تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820272221
کفشی که تاریخ ساز شد
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > خاورمیانه - عبدالله آل بو غبیش در هر زمان رویداد و اتفاقی ولو بسیار ساده می تواند نقطه عطفی را در تاریخ یک کشور رقم زند. لازم نیست همیشه یازده سپتامبری اتفاق بیفتد تا یک کشور نقطه عطفی را از سر بگذراند.کافی است کفشی به سوی رئیس جمهور یک کشور ابرقدرت پرتاب شود تا رخدادی تاریخی در یک کشور رقم خورد. رویدادی که طی روزهای گذشته در عراق اتفاق افتاد و حمله یک خبرنگار به جورج بوش رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا قدرت مند ترین کشور دنیا حداقل از لحاظ نظامی و اقتصادی و سیاسی- و همین سه مورد برای ابرقدرتی و قدرت مندی هم کافی است- توانست توجه مردم را به اندازه یازده سپتامبر جلب نماید و یازده سپتامبری اما از نوعی دیگر در تاریخ عراق شکل دهد. پس از این رویداد، بسیاری به سرعت به تحلیل آن نشستند و هر کدام از روزنه ای و از دیدگاهی به سراغ آن رفتند اما می بایست اندکی از تب و تاب ها واکنش های سریع به آن کاسته شود تا درباره اش به قضاوت نشست. برخی این رویداد را از پیش برنامه ریزی شده و برای توجیه پیمان امنیتی موقت میان آمریکا و عراق قلمداد کردند و برخی تنها به این جنبه ماجرا نگریستند که این اقدام نوعی بی نزاکتی است که از یک خبرنگار سر می زند و نمی بایست "منتظر الزیدی" اعتراض خود به فردی در مقام ریاست جمهوری را اینگونه ابلاغ نماید بلکه لازم بود قلمفرسایی کرده، به زبان قلم بر سر بوش فریاد زند. اما نباید فراموش کرد که فریادهایی از این دست بسیار بیشتر و از سوی حتی روشنفکرانی نظیر چامسکی و علی حرب و امثال آنها و نه فقط از سوی خبرنگاری همچون الزیدی زده شده است و افکار عمومی نیز در سطح بسیار گسترده تر از آنچه ما تصور می کنیم به خیابان ها آمده اند. در هر صورت و صرف نظر از قضاوت های متفاوت، می توان از دیدگاه و منظری دیگر به سراغ مسئله رفت. الزیدی شهروندی عراقی است که بی تردید تمامی مصایب و بدبختی های عراقی را لمس کرده و چشیده است. اما این مصایب و بلایایی که عراقی ها از سال 2003 تاکنون تجربه کرده و از سرگذرانده اند را می توان خط سیری تدریجی و فرایندی دانست که از سقوط نظام دیکتاتوری صدام در سال 2003 آغاز شد و اکنون با رفتن عراق زیر لوا و پرچم آمریکا تحت عنوان پیمان امنیتی موقت ادامه دارد. اگر از منظری سیاسی به این مسئله نگریسته شود، طبعا این اقدام توجیه پذیر خواهد بود. اگر الزیدی لنگه کفشی را به سوی یک رئیس جمهور پرتاب می کند، باید در لحظه مشاهده این اقدام، تجاوز به زنان مسلمان در زندان های آمریکا در عراق، کشتار کودکان و شهروندان و اقدامات شرکت های امنیتی آمریکایی و چند ملیتی در این کشور را به یاد آورد و بدین ترتیب با مقایسه و سنجش این دو، بتوان درباره آن به قضاوت نشست. حمله الزیدی به بوش اگر چه از دید اجتماعی نوعی بی نزاکتی و بی اخلاقی است که نمی بایست صورت می گرفت و به رغم محکومیت های داخلی که تنها از سوی کردهای عراقی به سوی آن گسیل شد، اما از لحاظ سیاسی، شاید بتوان گفت این حمله کمترین کاری است که یک شهروند عراقی و یک فرد در قبال سیاست های آمریکا در عراق و در کل خاورمیانه انجام داده است. چه بسا تظاهرات و تایید های عراقی ها و دیگر کشورهای جهان در قبال این مسئله را نوعی احساسات گری دانست اما در نظام های دمکراتیک نمی توان از این واکنش های مردمی ولو احساساتی به آسانی گذشت. همین اقدام کافی بود تا میزان خشم خفته افکار عمومی خاورمیانه از اقدامات و سیاست های خطای آمریکا در کشورهای مسلمان سنجیده شود. می توان این اقدام الزیدی را همان رفراندمی دانست که قرار است در جولای آینده درباره پیمان امنیتی عراق و آمریکا به اجرا گذارده شود و در دیدی فراگیرتر و وسیع تر، می توان آن را واکنش طبیعی مردم کشورهایی دانست که از رویکردهای سیاسی آمریکا در خاورمیانه به ستوه آمده اند. عقلای ایالات متحده و دولت جدید واشینگتن اکنون در برابر آزمونی سخت قرار گرفته اند. دولت اوباما می باید تمام تلاش خود را برای تصحیح سیاست های خطای دولت پیشین خویش به کار بندد. آمریکا اکنون در گرداب بحران اقتصادی عظیمی گرفتار آمده است که در صورت گسترش این ماجرا به حوزه سیاست، بی تردید برای این کشور نتایج نه چندان میمون و فرخنده ای در پی خواهد داشت. دولت اوباما باید هر آن منتظر اعتراضی از این نوع باشد. دولت المالکی با بستن این پیمان و با توجه به نزدیک شدن به روزهای سخت انتخابات، باید منتظر روزهای دشوارتری باشد. بی تردید حاکمان دیگر کشورها هم نباید چندان روزهای سال آینده میلادی را آرام و بی دردسر تصور کنند و چنین اقدامی را دست کم بگیرند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 373]
-
گوناگون
پربازدیدترینها