غم در اشعار پارسی

واضح آرشیو وب فارسی:پی سی سیتی: غم در اشعار پارسی

من بودم و او بود و دگر هيچ كس امشب
غم جاي تو خالي كه عجب انجمني بود
سنجر كاشاني

به قدرطاقت خودهردلي غمي دارد
دل من است كه اندوه عالمي دارد
فصيحي هروي

ز روزغصّه شكايت چه مي‌كني اي دوست
شب سياه ستم تا سحر نخواهد ماند
مهدي سهيلي

از غم جدا مشو كه غنا مي‌دهدبه دل
امّاچه غم،غمي كه خدا مي‌دهد به دل
شهريار

اي اشك شوق،آينه‌ام پاك كن ولي
رنگ غمم مبركه صفامي‌دهدبه دل
شهريار

دور از تو ماه من همه غمهابه يكطرف
وين يك طرف كه منّت دونان كشيده ام
شهريار

اي غم بگوازدست تو آخر كجا بايد شدن؟
درگوشه ميخانه هم ما را تو پيدا مي‌كني
شهريار

زبس كه درغمت ازخويش بي خبر هستم
گمان برند خلايق كه روز و شب مستم
خازن اتابكي

بيماري من چون سبب پرسش اوشد
مي ميرم از اين غم كه چرا بهترم امروز
آفتابي ساده

خواستم شرح غم دل بنويسم به قلم
آتشي در قلم افتاد كه طومار بسوخت
احمد جامي

اندكي پيش توگفتم غم دل ترسيدم
كه دل آزرده شوي ورنه سخن بسياراست
ذوقي تركمان

بارها گفتم به خودكزدل غمش بيرون كنم
دل نمي خواهد كه باشدبي غم او جون كنم
حلمي اصفهاني

مجلسي خواهم كه باشدگفتگوي غم دراو
تا غم خود باز گويم لحظة من هم در او
علي

دل را زخاك سينه تــــوانم برون كنم
غم رازدلبرون نتوان كرد چون كنم
هلالي جغتائي

غم من بداند آن كس كه رخ تو ديده باشد
و گرت نديده باشد زكسي شنيده باشد
همايون اسفرايني

آن دم كه آمدم به وجوداز ره عدم
با من به غير غصّه كسي،همسفر نبود
محزون بختياري

سينه ام زآتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشي بود در اين خانه كه كاشانه بسوخت
حافظ

ناصحم گفت، بجز غم چه هنر دارد عشق
گفتم اي خواجه غافل جه هنر بهتر از اين
حافظ

دولت ار گرديد افزون مي‌شود غم بيشتر
غم فزون گردد بلي،گردد چو درهم بيشتر
ثابت

از دل من به كجا مي‌روياي غم ديگر؟
توكه هرجاروي آخرببرم بازآئي
نظام وفا

اگرغم لشكرانگيزدكه خون عاشقان ريزد
من و ساقي بهم سازيم وبنيادش براندازيم
حافظ

شادي ندارد آنكه ندارد به دل غمي
آن را كه نيست عالم غم نيست عالمي
جلال همائي

گفته بودم چو بيائي غمدل با تو بگويم
چه بگويم كه غم از دل برود چون تو بيائي
سعدي

دوستان شرح پريشاني من گوش كنيد
داستان غم پنهاني من گوش كنيد
وحشي بافقي

اسرار غمش گفتم در سينه نهان دارم
رسواي جهانم كرد اين رنگ پريدنها
يغماي جندقي

ما را همه روزه يار و محرم غم تست
هم صحبت و همنشين و همدم غم تست

بي غم نبود دمي اگر دل دل ما است
بي ما نبود دمي اگر غم غم تو است
حاجب شيرازي

يار باز آمد و غم رفت و دل آرام گرفت
بخت خنديدولبم ازلب او كام گرفت
دكتر رعدي

ايخوش آنساقي كه ماراجام بيهوشي دهد
تا زغمها يك نفس ما را فراموشي دهد
نامي تبريزي

غم عشق آمد وغمهاي دگر پاك ببرد
سوزني بايد كز پاي برآرد خاري
سعدي

در ره عشق بتان روي به سر منزل غم
آنكه با قافلة درد روان است منم
نيكي اصفهاني

در دام غم توبسته‌اي نيست چو من
وز جور تو دل شكسته‌اي نيست چو من

برخاستگان عشق توبسپارند
ليكن به وفا نشسته‌اي نسيت چومن
انوري ابيوردي

غمگين اگربه سير گل ولاله پا نهد
داغي دگرنهدبه دل داغدار خويش
امير فيروزكوهي

چون فلك خواهدغمي ازجان ناشادم برد
آوردپيشم غمي راكان غم ازيادم برد
طوقي تبريزي

عشق كوتا وارهاندازغم دنيامرا
در ميان شعله ها سوزد زسرتا پا مرا
الفت

غم نيست گر ز مهر تو دل پاره پاره شد
اي كاش ذرّه ذرّه شوددرهواي تو
هلالي جغتائي

شرح غم با خون دل برصفحه زریّن نگارم
ورنشاني‌خواهي‌اينك اشك‌سرخ و روي زردم
جلال همائي

همه روي زمين رادرغمت ازگريه تر كردم
غنيمت بودپيش ازگريه هرخاكي به سركردم
عاشق اصفهاني

نيست ماراغم دل هيچ كه ازدولت عشق
هست غم نعمت ما عشق ولينعمت ما
كمره‌اي

به سوي ما گــــذارمردم دنيا نمي‌افتد
كسي غيرازغم ديرين به ياد ما نمي‌افتد
رهي معيّري

غـــــم مهجــــوري وبــــارصبـــــوري
همه برجـــــان غم پــــروردمن بين
جامي

در دم اين است كه از يار جــــدا گــــردم
گرنباشدغم جانان غم جان اينهمه نيست
صائب تبريزي

چون توانم ازتودل برداشتن اي غم كه تو
ترك عالم ازبراي خاطر ما كرده‌اي
ابوطالب تبريزي

گفتي:به غمم بنشين ياازسرجان برخيز
فرمان برمت جانا بنشينم و برخيزم
سعدي

دوباره آمدي اي سيل غم نمي‌دانم
دگر زكلبة ويران من چه مي‌خواهي؟
بهار

ما كسي را نشناسيم كه غم نشناسد
هست بيگانه ما هركه الم نشناسد
عرفي شيرازي

دارم ز غم فراق،باري كه مپرس
روز سيهي و شام تاري كه مپرس

از دوري روي دل فروزي است مرا
روز كه مگوي و روزگاري كه مپرس
هاتف اصفهاني

شادندعالمي كه مراهرغم جان است
دارم غمي كه باعث شادي عالمي است
علائي آشتياني

با تو خواهم شرح غمهاي دل محزون كنم
ليك از خوي تو ميترسم ندانم چون كنم
هلالي جغتائي

مرا چه غم كه خرابي ز بام ودربدر آيد
كه رند خانه خراب و گداي خانه بدوشم
مجمر اصفهاني

ساقيامي بده وغم مخورازدشمن ودوست
كه به كام دل ماآن شد و اين آمد
حافظ

شاه بیت دفترغم ناله زارمن است
نخل بستان بلا آه شرر بار من است
جسمی همدانی

اين نغمه سرا كيست؟بگوتا نسرايد
بر اين دل غمديده دگر غم نفزايد
دكتر خانلري

در ديده جای اشك غم آمد سرشك من
ديدم چوپيش چشم خود آن نور ديده را
گلچين معاني

دوش وقت سحراز غصّه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند
حافظ

حديث آن همه غمها مرا ببر از ياد
زداستان غم ماغم جهان نفزود
دكتر حميدي

غم خودرازدشمن مي‌كنم پنهان كه مي‌دانم
زاندوه م بسي شادي كنداين هم غم ديگر
مهدي سهيلي
مائيم كه هرگزدم بي غم نزديم
خورديم بسي خون دل ودم نزديم

بی شعله آه ، لب زهم نگشودیم
بی قطرۀاشک چشم بر هم نزدیم
طاهر انجداني

به كنج بي‌كسي من آن كهن غمديدة زارم
كه چون بي‌كس شود غم مي‌گريزد در پناه من
محمد سلطان

غم خضر ما چشمه‌اش اين چشم اشگبار
وين چشمه قطره قطره بقا مي‌دهد به دل
شهريار

تو مرد صحبت دل نيستي چه مي‌داني
كه سر به جيب كشيدن چه عالمي دارد
صائب تبریزی

اي غم بروكه تاب و توانم تمام شد
از من بدار دست كه جانم تمام شد
هادي رنجي

اگرغم راچوآتش دودبودي
جهان تاريك بودي جاودانه
شهيد بلخي

بلبل از شوق گل و پروانه از سوداي شمع
هر كس سوزد به نوعي در غم جانانه‌اي
ملك الشعراءبهار

مرابه روزقيامت غمي كه هست اين است
كه روي مردم دنيادوباره بايد ديد
صائب تبریزی

خودرا شكفته دار به هر حالتي كه هست
خوني كه مي‌خوري به دل روزگار كن
صائب تبریزی

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: پی سی سیتی]

[مشاهده در: www.p30city.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 376]