محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802685754
خاطرات مارادونا 17
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: كفش های گشاد دیه گو و دعای مادر
سرانجام روز موعود چهارشنبه 20 اكتبر سال 1976 فرا رسید، هوا خیلی گرم شده بود یا حداقل به نظر من كه این طور بود. پیراهن سفید و شلوار فیروزه ای با یك كفش فوتبال گشاد پوشیدم! این موضوع را انكار نمی كنم : تنها كفشی بود كه داشتم ، چكار می تونستم بكنم ؟ صحبت از دادن جایزه واین طور چیزها بود ، بنابراین پیش خودم فكر كردم خب در این بازی حداقل یك چیزی بهت می رسه و اگه بتونی توی زمین بازی كنی یك كمی هم بیشتر. پیش خودم حساب كتاب می كردم: با پولش برای خودم یك شلوار دیگه می خرم یا شاید یك چیز دیگه. اما بعد بازی را باختیم با این وجود همه چیز عالی تمام شد. صبح همین روز وقتی داشتم از خانه بیرون می اومدم ، مادرم تا دم در منو همراهی كرد و به من گفت: پسرم برات دعا می كنم. حتی پدرم از محل كارش اجازه گرفت تا قبل از وقت پایان كار برای دیدن بازی من به ورزشگاه بیاد. ساعت دقیق اون مسابقه یادم نمی آید احتمالاً 3 یا 4 بعداز ظهر بود ، اما یادم می آد كه درست قبل از رفتنم به زمین بهم گفتند كه پدرم سر وقت به آنجا رسیده ، اولین چیزی كه در لحظه ورود توجه ام را جلب كرد طرفدارن تیم تایرس بودند ، كوردوبایی ها همه طرف بودند. ما بازیكنان تیم آرژنتیوس قبل از بازی همگی دور هم جمع شدیم تا چیزی بخوریم كمی بیف با پوره خوردیم و بعدش هم صحبتهای مربی آقای « مونتس » دسر بعد از غذای ما شد ، بین تماشاگران قیافه هیچ آشنایی به چشم نمی خورد. بالا همه كوردوبایی ها بودند كه با آن لهجه غیر قابل فهمشان فریاد می زدند : من تایری هستم. آنها بازیكنهای خوبی مثل لودورانیا ، اكانیو ، لوتیس گالوان ، اویدو ، والنسیا و براوو را در اختیار داشتند. تیم ما آنقدر بازیكن معروف نداشت و حقیقتش اینه كه باید به ما 18 تا گل می زدند. هنوز تركیب تیممان در خاطرم هست. موتونی ، ژوما ، پیرانو ، گته ، مینوتی ، فدن ، گیاكوبتی ، دی دو ناتو، خورنه لوپز ، كارلوس آلواز و اولار. من در نیمه دوم به جای گیاكوبتی با شماره 16 وارد زمین شدم. پیراهن ورزشیم قرمز رنگ بود كه یك نوار سفید از آن می گذشت. این پیراهن را خیلی دوست داشتم درست شبیه پیراهن تیم ریور پلات بود ولی بر عكس! كوردوبایی ها حسابی بهمون گوش مالی داده بودند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 487]
-
گوناگون
پربازدیدترینها