به مناسبت ميلاد قائم آل محمد(ص) غم فراق تو جانا خدا كند به سر آيد

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: به مناسبت ميلاد قائم آل محمد(ص) غم فراق تو جانا خدا كند به سر آيد
نيمه شعبان شده بود. رنگ به رنگ چراغ ها و سرور و شادي همه جا را گرفته بود. و دل مرا غم!
غمگين تو بودم اي بزرگ. اي عزيز. اي حاضر؛ كه نيستي و من در بيراهه اي پر از وحشتم. كام هامان در تلخي انتظار خشكيده. بيا؛ بيا و تلخي ذائقه را شاخه نباتي برسان. اين كام هاي خشك از تلخ گونگي انتظار را شيريني فرج بچشان.
دوستي جمله اي خواست براي تبريك. گفتمش: غم فراق تو جانا خدا كند به سر آيد. با تعجب نگاهم كرد و آرام گفت: براي تبريك! گفتم: در انتظار ظهورت اين همه تلخي و درد را تحمل مي كنيم. تو را به آن پهلو كه شكست، بيا... گفت چه طور است عزا بگيريم و بر سينه بكوبيم در روز ميلاد؟! بغض چند روزه در گلويم تكاني خورد. هرچه فكر كردم با خود، ديدم تو بايد باشي و نيستي. هرچه هم كه من برايت جشن بگيرم و از ميلادت شاد باشم... نبودنت را چه كنم؟ آخر اين دلي را كه هر روز، هزار بار خون مي شود را چه كنم؟ آخر اين ناله «متي ترانا و نراك» كه دلم را آتش زده...
آقا!
نبودنت هر روز بيش از پيش حس مي شود. جان منتظران به لب رسيده. نااميدي ها سر بر اوج مي زند. اين همه سركشي ها كه هر روز روزي هزار بار؛ بس نيست؟ مردها زن شدند.زن ها مرد. كودكان حاكم. خون مظلومين در خيابان ها و كوچه و حتي دشت ها فرش شده. 33 روز جان فشاني ها نشاني از آمادگي نيست؟ منتظران با جان و دل صدا مي كنند و بدخواهانت با چنگ و دندان انكار. بيا موعود! تو را به مظلوميت قسم...
اين روزها بغضي را در گلو به حرمت ميلادت نگاه داشتم. نامت اما تا به گوشم مي رسد، اشك در چشمم حلقه مي زند شادي و سرخوشي ها بسيار است؛ اين قوم غريب، بي يار و تنها فقط بهانه اي مي خواهد براي شاد شدن. غم غيبتت اما دل را چنان مي آزارد كه فرياد عجل عجل را مي رساند به عرش. چشم ها به در مانده و گوش ها به نوا يا آن روز كه فرياد «يا اهل العالم انا بقيه الله» را بشنود.
نمي آيي؟
اين نيمه از شعبان هم گذشت. مثل همه شعبان هاي گذشته ديگر. در غربت فراق، در غيبت تو. مي دانم در همين نزديكي ها نظاره مان مي كني. و مي دانم كه روزي هزار بار دلت را مي شكنم. و مي داني كه روزي هزار بار از شرم نگاهت آب مي شوم و با سنگيني شرم و خجالتي وسيع به سويت رو مي كنم و تو مرا مي بخشي؟
به عظمتت سوگند كه؛ بيا!
در اين سياهه روزگاري كه اميد را افسانه مي دانند و ايمان را سراب؛ من اما در اين ميان و در ايمان به تو هر لحظه مصمم تر به ظهورت چشم به راه مانده ام.
بيا!
اي سليمان! بيا كه مورها در انتظار فرمانت مانده اند بيقرار. بيا اي روح و به جسم بي جان و بي تاب اين قوم خسته و نااميد كه راه تو را گم كرده اند، بنشين.
بيا و همسايه ما باش اي مايه آسايه. بيا و اين فاصله را كم كن. بيا اي حقانيت حقيقت حق.
محمدمهدي امجد
جمعه 25 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 213]