واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > انتظامی، حسین - . معمولا این انتظار از نامزدهای ریاست جمهوری وجود دارد که در ایام رقابت های انتخاباتی ، کابینه یا لااقل اسامی تیم اصلی خود را معرفی کنند تا از این طریق تابلوی شفاف تری از نحوه عملیاتی کردن برنامه های خود را بیان دارند . این فرایند در بعضی از کشورها ، هر چند به شکل غیر مستقیم ، اتفاق می افتد. صرف نظر از آمریکا که رئیس جمهور و معاون اول به صورت ترکیبی از همان ابتدا مشخص اند و اعضای الکترال در برگه های خود نام هر دو را می نویسند، در سایر کشورها به شکل غیر مستقیم ، اعضای کابینه هر نامزد قابل پیش بینی است زیرا به جهت وجود تحزب ریشه دار در نظام سیاسی آن کشورها ، مشخص است که اگر نامزد هر یک از احزاب اصلی برسرکار بیاید ، منطقا تیم او نیز از داخل حزب چیده و بلکه دیکته می شود . در ایران به دلیل نبود تحزب ، همزمان شاهد چند اتفاق هستیم؛ برنامه های ادعایی هر نامزد ، شباهت بسیار زیادی با سایر نامزد ها دارد، همه به دنبال کاهش تورم ، کاهش بیکاری ، افزایش رفاه ، گسترش روابط خارجی ، افزایش صادرات غیر نفتی، حمایت از تولید داخلی و ... هستند در حالی که در کشورهای مبتنی بر نظام حزبی ، احزاب چپ ( نظیر دموکرات ، کارگر و سوسیال دموکرات) رسما به دنبال کاهش مالیات ، افزایش سهم دولت در بیمه ها ، حمایت از حقوق مهاجران ،توجه به داخل کشور و ... هستند و متقابلا احزاب راست ( نظیر جمهوریخواه، محافظه کار و دموکرات مسیحی) رسما به دنبال افزایش مالیات ، سختگیری به مهاجران ، برونگرایی و حتی عملیات نظامی ، سیاستگذاری به نفع سرمایه داران و ... هستند . اما در این سرزمین ، اگر سربرگهای ستادهای انتخاباتی حذف شود حتی برای یک کارشناس سخت است که حدس بزند این برنامه ها یا شعارهای کدام نامزد است . تفاوت بعدی در یارگیری ها و حمایت هاست . اولا تعریف چپ و راست در آنجا با آن چه در ایران مصطلح است تفاوت دارد و ثانیا مطابق یک قاعده قدیمی، دانشجویان ، رنگین پوستان و روشنفکران عمدتا از احزاب چپ حمایت می کنند و کارخانه داران و اشراف معمولا حامیان راست هستند . یعنی منطقا انتظار میرود سینمای روشنفکری نیویورک یا تئاتر لندن به ترتیب از نامزد دموکرات و کارگر حمایت کنند . همچنین شرکت های چند ملیتی و متعصبان نژادی نیز حامی نامزد جمهوریخواه و محافظه کار باشند . اما در کشور ما که حمایت افراد، گروه ها و شبه گروه ها تابعی از بزرگان و چهره های سرشناس هر جبهه است بیشتر منوط به رفاقت و رودربایستی این چهرهها با نامزدها ست . تفاوت بعدی - که موضوع بحث ماست – مشخص نبودن کابینه است . همچنان که پیشتر گفته شد در آن کشورها ، وزرای هر نامزد ، به دلیل خاستگاه حزبی تقریبا قابل پیش بینی است . اما در دیار ما ، به دلیل حزبی نبودن رقابت ها چنین فهرستی وجود ندارد . نامزدها البته می دانند که اعلام اسامی تیم اصلی تا چه حد بر شفافیت و محبوبیت آنها تاثیر می گذارد اما ضمنا می دانند که وقتی قاطبه همراهان ستاد مرکزی در اندیشه خلعت وزارت هستند و از طرفی، صندلیهای اصلی حدود سی تاست با انتشار زود هنگام فهرست ، اکثریت اصلی را از خود نرنجانند .
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 338]