زرين كلك در گفتگو با مهر:ابراهيمي با وجود موافقان و مخالفان هرگز موضع خود را رها نمي‌كرد

واضح آرشیو وب فارسی:مهر: زرين كلك در گفتگو با مهر:ابراهيمي با وجود موافقان و مخالفان هرگز موضع خود را رها نمي‌كرد
نادر ابراهيمي با وجود موافقان و مخالفان، هرگز موضع خويش را رها نمي كرد تا جايي كه حتي براي هدفش از آبروي خود مايه مي گذاشت.

نورالدين زرين كلك - تصويرگر برخي آثار نادر ابراهيمي - در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: آشنايي من با نادر به اولين كار تصوير كتاب او بازمي گردد. اولين كتاب كودك نادر ابراهيمي در سالهاي 48 - 47 به نام "كلاغ ها" نوشته شد. اين ارتباط ادامه پيدا كرد تا دهه 50 كه با آغاز فعاليت نويسندگي من در حوزه كتاب كودك (اولين كتابم به نام "وقتي كه من بچه بودم") همراه بود و او با مهرباني و شفقت، همدلي و همياري دلسوزانه و صرف وقت، ويرايش كارهاي مرا به شكل دوستانه برعهده داشت.

وي در ادامه افزود: همكاري و همياري نادر ابراهيمي در اين دوره به قدري بود كه در اينجا بايد عنوان كنم كه او حق بزرگي بر گردن من داشت.

زرين كلك همچنين درباره نوع كار ابراهيمي در حوزه تصويرگري گفت: ابراهيمي در مقطعي كار تصويرگري انجام داد اما عمده فعاليت او در اين عرصه نقاشي هايي بود كه بر روي لباس و روسري انجام مي داد. مشخصه كار وي پويايي براي آزمودن راه ها و روش هاي گوناگون بود. ابراهيمي مثل آدمهاي آرتيست بود، پويا و علاقمند به برگزيدن راه ها و روشها.

وي اضافه كرد: ابراهيمي با آنكه خود حوزه تصويرگري و كار هنري را تجربه كرده و رشته هاي گوناگوني را آزموده بود ولي هرگز در حوزه كاري كسي دخالت نمي كرد و تصويرگري كتابهاي او بدون اعمال نظر شخصي اش انجام مي شد.

زرين كلك ضمن ابراز تاسف از درگذشت نادر ابراهيمي، برجسته ترين ويژگي رفتاري او را در كار، دقت و جديت دانست و افزود: معمولا شور و شوقي عجيب او را به سمت آزمودن حوزه هايي مي برد كه از حوزه تخصصي اش خارج مي شد.

اين تصويرگر درباره آثار ادبي ابراهيمي خاطرنشان كرد: آنچه باعث شهرت ابراهيمي شد رمان بلند "آتش بدون دود" بود كه از روي اين كار سريالي به كارگرداني وي نيز ساخته شد. البته او آثار ادبي بسياري داشت اما قدرت و توانايي اش در اين اثر نمودي بارز دارد.

وي در پايان گفت: بعد از سالهاي دهه 50 يعني بعد از سري كارهايي كه در زمينه كودك انجام دادم و ويرايش آنها بر عهده او بود، من به اروپا رفتم اما ارتباط ما همچنان پايدار بود ولي در سالهاي آخر عمر او كه در بستر بيماري بود دورادور و گاه گاه از طريق خانواده و همسرش جوياي احوال او بودم؛ چرا كه نمي خواستم با رفت و آمدهايم باري به غم و اندوه خانواده اش اضافه كنم.
شنبه 18 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مهر]

[مشاهده در: www.mehrnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 238]