محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828681823
تفاوت نویسندگان ما با نویسندگان خارجی همین نکته است
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: کتاب - تفاوت نویسندگان ما با نویسندگان خارجی در همین است که نمی‌دانند چه می‌خواهند بگویند یعنی برنامه‌ای برای داستان‌گویی ندارند و داستان برای آنها این گونه است که یک سوژه را پیدا می‌کنند و فکر می‌کنند باید درباره آن بنویسند ولی نویسندههای موفق حتی اگر می‌خواهند شعار بدهند این کار را آگاهانه و با برنامه انجام می‌دهند. هشتمین نشست از سری نشست های نقد آموت 5شنبه عصر در محل نشر آموت برگزار شد. در این نشست دو مجموعه داستان «کُلاژ» و «واهمه های سرخابی» نوشته «احسان عباسلو» با حضور نویسنده و منتقدان محسن فرجی (نویسنده و روزنامه نگار) و بهاءالدین مرشدی (نویسنده و منتقد) نقد و بررسی شد. مجموعه داستان «کُلاژ» عباسلو شامل 14 داستان کوتاه: «هفته خاکستری، ایستگاه، تمشک طلایی، قورباغه سبز، سرود آن روزها و ...» است. «کلاژ» نام یکی از داستانهای این مجموعه است، البته شیوه‌ای از روایت است که در قالب تکه‌چسبانی روایت میشود و در عین تنوع و تفرقه در جزییات ریز داستانی در مجموع و در شکل کلی خود یک وحدت موضوعی و بنیادین دارد. «واهمه‌های سرخابی»، نام مجموعه داستان جدید دیگری از احسان عباسلو است که داستانهای این مجموعه را با دغدغه‌های روایت و قصه‌پردازی در داستانهای کوتاه نوشته است. «واهمه‌های سرخابی»، دربرگیرنده 19 داستان کوتاه است. برخی داستانهای این مجموعه، اغلب با نگاهی خاص به جنبه‌ای از موضوعات خانوادگی، اجتماعی و پاره‌ای از مسایل درونی و پنهان انسان امروزی خلق شده‌اند. این در حالی است که نویسنده سعی داشته تا بعضی داستان‌هایش را با نوعی پایان‌بندی غافلگیرانه شکل بدهد. مرشدی در ابتدای این نشست گفت: بنای کلی در نوشتن داستان بر این است که قصه را با یک خروجی داستان گونه تعریف کنیم. در کُلاژ این اتفاق نمی افتد. در برخی از این داستان ها اتفاقات بسیار زیادی وجود دارد که در نهایت خروجی داستانی در آنها دیده نمی شود یعنی فقط در حد روایتی از چند اتفاق باقی می ماند ولی قصه را شکل نمی دهد. قصه هم در معنای کلاسیک و هم مدرن و پست مدرن مد نظرم است. حتی در داستان های پست مدرن هم در انتها خروجی وجود دارد به اسم داستان. در داستان های کتاب کُلاژ هر تک جمله ای فقط معنی خود را دارد. داستان ساختار منسجم را ندارد.محسن فرجی نیز گفت: علاوه بر وفور اطلاعات می خواهم به وفور اسامی کتاب اشاره می کنم چون ایراد بزرگی است. چیزی به اسم بینامتنیت وجود دارد که نویسندگان از اطلاعات یکدیگر استفاده می کند. ولی استفاده در کتاب حاضر به هیچ وجه بینا متنی صرف نیست و تبدیل به انبوهی از داده های مختلف و متنوع شده است. این شاید به نوعی اظهار فضل نویسنده باشد. خود من به عنوان یک مخاطب تنها نام تعدادی از این نویسنده ها، کتاب ها، فیلم ها و موسیقی ها را شنیده ام. اما با همین تعداد کم هم ارتباط برقرار نکردم. در واقع متوجه نشدم ارتباط این ها به داستان چیست.وی ادامه داد: نویسنده موضع گیری و دغدغه خاصی ندارد. ما نمی توانیم جهان بینی او را از این داستان ها دریابیم. یکی از دلایل این موضوع شاید این باشد که داستان ها به شدت سوژه محور است. یعنی یک سوژه به ذهن نویسنده رسیده است و او تصمیم گرفته درباره آن بنویسد. داستان های تجربی اما با تجربه های نا موفق است. من معتقد نیستم که این داستان ها پست مدرن باشد.مرشدی نیز تصریح کرد: در مجموعه کُلاژ، نام کتاب برایم خیلی جالب بود. این معنا را تداعی می کند که نویسنده خواسته باشد تکه هایی از جاهای مختلف را بیاورد و در این کتاب کنار هم بگذارد. من این را خیلی دوست دارم. گسست های روایتی که این جا ایجاد می شود می تواند جذاب باشد. یکی از مؤلفه های پست مدرن، که ایجاد گسست و کُلاژ است در این داستان ها به خوبی دیده می شود اما باز باید به خروجی اشاره می کنم. در واقع میکس خوبی وجود ندارد این در حالی است که داستان ها همه ظرفیت تبدیل شدن به داستان پست مدرن را دارد. تمام پازل ها و طنز ها در داستان هست ولی ضعف روایت اجازه نداده که این روایت ها داستان شود. انقدر هم اطلاعات به من می دهد که با خودم می گویم من با این همه اطلاعات چه کنم. داستان ها ته بندی ندارد.محسن فرجی درباره طنز داستان های کتاب ها گفت: در بسیاری از داستان ها طنز از حالت رندانه چندلایه به شیوه داستان های پست مدرن به دنیا وجود ندارد، و بیشتر هزل گونه است. این نقطه مقابل طنز است زیرا تک معنی و تک بعدی روایت می شود. نمی توان به این داستان ها خندید زیرا در داستان درونی نشده است. یک جاهایی راوی می خواهد حرف جدی و فلسفی بزند ولی همین محاوره ای گفتن باعث می شود حرف او جدی گرفته نمی شود. نویسنده در برخی جاها با همین لحن بلای جان خودش شود تا آن جا که می بینیم که نویسنده می خواهد لحن شاعرانه داشته باشد ولی محاوره این اجازه را به او نمی دهد. ما با یه نوع متن استبدادی مواجه هستیم که می خواهد مشخصا یک حرف را بزند.مرشدی در ادامه به لحن محاوره ای داستان گفت: موقع خواندن، بسیاری از داستان ها را از حالت محاوره در آوردم چون مرا خسته می کرد. محاوره موفق پیاده شده اما استفاده زیاد از آن مخاطب را پس می زند. در خیلی جاها بضاعت این وجود دارد که داستان از حال محاوره خارج شود،این البته شاید علاقه شخصی عباسلو باشد. حتی ممکن است خواننده غیر حرفه ای با آن احساس صمیمیت کنند و از آن خوششان بیاید. در کتاب کُلاژ، تعدد روایت و حادثه در این داستان ها برای من قصه را تشکیل نمی دهد. من گمان کردم نویسنده به ضعف روایت دچار است ولی بعد از این که واهمه های سرخابی را خواندم نظرم عوض شد. چون دیدم تعدد حادثه وجود ندارد ولی داستان و قصه در آن زیبا تر از کتاب کُلاژ است. داستان ها تک بعدی روایت می شود یعنی من وقتی با این همه اطلاعات روبه رو می شوم، این حس به من دست می دهد که نویسنده دارد اطلاعات خود را به رخ می کشد. خواننده باید جوری اطلاعات بدهد که خواننده متوجه آن نشود. یک وقت ممکن است یک تصویر به تنهایی یک داستان باشد، ولی بعد از تعریف کردن به قصه ارجاع داده می شود. کلیت داستانی خیلی مهم است حتی در داستان های پست مدرن باید وجود داشته باشد.مرشدی درباره تک معنایی بودن داستان ها نیز گفت: من می فهمم که عباسلو می خواهد از هابیل و قابیل اسطوره شکنی کند ولی آنقدر سریع می رود سر اصل مطلب که داستان به دل نمی نشیند. من دارم داستانی می خوانم که قصد دارد، قابیل را تبرئه کند و یا هابیل را نیز به اندازه قابیل مجرم جلوه دهد. من این ها را به راحتی می فهمم زیرا همین ترکیب «ننگ برادر کشی» تم داستان را برایم لو می دهد و اجازه نمی دهد که خودم به نتیجه ای برسم.محسن فرجی، در ادامه ایراد دیگر داستان ها را تضاد شخصیت ها با دیالوگ هایشان دانست و گفت: شخصیت های این دو کتاب مدام دارند از فیلم و کتاب حرف می زنند ولی نوعی لمپنیسم در لایه های زیرین کلامشان پیدا است. این نشان می دهد که اطلاعات نویسنده به شخصیت ها الصاق شده است. مرشدی کارکتر های داستانی را تیپ دانست و گفت: علاوه بر این که ما تنها با تیپ هایی مواجه هستیم که تبدیل به شخصیت های ماندگار نشده اند، می بینیم که نویسنده به تنهایی این افراد را نمایندگی می کند. شخصیت های این داستان نمود بیرونی ندارند و من با وجود این که قبلا آقای عباسلو را نمی شناختم ولی در این دو کتاب تنها یک نفر را دیدم که آن خود نویسنده است. وی ادامه داد: اطلاعات او بسیار درخشان است ولی زیاد به کار نمی آید. در بعضی جاها ایده های بسیار خوبی برای طراحی شخصیت وجود دارد ولی متأسفانه این ایده ها در حد تیپ باقی مانده و عینی نشده اند و سطحی و بی توجه گذشتن از موضوع و اطلاعات زیاد دادن به مخاطب لطمه بزرگی به این ایده درخشان وارد کرده است. ما اتفاق داریم ولی زیر متن و چرایی وجود ندارد. مثلا در داستان مردی که می خواهد به تجریش برود و سر از شوش در می آورد ما با ایده جالبی مواجه هستیم ولی دلیل این که چرا این اتفاق برای او افتاده است برایمان مبهم است.فرجی ضمن تأیید سخن مرشدی گفت: تفاوت نویسندگان ما با نویسندگان خارجی در همین است که نمی دانند چه می خواهند بگویند. یعنی برنامه ای برای داستان گویی ندارند و داستان برای آن ها این گونه است که یک سوژه را پیدا می کنند و فکر می کنند باید درباره آن بنویسند ولی نویسنده های موفق حتی اگر می خواهند شعار بدهند این کار را آگاهانه و با برنامه انجام می دهند. زاویه دید نویسنده موجود نیست و نمی دانیم او می خواهد چه بگوید و در نهایت با متنی مواجه هستیم که حین خواندن با خود می گوییم، این یک صفحه را هم که نخوانده بگذارم هیچ اتفاقی نمی افتد.مرشدی نیز درباره داستان «گذشت» گفت: معتقدم این ایده خوب می توانست با تغییر راوی به صورت درخشان تری روایت شود. اگر راوی خود عالیه خانوم بود بهتر از راوی دانای کل داستان تعریف می کرد. برای خواننده این یک اتفاق تکراری است ولی چیزی که داستان را جذاب می کند این است که خواننده با درونیات افراد سر و کله بزند. یک روایت صرف و تعریف قصه وجود دارد ولی چالش و درگیری در مخاطب ایجاد نمی شود. من تا به حال وارد مراسم زنانه دعا نشده ام ولی می توانم تصور کنم آن جا چه می گذرد. چرا فضایی که اتفاق های قصه در آن جریان پیدا می کند در داستان دیده نمی شود. فقط یک شکل از آن دیده می شود.یوسف علیخانی نیز درباره کتاب گفت: حضور پررنگ نویسنده، شیوه داستان نویسی احسان عباسلو است. در ضمن او در نخستین داستان با بازی های کلامی و فونتی که می کند، فریاد می زند که من یک نویسنده درونی نیستم. بنابراین نپرداختن او به درونیات شخصیت ها را نباید عیب او پنداشت. داستان چیزی بیشتر از روایت نیست. ما هرگز از یک تابلوی کلاژ انتظار انتقال یک فضای حسی و امپرسیونیستی را نداریم. احسان عباسلو در ابتدای سخنش دلیل آمدنش به این جلسه نقد را احترام به نقد دانست و گفت: من همیشه در جایگاه منتقد بوده ام و برایم سخت بود که در جلسه نقد کتاب خودم شرکت کنم. اما باید بگویم هر نوع نقدی را نمی پذیرم. چون نقد اصول و تعریف خاص خود را دارد. در ایران کسی به معنای واقعی و علمی منتقد نیست چون نقد نیاز به رویکرد و دانش خاصی دارد. من می دانم پست مدرن چیست ولی حقیقتا موقع نوشتن داستان ها به این تعریف ها توجهی نداشتم.وی درباره ارجاعات داستان گفت: معتقدم که ما دو نوع داستان و به تبع آن دو نوع خواننده داریم. خواننده حرفه ای و خواننده عام. خواننده عادی به دنبال پر کردن وقت خود است ولی مخاطب خاص در داستان به دنبال معنا است. من به ادبیات معنا گرا اعتقاد شگرفی دارم. احساس می کنم دوستان منتقد اصلا معناهایی که در داستان ها بوده است را نگرفته اند. این مساله هم نیست که من نتوانسته باشم آن را منتقل کنم، زیرا خیلی ها هم این معنا ها را از داستانم گرفته اند. منتقدان این جلسه گفتند که به خاطر ندانستن انگلیسی از برخی صفحه ها گذشته اند. فکر می کنم منتقد باید به دنبال این باشد که معنای همه داستان را جست و جو کند و بفهمد. این وظیفه منتقد است و من بارها این کار را انجام داده ام. اگر کسی آنقدر ادعا دارد که بخواهد اطلاعات خود را به رخ بکشد، هیچ چیز را بی خود در داستانش نمی گذارد. عباسلو تأکید کرد: از آوردن تمام اسامی و اجسام در این داستان ها هدف و منظور خاصی داشتم که متاسفانه منتقدان به خاطر یک بار خوانش متوجه آن نشده ام. المان های جنسی روانشناسی یونگ در انتخاب اعداد لحاظ شده است. همچنین در داستان ایستگاه خودآگاه ترتیبی داده ام که تمام شخصیت ها در حالت کنش باشند. شخصیت منفعل وجود ندارد.این منتقد و نویسنده همچنین طنز را در داستان هایش قوی دانست و گفت: اگر قبول نداشته باشید من نظر شما را می پذیرم اما به نظرم در داستان کتاب، رابرت دنیرو تنها یکی از المان های طنز است و این برای داستان کافی است. لازم نیست حتما به یکی از فیلم های او ارجاع داده شود.احسان عباسلو ادامه داد: هنرپیشه باید بتواند هر نقشی را بازی کند. اگر هنرپیشه ای توانست همه این نقش ها را بازی کند نویسنده واقعی است. نویسنده هم همین است. اگر یک نویسنده بتواند در همه ژانرها بنویسد، آن جاست که هنر خود را نشان داده است. این چیزی است که می خواستم با نوشتن این کتاب بگویم. وی استفاده از زبان محاوره را موجب شکل گیری دیالوگ میان نویسنده و خواننده دانست و گفت: من نمی توانم به حرف های معمولی لحن فلسفی بدهم. استفاده از زبان محاوره باعث ارتباط بهتر نویسنده با خواننده می شود. احسان عباسلو در پایان گفت: من به معنا اعتقاد دارم و در تمام داستان هایم معنای خاصی را دنبال کردم. هر کس که این معنا ها را نگرفته است می تواند بیاید تا برایش توضیح دهم. کلیت داستانی در داستان های من وجود دارد و من می توانم در این باره برای دوستان منتقد توضیح دهم.مجموعه داستان «واهمه‌های سرخابی» در 118 صفحه و «کلاژ» در 112 صفحه، ماه گذشته به وسیله نشر آموت منتشر شدند. 291/60
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 590]
-
گوناگون
پربازدیدترینها