رمضان سفري از «خود» تا «خدا» (2)

واضح آرشیو وب فارسی:سياست روز: رمضان سفري از «خود» تا «خدا» (2)
صاعده اسمعيلي
حضرت محمد(ص )فرمودند:اين كلا‌م پيامبر(ص) خود معجزه‌اي است؛ زيرا اگر از ديگران سوال شود كه بهترين عمل در ماه مبارك چيست؟ ممكن است پاسخ دهند: دعا، نماز، صدقه، ولي پيامبر اكرم(ص) به مطلب اساسي‌تري پاسخ مي‌دهند كه افضل اعمال دوري از گناه است، زيرا گناه موجب مي‌شود كه آن همه فيض و فضيلت كه با وارد شدن به روزه به سوي انسان نازل مي‌شود، قطع شود و انسان دست خالي و محروم بماند و لذا قرب در اين حالت منقطع خواهد شد.
پس روزه، انسان را به حال قرب مي‌برد و حالت قرب حالت دريافت فيض است و گناه، انسان را از اين حالت بيرون مي‌برد و با قطع رابطه قرب محروميت حتمي خواهد بود.با توجه به مطلبي كه اشاره شد، پس بايد روزه و روزه‌داري را نيز داراي اقسام و مراتبي بدانيم؛ اول، روزه عوام كه در آن روزه‌داران فقط از خوردن و آشاميدن امساك مي‌كنند و در زمينه ارتكاب گناهان باكي ندارند. به اين معنا كه ممكن است گناهي مرتكب شوند.
چنين شخصي از روزه هيچ بهره‌اي عايدش نمي‌شود؛ زيرا روزه همراه با گناه، حالت تقرب ايجاد نمي‌كند تا شخص فيض دريافت دارد. لذا با اينكه روزه او را به قرب مي‌برد، اما گناه او را از قرب خارج مي‌كند و موجب محروميت او مي‌شود.
دوم، روزه مقربين است كه علا‌وه بر ترك خوردن و آشاميدن، روزه‌دار مراقب است تا گناهان را نيز ترك كند. او همواره در حال تقرب و دريافت فيض است.
سوم، روزه مخلصان است كه حتي انديشه گناهان را از خود دور مي‌سازند.از اين رو انسان نبايد گناه در ماه مبارك رمضان را ساده بپندارد؛ زيراهر چند گناه درهمه احوال موجب عذاب و عقاب است، اما در ماه مبارك رمضان علا‌وه بر آن، موجب قطع رابطه تقرب و محروميت انسان از همه كمالا‌ت و بركات ماه مبارك رمضان مي‌شود.
مي توان گفت كه اگر انسان روزه بگيرد و سعي كند مرتكب گناه نشود همه دردهاي او درمان شده و گناهان او بخشيده مي‌شود و اگر گناه ندارد، كمالا‌ت معنوي بسياري را دريافت مي‌دارد.
بنابراين تمام فضيلت روزه به اين است كه عين تقرب به خداوند است و فضيلت روزه از اين ناشي مي‌شود كه انسان در حال دريافت فيض الهي است و اين فضيلت با گناه از بين مي‌رود. آري با روزه گرفتن، بنده به قرب خداوند مي‌رسد و از طرف خداوند هم مورد عنايت كامل واقع مي‌شود. اين يك حقيقت است كه ما در ماه رمضان ميهمان خداوند تبارك و تعالي هستيم؛ يعني در قرب او و مورد نظر وعنايت اوييم. تا زماني كه حالت قرب است، انسان ميهمان خداست و آن گاه كه حالت تقرب نباشد، ابدا ميهمان خدا بودن معنا ندارد.
گناه انسان را از ميهماني خانه خدا و بساط قرب بيرون مي‌راند.لذا هر كس اين ماه را دريابد، آرام مي‌گيرد، بر بستري از ايمان مي‌رود، قلبي آرام و ضميري مطمئن به خود مي‌گيرد. را مي‌سوزاند، دوباره مي‌شود و كام خود را در ميهماني شيرين مي‌كند. رمضان رو به پايان است، ما هستيم و سفر به بي‌نهايت، ما را خوانده‌اند، اميد كه بتوانيم دعوت حق را لبيك گوييم.
جمعه 5 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سياست روز]

[مشاهده در: www.siasatrooz.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 129]