تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833142901
لذت زندگی با دوربین
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تجسمی - کامران عدل معتقد است که هیجان نهفته در عکاسی او را به سمت این کار سوق داده است.او می گوید:«اگر عکاس نمی شدم، نمی توانستم از زندگی لذت ببرم.» مریم آموسا: کامران عدل نامی شناخته شده درعکاسی ایران است، او که در آستانه 70 سالگی قرار دارد، از 13 سالگی هیجان عکاسی را کشف کرده است. اومی گوید: «من دوربین باز قهاری هستم و هرگز نمیخواهم دوربینم را ازخودم دور کنم.»با این همه عکاسی برای عدل تکنیک است و آن را هنر نمیداند، تکنیکی که به اعتقاد او با فرم ونورکامل می شود. چطورشد که به عکاسی علاقمند شدید؟12 ساله بودم که یکشب سرد و طوفانی با یکی ازاقوامم برای دیدن آقای مصباح زاده رفتیم روزنامه کیهان، انگارجایی سیل آمده بود وخرابی به بار آورده بود،عکاس روزنامه هم برای عکاسی ازمنطقه سیل زده داشت وسائلش را آماده میکرد. برای من بسیارجالب بود که درچنین هوایی که همه سعی دارند خودشان را به خانه برسانند، تازه کار این عکاس شروع شده. آنجا بود که علاقمند به عکاسی شدم، درواقع آن شوروهیجانی که درجستجویش بودم درعکاسی پیدا کردم وبا وساطت پسرعمویم پیش مادرم ازهمان 12 سالگی دوربین به دست شدم.بعدها هم فرصتی فراهم شد تا درپاریس عکاسی بخوانم ومدتی عکاسی مد بکنم، اما به یک باره درسال 1960 تصمیم گرفتم که به ایران برگردم وهم خودم را ازشر عکاسی مد که نه هیجانی داشت و نه حادثهای خلاص کنم وعکاسی ماجراجویانه بکنم. عکاسی مد چه تاثیری برروی نگاه وتکنیک شما درعکاسی گذاشت؟عکاسی مد به من کمک کرد که نورپردازی را بشناسم وبراساس تجربیاتی که کسب کردم چگونه ازیک چهره آرام با نورپردازی تصویری ازخشونت بگیرم وبالعکس. بعدها که به سمت عکاسی معماری گرایش پیدا کردم، شناخت نوربه من کمک کرد که زوایای پنهان یک بنا را هم به خوبی به تصویر بکشم. چه طورشد که به عکاس معماری گرایش پیدا کردید؟پس ازاینکه به ایران برگشتم، تلویزیون تازه تاسیس شده بود و داشتند ساختمانهایش را میساختند؛ ازمن هم که به استخدام تلویزیون درآمده بودم، خواستند که ازساخت وسازساختمان ها همزمان با پیشرفت کارعکاسی کنم. این همکاری همزمان و نزدیک من با معمارها موجب شد که خیلی زود با ویژگی بناها و عکاسی معماری آشنا شوم وبه مرورعکاسی از بناها ومکانهای مهمی به من سپرده شود. البته بخشی ازشهرت و اقبالم را مدیون تکنیکهای جدید عکاسی و دوربین حرفهایام در آن زمان هستم. درآن دوران هنوز عکسان ایرانی به چنین دوربینی دسترسی نداشتند. همین باعث شد که درنخستین مراسمی که به عنوان عکاس خبری دعوت شدم، عکسهایی بگیرم که پس ازانتشار پایم را به خیلی جا بازکند. نظرشما درباره معمارانی که عکاسی می کنند، چیست؟متاسفانه ما عکاسان معماری هربار که درباره این گروه ازمعماران صحبت میکنیم، مورد انتقاد قرارمیگیریم. معماران همواره سازه خود را بهترین میدانند و چنین حسی را نیز نسبت به عکسهای معماریشان دارند، اما ازدید یک عکاس، عکسهای آنها دربیشتر موارد بازنمود واقعیت نیست. عکاسانی چون من که معمارنیستند بیشتربه بنا به عنوان حجم، فرم ونورنگاه می کنیم. من ازیک بنای تاریخی یا معماری همان طورعکاسی میکنم که ازانعکاس نوردربازار. درواقع من همان طور که روی دست و بدون سه پایه ازبازارعکاسی میکنم، ازیک بنا هم عکاس میگیرم. آیا شما قصد ندارید بانی جایزهای برای عکاسی معماری در ایران باشید، آن هم با توجه به تجربیاتی که دارید؟ برای راه اندازی جایزه عکاسی دولت باید به فکرباشد و هزینه کند. این کار از عهده یک فرد یا تشکل مردمی بر نمیآید، جایزه کاوه گلستان هم که توسط خانوادهاش اداره میشد، نتوانست دوام بیاورد. حالا این وسط من چه کاره هستم. من قصد داشتم خانه صادق هدایت را خریداری کنم و پس ازبازسازی، آن را تبدیل به موزه عکس کنم. هدفم این بود که شرایطی فراهم بیاورم تا ازعکاسان جوان حمایت کنم. متاسفانه گالری دارهای ایران فقط می خواهند، ماهی بزرگ بفروشند و به کارهای عکاسان جوان اصلا اهمیت نمیدهند. اما کسی به حرکت من اعتنایی نکرد و همچنان خانه صادق هدایت به عنوان خرابهای دراختیاردانشگاه است، حتی نمی خواهند این بنای تاریخی را همان گونه که هست حفظ کنند. با این کار من حداقل هم بنا حفظ میشد و هم فضایی برای فعالیت عکاسان جوان بوجود میآمد. چه برنامه ای برای عکاسی درسال آینده دارید؟من یک سال است که مشغول جمع کردن پول برای سفربه ویتنام هستم. البته تاکنون هیچ هزینهای برای سفرهای عکاسی ام نکردهام؛ حتی برای سفر به ویتنام و عکاسی از معماری استعماری فرانسویها در ویتنام، خود فرانسویها تمام هزینه من را متحمل شدهاند واین پروژه من برای آنها بسیارمهم است. عکاسی چه تاثیری برزندگی شما گذاشت؟من با اینکه بزودی 70 ساله می شوم، اما هنوز هم درپی تجربههای جدید درعکاسی هستم.عکاسی موجب شد که هیچ روزمن با روزدیگرم یکسان ویک شکل نباشد و این بزرگترین خوشبختی من در زندگی است. اگرعکاس نمی شدم، هیچ وقت این قدرخوشبخت نبودم. نظراتان درباره افرادی مشهوری که این روزها عکاس هم شده اند و نمایشگاه هم می گذارند و آثارشان با قیمت بالا در حراجیها خرید و فروش می شود، چیست؟بهتراست با خاطره ای شروع کنم؛ پس ازانقلاب یکی ازگویندگان دوره قبل به نقاشی روی آورد و در دوران جنگ که مردم گاه حتی قدرت خرید نان نداشتند، آثارش را با قیمت بالا می فروخت. به دلیل دوستی قدیمی که با هم داشتیم، چند اثرش را به من هدیه داد، اما چون ازنظرزیبایی شناسی و تکنیک با معیارهای من درنقاشی همسو نبود، من با دست ودلبازی این نقاشیها را به شاگردانم بخشیدم. حالا درنظربگیرد فردی به خاطرشهرت این گوینده، اثری ازاو خریده و این تابلو نقاشی همچنان برروی دیوارخانه اش جای گرفته، این اثر تنها به خاطرشیفتگی اوبه این آدم ارزشمند است، اما ازبعد هنری یا مادی نه. بسیاری ازآثاربه اصطلاح هنری هم که امروزه خرید و فروش میشوند، این وضیعت را دارند. چندی پیش با سفیربلژیک به گالری شیرین رفتیم. درحیاط گالری با جمعیت زیادی روبروشدم ؛ فردی هم جلوی درگالری ایستاده بودو 5 نفر، 5 نفرافراد را میفرستاد داخل، آنجا متوجه شدم که یکی ازبازیگران سینما عکسهایی ازدیگر بازیگران را دراین گالری به نمایش گذاشته است، واضح است کسانی که به این نمایشگاه آمده اند، برای چه آمده اند. نظرتان درباره بازارهنرهای تجسمی واکسپوهایی که برگزارمی شود، چیست؟من به عنوان یک عکاس بین الملی با چندین دهه تجربه، وقتی نمایشگاه برگزارمی کنم، انتظارندارم که کاری بفروشم. با این که هم من وهم گالری دارکلکسیونرمیشناسیم ومشتریهای خودمان را داریم، با این تفاسیربازهم خوش بین نیستیم. حالا درنظربگیرید، درچنین شرایطی بانکی میآید و یک اثرهنری را چند میلیون دلارمیخرد، این اتفاق باید یک جایی تاثیرش را برزندگی هنرمندی که کارش را خریدهاند بگذارد، اما ما که تاثیری نمیبینیم. به نظرمن بیشتر این حراجیها و پولهای کلانی که بابت خرید اثرهنری پرداخت می شود، سیاه بازی بیش نیست. من که اصلا بازارتجسمی ایران را سالم نمیبینم وچیزی که دراین بازارحکم میکند، فارغ ازمسائل هنری است. بالاخره نمایشگاه عکسهای اصفهان را درمیدان نقش جهان برپا میکنید؟نمایشگاه عکسهای اصفهان به خاطر18 میلیون تومان که باید بابت بازسازی فضای میدان نقش جهان هزینه میشد، همچنان وضیعتاش مشخص نیست وهنوز سرمایه گذاری برای تامین این بودجه اعلام آمادگی نکردهاست. میراث فرهنگی اصفهان حاضر شده که بابت مجموعهای ازعکسهای من ازتوریست های اصفهان و هنرمندان اصفهانی 10 میلیون تومان به من پرداخت کند واین عکس ها به صورت دائمی درمیدان نقش جهان اصفهان به نمایش دربیایند. عکس هایی که درفاصله سال های 1333 تا 1357 ازاصفهان گرفته شدهاند وسیرتحول توریستهای خارجی را نشان میدهد که به اصفهان سفرکرده اند و اولین عکس این مجموعه زمانی گرفته شده که من تنها 13 سال داشتم. با توجه به اینکه شما مجموعه بسیارعظیمی ازعکسهای معماری ایران و جهان و با موضوعات متنوع دارید، آیا قصد ندارید نمایشگاهی فراترازیک گالری برگزارکنید؟می خواستم عکسهای 20 سال اصفهان را سال گذشته درموزه هنرهای معاصر به نمایش بگذارم، اما شالویی قبول نکرد و گفت اگربه شما اجازه بدهیم ازفردا همه بلند می شوند، می آیند که موزه آثارشان را به نمایش بگذارد. من درپاسخ به او گفتم من اگربخواهم همین حالا با عکسهایی که دارم، می توانم به طور همزمان هم موزه هنرهای معاصر را پرکنم و هم 17 گالری تهرانرا. اما متاسفانه چنین امکانی وجود ندارد. حتی من با شهرت بین الملیام درایران برای عکاسی با مشکل روبروهستم و به من اجازه نمیدهند که مثلا ازتخت جمشید و یا کاخ گلستان عکاسی کنم. درچنین شرایطی که امکان نمایش عکسهایم در سطح وسیع وجود دارد و ازعکسها براساس معیارهای درست نگهداری میشوند، ترجیح میدهم که عکسهایم را برای نگهداری به دانشگاه هاروارد بفرستم. حرفه عکاسی را چگونه می بینید؟همیشه گفته‌ام و شاید شما هم از این حرف من خوشتان نیاید. عکاسی سخت‌ترین و مشکل‌ترین شغل در جهان است .در عکاسی، ما با میلیون‌ها پارامترمواجه هستیم. حتی درهمین عکاسی معماری . اگر اجازه کار داشته باشید و خطری متوجه شما نباشد و اعصابتان آرام باشد، کلی باید حواستان را جمع کنید. چون درآن‌جا نیزشما با هزاران پارامترمواجه هستید. که اولین آنها، همان مخاطب است. این مخاطب‌ها، خودشان هزاران پارامترهستند. مخاطببین متفاوت هستند و آن‌جایی شما موفق هستید که بتوانید با آنها رابطه برقرار کنید. شما این وردنیا هستید و آنها آن وردنیا. شاید زبان‌شان را هم نفهمید. ولی نگاه‌شان، زبان شما میشود. نگاه تان نسبت به عکاسی چیست، آیا پس ازگرفتن عکس روی آنها کارمی کنید؟من به عنوان یک عکاس خودم را شاهد عینی می دانم ازاین روهرگزبرروی عکس هایی که می گیریم کاری نمی کنم. عکاس های مثل من، با دید جامعه شناسی عکاسی می کنند مثلا من دردوران جنگ مجموعه ای که شامل شش هزارعکس است را با عنوان «می خواهم زنده بمانم» عکاسی کردم که این مجموعه هم ازنظر تاریخی وهم اجتماعی ارزشمند است.ازاین روبرای خود من نیزعکاسان خبری ازاهمیت بیشتری برخوردارهستند. اگرامروزمن هم عکاس مشهوری شدم خودم را مدیون عکاسی خبری می دانم. عکاسی خبری به عکاس فرصت درمیان مردم بودن و کشف سوژه های ناب را می دهد. نظرتان درباره وضیعت عکاسی خبری ایران چیست؟به نظرمن عکاسان وروزنامه نگاران بی نظیری داریم وتمام وقایعی را که درکشوررخ میدهد با تیز هوشی میتوانیم درتیتروعکسهایی که روزنامهها منتشرمیشوند، ببینیم. درکنارعکاسی شما دستی درنوشتن وساخت مجسمه دارید، اهمیت کدام برای شما بیشتراست؟من به نوشتن خیلی علاقمند هستم و برای تمام مجموعههایی که تاکنون عکاسی کردم، مدتها تحقیق کردهام. بعد هم درباره عکسها و فضای کارهایم نوشتهام.یکی ازبزرگترین اشکالاتی که به خودم می گیریم، این است که نوشتن خاطراتم را منقطع گذاشتم من از بچگی خاطراتم را می نوشتم اما نمی دانم چرا ادامه ندادم.اما عکس هایم به نوعی خاطرات تصویری من هستند. هرازگاهی هم مجسمه می سازم وبه طورکلی به چیدمان وهنرمدرن خیلی علاقمند هستم و مهمترین کارم چیدمانم «باغ ایرانی» درکاخ سعدآباد بود که درست شب سال نوبرپا شد با استقبال خوبی هم روبرو شد.درواقع با برپایی چیدمان باغ ایرانی میخواستم به این موضوع اشاره کنم که با قطع کردن درختهای شمال شهرو برج بر جای آن بنا کردن، شهرزیبایی چون تهران را درمعرض نابودی قراردادهایم. با توجه به این شما عکاسی معماری می کنید، بناهای شهرتهران را چگونه می بینید؟به نظرمن نگاه معماران نوکیسه و بی اعتنا به بافت قدیمی تهران موجب شده که در تهران هرجا باغ یا زمینی بوده، تبدیل به برج شود، برج هایی که دربرخی موارد با بافت شهرتهران همسونیستند. من واقعا متاسفم که چرا تکیه دولت با آن عظمت خراب شد و چرا میدان امام خمینی به این شکل و شمایل درآمده است. تازگی هم که شنیدهام می خواهند باغ بزرگی را که در خیابان لاله زار، لوکیشن سریال دائی جان ناپلئون بود، تبدیل به شهرک کنند، درچنین فضا وشرایطی بیشتر از هرچیزی متاسف میشوم که دارد، چه برسرشهرما میآید. 52
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 837]
-
گوناگون
پربازدیدترینها