تربیت کودک و نقش آن در اجتماع

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

تربیت کودک و نقش آن در اجتماع نويسنده:حسین شاه نظری منبع : اختصاصي راسخون

چکیده مطالب: سنین کودکی از مهمترین وزیر بنا ترین سنین سازندگی همراه با دنیا ی لطیف و نیاز انسانی است . صفای خالصانه ، عشق و علاقه بی پیرایه ،عواطف سر شار و چشمه های جوشان فضایل با درایت و هدایت والدین ومربیان دلسوز است که میتواند فعال شود واز کودک امروز ، انسانی بلند آوازه بسازد . این امر مهم با ورود آگاهانه وعالمانه با دنیای زیبای کودک ونوجوان وهدایت استعدادهای سر شار خدایی میسر است .چرا که بهترین سن برای نهادینه کردن آمیزه های دینی ومعنوی ،سن کودکی است.پیشوایان بزرگ دینی واسلامی ،مرز تربیت را فراتر از زمان تولد نوزاد دانسته وآن را از زمان انتخاب همسر می دانند . لذا درک مقتضیات سن کودک وآگاهی به راهکارهای علمی وعملی آن بر همه دلسوزان از جمله پدران ومادران ومربیان لازم است . چه بسیار تبهکارانی که زمینه فساد و تباهی آنان در سنین کودکی وبه خاطر رفتار نسنجیده والدین یا مربیان آنها رقم زده شد که اگر به موقع وبا راهکاری روان شناسانه، رفتارها شکل می گرفت جایگاه کودک دیروز را در میان خوبان امروز می یافتیم.قَالَ الصَّادِقُ (عليه السّلام):دَعِ ابْنَكَ يَلْعَبْ سَبْعَ سِنِينَ وَ يُؤَدَّبْ سَبْعَ سِنِينَ وَ أَلْزِمْهُ نَفْسَكَ سَبْعَ سِنِينَ فَإِنْ أَفْلَحَ وَ إِلَّا فَإِنَّهُ مِمَّنْ لَا خَيْرَ فِيه‏(1) امام صادق(عليه السّلام) فرمود: كودك خود را تا هفت سال ببازى رها كن، و هفت سال ديگر او را تحت تربيت و آموزش قرار ده، و هفت سال با خود همدم و همراز ساز. پس اگر در صراط حقّ بود و از باطل گريزان و سعادت خود را دريافت كه بسيار خوب و اگر چنين نبود اميد خيرى در وجودش نخواهد بود. کلید واژه: 1-تربیت 2- فرزند 3- آموزش 4- والدین مقدمه عمل تربيت در خانواده به منزله پاسدارى از فطرت توحيدى فرزند است. اين پاسدارى يك وظيفه بزرگ تربيتى و اخلاقى است كه عمل به آن مهم‏ترين كاركرد خانواده را فعليت مى‏بخشد. امام سجاد(عليه السلام) (2) در رسالة الحقوق فرمودند: حق فرزند تو اين است كه :بدانى او از توست و هر گونه كه باشد چه نيك و چه بد در دنياى گذرا به تو منسوب است. و تو در آن چه به او سرپرستى دارى مسئول هستى در ادب نيكو و راهنمايى به سوى پروردگار و يارى او بر طاعت خداوند درباره تو و خودش. پس بر اين كار پاداش مى‏گيرى اگر درست عمل كنى و كيفر مى‏بينى اگر نادرست عمل نمايى. پس او را چنان تربيت كن كه با اثرى كه بر او مى‏گذارى در دنيا زيبايى بيافرينى و با قيام شايسته به وظيفه‏اى كه نسبت به او دارى در نزد خداوند معذور باشى كه هيچ قوتى نيست مگر از خداوند. در اين سخن، امام سجاد(عليه السلام) تربيت نيكو و آموزش عقيده توحيدى و كمك براى ايجاد رفتار صحيح در فرزند را بيان كرده‏اند و سپس انجام اين وظايف را، موجب سعادت دنيا و آخرت والدين دانسته‏اند. فصل اول : اهميت تربيت: اهميت تربيت از نظر قرآن: تعلیم وتربیت، یکی از نکات بسیار مهمی است که پدران ومادران بايد از تمام مسائل ومشكلات رفتاري ورواني كودكان خود درسنين مختلف آگاه باشندو بدانند چطور با كودك خود رفتار كنند تا آنها هميشه از همه لحاظ در سلامت كامل به سرببرند واز طرف ديگر چون كودكان غير از محيط خانه با محيط خارج از خانه هم سر كار دارند با مسائل ومشكلات متعددي روبه رو مي شوندكه نيازمند آگاهي پدر ومادر وروش برخورد صحيح آنها با كودك است.در قرآن وروایات ما درمورد تربیت نکات مهم وکلیدی هست که با کمی دقت وتوجه می توان به آنها پی برد ودر زندگی خودمان باعمل کردن به آنها بتوانیم فرزندانمان را با تربیت پرورش دهیم وبا تربیت کودکانمان جامعه اي با فرهنگ بسازيم پيامبر سرزنش مي‏كند پدران آخر الزمان را به دليل بي اعتنائي آنان نسبت به تربيت فرزندان و آموزش واجبات ديني آنان و مي‏فرمايد( بهترين عطيه پدر براي فرزند، ادب نيكو است)(3) برای نمونه به تعدادی از آیات اشاره می کنیم: دیدگاه قرآن به فرزند : (الْمالُ وَ الْبَنُونَ زينَةُ الْحَياةِ الدُّنْيا)(4) فرزند زينت زندگي دنياست: (إِنَّما أَمْوالُكُمْ وَ أَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ)(5)فرزند مايه امتحان انسان است:(إِنَّ مِنْ أَزْواجِكُمْ وَ أَوْلادِكُمْ عَدُوًّا لَكُمْ فَاحْذَرُوهُمْ)(6) بعضي از فرزندان دشمن انسان هستند:(اً وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَكُمْ مِنْ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُكُمْ وَ إِيّاهُمْ)(7) از هزينه و مخارج فرزند نبايد نگران بود:(وَ قالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوالا وَ أَوْلاداً)(8)به زيادي فرزند نبايد افتخار كرد:(لَنْ تَنْفَعَكُمْ أَرْحامُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ)( 9) فرزند (غير صالح) در قيامت سودمند نخواهد بود:(يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تُلْهِكُمْ أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللّهِ)(10) فرزند نبايد مانع ياد خداوند شود:(شَغَلَتْنا أَمْوالُنا وَ أَهْلُونا)(11) اموال و خانواده‏هاى ما، ما را به خود مشغول داشت‏:(وَ الَّذينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ)(12) بعضي از فرزندان نور چشم انسان هستند: دیدگاه قرآن به تربیت: (قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذينَ لا يَعْلَمُونَ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الالْبابِ) (13)1- بگو: (آيا كسانى كه مى‏دانند با كسانى كه نمى‏دانند يكسانند؟! تنها خردمندان متذكّر مى‏شوند!)(يَرْفَعِ اللّهُ الَّذينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ الَّذينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجات)(14)2- خداوند كسانى را كه ايمان آورده‏اند و كسانى را كه علم به آنان داده شده درجات عظيمى مى‏بخشد؛!(وَ تِلْكَ الامْثالُ نَضْرِبُها لِلنّاسِ وَ ما يَعْقِلُها إِلا الْعالِمُونَ)(15)3- اينها مثالهايى است كه ما براى مردم مى‏زنيم، و جز دانايان آن را درك نمى‏كنند.(خَلَقَ الْإِنسانَ- عَلَّمَهُ الْبَيانَ )(16)4- خدا انسان را آفريد و به او تعليم نطق كرد. (الَّذى عَلَّمَ بالْقَلَم - عَلَّمَ الإِنْسانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ)(17)5- آن خدايى كه بشر را نوشتن آموخت و به آدم آنچه را نمى دانست تعليم داد. (يَابُنىَ‏َّ إِنهََّا إِن تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ فَتَكُن فىِ صَخْرَةٍ أَوْ فىِ السَّمَاوَاتِ أَوْ فىِ الْأَرْضِ يَأْتِ بهَِا اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ)(18)6- پسرم! اگر به اندازه سنگينى دانه خردلى (كار نيك يا بد) باشد، و در دل سنگى يا در (گوشه‏اى از) آسمانها و زمين قرار گيرد، خداوند آن را (در قيامت براى حساب) مى‏آورد خداوند دقيق و آگاه است! (يَابُنىَ‏َّ أَقِمِ الصَّلَوةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنكَرِ وَ اصْبرِْ عَلىَ‏ مَا أَصَابَكَ إِنَّ ذَالِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُور))ِ(19)7- پسرم! نماز را برپا دار، و امر به معروف و نهى از منكر كن، و در برابر مصايبى كه به تو مى‏رسد شكيبا باش كه اين از كارهاى مهمّ است! (وَ لَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَ لَا تَمْشِ فىِ الْأَرْضِ مَرَحًا إِنَّ اللَّهَ لَا يحُِبُّ كلُ‏َّ مخُْتَالٍ فَخُور)(20)8-(پسرم!) با بى‏اعتنايى از مردم روى مگردان، و مغرورانه بر زمين راه مرو كه خداوند هيچ متكبّر مغرورى را دوست ندارد. (وَ اقْصِدْ فىِ مَشْيِكَ وَ اغْضُضْ مِن صَوْتِكَ إِنَّ أَنكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الحَْمِيرِ)(21)9-(پسرم!) در راه‏رفتن، اعتدال را رعايت كن و از صداى خود بكاه (و هرگز فرياد مزن) كه زشت‏ترين صداها صداى خران است. در این آیات نکات وپیامهایی وجود دارد که به صورت اجمالی به آنها اشاره میکنیم. نکات و پیامهای سوره الرحمن اگر نقش" بيان" را در تكامل و پيشرفت زندگى انسانها، و پيدايش و ترقى تمدنها در نظر بگيريم، يقين خواهيم كرد كه اگر اين نعمت بزرگ نبود، انسان هرگز نمى‏توانست تجربيات و علوم خود را به سادگى از نسلى به نسل ديگر منتقل سازد، و باعث پيشرفت علم و دانش و تمدن و دين و اخلاق گردد، و اگر يك روز اين نعمت بزرگ از انسانها گرفته شود، جامعه انسانى به سرعت راه قهقرا را پيش خواهد گرفت، و هر گاه (بيان) را به معنى وسيع آن كه شامل خط و كتابت و حتى انواع هنرها مى‏شود تفسير كنيم نقش نکات وپیامهای فوق العاده مهم سوره علق، در زندگى انسانها روشنتر مى‏گردد.‏اينجاست كه مى‏فهميم چرا بعد از نعمت خلقت انسان سخن از تعليم (بيان) در اين سوره به ميان آمده. نکات و پیامهای سوره علق موضوع بسيار جالب اينجا است در عين اينكه پيامبر (صل علی علیه وآله وسلم)" امى" و درس نخوانده بود، و محيط حجاز را يكپارچه محيط جهل و نادانى فرا گرفته بود، در نخستين آيات وحى، تكيه بر مساله" علم" و" قلم" است كه بلافاصله بعد از نعمت بزرگ خلقت و آفرينش در اين آيات ذكر شده است! در حقيقت اين آيات نخست از تكامل" جسم" انسان، از يك موجود بى‏ارزش مانند" علقه"، خبر مى‏دهد، و از سوى ديگر از تكامل" روح" به وسيله تعليم و تعلم مخصوصا از طريق قلم سخن مى‏گويد. نکات و پیامهای سوره لقمان 1- توجّه دادن فرزند به علم و قدرت الهى، نشانه‏ى حكمت است. (آتَيْنا لُقْمانَ الْحِكْمَةَ ... يا بُنَيَّ) 2-در موعظه، براى هر توصيه‏اى نام مخاطب را تكرار كنيم. (تكرار (يا بُنَيَّ) در اين سوره و تكرار (يا أَبَتِ) 3-در يك ارزيابى و نظارت كامل، بايد كوچك‏ترين كارها نيز مورد توجّه قرار گيرد. (مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ) ) 4-اعمال انسان، در اين جهان از بين نمى‏رود. (يَأْتِ بِهَا اللَّهُ) 5-يكى از وظايف والدين نسبت به فرزندان، سفارش به نماز است. (يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ) 6-در سفارش‏هاى لقمان، نُه امر، سه نهى آمده است:نه امر: 1- نيكى به والدين. 2-تشكر از خدا و والدين. 3- مصاحبت همراه با نيكى به والدين.4- پيروى از راه مؤمنان و تائبان. 5- برپا داشتن نماز. 6- امر به معروف. 7- نهى از منكر.8- اعتدال در حركت. 9- پايين آوردن صدا در سخن گفتن.و امّا سه نهى: 1- نهى از شرك. 2- نهى از روى گردانى از مردم. 3- نهى از راه رفتن با تكبّر. اهميت تربيت از نظر روايات: حدیث شماره (1) قَالَ الصَّادِقُ (عليه السّلام):دَعِ ابْنَكَ يَلْعَبْ سَبْعَ سِنِينَ وَ يُؤَدَّبْ سَبْعَ سِنِينَ وَ أَلْزِمْهُ نَفْسَكَ سَبْعَ سِنِينَ فَإِنْ أَفْلَحَ وَ إِلَّا فَإِنَّهُ مِمَّنْ لَا خَيْرَ فِيه‏(22)امام صادق(عليه السّلام) فرمود:كودك خود را تا هفت سال ببازى رها كن، و هفت سال ديگر او را تحت تربيت و آموزش قرار ده، و هفت سال با خود همدم و همراز ساز. پس اگر در صراط حقّ بود و از باطل گريزان و سعادت خود را دريافت كه بسيار خوب و اگر چنين نبود اميد خيرى در وجودش نخواهد بود. حدیث شماره (2) قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (عليه السّلام): يُرَبَّى الصَّبِيُّ سَبْعاً وَ يُؤَدَّبُ سَبْعاً وَ يُسْتَخْدَمُ سَبْعاً وَ مُنْتَهَى طُولِهِ فِي ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ سَنَةً وَ عَقْلِهِ فِي خَمْسٍ وَ ثَلَاثِينَ سَنَةً وَ مَا كَانَ بَعْدَ ذَلِكَ فَبِالتَّجَارِب‏(23)امير مؤمنان (عليه السّلام) فرمود: كودك را تا هفت سال بپرورند، و هفت سال آموزش دهند و هفت سال بكار و فعّاليّت وادارند، و تا بيست و پنج سالگى قامتش بلند گردد و تا سى و پنج سالگى عقل غريزيش كامل گردد و از آن پس تجربه آموزد. حدیث شماره (3) حضرت سجّاد (عليه السّلام):در انجام وظيفه سنگين تربيت فرزند، از خداوند بزرگ استمداد مى‏نمود و در ضمن دعاهاى خود در پيشگاه الهى عرض ميكرد:(وَ أَعِنِّي عَلَى تَرْبِيَتِهِمْ وَ تَأْدِيبِهِمْ ، وَ بِرِّهِم)(24) بار خدايا مرا در تربيت و ادب و نيكوكارى فرزندانم يارى و مدد بفرما. حدیث شماره (4) (حضرت محمد صل علی علیه وآله وسلم) فرمودند:أكرموا أولادكم و أحسنوا آدابهم.(25)فرزندان خود را گرامى شماريد و نيكو تربيتشان كنيد. حدیث شماره (5) اميرالمؤمنين(عليه السّلام) خطاب به فرزند خويش فرمودند: (26)فَبادَرْتُکَ بِالْأَدَبِ قَبْلَ أَنْ يَقْسُوَ قَلْبُکَ، وَ يَشْتَغِلَ لُبُّکَپس به ادب آموختنت پرداختم پيش از آن كه دلت سخت شود و خردت در تصرف هوايى ديگر در آيد در ادامه همين نامه فرمودند: وَ رَأَيْتُ -حَيْثُ عَنانِى مِنْ أَمْرِکَ ما يَعْنِى الْوالِدَ الشَّفِيقَ، وَ ‏أَجْمَعْتُ‏ ‏عَلَيْهِ‏ مِنْ أَدَبِکَ- أَنْ يَکُونَ ذلِکَ وَ أَنْتَ مُقْبِلُ الْعُمُرِ ،وَ ‏مُقْتَبِلُ‏ الدَّهْرِ، ذُو نِيَّةٍ سَلِيمَةٍ، وَ نَفْسٍ صافِيَةٍ، وَ أَنْ أَبْتَدِئَکَ بِتَعْلِيمِ کِتابِ اللَّهِ ‏عَزَّ ‏و ‏جَلّ‏ وَ تَأْوِيلِهِ، وَ شَرائِعِ الْإِسْلامِ وَ أَحْکامِهِ، وَ حَلالِهِ وَ حَرامِهِ. و چون به كار توهمچون پدرى مهربان عنايت داشتم و بر ادب آموختنت همت گماشتم چنان ديدم كه اين عنايت در هنگام جوانى‏ات به كار رود و در بهار زندگانى كه نيتى پاك و نهادى نيالوده دارى، و اين كه نخست تو را كتاب خدابياموزم و تأويل آن را به تو تعليم دهم، و شريعت اسلام و احكام آن را از حلال و حرام بر تو آشكار سازم. در اين بخش از نامه امام على(عليه السّلام) به فرزندشان بر انتقال عقيده صحيح و ادب آموزى و نيز بر پاكى ضمير انسان در دوره كودكى و جوانى تأكيد شده است؛ يعنى همان دورانى كه بيشترين تأثير را از خانواده مى‏پذيرد. اهميت تربيت از نظر علمي: امروزه براي استفاده صحيح از وسيله اي که خريداري مي کنيم، نيازمند مطالعه دفترچه راهنما يا کاتالوگ آن هستيم، تا چه رسد به کارهايي از قبيل: رانندگي با وسايل نقليه يا استفاده از رايانه که کمي پيچيده تر هستند که نه تنها بايد آموزش ديد و مهارت هاي لازم را به دست آورد، بلکه گواهينامه آن را نيز بايد دريافت کنيم.شايد در دنياي سنتي گذشته نياز به آموزش در اين حد و اندازه نسبت به امروز چندان احساس نمي شد، ولي واقعيت دنياي مدرن اين است که به دليل تعدد و گوناگوني پديده ها، آموزش و تعليم، آن هم به روش هاي نوين و علمي به شدت احساس مي شود و ما بدون گذراندن دوره هاي يادگيري لازم يا عملاً قادر به ادامه زندگي نخواهيم بود يا شديداً دچار مشکل خواهيم شد.در دهه هاي اخير، جامعه انساني دستخوش تغييرات بسياري شده و تربيت کودکان براي والدين بسيار دشوارتر از نسل هاي گذشته شده است. شايد يکي از دلايل آن، اين باشد که خانواده هاي گسترده که در آن چندين نسل در کنار يکديگر زندگي مي کردند، جاي خود را به خانواده هاي کوچک داده اند. از اين رو تعداد افرادي که از کودکان مراقبت مي کنند، کاهش يافته است. همين طور حضور چشمگير مادران در امور جامعه، و از همه مهم تر وجود انواع و اقسام وسايل ارتباط جمعي از تلوزيون و ماهواره گرفته تا اينترنت و... را نيز مي توان از دلايل آن به شمار آورد. اگر مهم ترين دستاورد يک ازدواج را فرزندان حاصل از آن در نظر بگيريم، با توجه به نياز آموزش در زمينه هاي مختلف، تربيت کودک نيز از اين قاعده کلي مستثني نخواهد بود. طبق بررسي هاي علمي به اثبات رسيده است که بيش از 60 درصد شخصيت رواني انسان در شش سال اول تولد شکل مي گيرد و اين نشان دهنده اهميت اين بخش از زندگي انسان است. هرچند تربيت فرزند امري است مستمر، اما اين شش سال از مهم ترين و بنيادي ترين دوره هاي حيات هر فرد به حساب مي آيد. مهم تر اينکه ،پدر و مادر بايد به خوبي بخش هاي زندگي فرزندشان را شناخته و بدانند چگونه با کودک خود رفتار کنند تا نه تنها آسيبي به او نرسانند بلکه شخصيت سالمي به لحاظ روان در کودک خود به وجود آورند، و در رسيدن به بلوغ رواني - عاطفي، او را ياري رسانند. در واقع دوران کودکي نامناسب و روابط معيوب والدين و کودک، خاستگاه بسياري از آسيب هاي رواني است و براي جلوگيري از صدمات رواني نسل هاي بعد نيز آموزش والدين ثمربخش خواهد بود. به همين دليل است که به اعتقاد بسياري، زمان آن رسيده که پس از اين همه انقلاب (از سياسي گرفته تا فرهنگي، صنعتي و اقتصادي) و... آستين ها را براي يک انقلاب رواني، در جهان بالا بزنيم.آسيب هاي رواني همانند يک ميراث شوم از نسل هاي متمادي به ما رسيده است، اما تضاد قابل لمسي وجود دارد چرا که دنياي مدرن امروز در کل به کودکان بسيار اهميت مي دهد، اما نسبت به آموزش والدين براي پرورش و رشد و سلامت رواني فرزندان بي توجهي مي کند.متاسفانه امروزه وقتي ما صاحب فرزندي مي شويم بدون اينکه کوچک ترين اطلاعي از کليدهاي تربيتي داشته باشيم، به روش آزمون و خطا تربيت کودک را شروع مي کنيم و در اصل کليدهاي رفتاري آن را آنقدر دستکاري مي کنيم تا بر آن تسلط يابيم. غافل از اينکه تسلط، آن هم به هر شيوه اي، تمام ساختار رواني کودک را در هم شکسته و از او هر چيز خواهد ساخت جز انساني با روان سالم. پدر و مادر به محض بروز تب يا قرمزي چشم فرزند يا بيماري که برايشان قابل لمس و قابل رويت باشد، فوراً آن را به پزشک ارجاع داده و حتي حاضرند چندين شب تا صبح بر بالين کودک خود بيدار بمانند. اين در حالي است که به دليل عدم آگاهي و ملموس نبودن مشکلات رواني، اگر کودک شان دچار ترس، بي حوصلگي، شب ادراري، جويدن ناخن، ناسازگاري و ... شود، با ذهنيت ناآگاه و غيرعلمي با اين مسائل برخورد مي کنند.اين حقيقتي است تلخ، که مادران و پدران ناآگاه به اصول پرورش کودک، از والدين آگاه در اين زمينه براي فرزندان خود کمتر فداکاري نمي کنند، بلکه نيروي عظيمي صرف ترديد، ندانم کاري، احساس گناه و درگيري و کنترل و احساس ناتواني در رابطه با فرزندشان مي شود. واقعيت اين است که، آموزش نه تنها باري بر دوش آنها اضافه نخواهد کرد بلکه باعث جلوگيري از هدر رفتن نيروي آنها خواهد شد. فصل دوم : تربيت چيست؟ وصيت حضرت علي به امام حسن (عليه السّلام) درباره شتاب در تربيت فرزند ..... فرموده :( أَيْ بُنَيَّ إِنِّي لَمَّا رَأَيْتُنِي قَدْ بَلَغْتُ سِنّاً وَ رَأَيْتُنِي أَزْدَادُ وَهْناً بَادَرْتُ بِوَصِيَّتِي إِلَيْكَ وَ أَوْرَدْتُ خِصَالًا مِنْهَا قَبْلَ أَنْ يَعْجَلَ بِي أَجَلِي دُونَ أَنْ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِمَا فِي نَفْسِي أَوْ أَنْ أُنْقَصَ فِي رَأْيِي كَمَا نُقِصْتُ فِي جِسْمِي أَوْ يَسْبِقَنِي إِلَيْكَ بَعْضُ غَلَبَاتِ الْهَوَى وَ فِتَنِ الدُّنْيَا فَتَكُونَ كَالصَّعْبِ النَّفُورِ وَ إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ كَالْأَرْضِ الْخَالِيَةِ مَا أُلْقِيَ فِيهَا مِنْ شَيْ‏ءٍ قَبِلَتْه)(27)پسرم! هنگامى كه ديدم ساليانى از من گذشت، و توانايى رو به كاستى رفت، به نوشتن وصيّت براى تو شتاب كردم، و ارزش‏هاى اخلاقى را براى تو بر شمردم پيش از آن كه أجل فرا رسد، و رازهاى درونم را به تو منتقل نكرده باشم، و در نظرم كاهشى پديد آيد چنانكه در جسمم پديد آمد، و پيش از آن كه خواهشها و دگرگونى‏هاى دنيا به تو هجوم آورند، و پذيرش و اطاعت مشكل گردد. زيرا قلب نوجوان چونان زمين كاشته نشده، آماده پذيرش هر بذرى است كه درآن پاشيده شود.انضباط و تربيت عبارت است از: آموزشي كه به وسيلة پدر و مادر و افرادي كه با كودك تماس دارند داده مي‌شود، تا كودك بتواند در دنيايي كه به آن وارد شده است با ديگران به خوبي رفتار كند. در اين آموزش، كودك ارشاد و راهنمائي مي‌شود كه تمام توانائي‌ها و احساسات غير عادي خود را از دوران كودكي كنترل و حتي دور سازد تا در نتيجه، رفتار و اعمال او، مطلوب اجتماعي گردد كه در آن زندگي مي‌كند. ضرورت تربيت: حضرت علي(عليه السّلام) فرموده است: (ما نَحَلَ والِدٌ وَلَداً نَحْلاً اَفضلُ مِنْ اَدَب حَسَنٍ)(28) (هيچ بخشش و تفضّل پدري به فرزندش بهتر از ادب و تربيت كردن او نيست) همچنين (لاميراثَ كَالاَدَبِ) (29) (هيچ ارثيّه‌اي براي فرزند بهتر از ادب و تربيت او نيست). هر كودكي بايد تربيت شود و با انضباط بار آيد و خودش را با آنچه رسوم جامعه است تطبيق دهد تا رفتارش براي ديگران قابل قبول باشد. كودك بايد بفهمد كه هر چه مي‌خواهد، ممكن است نتواند به دست آورد. كودك بايد معني كلمة (نه) را بفهمد. بايد آنچه را به او گفته مي‌شود، اطاعت كند. او بايد بفهمد اگر كاري را كه نبايد انجام دهد، انجام داد، عواقب و نتايج تلخي دارد. كودك بايد بداند اموال ديگران از آنِ ديگران است، و به اشياء و اموال چشم طمع ندوزد و به مالكيت ديگران احترام بگذارد. تربيت را از چه زماني شروع كنيم؟ براي آموزش انضباط، بايد كودك به حدّ كافي رشد كرده و بزرگ شده باشد. اگر چنين آموزشي زود شروع شود، بي‌نتيجه است. به كودك يك ساله‌اي كه تازه معني كلمه‌ي (نه) را فهميده است نمي‌توان آموزش انضباط داد؛ ولي كودك سه ساله مي‌تواند آموزش ببيند. ما بين اين دو سن، زماني است كه مي‌توان آموزش را شروع كرد. از طرف ديگر شروع آموزش بايد بر مبناي قدرت درك و هوش كودك باشد و موضوع سن مطرح نيست. به طور كلي سنّ دو سالگي زماني است كه مي‌توان آموزش انضباط را شروع كرد، و آداب و سنت‌هاي خوب را به كودك ياد داد. اگر كودك از نظر سني و قدرت درك به حد كافي رشد نكرده باشد، شروع انضباط توأم با گريه و زاري خواهد بود، زيرا كودك نمي‌تواند درك كند از او چه مي‌خواهند. بعضي مادران به خاطر اينكه كودك شش تا نه ماهة آنها انگشت خود را در دهان مي‌گذارد و مي‌مكد، او را تنبيه مي‌كنند. چنين شير‌خواري گناه نكرده است و از اين تنبيه چيزي نمي‌آموزد. يكي از عواملي كه در تربيت كودكان مهم است، آشنايي با حالات رواني كودك است. در كودكان، حتي در دوره‌ي مقاومت و سرسختي كه بين 18 ماهگي تا سه سالگي است، بايد سعي كنيد برخوردي با آنها به وجود نيايد و اشياء شكستني در اختيار آنها قرار نگيرد. سزاوار نيست چنين اشيائي در دسترس كودك باشد و سپس او را سرزنش كنيد كه چرا آنها را شكسته است. بايد سعي شود برخورد و اصطحكاك با كودك كم شود. بيشتر اصطحكاك‌ها و برخورد‌ها با كودك موقعي است كه بازي كودك را ناگهان به خاطر خوردن شام و ناهار يا خوابيدن قطع مي‌كنيم. بهترين روش اين است كه قبلاً به او گوشزد شود و به او فرصت داده شود تا خود را براي غذا خوردن يا خوابيدن آماده كند. بهترين طريقة آموزش انضباط اين است كه با كودك به طور منطقي و عقلاني رفتار كنيد. مثلا به كودك چهار ساله بايد توضيح دهيد كه خرد كردن كاغذ در اتاق خودش يا روي ميز آشپزخانه مانعي ندارد، ولي در اتاق مهمان‌خانه درست نيست. اگر كودك سه ساله‌اي ورقه‌هاي كتابي را پاره كرد، بايد كتاب را از او گرفت و به او توضيح داد كه كتاب ارزش دارد و رفتار پدر و مادر به او بفهماند (و او درك كند) كه گرفتن كتاب از او و محروم كردن او از آن، به خاطر پاره كردن كتاب بوده است.موقعي كه كودكان با يكديگر بازي مي‌كنند، ممكن است برخورد و جنگ و ستيزي بين آن‌ها روي دهد. بايد مراقب بود كه مشكلي كه پيش آمده است خودشان حل كنند. كودك نبايد كودك ديگري را اذيت كند و كودك آزار كننده و عصباني را بايد از محيط بازي دور كنيد و نوع بازي را كه منجر به خشونت شده است عوض نماييد. از كودك دو تا سه ساله انتظار نمي‌رود كه اجازه دهد از اسباب بازي مورد علاقه‌اش، كودك ديگري استفاده كند. زيرا حالت وابستگي به اشياء و خودخواهي در چهار سال اول عمر وجود دارد و اگر برخوردي به ميان آيد، بايد اسباب بازي ديگري به آنها داده شود. كودكان اغلب در سنين بالا راه خودشان را پيدا مي‌كنند و خودشان مشكلاتشان را حل مي‌كنند، ولي چنين حالتي در توان كودكان دو تا سه ساله نيست.خلف وعدة پدر و مادر: كودك در دوراني كه هنوز مسائل عقلي را درك نمي‌كند، بنا به فطرت طبيعي خود لزوم وفاي به عهد را مي‌‌فهمد. موقعي كه پدر به او وعدة خريد اسباب بازي را مي‌دهد و كودك به انتظار وعدة پدر است و به اين توقع فطري اطمينان دارد، تا پدر نيامده مسرور است و به خود نويد مي‌دهد، ولي اگر پدر بدون اسباب بازي به خانه باز‌گردد، كودك خلاف انتظارش را مي‌بيند و خلف وعده و عهد شكني را حسّ مي‌كند. كودك چهار ساله‌اي كه هنگام خروج پدر و مادر از خانه، مايل است با آنها برود و تقاضا مي‌كند كه همراه آنها برده شود، وقتي به كودك گفته مي‌شود (برو كفش و لباس خود را بپوش و بيا تا تو را ببريم)، ولي پس از برگشتن، كودك اتومبيل پدر را از دور مي‌بيند كه در حال رفتن است، اين عهد‌شكني و خلاف انتظار در كودك اثر خواهد گذاشت، و نه فقط به پدر خود بي‌اعتماد خواهد شد، بلكه او عملاً عهد‌شكني را از پدر خود مي‌آموزد. خداوند در كتاب آسماني خود فرموده است: (وَ اَفُوا بِالعَهْدِ اِنَّ العَهْدَ كانَ مَسؤولا)(30) (به عهد و پيمان خود وفا كنيد، زيرا اين امر در پيشگاه خداوند مورد پرسش و مؤاخذه است)و همچنين رسول خدا (ص) فرموده است: (اَحبُّوا الصِّبْيانَ وَ ارْحمُوهُمْ وَ اِذا وَعَدْتُمُوهُمْ فَاَفُولَهُمْ فَاِنّهُمْ لايَرَوْنَ اِلاّ اَنّكُمْ تَرْزُقونَهُم)(31) كودكان را دوست بداريد و با آنها با مهرباني رفتار كنيد، وقتي به آنها وعده‌اي مي‌دهيد حتماً عمل كنيد، زيرا كودكان، شما را رازق خود مي‌دانند. فصل سوم: چطور بايد انضباط را به كودكان آموخت؟ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (عليه السّلام): يُرَبَّى الصَّبِيُّ سَبْعاً وَ يُؤَدَّبُ سَبْعاً وَ يُسْتَخْدَمُ سَبْعاً وَ مُنْتَهَى طُولِهِ فِي ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ سَنَةً وَ عَقْلِهِ فِي خَمْسٍ وَ ثَلَاثِينَ سَنَةً وَ مَا كَانَ بَعْدَ ذَلِكَ فَبِالتَّجَارِب‏(32)امير مؤمنان (عليه السّلام) فرمود: كودك را تا هفت سال بپرورند، و هفت سال آموزش دهند و هفت سال بكار و فعّاليّت وادارند، و تا بيست و پنج سالگى قامتش بلند گردد و تا سى و پنج سالگى عقل غريزيش كامل گردد و از آن پس تجربه آموزد.در نهاد و سرشت نوزاد انسان، آمادگي براي يادگيري اعمال خوب و پسنديده وجود دارد، از اين جهت است كه كودك، خود مي‌خواهد رفتار و اعمال او خوب و پسنديده باشد و مورد توجه پدر و مادر و اطرافيان خود و آنهايي كه او را دوست دارند قرار گيرد. در حقيقت در نهاد انسان از كودكي بذر خوبي پاشيده شده است و پدر و مادر‌ها و پرستاران هستند كه بايد آن را آبياري و از آن مواظبت نمايند تا رشد كند و از او انساني با صفات پسنديده ساخته شود.كودك، رفتار و اعمال خوب را از راه ديدن نمونه‌ها و همچنين از طريق صحبت و راهنمايي كردن ياد مي‌گيرد. كودك مخصوصاً رفتار شايسته و ادب را به سرعت مي‌آموزد. اگر پدر و مادر، خود نسبت به كودك مودب و نمونه‌اي براي كودك باشند، او همان رفتار را ياد خواهد گرفت. اگر از كودك خواسته شود كه رفتار و اعمال خوب داشته باشد و خود را كنترل كند، ‌ولي پدر و مادر و اطرافيان چنين رفتاري نداشته باشند، كودك انضباط و تربيت را نخواهد آموخت. نكات كليدي در تربيت كودك: * انضباط و تربيت، بهترين هديه‌اي است كه پدر و مادر به كودك مي‌دهند تا كودك از نظر رواني سالم و از نظر اجتماعي موفق باشد.* عصبانيت، انتقاد و امر و نهي كردن با كودك سبب مي‌شود كه مركز خشم و ترس كودك در مغز تحتاني تحريك شود و كودك بيشتر دچار ترس و وحشت و غضب گردد.* نشستن و گفتگو كردن با كودك، بهتر و مؤثرتر از فرستادن او به تنهايي در اتاق است، زيرا مادر و پدر به راحتي مي‌توانند با مشكل كودك آشنا گردند و آن را بر طرف نمايند.* وجود قانون در خانواده و تعيين حد و مرز‌ها به همة افراد مخصوصاً به كودكان امنيّت مي‌دهد.* دادن حق انتخاب به كودك سبب مي‌شود كه، كودك به جاي عصبانيت فكر كند و كمتر عصباني گردد.* از تنبيه بدني كودك خودداري كنيد و از تنبيه‌هاي زير استفاده نمائيد:1- بي‌توجهي به رفتار نامطلوب. 2- حذف برخي از امتيازات 3- محروم كردن.تنبيه بدني موجب انزواي كودك، انتقام جويي و مشكلات رواني سال‌هاي بعد كودك مي‌گردد.* كودكان كمتر از حيوانات نيستند. حيوان با پاداش، كار خواسته شده را بهتر انجام مي‌دهد. كودكان نيز با تمجيد و تشويق و پاداش، بهتر مي‌آموزند و عمل مي‌كنند تا با سرزنش و توبيخ و تنبيه.خوشروئي توأم با مهر و محبت، شرط اساسي تربيت كودك است. آقاي( پايك)متخصص تعليم و تربيت چنين اظهار نظر كرده است ك با كودكان بايد، مانند يك ويزيتور يا ميهمان خارجي كه با زبان و آداب و رسوم ما آشنا نيست، رفتار كرد. اگر چنين ميهمان يا شخصيتي را دعوت كرديم و اتفاقاً فنجان چاي خود را روي ميز ريخت، او را تنبيه و سرزنش نمي‌كنيم و به او چيزي نخواهيم گفت. انضباط را قدم به قدم و با حد و مرز به كودك بياموزيد.بيشتر والدين موقعي كه كودك عمل نادرستي انجام مي‌دهد، بدون فكر كردن و همان موقع با شدت تمام مي‌خواهند كودك را تحت انضباط در آورند و تربيت كنند. اين روش‌ معمولاً عاقلانه و مؤثر نيست. بهترين روش اين است كه والدين به تدريج حد و مرز‌ها را به كودك بياموزند و به مرور زمان شدّت حد و مرز‌ها را زياد‌تر كنند. به عنوان مثال: حد و مرز شمارة 1: علي قلم موي خود را طوري در دست گرفته است كه امكان دارد فرش را رنگي كند. مادر به او مي‌گويد: ( علي ، قلم موي خود را طوري روي كاغذ نگهدار كه فرش را رنگي نكني.) در بسياري از موارد، همين تذكّر كافي است و كودك عمل مي‌كند. حد و مرز شمارة 2: مادر: ( علي ، من گفتم قلم موي خود را دور از فرش روي كاغذ بگذار. من از اين گفته منظوري داشتم). در حالي كه مادر دستش را روي شانه‌ي علي قرار مي‌دهد، مي‌گويد: (علي فهميدي؟) براي بسياري از كودكان همين تذكر كافي است، اما علي نه فقط توصية مادر را انجام نمي‌دهد، بلكه قلم موي خود را بر مي‌دارد و روي ديوار خط مي‌كشد. حد و مرز شمارة 3: والدين: ( علي ، شما بايد بيرون برويد و روي آن صندلي و بدون حركت مدت 8 دقيقه بنشينيد، من پس از 8 دقيقه بر‌مي‌گردم و از شما سؤال مي‌كنم آيا مي‌خواهيد ديوار را تميز كنيد؟ بعد من شما را راهنمايي خواهم كرد). حد و مرز شمارة 4: والدين: ( علي ، شما بايد ديوار را تميز كنيد و بعد هم در آشپزخانه در تميز كردن كابينت‌ها به من كمك كنيد). اگر كودك قبول نكرد و پرخاشگري نمود، والدين بايد مرز شمارة 5 را اعمال نمايند. حد و مرز شمارة 5: والدين: ( علي شما مي‌خواهيد مرا عصباني و اذيّت كنيد، بنابراين من شما را در بغل خود محكم مي‌گيرم تا آرامش پيدا كني). علي جيغ مي‌كشد و لگد مِي‌زند. والدين او را محكم در بغل مي‌گيرند. سر‌انجام كودك تصميم مي‌گيرد كه ديوار را تميز كند و عذر‌خواهي كند. مادر و پدر پس از آرام شدن كودك بايد دقايقي كنار او بنشينند و رابطة مادر و پدري با كودك برقرار نمايند. براي بعضي از كودكان لازم است حد و مرز آنها به دفعات تعيين و مشخّص شود.چون كودكان در سنين 2 تا 3 سالگي حد و مرزي ندارند و هر‌چه مي‌خواهند انجام مي‌دهند، بنابراين كودك در سنين بالاتر نيز مايل است اين روند را ادامه دهد و در هر واقعه‌اي پيروز گردد و احساس قدرت كند. بعضي از كودكان مي‌خواهند پدر و مادر خود را آزمايش كنند كه آيا آنها قادر به كنترل او هستند يا نه؟ و يا حد و مرز او چقدر است؟ و پس از درك اين مسئله، آرامش بيشتري پيدا مي‌كنند.اگر والدين درصدد برآيند كه رابطه‌ي طبيعي با كودك خود برقرار كنند و به دفعات با او بنشينند و گفتگو كنند، نياز به روش انضباط بخشيدن و نشان دادن حد و مرز به او نيست ولي اگر رابطة طبيعي برقرار نشد، بايد روش انضباط بخشيدن اعمال گردد. در تربيت و انضباط بخشيدن به كودك، دليل بياوريد در تربيت و انضباط كودك، اصل مهم اين است كه كودك درك كند اگر اطاعت نكند، حالت ناگوار و ناخوشايندي به دنبال خواهد داشت. به طور مثال اگر كودكي بيش از حد دوچرخة خود را سوار شد، يا با آن به كوچه و خيابان رفت، و به او گفته شد ولي اطاعت نكرد، بايد او را براي مدّتي از دو چرخه سوار شدن محروم نمائيد. اگر به كودكي اطلاع داده شد كه ميز يا سفره‌ي غذا آماده است و فرصتي هم به او داده شد، ولي براي خوردن غذا نيامد، مي‌توانيد او را براي چند ساعت از خوردن همان وعده‌ي غذا محروم كنيد. اگر كودكي با همبازي‌هاي خود سازش نكرد، بايد او را براي مدتي تنها بگذاريد و دليل اين تنهايي را براي او توضيح دهيد.براي يادگيري كودك، بايد رابطه و دليل وجود داشته باشد و او درك كند. اگر اين رابطه و نتيجه، مستقيم و قاطع باشد؛ كودك از آن آموزش خواهد ديد. اگر كودكي روي صندلي و پشت ميزي نشسته است و ميز را آهسته تكان مي‌دهد و به او چيزي گفته نشود، ولي اگر ظرف شكستني از روي ميز افتاد و شكست، آن موقع به او پرخاش شود، در اين حالت براي كودك مشكل است رابطه‌ها را درك كند و گيج خواهد شد. براي امر و نهي كردن، دليل و نتيجه لازم است كه براي كودك توضيح داده شود، مخصوصاً اگر كودك به حدّ كافي بزرگ شده باشد.به كودك بايد اجازه داده شود كه حسّ كنجكاوي خود را به كار اندازد و از پيرامون خود تجربياتي به دست آورد. در محيط خانه هر چيزي براي كودك تازه است و راهنمايي‌هاي كوچك و جزئي و تدريجي به يادگيري‌ او كمك مي‌كند. دست كودك نبايد بسوزد تا سوزاندن آتش را بياموزد، قبل از سوختن دستش، بايد گرمي و سوزاندن آتش عملاً به او ياد داده شود. به طور مثال در حالي كه دست كودك در دست مادر است بايد او را نزديك اجاق گاز يا بخاري ببرد و در حالي كه به او توضيح مي‌دهيد او با دستش گرمي و سوزش آتش را حس كند و با آن آشنا شود.كودك 18 تا 24 ماهه‌اي كه مايل است از نرده‌هاي قفسه يا نرده‌هاي بام بالا برود، مي‌توانيد در حالي كه از او حمايت مي‌كنيد اجازه دهيد كمي بالا برود و بعد او را پايين بياوريد و دليل آن را برايش توضيح دهيد. كودك چهار ساله‌اي كه به ديوار خط مي‌كشد، بايد دليل اين كه نبايد به ديوار خط بكشد به او گوشزد شود و از طرفي كاغذ و قلم در اختيار او بگذاريد. اگرخواسته‌ها و اعمال كودك منجر به ايجاد خطر براي او مي گردد، (مانند اين كه كودك ناگهان با دوچرخه‌اش به خيابان برود)، پدر و مادر بايد بلافاصله با صداي بلند و حتي با فرياد او را از اين كار منع كنند.كودكان در زندگي روز‌‌‌مرة خود با اشتباهاتي كه انجام مي‌دهند، آموزش مي‌بينند، بنابراين كودكي كه اشتباه نمي‌كند يك زندگي زنداني دارد. كودك در زندگي ابتدائي خود ممكن است از 100 مورد 95 مورد اشتباه كند، بنابراين تشويق به خاطر آن 5 درصد عمل درست او، شايسته‌تر از سرزنش به خاطر 95 درصد اشتباه اوست. آنچه مهم است اين است كه كودك را راهنمايي كنيم كه چه چيزي صحيح و چه چيزي غلط است و چه مخاطراتي او را تهديد مي‌كند. تداوم و پايداري در آموزش انضباط اگر موضوعي به كودكي گفته شد و به صورت قانون در‌آمد، آن قانون نبايد شكسته شود، البته چنين قانوني بايد با دليل و برهان براي كودك توضيح داده شود. اگر به كودكي اجازه داديم كاري بكند و دفعة ديگر به او گفتيم همان‌ كار را نكند، يا اگر براي انجام كاري كودك را تنبيه كرديم، و دفعة ديگر به او اجازه داديم همان كار را انجام دهد، يا اگر مادر اجازه دهد، ولي پدر موافق نباشد و يا پدر و مادر اجازه ندهد، ولي پدر بزرگ يا مادر بزرگ اجازه دهند، يا اگر به كودكي اجازه ندهيم كاري بكند، ولي دفعة ديگر چنين كاري را كرد به او بخنديم، تمام اين موارد موجب سردرگمي و اشتباه كودك مي‌شود. بنابراين در تمام موارد و موضوع‌هايي كه كودك با آن روبرو است، پدر و مادر و پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها و اطرافيان كودك بايد با يكديگر توافق داشته باشند. اگر چنين روشي اعمال نشود، بعضي از كودكان كم‌كم درك مي‌كنند كه چه مواردي را در پدر موافق و مادر مخالف است و بر عكس. در چنين شرايطي است كه كودك نه فقط تحت انضباط و آموزش در‌نخواهد آمد، بلكه كودك زيرك ممكن است پدر و مادر را به جان يكديگر بيندازد. وجود قانون در خانه و در اجتماع، سبب مي‌شود هم كودكان و هم بزرگسالان در امنيت و آرامش زندگي كنند.وجود قوانين آسان و عملي در خانه سبب مي‌شود كه كودك نتيجة عمل خوب يا بد خود را ببيند و موجب ارضاء او در خانه گردد؛ از طرفي مغز فوقاني كودك نيز با قانونمندي رشدمي كند. اگر قانوني در خانواده وجود نداشته باشد، هيچ كس وظيفه‌ي خود را نمي‌داند و هرج و مرج ايجاد خواهد شد كه بزرگتر‌ها به حقوق كودكان و كودكان به حقوق بزرگتر‌ها تجاوز نكنند و عدالت برقرار گردد. پدر و مادر بايد اصول و قوانيني براي افراد خانه مشخص كنند و روي كاغذ بنويسند و در محلي نصب نمايند و همه از بزرگ و كوچك بتوانند آن را بخوانند و عمل كنند. قانون بايد شامل(آرام صحبت كردن،‌ اذيّت نكردن، دروغ نگفتن، تخريب نكردن اشياء، احترام گذاشتن به ديگران) و غيره باشد. همه بايد بدانند اگر كسي قانون شكني كند، چه عواقب و بازتابي خواهد داشت. براي كودكان نتيجه‌ي قانون شكني عبارت است از (محروميت از استفاده از كامپيوتر، بازي نكردن در بيرون از خانه، به دست نياوردن اسباب بازي دلخواه، به مسافرت نبردن و انجام دادن كار‌هاي خانه). هرچه كودك بزرگتر مي‌شود، قانون و قانونمندي را بيشتر درك مِي‌كند و به قانون خانه و قانون اجتماع بيشتر اهميت مي‌دهد و در آينده نوجواني خواهد شد كه اصول قانوني و اخلاقي را در همه جا در اجتماع رعايت مي‌كند. داشتن حد و مرز در رفتار و اعمال كودكان ضروري است. موقعي كه كودك، عملي غير معمول انجام مي‌دهد، پدر و مادر بايد بلافاصله به او گوشزد كنند و حد و مرز او را مشخص نمايند. و اگر از حد مشخص شده فراتر رفته است به او ياد‌آوري كنند و در صورت تخلف از آن، بازتاب و نتيجة آن براي كودك به طور واضح و روشن مشخص گردد. به طور مثال، اگر كودك به شما ضربه‌اي زد يا به در اتاق لگد زد و يا كودك ديگري را هل داد، پدر و مادر و اطرافيان بايد به او گوشزد كنند كه او عمل بد و ناشايستي انجام داده است. اگر پدر و مادر فقط به او بگويند (عزيزم، خواهش مي‌كنم اين كار را نكن) و هيچ واكنشي در مقابل اعمال او انجام ندهند، كودك حدّ و مرزي را درك نمي‌كند و آن عمل بد غيرمعمول را تكرار مي‌كند. متخصصين علوم اعصاب و روان معتقدند هر عمل بد كودك كه بدون بازتاب بماند، سبب مي‌شود كه كودك آن عمل و رفتار را تكرار نمايد. اگر كودك در سنين پائين در برابر اعمال غير‌معمول خود واكنشي نبيند و به او توجهي نشود، در سنين بالاتر، پدر و مادر نمي‌توانند او را تحت كنترل خود درآورند و كودك بدون كنترل، موجب آزار و آسيب خود و ديگران مي‌گردد و بر عكس اوست كه پدر و مادر را تحت كنترل خود در مي‌آورد. كودكان بايد از صدا و حركات و رفتار شما درك كنند كه عملي كه انجام داده‌اند، مورد تأييد نبوده و خود، آن عمل را متوقف كنند يا تكرار ننمايند. اگر شما در برابر عمل غير‌معمول كودك، واكنش نشان ندهيد و كودك از مرز و حدّي كه براي او تعيين شده است، تجاوز كند، نمي‌تواند درك كند كه كدام رفتار و اعمال مورد تأييد شماست و اجازه دارد انجام دهد و كدام را نبايد انجام دهد. پدر و مادر بايد در برابر رفتار‌هايي كه ضرر و زياني براي خود كودك و ديگران نداشته باشد، با ملايمت با او صحبت كنند، ولي در برابر رفتار و اعمالي كه موجب آزار و آسيب خود و ديگران و تخريب اموال مي‌گردد، به طور قاطع از خود واكنش نشان دهند.بعضي از پدر و مادر‌ها مايل نيستند كه براي فرزندانشان حد و مرزي قائل شوند و مي‌خواهند كودك آزاد باشد و هر چه مي‌خواهد انجام دهد. اين پدر و مادر‌ها خودشان در دوران كودكي تحت امر و نهي والدين و معلّمين خود بوده‌اند و اكنون نمي‌خواهند محدوديتي براي كودك در نظر بگيرند. بايد به كودكان كمك شود كه خشم و غضب و خواسته‌هاي زياد از حد خود را به تدريج كنترل كنند و راه و رسم كنترل كردن را از پدر و مادر و اطرافيان ياد بگيرند. نقش تربیت در نهادینه کردن رفتارهای متعادل اجتماعی بی شک آموزش و تربیت (در تمام اشکال آن) اساسی ترین رکن برای پیاده کردن "یک مفهوم با کارکرد اجتماعی" در جامعه می باشد. رفتار دمکراتیک مانند هر رفتار اجتماعی دیگر آموختنی است. مسلما در جامعه ای که مراکز مهم آموزشی آن رفتارهای غیر دموکراتیک را آموزش می دهند، نباید انتظار نهادینه شدن دموکراسی را داشت. قبل از آنکه آموزش آغاز گردد مفهوم مورد نظر توسط آموزش دهنده باید درک و پذیرفته شود. مهمترین مرکز آموزش روابط اجتماعی در جامعه ما خانواده است. به این معنی که انسان به عنوان واحد موثر، اجتماعی اساسی ترین مفاهیم اجتماعی (که در بازسازی روابط در سطح کلان نقش حیاتی دارند) را از خانواده و در خانواده یاد می گیرد. دیگر مراکز یادگیری عبارتند از: مسجد و مدرسه. برخلاف تصور رایج، دانشگاه نقش اساسی در آموزش مفاهیم پایه اجتماعی بازی نمی کند، چراکه مفاهیم بنیادی در سنین کودکی در ناخودآگاه فرد شکل یافته است و در دانشگاه این مفاهیم فقط شکل تئوریک پیدا می کنند یا آنکه یک مفهوم بدوی با یک تئوری مدرن زرق و برگ می یابد. اما یادگیری و بیان این تئوریهای مدرن در دانشگاه عملا بر رفتار نهادینه شده فرد که در دوران کودکی وجود فرد را به تسخیر درآورده، تاثیری نمی گذارد. چه بسا در جامعه ما این تجربه به خوبی قابل مشاهده است طوریکه افرادی با ظاهر مدرن و دانشگاه رفته، عملکردی نا هنجار و بدوی دارند. درک این مسائل شروع رسالت روشنفکران برای یافتن راه حل است. برای رفع مشکل یک سیستم، قدم اول شناخت سیستم است. هر چه این شناخت کاملتر و عالمانه تر باشد امکان یافتن راه حل کلیدی بیشتر است. جامعه از جزء موثری به نام فرد تشکیل یافته است. به رسمیت شناختن این جزء موثر در رقم زدن هویت سیستم، امری بدیهی است طوریکه سایر عوامل از جمله عوامل خارجی در مقایسه با آن بسیار کمرنگ می نماید. این عامل موثر( یعنی فرد را از نظر کارکرد مورد تحلیل قرار می دهیم). از زمان تولد تا هنگامی که یک فرد به یک عامل موثر تبدیل می شود معمولا به 25 سال وقت نیاز است. این همان دورانی است که فرد آموزش می بیند تا به یک عامل موثر تبدیل گردد. در حکومت هایی که بر تاریخ معاصر ما گذشته است کمترین بها به این افراد داده شده است. به عبارت دیگر به دلایل مختلف کمترین سرمایه گذاری دولت ها روی آموزش صورت گرفته است. دلیل آن روشن است: چون که حکومتها به دلیل بی ثباتی درگیر امور گذرای روزمره بوده اند و قشر خردسال تا جوان، در حال جامعه مسلما عامل موثری به حساب نمی آید، لذا سرمایه گذاری کلانی روی این قشر صورت نگرفته است.در این میان، سنین کودکی زمانی است که انسان درک اساسی از محیط اطراف خود می یابد و مفاهیم پایه ای که تاثیر مستقیم بر روابط اجتماعی دارند را می آموزد، یا آنکه باید بیاموزد ولی آموزشی داده نمی شود. بطور مثال این مفاهیم عبارتند از: اختیار، عدالت، نظم، تدبیر و رعایت حقوق دیگران. در نگاه اول این مفاهیم بسیار پیچیده چطورمی نماید طوریکه یاد گرفتن آنها آن هم در سنین کودکی شاید غیر ممکن به نظر برسد. باید اعتراف کنيم اگر ماهم به طور مستقیم چگونگی آموزش این مفاهیم پایه در روابط اجتماعی را در کودکستانهای غربی مشاهده نمی کرديم، پذیرفتن این سخن برایمان سنگین بود. در غرب خانواده و خصوصا کودکستان کودک را در شناخت صحیح جهان اطراف کمک می کند و درک قوانین پایه اجتماعی (به طور مثال احترام به حقوق دیگران) که باعث شکل پذیری یک جامعه پایدار می گردد را از راه های بسیار ساده (از جمله بازیها و واکنش حساب شده به رفتار کودک) امکان پذیر می کند.با این حساب، مهمترین زمان در تشکیل شخصیت اجتماعی فرد، سنین کودکی است و در جامعه ما بزرگترین نقش را خانواده بازی می کند. پس از آنکه شخصیت اجتماعی فرد شکل گرفت سرمایه گذاری برای نهادینه کردن این مفاهیم پایه، از جمله دموکراسی کاری است عبس و بیهوده. نتیجه این آموزش بیهوده، آن خواهد بود که بطور مثال فرد به ظاهر مترقی به جای ریش بلند از نیکتایی بهره می گیرد. خلاصه اینکه تربیت و آموزش، آغاز نهادینه سازی عناصر وفاق اجتماعی از جمله دموکراسی است و رسالت روشنفکران در جامعه متوقف بر پروراندن امر آموزش برای پایه گذاری یک تمدن است. درپايان به بخشي از موعظه هاي حضرت امير المومنين علي بن ابيطالب (عليه السلام) به فرزند بزرگوارش امام حسن (عليه السلام) مي پردازيم. پسرم! همانا تو را به ترس از خدا سفارش مي‏کنم که پيوسته در فرمان او باشي، و دلت را با ياد خدا زنده کني، و به ريسمان او چنگ زني، چه وسيله‏اي مط�

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 824]