واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: مطب شلوغ است و تمام صندلی ها پر از بیمار؛ اما آنچه جلب توجه می کند، کودکی است که دورتادور صندلی ها می چرخد، پای این و آن را لگد می کند، به بعضی ها مشت می زند و به پدرش بد و بیراه می گوید که چرا او را اینجا آورده و به پارک نبرده... در همین اثنا، پزشک وارد مطب می شود و با یک نگاه، وضعیت را می سنجد و به پدر کودک اشاره می کند و به منشی اش می گوید: «اول، ایشان را بفرستید ببینم!» و به اتاقش می رود. گویا او به تجربه می داند که اگر این کودک چند دقیقه دیگر با اعصاب دیگران بازی کند و نظم مطب را به هم بریزد، بیش فعالی اش در مطب جنجال می آفریند! اما هرکودک پرتحرکی هم بیش فعال نیست. با دکتر کتایون رازجویان، فوق تخصص روان پزشکی کودکان و عضو هیات علم? دانشگاه علوم پزشک? شه?د بهشت?، درباره همین موضوع گفتگو کرده ایم. ▪ خانم دکتر! میزان شیوع بیش فعالی (ADHD) در کودکان و نوجوانان چقدر است؟ ـ بیش فعالی یکی از مشکلات شایع روانی بین کودکان و نوجوانان است و گفته می شود ۳ تا ۵ درصد در ایران و اروپا شیوع دارد اما به دلیل تفاوت معیارهای تشخیصی، در آمریکا تا میزان ۱۰ درصد هم گزارش شده است. در عین حال، امکان ابتلا به آن در پسران بیش از دختران است و در فرزندان اول خانواده هم بیشتر دیده می شود. ▪ این مشکل با چه علایمی در کودکان و نوجوانان بروز می کند؟ ـ تحرک زیاد و انجام فعالیت های تخریبی از مهم ترین علایم این اختلال محسوب می شود اما در کنار این علامت ها باید به موضوعات دیگری نیز توجه داشت. این کودکان معمولا آرام و قرار ندارند، دست به کارهای خطرناک می زنند، دچار عدم تمرکزند و پرش افکار دارند، دچار افت تحصیلی می شوند، قابل کنترل نیستند و گاهی نیز به خود یا دیگران آسیب می رسانند. حتی خواب این بچه ها با سایر هم سن وسال هایشان متفاوت است. ▪ یعنی کودکان بیش فعال، خواب کمتری دارند؟ ـ بحث میزان خواب، خیلی مطرح نیست. ما کیفیت خواب را مد نظر قرار می دهیم. کودکان بیش فعال معمولا خواب ناآرامی دارند و همان فعالیت های فیزیکی و شیطنت های زمان بیداری را در خواب هم تکرار می کنند. از طرفی فرستادن این کودکان به تخت خواب نیز کار راحتی نیست؛ چراکه خستگی برایشان معنا ندارد و از خوابیدن متنفرند زیرا مانع فعالیت های آنها می شود. ▪ آیا مرز تشخیصی خاصی بین این بچه ها و بچه های بازیگوشی که طبیعی هستند، وجود دارد؟ ـ اصولا شیطنت، تحرک زیاد، کنجکاوی و بازیگوشی در همه کودکان دیده می شود اما اگر این فعالیت ها تخریبی باشد و مرتبط با محیط و موقعیت خاصی نباشد، می توان به بیش فعالی کودک شک کرد. در کودکان سالم و بازیگوش، فعالیت زیاد باعث کاهش بازده کودک نمی شود. به عبارت دیگر، کودک در کنار فعالیت زیاد جسمی، در تحصیل و روابط اجتماعی خود، فرد موفقی است اما در کودکان مبتلا به بیش فعالی در کنار فعالیت زیاد، اختلالات رفتاری و اختلال تحصیلی نیز دیده می شود. بنابراین در واقع مرز تشخیص برای این کودکان ایجاد اختلال در عملکردهاست؛ نه میزان فعالیت آنها. از طرفی، حضور کودک در مهد کودک، پارک، میهمانی ها و ارزیابی عملکرد رفتاری او در محیط های مختلف می تواند یک عامل تشخیصی باشد. ▪ ممکن است شیطنت بیش از حد کودکان برای جلب توجه دیگران باشد؟ ـ کلا بچه ها عاشق جلب توجه هستند و گاهی نیز رفتارهایی مانند پرت کردن اشیا، لجبازی، سرکشی و رفتارهای متضاد را تنها به دلیل مورد توجه قرار گرفتن از خود بروز می دهند اما در مورد کودکان بیش فعال باید گفت این بچه ها قصد آزار و اذیت ندارند و این یک اختلال روانی است که موجب بروز رفتارهای تخریبی و پرخاشگرانه در آنها می شود؛ چراکه کودکان بیش فعال همواره مانند یک موتور همیشه روشن فعالیت دارند و هرگز خسته نمی شوند اما کودکان بازیگوش بالاخره بعد از مدتی از شیطنت خسته می شوند و از خستگی به خواب می روند. ▪ اصلا چرا بعضی از کودکان بیش فعال می شوند؟ ـ در بروز این عارضه، عوامل ژنتیک و محیطی دخالت دارند. مثلا گفته می شود سابقه خانوادگی (بیش فعالی در اقوام درجه اول) در بروز این مشکل موثر است و حتی بسیاری از مادران که کودک بیش فعال دارند، از این موضوع شکایت دارند که کودکشان در دوران جنینی نیز یک لحظه آرام و قرار نداشته و مدام در تکاپو بوده است اما معمولا از سنین ۲ یا ۳ سالگی این اختلال روانی قابل تشخیص است. گاهی اوقات نیز قسمت هایی از مغز که وظیفه مهار رفتارهای اضافی را بر عهده دارند با رشد تاخیری مواجه می شوند و دیرتر رشد می کنند و زمینه ساز بروز بیش فعالی کودکان می شود. ▪ کودکان مبتلا به بیش فعالی چگونه درمان می شوند؟ ـ مباحث زیادی در خصوص درمان این کودکان مطرح است. مثلا شناخت درمانی، خانواده درمانی، مشاوره شخصی با خود کودک و... از جمله این موارد است اما به نظر من دارو، اصلی ترین درمان است؛ به ویژه زمانی که این بیش فعالی عملکرد کودک را تحت تاثیر قرار می دهد. عده ای از والدین بر این باورند با مرور زمان و بزرگ تر شدن کودک این مشکل حل می شود و شیطنت را با بیماری اشتباه می گیرند اما بررسی ها نشان می دهد که تنها ۳۰ درصد مشکلات با گذشت زمان حل می شود و ۶۰ تا ۷۰ درصد آنها پابرجا خواهد بود. در واقع اگر این بیماری به موقع درمان نشود، در بزرگسالی می تواند مشکلات متعددی ایجاد کند و بیش فعالی بزرگسالی از جمله این مشکلات است. ▪ چه توصیه ای به والدین دارید؟ ـ والدین باید با بروز کوچک ترین علایمی که نشان از بیش فعالی کودک داشته باشد، به یک روان پزشک اطفال مراجعه کنند زیرا زمان در درمان این اختلال بسیار حایز اهمیت است. اگر هم این علایم نشان دهنده شیطنت و بازیگوشی کودکشان باشد، خیال والدین راحت می شود و با عمل به توصیه های پزشک معالج خود قادر خواهند بود میزان این شیطنت ها را تا حد طبیعی کاهش دهند. ( www.salamat.ir ) پایگاه اینترنتی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 587]