نگاه پروفسور يورگن تودن هوفر محقق آلماني به ايران ،پديده تروريسم و نسبت آن با اسلام - بخش اول پشت پرده تروريسم

واضح آرشیو وب فارسی:شبکه خبر: نگاه پروفسور يورگن تودن هوفر محقق آلماني به ايران ،پديده تروريسم و نسبت آن با اسلام - بخش اول پشت پرده تروريسم
ترجمه؛ دكتر هادي رضازادهدكتر يورگن تودن هوفر (67 ساله) بيش از 20 سال است كه مدير يك سازمان اروپايي براي رسانه هاي عمومي است. او پيش از آن 18 سال نماينده مجلس شوراي آلمان و سخنگوي احزاب دموكرات مسيحي و سوسيال مسيحي در زمينه رشد كشورهاي جهان سوم و كنترل تسليحات نظامي بود. او دو كتاب پرفروش درباره جنگ در افغانستان و عراق نوشت و با درآمد حاصل از آن يك پرورشگاه براي كودكان در افغانستان تاسيس كرد. همچنين تاسيس يك بيمارستان براي كودكان در كنگو در حال اجراست. دكتر تودن هوفر تصميم دارد درآمد حاصل از فروش كتاب «زيد، چرا آدمكش شدي؟» را در خاورميانه در جهت ايجاد يك پروژه اسرائيلي- فلسطيني براي آشتي اين دو قوم و همچنين تاسيس يك كميته امداد براي كمك به كودكان به شدت مجروح و آواره عراقي صرف كند. اخيراً تيمي از اصحاب رسانه هاي ايراني با هماهنگي وزارت خارجه به آلمان سفر كردند كه مترجم دكتر هوفر خواستار درج ديدگاه هاي اين استاد آلماني در رسانه هاي ايراني شد. مطلبي كه در پي مي آيد هم ديدگاه هاي وي درباره برخي مشكلات روابط جهان اسلام و ايران با غرب است كه مي خوانيد.يهودي ستيزي؛ پديده يي غربي يا ايراني - اسلامي اشكال سياست غرب نسبت به دنياي اسلام اين است كه مغرب زمين در بي اطلاعي و بي اعتنايي وحشتناكي نسبت به ساده ترين واقعيت ها در جوامع اسلامي به سر مي برد. هنگامي كه غربي ها در جلسات هفتگي خود در ميخانه دور هم مي نشينند، خود را كارشناس تصور كرده و يكي از جمله هاي معروف شان اين است؛ «اگر قرار است در شهرهاي ما صداي موذن بلند شود، پس بايد در تهران هم اجازه دهند ناقوس كليسا به صدا درآيد.» اين نظر درست خلاف واقعيت است؛ «در تهران ناقوس 34 كليسا شنيده مي شود. كودكان مسيحي تعليمات ديني خودشان را دارند. در تهران 7 كنيسه وجود داشته و تقريباً 4 هزار كودك يهودي به مدارس يهودي مي روند. 6 قصاب يهودي براي ذبح شرعي مشغول به كارند. دو رستوران غذاي شرعي يهوديان را عرضه مي كنند و يك بيمارستان يهودي وجود دارد كه حتي محمود احمدي نژاد نيز به آن كمك مالي كرد. در ايران 25 هزار يهودي زندگي مي كنند كه مانند مسيحي ها داراي يك كرسي در مجلس هستند. حتي آيت الله خميني مدت كوتاهي بعد از انقلاب 1979، فتوايي براي حمايت از يهوديان صادر كردند. در بسياري از كنيسه هاي ايران اين كلمات آيت الله خميني ديده مي شود؛ «ما به اقليت هاي مذهبي احترام مي گذاريم و آنان بخشي از ملت ما مي باشند. اسلام اجازه ستم به آنها را نمي دهد.» روابط بين يهوديان و ايراني ها از قديم الايام صميمانه بوده است. اين شاه ايران كوروش كبير بود كه در سال 538 قبل از ميلاد، يهوديان را از اسارت بابل نجات داد. در كتاب مقدس از او به عنوان «چوپان محبوب و فرستاده خدا» نام برده مي شود. يهودي ها و مسيحي ها در ايران به عنوان افراد «تحت الحمايه» شناخته مي شوند. درست است كه اينان از حقوق و وظايف مساوي مانند مسلمانان بهره مند نيستند، ولي آيا ما براي مسلمانان در اروپا همه حقوقي را كه مسيحيان و يهوديان دارند، قائليم؟ آيا دولت اسرائيل براي شهروندان عرب در امور روزمره همان حقوقي را قائل است كه در مورد شهروندان يهودي قائل است؟ يهودي ستيزي جدي و تعقيب دولتي عليه آنان (طوري كه در اروپا ديده شد) در ايران و ساير كشورهاي اسلامي وجود نداشته است. در دوره حكومت نازي ها بسياري از يهوديان اروپا از طريق ايران خود را به آزادي رساندند. رئيس يهودي بيمارستان كليمي هاي ايران «سيامك مرسات» حق اين موضوع را با جمله يي بيان كرد كه بايد باعث خجالت اروپايي ها شود؛ «يهودي ستيزي پديده يي اسلامي نيست، بلكه ريشه اروپايي دارد.»بايد اضافه كرد قبل از روي كار آمدن احمدي نژاد 8 سال در ايران محمد خاتمي به عنوان يك رئيس جمهور دنياپسند و اصلاح طلب حكومت مي كرد. او طرفدار مردمسالاري، حقوق بشر و تقويت حقوق زنان بود. خاتمي برخلاف ميل امريكا شخصي مستقل بوده و حاضر نبود آلت دست كسي شود. امريكا هرگز حاضر نشد به او موقعيتي براي اجراي سياستش بدهد. عدم موفقيت خاتمي در سياست خارجي و داخلي دليل اصلي براي عدم شركت تعداد زيادي از رأي دهندگان اصلاح طلب طبقه متوسط در انتخابات بود، به طوري كه در سال 2005 بدون انتظار قبلي احمدي نژاد به پيروزي رسيد. غرب در روي كار آمدن احمدي نژاد بي تقصير نبود. ايران به عنوان ملتي با فرهنگ كهن و انسان هايي پرمحبت و محترم مستحق داشتن دولتي است كه درهايش به سوي جهان باز بوده، بردباري داشته و به حقوق بشر احترام بگذارد. ولي آيا اين كمبود ها در بعضي از كشورهاي غربي نيز ديده نمي شود؟در بعضي از كشورهاي اسلامي «پيشرفت زنان» در بخش هاي خاصي چشمگير تر از كشورهاي پيشرفته اروپايي است. در مصر 30 درصد پروفسورها را زنان تشكيل مي دهند، درحالي كه اين نسبت در آلمان 10 درصد است. در ايران بيش از 60 در صد دانشجويان را دختران تشكيل مي دهند، به طوري كه اكنون دولت تصميم گرفته است براي دانشجويان مرد 30 درصد سهميه قائل شود. همچنين قرار داشتن يك زن در راس دولت ها در كشورهاي اسلامي از سنت ديرينه تري برخوردار است.باوجود اين بايد تلاش بيشتري كرد تا بتوان در همه كشورهاي اسلامي، به خصوص كشورهايي كه با ما داراي منافع مشترك هستند (عربستان سعودي و افغانستان) به تساوي حقوق كامل بين زن و مرد دست يافت. ولي اين موضوع تنها مشكل اسلام نيست، بلكه به سياست اين كشورها و ساختارهاي مردسالار اين جوامع برمي گردد. در كشورهاي غربي «خانه هاي حمايت از زنان» مملو از زنان ستمديده است و اين نشان مي دهد خشونت عليه زنان در جوامع ما نيز نشانه يي از يك وضعيت اسفناك اجتماعي است. ما غربي ها بايد خانه تكاني را از جامعه خود شروع كنيم. كسي كه مي خواهد نفرت و نابردباري را از بين ببرد، بايد بر ناداني و بي اعتنايي خود غلبه كند. هركسي حق اظهار عقيده دارد، ولي هيچ كس حق ندارد واقعيت را به نفع خود تفسير كند. چه كسي مانع آن مي شود كه به سوريه يا ايران سفر كرده و به يك برداشت شخصي نسبت به اين دنياي بيگانه و به اصطلاح خطرناك دست يابيم؟ انسان در خيابان هاي دمشق و تهران بيشتر احساس امنيت مي كند تا در خيابان هاي نيويورك و ديترويت. طبق آمار سازمان ملل در سال 2006 در امريكا سالانه از 100 هزار انسان 9/ 5 نفر به قتل مي رسند. اين نسبت در ايران 3 9/ 2 و در سوريه 1/4 است. بيشتر كشورهاي اسلامي امن تر از امريكا و حتي سوئيس هستند كه نسبت قتل انسان ها در آن 4 9/ 2 فرد نسبت به 100 هزار نفر است. ما چرا گفت وگوي فرهنگ ها را در محيط كوچك شخصي خود آغاز نمي كنيم؟ چرا بين كشورهاي اسلامي و مسيحي (يا حتي اسرائيل) دانش آموز رد و بدل نمي شود؟ چرا در ادبيات زيباي عربي غور نمي كنيم و چرا خود را با اثر روشنگر بزرگ آلماني «گوتهولد افزاييم لسينگ» مشغول نمي كنيم كه در اثرش به نام «ناتان حكيم» تمثيل معروف «حلقه» را بيان مي كند. در اين داستان يك پدر (خدا) براي سه پسرش (يهوديت، مسيحيت و اسلام) كه هر سه را به يك اندازه دوست دارد، سه حلقه از خود به ارث مي گذارد كه تنها يكي از آنها اصل است. حلقه اصل اين خصوصيت را دارد كه «مقام صاحب خود را در برابر خدا و انسان ها بالا مي برد.» دو حلقه ديگر بدل هستند. سه برادر به نزد قاضي رفته و از او مي خواهند قضاوت كند كه كدام يك از آنان دارنده حلقه اصل هستند. قاضي مانند سليمان حكم مي دهد و مي گويد؛ صاحب حلقه اصل آن كسي است كه بتواند عشق و محبت همنوعانش را به دست آورد. «آنگلا مركل» صدراعظم آلمان معتقد است كه زيباترين بخش اين نمايشنامه آنجايي است كه برادر مسلمان «صلاح الدين» به برادر يهودي اش «ناتان» مي گويد؛ «بيا و دوست من باش.» آيا نمي توان از تمثيل قديمي يهوديان فراري داده شده از اسپانيا و آرزوي نهفته در آن براي رقابت صلح آميز مذاهب درس گرفت؟غرب بايد نسبت به جهان اسلام منصف باشد غرب بايد نسبت به جهان اسلام به همان اندازه منصفانه و دست و دلباز رفتار كند كه با كشور اسرائيل رفتار مي كند. مسلمانان نيز به اندازه يهوديان و مسيحيان ارزش دارند. خيلي از مردم مغرب زمين با احساسي مخلوط از غرور، ناآگاهي و نفرت اسلام را ديني خونخوار و مسلمانان را انسان هايي ذاتاً تروريست، ضد دموكراسي، يهودي ستيز، ضدزن و ضدمسيحيت مي دانند. دوست و مشاور مذهبي «جرج دبليو بوش» رئيس جمهور امريكا ، كه «فرانك گراهام» نام دارد، اسلام را مذهبي «بدخيم و سرتا پا دروغ» مي نامد. «بيل اوريلي» كه مرد محبوب بينندگان محافظه كار تلويزيون در امريكا است، مي گويد؛ «ما كه نمي توانيم هر روز به يك كشور اسلامي حمله كنيم، آنچه مي توان كرد، اين است كه دنياي اسلام را به كلي بمباران و نابود كنيم.» و مفسر امريكايي تلويزيون خانم «آن كاتلر» معتقد است؛ «ما بايد به كشورهاي اسلامي حمله كرده، رهبران شان را كشته و مردم را مسيحي كنيم.» و همچنين مي گويد؛ «ما بايد از چاپلوسي هاي تملق آميز براي ايجاد رقابت در ملت ها براي برقراري رابطه با خودمان دست برداريم. بايد سوريه را با بمباران به عصر حجر برگردانيم و سپس ايران را براي هميشه خلع سلاح كنيم.» ليست بلندبالاي اينگونه اظهارات پايان ناپذير است. ما كافي است يك ثانيه پيش خود مجسم كنيم افرادي مانند «گراهام»، «اوريلي» يا «كاتلر» به جاي كلمه اسلام، واژه «يهوديت» و به جاي «كشورهاي اسلامي» كلمه «اسرائيل» را به كار گيرند. آيا در اين صورت ما با توفاني از خشم و اعتراض روبه رو نمي شويم؟ چرا ما درباره مسلمانان و مذهب شان اجازه داريم سخناني شبه فاشيستي اظهار كنيم، در حالي كه همين سخنان در رابطه با مسيحيت و يهوديت تقبيح مي شوند؟ ما بايد به ترسيم چهره يي ديوآسا از اسلام و مسلمانان خاتمه دهيم. اين كار نه تنها شرم آور است، بلكه به منافع خود ما نيز لطمه مي زند. در صورتي كه اسرائيل به عنوان يك جامعه خلاق تنها اين خلاقيت را در راه تخريب به كار گيرد، نتيجه اش نابودي خود اين كشور خواهد بود. اسرائيل و تمام كشورهاي غربي بايد حداقل همان اندازه براي عدالت سرمايه گذاري كنند كه براي افزايش سلاح هاي جنگي انجام مي دهند. رفتار اسرائيل با فلسطيني ها با عظمت معنوي و بي نظير بودن تاريخي قوم يهود در تضاد است. كسي كه با اعجاب و تحسين به فرهنگ قوم يهود نظر افكند، چاره يي جز بيان نظريه بالا ندارد. آشتي بين يهوديان و اعراب امري ممكن است، همان طور كه آلماني ها و فرانسوي ها بعد از جنگ جهاني به طور معجزه آسايي با هم آشتي كردند. بين يهوديان و اعراب از نظر مذهبي، فرهنگي و تاريخي خيلي بيشتر از آنكه اغلب تصور مي شود، اشتراك وجود دارد. اين دو قوم به قول رئيس جمهور اسرائيل شيمون پرز «از طريق ابراهيم و موسي پدر و مادران مشترك دارند.» اين دو قوم صدها سال مشتركاً تحت تعقيب قرار گرفتند.اين جريان تنها به جنگ هاي صليبي و بيرون راندن مسلمانان و يهوديان از اسپانيا خلاصه نمي شود. به طور مثال به قول Oliver Le Cour Grandmaison دولت ويشي در فرانسه عليه يهوديان درست همان قوانين نژاد پرستانه و تبعيض گرايانه را اجرا كرد كه قبل از آن با «موفقيت» روي مردم الجزاير آزمايش شده بود. ما آلماني ها يك مسووليت تاريخي نيز در قبال فلسطيني ها داريم، چون اينان به تحمل عواقب و جبران گناهي مجبور شده اند، كه آلمان در جريان هولوكاست مرتكب شد. دانشمند يهودي علوم سياسي «آلفرد گروسر» بحق اين موضوع را چنين بيان مي كند؛ «كسي كه هيتلر را محكوم مي كند، بايد از فلسطيني ها (نيز) دفاع كند.»مهم ترين درسي كه از هولوكاست مي توان گرفت اين است كه ما نبايد در مقابل ستم، استضعاف و تحقير انسان ها بي تفاوت و بي عمل بمانيم. اين وظيفه ما بود كه در همان دوران هيتلر از يهوديان جانبداري مي كرديم، يعني در زماني كه ضعيف و تحت ستم بودند، نه اينكه تنها امروز كه قدرتمند و پرنفوذ شده اند از آنها دفاع كنيم. شجاعت ديررس برادر فرصت طلبي همراه با بزدلي است. اين يك نمايشنامه عجيب و غريب است كه بعضي از سياستمداران غرب راه انداخته اند، به طوري كه هرسال نسبت به سال گذشته مصمم تر و با شجاعت بيشتري به «ستم» ديروز اعتراض مي كنند و در برابر ظلم امروز سكوت اختيار مي كنند. انسان مي تواند با سكوت نيز مرتكب گناه شود.ما ديگر نمي توانيم به سياستي كه تا به حال اعمال شده ادامه دهيم. «جنگ هاي ضدترور» در افغانستان و عراق تا به حال 700 ميليارد دلار (يعني بالا تر از هزينه جنگ ويتنام) خرج برداشته است. امريكا تنها در عراق براي ادامه اين جنگ سالانه بيش از 100 ميليارد دلار خرج مي كند و در مقابل تنها مبلغي كمتر از 5 ميليارد دلار براي بازسازي اقتصادي اين كشور مصرف مي كند. با توجه به اين اعداد بايد به طور جدي اين سوال را مطرح كرد كه چه آلترناتيو و جايگزيني در برابر «سياست ضدتروريستي» فعلي وجود دارد؟ راهش تنها اين است كه جاي ارقام بالا را جابه جا كنيم. ما بايد با دنياي اسلام به همان اندازه منصفانه و دست و دلباز رفتار كنيم كه با اسرائيل انجام مي دهيم. ما بايد با اين سياست، براي هميشه تروريسم بين المللي را از نظر منطق جنگي خلع سلاح كنيم. حضرت محمد (ص) به پيروان خود اخطار مي داد؛ «كسي كه نسبت به يك يهودي يا مسيحي ناحقي كند، نمي تواند از شفاعت من در روز قيامت برخوردار شود.» محمد نه متعصب بود و نه افراطي. او مي خواست اعراب مشرك را با خداي يهوديان و مسيحيان آشنا كند، آن هم يك خداپرستي غيرانحرافي و ناب. قسمت هايي از قرآن به شكل زيبايي تكرار رسالت هاي اصلي كتاب مقدس است و قرآن خود را «كتابي مي داند كه تورات موسي را به زبان عربي تاييد مي كند.» (الاحقاف، آيه 12) از ديدگاه مسلمانان قرآن در واقع در امتداد تورات «عهد عتيق» و انجيل «عهد جديد» قرار داشته و «جديدترين عهد» است. هنگامي كه حضرت محمد (ص) در سال 628 بعد از تسليم نظامي مكه وارد كعبه شد (طبق سنت عيسي كه معابد را پاك مي كرد) به از بين بردن بت ها يكي بعد از ديگري مشغول شد و وقتي به تصوير عيسي و مادرش مريم (ع) رسيد، با كمال احترام تنها اين تصوير را باقي گذاشت. عيسي (ع) و مريم (ع) براي او خدشه ناپذير بودند. حضرت محمد (ص) بارها به بازگشت حضرت عيسي (ع) در روز قيامت اشاره مي كند و مي گويد؛ «خوشبخت خواهيد بود، هنگامي كه پسر مريم از آسمان به سوي شما پايين آيد.» عيسي و مريم در قرآن با بيان محبت آميزي به عنوان «آيه للعالمين» (نشانه يي براي همه جهانيان) نام برده مي شوند (سوريه انبياء، آيه 93) همچنين پيامبران بزرگ قوم يهود و در راس آنها موسي (ع) در قرآن به عنوان نمونه و الگو نام برده مي شوند. تروريسم رايج امروز به شكل نامعقولي تعاليم حضرت محمد(ص) را وارونه كرده است؛ اين جنايتي است عليه اسلام. اسلام يعني تسليم شدن در برابر خدا و صلح. هيچ چيزي در تاريخ 1400 ساله اسلام به اين دين به اندازه تروريسم با ماسك اسلامي ضربه نزده است. دنياي اسلام بايد اين ماسك را از چهره تروريسم پايين بكشد. بايد اين بت كه تروريسم نام گرفته است، همانگونه نابود شود كه بت هاي قبل از اسلام به دست محمد(ص) خرد شدند.
پنجشنبه 23 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: شبکه خبر]

[مشاهده در: www.irinn.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 465]