زمان آن رسیده که بگذاریم بازارها به کارشان برسند

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون: زمان آن رسیده که بگذاریم بازارها به کارشان برسند نويسنده:جاناتان میسی وال استریت ژورنال مترجم: مریم کاظمی با وجود تلاش پیگیر و نیات خوب مقامات رسمی، وقتی اقتصاددانان و کارشناسان تاریخ بحران مالی فعلی را در نظر بگیرند، به احتمال زیاد به این نتیجه می رسند که دولت باعث طولانی و عمیق شدن این بحران شده است. به ویژه، مقامات فدرال رزرو، کمیسیون ارز و اوراق بهادار و وزارت خزانه داری به خاطر از بین بردن اعتماد عمومی نسبت به سیستم اقتصادی که باید حافظ آن باشند، مستحق سرزنش هستند. به نظر می رسد که فدرال رزرو، خزانه داری و کمیسیون ارز و اوراق بهادار دچار هراس شده اند. اذهان بحران زده، مسوولان حفظ بازار سرمایه ایالات متحده آمریکا را به سمتی پیش برد که تعهدات مادام العمرشان نسبت به بازارهای سرمایه را به نفع اقدامات تنظیمی فوری و کوتاه مدت به کناری نهند. حتی بدتر از آن، در ماه های اخیر متولیان سیاست های پولی و مالی پایه ای ترین اصول کار در بانک مرکزی که همان مسوولیت ایجاد ثبات و حفظ اطمینان در بازار سرمایه است را از یاد برده اند. ظاهرا مسوولان بانک مرکزی، ناگهان تمام اطمینان شان را به خودشان و به ابزارهای استاندارد سیاست های پولی و مالی از دست داده اند. طرح اصلی خزانه داری قرار است برای انتقال دلارهای بی زبان مالیات دهندگان و حق اعمال نظر بی قیدانه در نحوه خرج کردن این دلارها، به خزانه داری بدون این که کنگره یا دستگاه قضایی مزاحمتی ایجاد کند به کار گرفته شود. این طرح سیگنال بدی به بازارها فرستاد و به جای حفظ اطمینان، هراس همگانی و ترس را به بازار تزریق کرد. طرح نجات بیراستیرن (Bear Stearn) مثال دیگری است از این که دخالت های کوتاه مدت دولت باعث کاهش تلاش بازارها برای تثبیت خودشان می شود. برای راضی کردن جی.پی. مورگان به بلعیدن بیر استیرن، فدرال رزرو موافقت کرد که یک وام ۲۹ میلیارد دلاری بدون حق مراجعه (nonrecourse ) به این بانک بدهد. رییس بانک مرکزی، بن برنانک این اقدام را این گونه توجیه کرد که ورشکستگی بیر استرین می توانست منجر به «بازشدن کوک بحران زای» مبادلات مالی در اقتصاد شود.معلوم نبود که چرا بیراستیرن و نه لمن برادرز نجات داده شد، اما وقتی ورشکستگی لمن برادرز به دنبال نجات بیر استیرن رخ داد، نمی شد از این نتیجه گیری اجتناب کرد که نجات بیر استیرن با دستپاچگی همراه بود و این که فدرال رزرو نمی توانست به لمن برادرز کمک کند، چون دیگر مهماتش ته کشیده بودند. این اتفاقات اطمینان را در بازار از بین برد. نجات بیر استیرن، در ایجاد هراس عمومی در بازار نقش انکارناپذیری داشت. این اقدام حتی به تلاش های بانک های دیگر برای جذب سرمایه ضربه زد و در شکست لمن برادرز در پیداکردن یک ناجی خصوصی بسیار موثر بود. زیرا خریداران بالقوه (و سهامداران و اعضای هیات مدیره شان) همان تسهیلاتی را از طرف عموسام انتظار داشتند که جی.پی مورگان برای بیر استیرن دریافت کرده بود. در چهاردهم فوریه ، فقط یک ماه پیش از طرح نجات بیراستیرن، آقای برنانک و هنری پاولسون، وزیر خزانه داری در مقابل کمیته بانکی سنا شهادت دادند. هر دو آنها به سناتورها گفتند که نرخ بهره فدرال رزرو کاهش می یابد و بسته محرک اقتصادی ۱۷۰میلیارد دلاری که هفته پیش از آن تصویب شده بود از رکود جلوگیری می کند. آنها همچنین در فوریه شهادت دادند که نگران شکست بانک ها نیستند، چون هر دو بانک سرمایه کافی دارند و به سرمایه خارجی اضافی هم دسترسی دارند. در عرض یک ماه اظهارات آنها راجع به وضعیت اقتصاد و توانایی شان در حل مشکلات بازارهای سرمایه تغییر جهت داد. مقامات در نتیجه از دست دادن اعتمادشان به قدرت سیستم بازار آزاد و توانایی بازار ملی سرمایه در تصحیح خود به سوی این شرط که باید از راه های سنتی نقدینگی کافی به بازار تزریق شود، تغییر جهت دادند. به علاوه دولت اشتباها راه حل های مبتنی بر بازارها را وقتی به طور موقت فروش استقراضی سهام (short selling) را ممنوع کرد، کنار گذاشت. با دفاع از این که «فروش استقراضی سهام لجام گسیخته در کاهش های ناگهانی اخیر در قیمت های اوراق بهادار موسسات مالی که از ارزش گذاری های واقعی دوراند موثر است»، کمیسیون ارز و اوراق بهادار موقتا فروش استقراضی سهام را در موسسات مالی قدغن کرد. این ممنوعیت از ۱۷ سپتامبر تا ۱۱:۵۹ بعد از ظهر ۸ اکتبر برقرار بود و تنها وقتی رفع شد که طرح نجات خزانه داری تصویب شد. زمانی که طرح نجات تصویب شد، بازارها در نتیجه بدبینی دولت به توانایی آنها در تصحیح بازار سرمایه، دچار ضعف شدند. این اندیشه که دولت ها می توانند به جای بخش خصوصی بازاری برای دارایی های بانکی توقیف شده خلق کنند به شدت گمراه کننده بود. راه حل های به کار رفته این پیام را در بر دارند که منابعی که به مدیریت ریسک اختصاص می یابند به هدر می روند. تمام این طرح ها موسسات مالی را که با دنبال کردن حباب وام های رهنی مانند موش صحرایی عمل کردند تشویق می کند در حالی که موسساتی که خودداری کردند و از ریسک اجتناب کردند و تفکر و عملکرد مستقل داشتند باید تشویق شوند. این سیاست که «یا وال استریت برنده می شود یا آمریکا می بازد» به کلی با اصول مسوولیت شخص و شرکت که برای یک بازار مالی کارکردی حیاتی است منافات دارد. وضعیت به سمتی پیش رفته که موسساتی چون مریل لینچ که گام های قاطعی در جهت حل مشکلاتشان برداشتند احمق جلوه می کنند و بانک هایی که نسبت بدهی به دارایی خالص شان را حفظ کردند و سخت کوشانه برنامه بیمه سپرده ها که از آنها در مقیاسی بسیار کوچک نسبت به رقبای بانکی شان حمایت می کند را پی گرفتند، به هیچ گرفته می شوند. اگر کمیسیون ارز و اوراق بهادار نصف این کوشش را در کشف حقه ها و حسابداری مضحکی که فروشندگان استقراضی سهام انجام داده اند، به کار می برد، الان بازار سرمایه ما درحال انفجار از داخل نبود. و تنها هم اکنون که کنگره به مباحث مربوط به بحران در بازار سرمایه می پردازد و سیاستمداران و قانون گذاران به بحث های بی پایه مربوط به دست کاری بازار رو آورده اند، فروشندگان استقراضی سهام هم مانند دیگر فعالان بازار با محدودیت های جدید در فعالیت های شان مواجه اند. البته که دستکاری بازار اتفاق می افتد، اما تنظیم کننده های فدرال رزرو مستحق بیشترین سرزنش هستند. سال های سال کمیسیون ارز و اوراق بهادار توانایی شرکت ها برای حفظ خودشان از دستکاری های فروشندگان استقراضی سهام را مختل کرده اند. کاراترین راه برای یک شرکت برای واکنش به تلاش برای دستکاری در قیمت سهامش بازخرید سهام خودش و همزمان ایجاد مانع برای بوجود آمدن فرصت فروش استقراضی و فرستادن سیگنال سلامت مالی به بازار سرمایه است. با این حال، مدت هاست که شرکت ها در مقابل کمیسیون ارز و اوراق بهادار که هر گاه شرکت ها قصد دارند سهامشان را بازخرید کنند، آنها را با دست کاری بازار جریمه می کند، آسیب پذیر شده اند. سرانجام کمیسیون ارز و اوراق بهادار بعد از سقوط بیراستیرن و لمن برادرز وقتی که تصریح کرد که در مواجهه با فروشندگان استقراضی سهام اشتباهاتی رخ داده است، به این مشکل اعتراف کرد. طرح نجات بیر استیرن، محدودیت های فروش استقراضی سهام و تعهد ۷۰۰میلیارد دلاری دولت برای خرید دارایی های رهنی بد ارزیابی شده، همین نقیصه را دارند: آنها از این که بازارها بانک هایی را که نسبت بدهی به دارایی خالص را رعایت نمی کنند و بیش از حد ریسک می کنند را ادب کنند ممانعت می کنند. به علاوه مدیران با احتیاطی را که محافظه کارانه سرمایه گذاری می کردند، بدهی های شرکت شان را درسطح قابل قبولی نگه می داشتند و به سختی تلاش می کردند تا بتوانند درصورت نیاز سرمایه جدید به دست آورند را تنبیه می کنند. همچنین حمله کمیسیون ارز و اوراق بهادار به فروش استقراضی سهام، سوداگران دانا که منابع شان را در شرکت هایی که بدهی بالا و دارایی هایی که به طور غیر واقعی ارزش گذاری شده، دارند سرمایه گذاری نکردند را تنبیه می کند. بازارهای آزاد هزینه بر و گیج کننده اند. با این وجود، تنها راه موثر در حل و فصل بحران فعلی اجبار شرکت هایی که آشفتگی ایجاد می کنند به تحمل حداقل قسمتی از هزینه اشتباهات شان است. از همه مهم تر این که وقتی بازارها درحال برگشتن به شرایط عادی هستند، مسوولان باید در مقابل سیل اتهاماتی که به بازار وارد می شود بایستند و در جهت بازگرداندن اطمینان به سیستم عمل کنند. منبع:روزنامه دنیای اقتصاد ارسال توسط کاربر محترم سایت : omidayandh /ج

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 348]