا بر سر مسائل مالی مشکل داشتند اما به او توضیح دادند که کار در ایران نه نیازی به پرداخت مالیات دارد و نه مجبوری برایش پولی به اتحادیه انگلستان و نه اتحادیه اروپا بدهی. همین الان هم اگر قرار بود ما بدون حذف درصد مالیات ها با کروش قرارداد ببندیم ، محال بود توان مالی مان برسد. در اروپا 39 تا 43 درصد مالیات روی پول مربیان کشیده می شود اما در اینجا همه پول به خودش می رسد که یک رقم درشتی می شود. این طوری هم بود که آنها توانستند تا اوفارل را راضی کنند که به ایران بیاید و بشود سرمربی تیم ملی ایران. چرا اوفارل از من بدش می آمد؟ از اول که اوفارل آمد و فدراسیون خواست تا من در کنارش باشم، او ذهنیت خوبی نسبت به من نداشت و من حتی فکر می کردم که او از من بدش می آید. ماجرا هم این بود که در تیم جوانان دستیاری داشتم به نام اسکینر.او همان موقع 70 سالش بود. هم سن های الان من ، البته او کمی پیر تر بود( خنده جمعی. حشمت خان ماشاالله الان 6 سالی هست که روی 69 سال در جا می زند) اسکینر مربی پیش آهنگی بود . من 32 ساله بودم و او 70 ساله. برای همین کاری از دستش بر نمی آمد که در تیم ما انجام بدهد. شرایط طوری بود که باید راه می رفت و کار ما را می دید. اصلا نمی دانم او چطور سر از فوتبال ما در آورده بود. به هر حال آن وقت ها هم حتما واسطه ها وجود داشتند دیگر . فکر می کنم اسکینر ایرلندی بود یا اسکاتلندی. خلاصه بچه محل فرانک محسوب می شد و چون من به او در تیمم میدان نمی دادم ، وقتی فرانک آمد توانست ذهنیتش را نسبت به من تغییر دهد. خلاصه حسابی زیرآب من را زده بود. من می دیدم که فرانک مرا تحویل نمی گیرد. بعد هم سعی کردم خیلی موضعی نگیرم و ولش کردم. کار خودم را می کردم و سعی می کردم کنار بمانم. چطور یار غار اوفارل شدم؟ اما قصه رفاقتم با اوفارل بر می گردد به بازی های آسیایی 1974 تهران. فرانک شرایط کاری خاصی داشت. او یک حرفه ای به تمام معنا بود . یک روز بچه های تیم اعتراض کرده بودند که اگر پاداش نگیرند ، بازی نمی کنند. دیدم فرانک خیلی تو هم رفته. به او گفتم چه شده؟ و ماجرا را تعریف کرد. از یک طرف نمی خواست رودرروی فدراسیون قرار بگیرد و از یک طرف هم نمی خواست ستاره هایش از او دلگیر شوند. از من کمک خواست چون می گفت من بهتر فرهنگ ایرانی ها را بلدم. راستش خیلی از ستاره های تیم که الان هم آدم های بزرگی هستند ، گفته بودند اگر پول نگیرند برای تیم بازی نمی کنند. با هم حرف زدیم و قرار شد من این مشکل را حل کنم. من که بلند شدم بروم ، گفت حشمت چی کار می خواهی بکنی؟ گفتم می روم داد و بیداد می کنم و می گویم هرکی پول می خواهد کیفش را بردارد ، برود خانه. اینجا تیم ملی است. پیراهنش ارزش دارد. اینجا ما به کسی پول نمی دهیم. اولش فرانک کمی می ترسید که شرایط بدتر بشود. فکر نکن ، وقتی می گویم پول ، رقمش بالا بود. شاید 1000 تومان واسه کل تیم. ولی من می گفتم ، پیراهن ملی یعنی عشق. تیمی که 100 هزار طرفدار داشت را نباید برایش شرط مالی می گذاشت. من رفتم و حرفهایم جواب داد. فکر کنم قبل از بازی مان با کویت بود. رفتم و تیم را با حرف هایم یکدست کردم و در ازایش با فرانک ، حسابی رفیق شدم. من از آن به بعد شدم همدم فرانک. البته او می گفت سعی کن هیچ وقت سر ستاره هایت فریاد نکشی و آنها را علیه خود نشوری. حرفش درست بود اما خب ، اینجا ایران بود و من هم راز فریادهایم را این قدر راحت به شاگردانم یاد ندادم. فریادهایی که بعدها خیلی از ستاره های آن تیم در مربیگری های شان استفاده می کردند. دروغ نگویم ، باید اعتراف کنم گاهی مجبور می شدم در رختکن بد و بیراه بگویم. البته فکر کنم بعدها بعضی از شاگردانم در این کار از من پیشی گرفتند و رختکن شان همه اش استفاده از همین تاکتیک بود که جواب هم می داد( خنده جمعی) مدال المپیک مونیخ را از دست دادم چون حرف اوفارل را گوش نکردم من همیشه گفته ام دشمنم را هم اگر ببینم بدردم می خورد ، می گذارم در ترکیب تیم. این توصیه ای بود که فرانک اوفارل به من داشت. فرق یک مربی بزرگ با مربی معمولی در همین چیزهاست. به هر حال من هم جوان بودم و حرفش را آن موقع آویزه گوشم نکردم تا دقیقا به حرفش رسیدم. در المپیک 76 ، صادقی و کازرانی را روی حرف چند نفر از دستیاران و بازیکنان مورد اعتمادم گذاشتم کنار و جای شان سهام میر فخرایی و بیژن ذوالفقارنسب را بردم. راستش سر هیچ و پوچ از دو یار خوب تیم ملی آن هم در فاصله 48 ساعت تا اعزام تیم گذشتم . البته هم سهام و هم بیژن بازیکنان عالی و بزرگی بودند اما تجربه آن روز شان به اندازه دو بازیکنی که کنار گذاشتم نبود. الان بعد از 36 سال به اشتباهم اعتراف می کنم. اگر با تیم خودم رفته بودم شک نکن که مدال می گرفتم. من 2 بر یک به روسیه باختم و ششم شدم اما اگر تیم کاملم را داشتم حتما می رفتم روی سکو . ما حتی قبل از بازی ها در مسابقه دوستانه ، تیم ملی فرانسه را با میشل پلاتینی بردیم. با این وجود الان کسی نمی گوید و اصلا یادش نیست که حشمت مهاجرانی می خواست آن روز انضباط را رعایت کند و بازیکنانش را خط زده است اما اگر مدال می گرفتیم ، تا ابد ماندگار می شدیم. متوجه حرفم هستید؟ چطور رفتیم جام جهانی سرنوشت بازی های ایران در دو مقدماتی جام جهانی عین هم شد. سال 74 تیم با محمود بیاتی و محمد رنجبر به ملبورن رفت و آنجا اسیر نیرنگ های مربی صرب استرالیا یعنی ریل رازیک شد. 4 سال بعد اما من تا رسیدم گفت:I MOST WIN. من از همان دقیقه اول سعی کردم آنها را بترسانم و کارم هم جواب داد. این بار آنها ترسیدند. آنها که سری قبل می رفتند در اتاق بچه های ما اعلامیه می ریختند ، این بار چنان ترسیدند که نتوانستند در زمین خودشان حرفی برای گفتن داشته باشند و اسیر سرعت حسن روشن شدند. راستش فرانک اوفارل هم حسن را خیلی دوست داشت. او برای خودش آن سال ها ستاره ای بود. گفتم فرانک ؛ پوندها را ببر جواب شیخ با من مربی امارات بودم ، فکر کنم سال 1980 بود که یک روز فرانک به من زنگ زد. او از ایران برگشته بود به کشورش و می خواست برگردد به خاورمیانه. راستش وقتی در امارات بودم برای دو مربی بزرگی که ایران بودند فرصت شغلی فراهم کردم. البته فرانک اوفارل نمی توانست خودش را با شرایط امارات وقف دهد. آنجا کار کردن برای یک مربی انگلیسی خیلی سخت است. همین الانش سخت است تا چه برسد به آن سال ها. یک باشگاهی که خودم هم کار کرده بودم به اسم الشعب که فرکی ، شاهرخی و علیرضا عزیزی هم همان جا بازی کردند ، این تیم را من در خیابان ها تمرین می دادم و تیم فقیری بود اما با من توانست تا فینال جام حذفی بیاید. بعد که آمد دید اینجا هیچ چیز نیست، گفت نمی تواند کار کند. او آن سال 100 هزار پوند از این تیم گرفت که رقم کمی هم نبود. گفتم فرانک ، پول را که گرفتی ، بردار برو . خیالت هم راحت اتفاقی نمی افتد. می ترسید که فیفا محرومش کند. گفتم برو با من. این ها حتی شکایت هم نمی کنند. خلاصه پول را گرفت و رفت. بعد از آن هم سال هاست که ما همدیگر را ندیدیم. البته آن سال ها خیلی با هم خوب بودیم. با این وجود ما با هم خیلی سال های خوبی داشتیم. فکر نکنم او این حس را داشته باشد که دستیار ایرانی اش می خواسته زیرآبش را بزند. رایکوف! مجموع سن مان می شود 140 ؛ کی تیم را تمرین بده؟ حالا که از اوفارل گفتم بگذار یک خاطره هم از مرحوم رایکوف بگویم. او از تیم نوودینا کلاب اسپانیا به ایران آمد که تیمی دسته دومی بود اما یکی از بزرگترین مربیان تاریخ ما لقب گرفت. در کارش بی نظیر بود و ما خیلی چیزها از او یاد گرفتیم. او هم بعد از رفتن من به امارات ابراز تمایل کرد که با هم کار کنیم . من برای رایکوف هم یک شغل خوب پیدا کردم . خدا بیامرز 3 سال پیشم ماند. اولش می خواستیم دستیارم باشد در تیم ملی بعد حساب کردیم مجموع سن مان می شود 140 سال . گفتم رایکوف اینجوری کی باید لخت بشود و تیم را تمرین بدهد!( بعد با صدایی بلند می خندد و ما را هم به خنده وا می دارد) اما نانی در سفره اش گذاشتم که سه سال می خورد و دعایم می کرد. رایکوف در 23 سالگی رفت تیم ملی شان. او چون عضو حزب کمونیست نبود نمی گذاشتند در کشور خودش کار کند. برای همین گفت می خواهد بیاید امارات. یک تیمی بود به اسم الاتحاد الکلباء هنوز هم در امارات هست. این تیم را می خواستند محرومش کنند از طرف فدراسیون که من رایکوف را کردم سرمربی شان. بعد برای سه سال این ها تعلیق شدند. به رایکوف گفتم کاری برایت کردم که بخور و بخواب. او این قدر که می رفت با همسرش تنیس بازی می کرد ، می گفت حشمت خسته شدم بس که خوردیم و خوابیدیم! او همه این سه سال محرومیت باشگاه را سرمربی تیم بود. حتی یک بازی هم روی نیمکت ننشست و پولش را می گرفت. خدا رحمتش کند. واقعا رایکوف را دوست داشتم. آن موقع اگر حرفی در فوتبال امارات می زدم ، کسی نه نمی گفت. راستش آنجا به من می گویند معمار فوتبال ما مهاجرانی بوده. الان در فدراسیون شان می گویند در فوتبال امارات ، سانتانا ، زاگالو ، مهاجرانی و ایویچ اثرگذار بوده اند. خاورمیانه مدیون تله سانتانا ، ایویچ و شیرولد من در سال های قبل از انقلاب ، به خیلی از اطلاعات مربیان خارجی دسترسی داشتم . مثلا یک مربی در تیم جوانان داشتیم که بنده خدا مربی رقص بود و گذاشته بودندش برای مربیگری یا مثلا یک مربی مجار در اهواز مربیگری می کرد که افسر ضد اطلاعات بود در کشورش و به عنوان مستشار نظامی او را آورده بودند به اینجا. مربیان گمنام یا بزرگ زیادی در فوتبال آسیا آمدند اما از میان همه آنها فقط من تله سانتانا را خیلی دوست داشتم. او را هم خدا بیامرزد. او در تیم ملی عربستان کار می کرد. کارش حرف نداشت. آخرین باری که دیدمش در سال 94 بود . بازی های جام جهانی. من مفسر آسیایی بودم و او برای آمریکای جنوبی ها حرف می زد. او فوتبال کشورهای عربی را با کارش ، زیر رو کرد و عربستان را صاحب فوتبال کرد. یا مثلا زاگالو و کارلوس آلبرتو در همه این سال ها دستیاری داشتند به نام شیرولد. او مغز متفکرشان بود. اصلا این ها در تمرینات ، هیچ کاری نمی کردند و همه کاره شان این شیرولد بود. یکی مثل تن کاته که با رایکارد بود. او هم از نظر من مربی بزرگ و اثرگذاری در فوتبال منطقه بود. البته بدون شک از اثرگذاری تومیسلاو ایویچ هم نمی توان گذشت. او هم فوق العاده بود. وگرنه باقی آنها که آمدند ، خیلی های شان فقط دنبال پر کردن جیب های شان بودند. راستش من خودم خیلی طرز کار ماچالا را دوست ندارم اما خیلی ها می گویند او هم خوب بوده است. راستش من از همان موقع سعی می کردم تا تمرین های این مربیان را ببینم. بخصوص شیرولد که همراه با زاگالو در کویت کار می کرد. من یواشکی می رفتم و تمریناتشان را نگاه می کردم. یک روز یک خبرنگار با این دوربین های تله مرا از توی زمین دید و شناخت و باعث شد از تمرین بیرونم کنند چون داشتم تاکتیک های تیم رقیب را یاد می گرفتم. بر اثر همین دیدن و مطالعات بود که خودم به جایی رسیدم که 4 سال قبل مثلا تیمم را با تاکتیک 2-3-1-4 به زمین می فرستادم. چرا مربیان بزرگ در خاورمیانه کارایی نداشتند؟ مثلا زاگالوی قهرمان جهان گرفته تا این همه ادم سرشناس . این یک دلیل منطقی داشت. مثلا مربی بزرگ در امارات با این پتانسیل غیر از صعود به جام جهانی ، چه کاری می تواند بکند؟ قرار است قهرمان جهان شود؟ الان مثلا مورینیو را ببرند بنگلادش . فکر کردید چه اتفاقی می افتد؟ آخرش به جام ملتها هم نمی تواند صعود کند. تازه آن هم با شیوخ عربی که فکر می کنند چون پول می دهند ، باید قهرمان جهان باشند. برای همین است که هم این مربی ها خراب می شدند و هم فوتبال منطقه خیلی پیش نمی رفت. مثلا مربی بزرگی مثل اوو ریستو آمده بود قطر. این ها می خواستند که با او قهرمان شوند. من خیلی دوست داشتم که با اوو ریستو دیدار کنم. زندگی نامه اش را در کیهان ورزشی می خواندم. او بازیکن بارسلونا بود و یک ستاره بی نظیر. برای بازی های جام عربی در مسقط ، من سرمربی عمان بودم و به عنوان تیم میزبان باید قرعه کشی را بر می داشتم. کاری کردم که حتما به قطر بخوریم. تقریبا همه اسم ها را نوشته بودم در گلدان خودمان قطر که هر چیزی برداشتم ، ما در این گروه باشیم و همین هم شد. آنها هم بی احترامی می دانستند که بیایند نگاه کنند ببینند من کلک زدم. این پدرسوختگی های من را که آنها بلد نبودند.( او این را می گوید و با صدایی بلند می خندد). ما در همان بازی افتتاحیه ، قطر را با یک گل بردیم. بعدش برای من پیشنهاد کاری از قطر آمد. آن موقع بود که اوو ریستو از من خواست این کار را قبول نکنم و من هم به خواستش احترام گذاشتم . این باعث شد تا ما با هم خیلی صمیمی شویم. من حتی بعد از ان رفتم برزیل و خانه اش هم رفتم و هنوز هم با او ارتباط داشتم. یادم هست بازی ها که تمام می شد ، شب ها همه مربی ها دور هم جمع می شدیم در لابی هتل و تا نزدیک های صبح می گفتیم و می خندیدیم. فقط لوبانفسکی بود که پیش ما نمی نشست و می رفت به اتاقش. او خلافش از بقیه مربیان اروپایی و آمریکایی سنگین تر بود. یک شب همه آنجا نشسته بودیم و عربستان باخته بود. باورتان نمی شود ، زاگالو را اخراج کردند و حتی اجازه ندادند به ریاض برگردد . وسایلش را با جت به مسقط فرستادند و از همان جا هم دیپورتش کردند به برزیل. به همین سرسختی. کارلوس آلبرتو معلم ورزشی که قهرمان جهان شد این قصه را برایت می گویم تا بدانی چقدر شانس در زندگی ها اثر دارد. کارلوس آلبرتو در عمرش فوتبال حرفه ای بازی نکرده است. او مسئول فروش یک شرکت تراکتور سازی بوده که از برزیل برای کشور بنین تراکتور می فرستادند. آلبرتو یک مربی ورزش بوده است . یعنی لیسانس ورزش داشته . بنین ، مربی می خواسته و شرکتش او را به این کشور معرفی می کند. در عرض 6 ماه حتی بنینی ها پی می برند که او توان مربیگری ندارد . او را برکنار می کنند و کارلوس از آنها می خواهد تا معرفی نامه ای بدهند که بتواند برود به یک دوره مربیگری در آلمان. او عازم این کلاس می شود . در طول این کلاس ، تیم ملی برزیل برای اردویی به آلمان می رود و کارلوس آنجا با شیرولد آشنا می شود. از سابقه اش می گوید و می تواند خود را به عنوان مربی بدنساز به کادر فنی برزیل اضافه کند. او از این مسیر پیش می آید و بزودی خود را به عنوان سرمربی تیم ملی معرفی می کند. من و کارلوس سال هاست که با هم دوستیم. او حتی اگر فدراسیون می خواست به خاطر حرف من ، حاضر بود به ایران بیاید و سرمربی تیم ملی ما باشد. بازیکنی که تا صبح تو قمار باخته که نمی تواند برود تو زمین یادش بخیر مهدی دری و مهدی اسداللهی . روزنامه نگاری ورزشی آن روزها با الان کمی فرق داشت. آقا مهدی اسداللهی فقط یک روزنامه نگار نبود که برای ما نقش پدری داشت. او ساختار فوتبال دفاعی ایران را خودش پایه سازی کرد. من و اصغر شرفی که همیشه شیفته کارش بودیم. حتی وقتی در تیم ملی بودم ،خیلی از سئوالات فوتبالی ام را از آقا مهدی می پرسیدم. حالا بگذار یک خاطره هم از زمانی بگویم که همه کاره تیم پاس بود. من و اصغر، بزرگ های تیم بودیم . شب قبل از بازی نشستیم و با آقا مهدی تا صبح تخته بازی کردیم. فکر کنم نفری 500 تومان هم آن موقع به او باختیم. فردایش که ترکیب را خواند نه من در ترکیب بودم نه اصغر. گفتیم بابا آقا مهدی چی شد؟ گفت: بازیکنی که شب تا صبح بیدار مونده که نمی تواند برود توی زمین. آن هم بازیکنی که تا صبح 500 تومن تو قمار باخته! مردی که تیتر زد : دل شیر خون شد حالا که از آقا مهدی اسداللهی گفتم ، بگذار یک خاطره ای هم بگویم از سردبیر کیهان ورزشی از آقای دری . یادم نمی رود روز مرگ تختی را . او آن روز ، هفتم مادرش بود. همه در مجلس ختم در مسجد بودیم که یک دفعه یکی از کشتی گیرها زد توی سرش و گفت آقا تختی فوت کرده. همان جا ف آقا مهدی ول کرد و رفت و مجلس را ما تا آخرش برگزار کردیم. همان شب بود که تیتر زد دل شیر خون شد. این تیتر را زد و قصه کشته شدن تختی با این تیتر ، دهان به دهان گشت. همان شب بازداشتش کردند و چند ماهی افتاد زندان. البته یک بار هم وقتی نظام می خواست از بازیکنان تیم ملی اعتراف بگیرد ، او کارش به زندان کشید چون سئوال هایی که برایش نوشته بودند تا از قلیچ بپرسد را طوری دیگر پرسید. قصه خبرنگار مخفی دنیای ورزش بحث را روزنامه ای کردید و از خاطرات گذشته گفتیم. حالا هم که از خبرنگار مخفی دنیای ورزش می پرسید. درست است که آنها نوشتند من گول خوردم اما شک نکن که همان موقع مچش را گرفتم. دنیای ورزش یک خبرنگار خانمی داشت که در قالب یک هوادار ، همه را سر کار می گذاشت و در موقعیت هایی خاص گیر می انداخت و حرف های شان را بدون کم و کاست چاپ می کرد. خیلی ها از خود عطا بهمنش گرفته تا پرویز قلیچ ، گولش را خوردند. اما من سر کار نرفتم. او با یک پزشک روانشناس به عنوان دستیار دکتر آمد در میتینگ ما و من همچین پیچوندمش که خودش هم نفهمید از کجا خورده است. او هر کاری که کرد ، نتوانست مرا تحت تاثیر قرار دهد. گفتم ناصر پاشو خودت رو جمع کن... چند شب پیش رفتم ملاقات ناصر حجازی. روحیه اش بهتر شده . کمی خیالم راحت شد. بیماری سخت است اما ناصر همیشه عادت داشته که بجنگد. کم پیش می آید که او کوتاه بیاید. تا مرا دید خاطره بازی ایران و پاریسن ژرمن را تعریف کرد و حسابی خندیدیم. ناصر ان روز ، دستش درد می کرد و بسته بودش. می گفت دستم مو برداشته و بازی نمی کنم. من هم کمی صبر کردم دیدم ول کن نیست. اعصابم خرد شد 4 بد و بیراه گفتم و بعدش گفتم پاشو خودتو جمع کن برو تو زمین. این بار هم تا تو بیمارستان به ناصر گفتم پاشو ، خندید و گفت حشمت خان فحش نده ،خودم می روم! 40 40
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 353]
-
گوناگون
پربازدیدترینها