محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1825997146
شاه عباس اول صفوى (8)
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
شاه عباس اول صفوى (8) تهيه كننده : محمود كريمي شروداني منبع : راسخون سرگذشت بندر عباسدر قرن چهارم هجری در حوالی بندرعباس فعلی، بندر و روستای كوچكی به نام «سورو» وجود داشت كه جغرافیا نویسان قرن چهارم هجری قمری از آن نام برده‌اند. برخی معتقدند « شهرو» كه اصطخری به عنوان «دهی كوچك بر كنار دریا» از آن نام برده، همان بندر « سورو» است. این بندر در 924 هجری قمری « بندر جرون» خوانده می‌شد و دهكده‌ای كوچك بود و در روبه‌روی سواحل شمالی جزیره پر اهمیت « هورموز» آن روزگار، قرار داشت. در سال 1514، پرتغالیها این دهكده كوچك را برای پیاده شدن، و بارگیری اجناس از خشكی انتخاب كردند . به دلیل خرچنگ زیادی كه در ساحل این بندر وجود داشت، نام آن را « بندر كامارااو» یا « كامبارائو» یعنی بندر خرچنگ گذاشتند. نام متداول بعدی ؛ یعنی « گمبرون» یا « گامبرون» به احتمال زیاد از لغت پرتغالی « گامارائو» اقتباس شده است.در سال 1622 میلادی «شاه عباس صفوی» توانست با كمك انگلیسیها دست پرتغالیها را از این بندر كوتاه كند. به افتخار این پیروزی « بندر گمبرون» به «بندرعباس» تغییر نام داد. تا قبل از سال 1650 میلادی ( 1070 هجری قمری ) بندرعباس حصار نداشت؛ ولی از این زمان دور شهر را محصور كردند و بر امنیت آن افزوده شد. انگلیسیها و هلندی‌ها در بندرعباس تجارتخانه، و در كنار دریا عمارت زیبایی بنا كردند. در این بندر لنگرگاه مناسبی وجود داشت؛ لذا اكثر كشتی‌های بزرگی كه از هند برای ایران و عثمانی و سایر نقاط كالا حمل می‌كردند، در این بندر لنگر می‌انداختند. هلندی‌ها در سال 1110 هجری قمری ( 1698 میلادی ) با كسب اجازه ار دولت ایران ، شهر تازه‌ای با بافت و معماری ویژه در وسط شهر بندرعباس بنا نمودند. ( عمارت كلاه‌فرنگی در همین ایام بنا شده است.) بافت و شكل ظاهری شهر جدید تا سال 1135 هجری قمری دوام یافت. در نیمه نخست قرن هفدهم ، نمایندگان كمپانی هند شرقی سعی كردند بندرعباس را به پایگاه اصلی خود در خلیج فارس تبدیل كنند؛ به همین لحاظ، مركز كمپانی هند شرقی در بندر عباس مستقر گردید. ناوهای نظامی كمپانی هند شرقی نیز در آب‌های نزدیك بندرعباس پهلو گرفتند.این شركت در سال 1759 به علت متشنج شدن اوضاع و بمباران تأسیسات تجاری انگلیسیها در بندرعباس، مركز تجارت خود را از این بندر به بندر بصره منتقل نمود . این امر بیش از پیش ، شرایط انحطاط بندرعباس را فراهم كرد. بعد از ظهور نادرشاه، بندر بوشهر مقر ناوگان ایران شد و بندرعباس و توابع آن طبق قرارداد، به سلطان مسقط به اجاره واگذار شد. در پی شورش سال 1868 میلادی در مسقط ، این امتیاز لغو شد و شهر بندرعباس و توابع آن دوباره به تصرف كامل دولت ایران درآمد. پس از پیروزی نهضت مشروطیت و تصویب قانون ایالات و ولایات، بندرعباس و توابع آن جزء محدوده ایالت فارس قرار گرفت و سپس در محدوده اختیارات حاكم كرمان درآمد. در تقسیمات فعلی كشوری شهر بندرعباس مركز استان هرمزگان است. این شهر یكی از مهمترین مراكز استراتژیكی و تجاری ایران در جوار خلیج‌فارس و دریای عمان است. بارنداز شهید رجایی، اسكله عظیمی است كه بخش وسیعی از مبادله كالاهای تجاری بین ایران و دیگر كشورها از طریق آن صورت می‌گیرد. بندرعباس از طریق راه‌های دریایی، راه‌آهن، جاده‌های ترانزیتی درجه یك و از طریق هوا به كلیه مناطق داخلی و دیگر كشورهای جهان مرتبط است. و اما لشکرکشی امام قلی خان به جرون 1021 ق در 1021 ق / 1612 م، الله وردى خان، پسر خود امام قلى خان را به تسخیر جرون فرستاد، لیکن امام قلى، توفیقى در تسخیر این منطقه به دست نیاورد. در همین سال، امیرالامراى فارس درگذشت و امام قلى خان به جاى پدر بیگلربیگى فارس شد. امام قلى بار دیگر در 1023 ق / 1614 م به جرون لشکر کشید و این بار آن دیار را فتح و قلعه پرتغالى آنجا را خراب کرد و به جاى آن در نزدیکى قلعه عباسى، بندر جدیدى ساخت که آن را بندر عباس نامیدند. تصمیم شاه عباس در کوتاه کردن دست پرتغالیها 1023 ق شاه عباس که از 1017 تا 1021 ق / 1608 تا 1612 م، از اعزام سفیران خود و اتحاد با اروپا علیه عثمانى نتیجهاى نگرفت، مصمم شد که دست پرتغالیها را از جزایر و سواحل خلیج کوتاه سازد که حمله امام قلى خان به جرون در تعقیب همین سیاست بود. در اوایل 1023 ق / فوریه 1614 م، فیلیپ سوم، بار دیگر سفیرى تازه به ایران فرستاد و مجددا" با وعده مساعدت به ایران در جنگ با عثمانى، استرداد بحرین و جرون را خواستار شد. شاه عباس که از وعدههاى فیلیپ سوم خسته شده بود، به پادشاه اسپانیا پیغام داد که جرون جزء خاک ایران است و بحرین را هم سپاهیان ایران از امیر هرمز گرفتهاند؛ چون شاه عباس در این هنگام با نمایندگان شرکت تجارى انگلیسى در هند مشغول مذاکراتى براى اعطاى امتیازات بازرگانى بود و به یارى نیروى دریایى آن شرکت اطمینان حاصل کرده بود، سفیر فیلیپ سوم را دست خالى باز گرداند. این اقدام شاه، قطع روابط سیاسى ایران و اسپانیا را به دنبال داشت. کشتیهاى هند شرقى انگلیس در 1030 ق / 1621 م در بندر جاسک، پرتغالیها را شکست سختى دادند و این واقعه، وهنى بزرگ به عظمت نیروى دریایى پرتغال در خلیج فارس بود. در این ایام، امام قلى خان، به دستور شاه، با نمایندگان شرکت انگلیسى باب مذاکرات را گشود و از ایشان براى حمله به جزیره قشم و هرمز یارى خواست. نمایندگان شرکت مزبور تا یک سال زیر بار قبول این همکارى نرفتند، چه از سویى بیم آن داشتند که حریف نیرویى چون پرتغالیها نشوند؛ و از سوى دیگر، چون دو کشور اسپانیا و انگلیس روابط دوستانه داشتند، بى اجازه دربار لندن نمىتوانستند به چنین حرکتى دست زنند که احتمال تخریب مناسبات بین دو قدرت اروپایى را در پى داشت. عاقبت امام قلى خان، شرکت هند انگلیس را در صورت عدم همکارى به ضبط و مصادره تمامىاموال و کالاهاى تجارى متعلق به این شرکت در سواحل خلیج فارس تهدید کرد. بالاخره، نمایندگان شرکت در میناب با امام قلى خان، عهدنامهاى بستند و مقرر شد که ایرانیها از خشکى و انگلیسیها از دریا به قشم و هرمز حمله کنند و پس از فتح، غنایم را به تساوى تقسیم نمایند. مخارج کشتیها و نیازهاى لجستیکى را دو طرف نصف به نصف بپردازند و از اسراء، مسلمین به ایرانیها و عیسویان - به استثناى حاکم هرمز که باید به ایران سپرده شود - به انگلیسیها واگذار گردد. حاصل گمرک هرمز هم بین دو طرف تقسیم و اجناسی که انگلیسیها براى شاه و والى فارس وارد مىکنند از پرداخت حقوق گمرکى معاف باشد. لشکرکشی امام قلی خان به قشم و هرمز _1031 ق پس از عقد این قرارداد، امام قلى خان ابتدا به قشم حمله برد و با تصرف آنجا راه آب شیرین را بر روى پرتغالیهاى ساکن هرمز بست. سپس عامل عمان را بر ضد پرتغالیها تحریک نمود. با فتح قشم، قوى متحد ایران و انگلیس در 27 ربیع الثانى 1031 ق / 10 مارس 1622 به محاصره قلعه هرمز پرداختند و سرانجام آنجا را در 10 جمادى الثانى / 22 آوریل همان سال فتح کردند. سه هزار اسیر پرتغالى به دست انگلیسیها افتاد و تعدادى اسیر غیر عیسوى به دست ایرانیان. امام قلى خان، دستور داد تمامىاسرا را سر بریدند و سرهاى آنها را به نزد شاه عباس فرستاد. با فتح هرمز، هم بزرگترین و مستحکمترین پایگاه پرتغالیها در خلیج فارس، پس از یک صد سال از دست ایشان بیرون رفت و هم سلسله امیران محلى هرمز که از چند سده پیش، در هرموز قدیم «میناب کنونى» و هرموز جدید «جزیره هرمز کنونى» و سواحل موغستان و عمان گاهى به استقلال و زمانى تحت امر ایران و برخى اوقات تحت حمایت بیگانگان امارت مىکردند، برافتاد. تصمیم امام قلی خان برای تصرف عمان و مسقط پس از فتح هرمز، امام قلى خان مىخواست عمان و مسقط را هم از کف پرتغالیها بیرون آورد،مسلمین آن دیار را هم از شر تعدیات جابرانه خارجیان رهایى بخشد؛ به همین نیت، براى جلب نظر انگلیسیها، با نمایندگان شرکت هند شرقى به مذاکره پرداخت؛ اما انگلیسیها که از فتح هرمز طرفى نبستند و امتیازى به دست نیاوردند، از کمک و همکارى سر باز زدند، و در مقابل از امام قلى خان خواستند که تمام جزیره هرمز و نصف عایدات گمرکى آنجا را به علاوه اجازه داشتن چهار ناو جنگى در خلیج فارس به ایشان واگذار کند. امام قلى خان که نمىخواست هرمز بار دیگر به دست بیگانگان افتد، زیر بار قبول این پیشنهاد نرفت؛ در عین حال اجراى نقشه تسخیر مسقط و عمان هم به سبب ضعف نیروى دریایى ایران، پیشرفتى نکرد. در مقابل پرتغالیها هر چه کوشش کردند که هرمز را پس بگیرند، توفیق نیافتند تا آنکه در 1034 ق /5-1624 م با شاه عباس صلح نمودند و از جمیع متصرفات سابق خود چشم پوشى کردند. شاه عباس هم که نمىخواست روابط ایران و اسپانیا و پرتغال تیره شود، به پرتغالیها اجازه داد تا در بحرین به صید مروارید بپردازند و در بندر گنگ در شمال شرقى لنگه براى خود قلعه و دارالتجاره بسازند. جستارى بر سیاست خارجى شاه عباس و حل مناقشات ارضى «1009-1031 ق / 1600 - 1622 م»تسخیر لار و بحرین و سپس جزایر هرمز و قشم و جرون و حل موفقیت آمیز این مناقشات ارضى، یکى از نقاط درخشان سیاست خارجى ایران در عهد شاه عباس بزرگ است. اشراف این پادشاه بر مسایل بین المللى و درک هوشمندانهاش از مناسبات کشورهاى اروپایى و واقع بینى او از توان و ظرفیت عمل به همراه لیاقت و کاردانى سردارانى چون الله وردى خان و بعدها پسرش امام قلى خان، این امکان را براى ایران فراهم ساخت تا به کمک یک کشور اروپایى «انگلیس»، بتواند اراضى اشغالى را از دست کشور دیگر اروپایى «اسپانیا» خارج سازد؛ در عین حال با اقتصادى جلوه دادن این منازعات از منظر دو دولت اروپایى و کاهش سطح مناقشات از دو دولت به دو کمپانى هند شرقى و هند پرتغالى؛ شرایطى را فراهم آورد تا کمک و همکارى با انگلیس چنان دامنه و ابعادى پیدا نکند که موجب خدشه دار شدن مناسبات اسپانیا با انگلیس شود و ناگزیر ایران را از ریافت این کمک محروم سازد. برخوردهاى سیاسى و دیپلماتیک ایران در این دوران، بسیار پخته و با برنامه و حاکى از درایت رهبران ایرانى بود. اما بعد دیگر این سیاست، نتایج بعد از پیروزى بود که شاه عباس، درعین حالى که دست پرتغالیها را کوتاه ساخت، اجازه نداد که انگلیسیها به جاى آنها، دست اندازى کنند. نتایج پیروزی شاه عباس در بین النهرین پیروزى شاه عباس در بین النهرین «1032 ق / 1623 م» که مصادف با ظفرمندیهاى ایران در جزایر قشم و هرمز بود، از یک سو، اعتبار ایران را در سطح بین المللى افزایش داد و از دیگر سو، لطمهاى به حیثیت عثمانى تلقى مىشد. از این رو، نگرانى عثمانى، از اتحاد ایران با دربار اروپا - که در ظاهر چنین به نظر مىرسید، اما در اصل اتحادى برقرار نشده بود - از نظر روحى، دولت عثمانى را در موقع ضعف قرار مىداد و این همه، برآیند سیاست خارجى فعال و از موضع بالا و در عین حال کاربردى و دقیق شاه عباس بود. توافق ایران و انگلیس بر محور ضدیت با پرتغالیها واقعیت این است که توافق و همکارى ایران و انگلیس، تنها از حد یک معامله موقت محلى بین دو نیروى مشترک المنافع، بر ضد یک مدعى - پرتغال - تجاوز نمىکرد و سعى در خاتمه دادن به قدرت شرکت هند پرتغال در خلیج فارس که وجود آن به منافع شرکت هند شرقى انگلیس لطمه مىزد، از نظر انگلستان بیشتر ابعاد اقتصادى داشت و فاقد جنبه سیاسى بود؛ اما الله وردى خان حاکم فارس و بنادر که به دنبال براندازى قدرت حکام محلى لار، اخراج پرتغالیها را هم از این نواحى لازمه برقرارى حاکمیت ایران در تمام ولایت فارس مىدانست، با معامله اقتصادى و نظامىخویش با شرکت هند شرقى انگلیس، به اعمال قدرت پرتغالیها در بحرین، هرمز و قشم خاتمه داد و یک بندر ایرانى را هم که از مدتها پیش، در داخل خاک ایران، پایگاه آنها بود و در آن ایام جرون «گمبرون» خوانده مىشد، به وسیله فرزند خود امام قلى خان از دست آنها بیرون آورد. این حمله هر چند به کمک یک شرکت بازرگانى انگلیسى تحقق یافت، در آن ایام در دربارهاى اروپایى، در مفهوم اتحاد سیاسى ایران با انگلیس محسوب نمىشد؛ با این حال در نزد ایرانیان آن نواحى، این پیروزى تبدیل به یک حماسه شد. حماسه رهایى از زیر یوغ و فشار غول اروپایى. شاعرى به نام قدرى، ماجراى آن جنگها را، در حماسهاى به نام جرون نامه، با لحنى هیجان انگیز توصیف کرد و شور و علاقه نخستین قربانیان استعمار اروپایى را در رهایى از دام آنها نشان داد. سیاست شاه عباس درباره انگلستان طرفه آنکه اخراج پرتغالیها از اراضى و آبهاى ایران، هر چند به کمک نسبى کشتیهاى انگلیسى انجام گرفت، اما بهره سیاسى و اقتصادى چندانى هم عاید آنها نکرد؛ فقط قسمتى از غنایم جنگى به ایشان داده شد. شاه عباس که پرتغالیها را به خروج از حریم فرمانروایى ایران ملزم کرد، به انگلیسیها هم اجازه ایجاد استحکاماتى که کمپانى هند شرقى طالب آنها شده بود، نداد. بدین ترتیب از دادن هر گونه امتیازى به اتباع بیگانه، که موجب محدود کردن قدرت بلامنازع ایران در عرصه حیات خود بود، به شدت امتناع ورزید و پیروزى بر پرتغالیها را موجب مزید حیثیت نظامى و سیاسى خویش در نزد عثمانیها و اروپاییان عصر ساخت. ايران و پرتغال، انگليسروابط سیاسی و اقتصادی شاه عباس صفوی با غرب و بهخصوص انگلیسیها، بهعنوان فصل آغازین روابط ایران و غرب تلقی میشود، اما واقعیت روی دیگری هم دارد که مورخان اروپایی ترجیح میدهند نقطه آغاز ورود غرب به منطقه خاورمیانه را از آنجا آغاز نکنند و آن حمله «آلفونسو دو آلبوکرک»، دریاسالار پرتغالی، به منطقه خلیج فارس و اشغال مناطق دریایی ایران و جزایر حاشیه جنوبی خلیج فارس و غارت وحشیانه و خونبار این مناطق است؛ عملیات خشونتبار و غارتگرانهای که مورخان معاصر کمتر بدان پرداختهاند. «واسکودوگاما» با ارتکاب جنایتهای بسیاری اولین شالوده مستعمراتی پرتغال و اروپاییان را در آسیا بنا نهاد و از آن پس پادشاهان پرتغال با گسترش دامنه متصرفات، خود را «خداوند فتح و کشتیرانی و تجارت هند، حبشه، عربستان و ایران» نامیدند و پاپ هم این لقب را برای آنان تأیید کرد.به سال 1507م/ 913 ه.ق «آلبوکرک» پس از تصرف مسقط در عمان که جزو متصرفات پادشاه هرمز بود، با کشتیهای خود به هرمز آمد. آن زمان امیر سیفالدین، نوجوان دوازده ساله بر جزیره هرمز حکومت میکرد. با حمله آلبوکرک که به شکست حاکم نوجوان منطقه انجامید، تحمیلات بسیاری بر حاکم هرمز وارد شد، از کشتیرانی اعراب و ایرانیان در خلیج فارس جلوگیری بهعمل آمد و باجی به مبلغ 5000 زرافین برای جبران خسارت جنگ و پرداخت سالیانه پانزده زرافین خراج مقرر شد. هنگامی که شاه اسماعیل به سال 913 هجری قمری (1507م) خواست هرمز را از تصرف اشغالگران پرتغالی خارج سازد و از حاکم هرمز مطالبه خراج سالیانه کرد، آلبوکرک به امیر هرمز تکلیف کرد که «مملکت هرمز را ما به زور گرفتهایم و متعلق به پادشاه پرتغال است و امیر هرمز حق ندارد غیر از دولت پرتغال به هیچ دولت دیگری باج و خراج بدهد.» سپس آلبوکرک تعدادی گلوله توپ و تفنگ به امیر هرمز داد و گفت: «به جای خراج اینها را نزد شاه اسماعیل بفرست، زیرا پادشاه پرتغال به ما دستور داده است غیر از این اشیاء، چیز دیگری به دشمنان خود ندهیم. من شخصا همین که ساختمان قلعه هرمز به پایان رسید، به خلیج فارس خواهم رفت و تمام نقاط و ساحل آنجا را که فعلا در تصرف شاه اسماعیل است به نام پادشاه پرتغال فتح خواهم کرد.»با بروز اختلاف میان دریانوردان پرتغالی و سفر آلبوکرک به هندوستان، مجددا سیطره ایران بر جزیره هرمز شروع شد و اقدامات نمایندگان آلبوکرک هم به نتیجهای نرسید، با این وجود در سال 921 ها.ق (1515م) آلبوکرک با 26 کشتی جنگی و 2200 سرباز پرتغالی عازم سرکوبی امیر هرمز شد و با گلوله باران شهر مجددا آن را به تصرف در آورد.کشمکش سیاسی بر سر هرمز و بهرهگیری از اروپاییان در مسیر منازعه با دولت عثمانی در دولت شاه اسماعیل صفوی ادامه داشت و علیرغم تلاش شاه اسماعیل برای استفاده از حضور پرتغالیها برای دفاع در برابر عثمانیها، کشمکش بر سر هرمز بهطور دایمی ادامه یافت و شورش، درگیری و دست به دست شدن شهر بین نیروهای ایرانی و پرتغالی تداوم داشت. تلاشهای شاه اسماعیل صفوی در برانگیختن یک اعتماد بینالمللی و اتحاد با کشورهای اروپایی در ایجاد یک جبهه موفق در برابر دولت عثمانی به نتیجهای نرسید.پس از آن، تلاش برای بهرهگیری از قدرتهای رقیب در عرصه بینالمللی در دستور کار دولت صفویه قرار گرفت، چراکه رفع اشغال از بنادر و جزایر خلیج فارس در دستور کار دولت صفوی بود.روی کار آمدن شاه عباس صفوی با پیوند بیشتر سیاست اروپا و ایران در کنترل و مهار سیاست دولت عثمانی همراه بوده است. شاه عباس صفوی برای ایجاد انحصار بر تجارت ابریشم، بهعنوان یکی از معتبرترین کالاهای تجاری در عرصه تجارت بینالملل، کوشش بسیار کرد، چرا که با گسترش صنایع ابریشم اروپا در سده پانزدهم میلادی (779 هجری قمری) بورسا بهعنوانی مهمترین مرکز بازار بینالمللی ابریشم خام درآمد و ایران عمدهترین مرکز تولید ابریشم در خاورمیانه شد. با گسترش قدرت صفویان، شاه عباس در حوزه اقتصادی و سیاسی میکوشید انحصاری بر صادرات پرارزش ابریشم خام در 998 هجری شمسی (619 م) بهوجود آورد. وی همچنین پیداکردن راه جدید آبی از طریق روسیه و یا خلیج فارس برای جایگزین کردن راه خشکی قدیمی را پیگرفته بود.شاید قابل تصور نباشد که رقم صادراتی ابریشم ایران بنابر رقمی که اولئاریوس آن را ذکر میکند بیش از بیست هزار عدن، یعنی دو هزار تن بوده است.از نظر تجارت جهانی، ابریشم تنها کالایی بود که با الگوی تجارت بینالمللی همخوانی داشت؛ تجارتی که ادویه خاور دور و طلای شمش قاره آمریکا، محور دیگر آن را شکل میدادند و بنا به نوشته اولئاریوس «هیچ کشوری در آسیا و یا حتی در اروپا وجود ندارد که بازرگانانش را به اصفهان گسیل ندارد».بنا به نوشته «جان فوران» در چنین شرایطی رابطه ایران و غرب رابطهای دو جانبه و تقریبا همتراز در چارچوب نظام جهانی اروپا محوری بود که تازه شکلمیگرفت.پرتغالیها که میخواستند سلطه نظامی بر آسیا برقرار سازند، بر اثر قدرت نظامی صفویه در سال 1011 هجری شمسی (1622 م) شکست خوردند و ایران در آن سال به یاری نیروی دریایی انگلستان، توانست پرتغالیها را از جزیرههای قشم و هرمز بیرون کند و مرکز تجارت را به بندر گمبرون (بندرعباس) و به خاک اصلی ایران منتقل سازد.صد البته، دخالت و همراهی انگلیسیها در جریان جنگ با پرتغالیها باعث درخشش ستاره اقبال انگلیسیها در ایران شد و کمپانی «هندشرقی» فعالیت گستردهای را در ایران شروع کرد. «رالف دیویس» در ارتباط با معاملات شرکتهای اروپایی و انگلیسی در این زمان مینویسد: «انگلیسیها بازرگانان خارجی تلقی نمیشدند که با استفاده از قدرت اقتصادی خویش مردم فقیر و عقبماندهای را استثمار میکنند، بلکه خارجیانی بودند که با آنها مدارا می‌شد. انگلیسیها در یک جامعه بسیار متمدن زندگی میکردند که بازرگانان محلیشان ثروتمند و آگاه و مثل خود انگلیسیها زیرک و تیزهوش بودهاند.»وقتی به این مسئله در عصر صفوی نگاه میکنیم، بهخوبی قابل مشاهده خواهد بود که چگونه موزه بریتانیا برای حکومت شاه عباس، ارج ویژهای قایل شده است و چگونه آغاز روابط گسترده مابین دولت صفوی و انگلستان برای آنان یک نقطه عطف است و جالب اینکه همگان میدانند که در میان سفرای خارجی عصر صفویه، افشاریه، زندیه و قاجار این فقط نام «برادران شرلی» است که در ذهنیت دانشآموزان ایرانی نشسته است و همگان نام این دو برادر سیاستمدار و نظامی، اما ظاهرا تاجر انگلیسی را به خوبی در خاطر دارند. برگزاری این نمایشگاه در موزه بریتانیا میتواند نقطه التفاتی باشد برای همه آنانی که به دلایل مختلف سعی در صفویه زدایی و صفویه ستیزی در ایران دارند، چراکه عصر صفوی از نگاه آنان عصر شکوه و قدرت در عرصه اقتصاد و روابط بینالمللی نبوده است و داغ ایجاد وحدت مذهبی و دینی و ساماندهی مذهب تشیع را همچنان در سینه دارند و با بغض و عداوت به آن مینگرند. منابع تحقیق :daneshnameh.roshd.ir bashgah.netichodoc.irsispda.comwww.zangetarikh-tabadkan.persianblog.irnoorportal.netcloob.comforum.takdownload.irdaneshju.irFa.wikipedia.orgariarman.org (ارشام پارسی)تبیان همداندایرةالمعارف فارسی به کوشش غلامحسین مصاحب؛ چاپ ۱۳۵۶؛ چاپخانه سپهر؛ انتشارات امیرکبیر؛ تهران؛ تاریخ ایران به قلم عباس اقبال آشتیانی کتاب روابط سياسي و اقتصادي ايران در دوره صفويهسفرنامه پیتر دلاواله جغرافیای تاریخی مازندران هوشنگ مهدوی، عبدالرضا، تاریخ روابط خارجی ایران از ابتدای دوران صفویه تا پایان جنگ جهانی دوم، انتشارات امیرکبیر، ۱۳۸۱عالم آراى عباسى ادامه دارد.../ج
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 771]
-
گوناگون
پربازدیدترینها