محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828702893
گزيده سرمقاله روزنامههاي صبح امروز
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: روزنامههاي صبح امروز ايران در سرمقالههاي خود به مهمترين مسائل روز كشور و جهان پرداختهاند كه برخي از آنها در زير ميآيد. جام جم: براي همسر حميد «براي همسر حميد» عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم سيد عزت‌الله ضرغامي است كه در آن مي‌خوانيد؛ از جنگ و قصه‌هاي آن گفتن، آن هم اين موقع بلاخيز و نيز وقت بلاسوز چه حكايتي است؟ وقتي كه با چشمي اشك و ديگري خون، غم‌نامه جانسوز همسري از تبار ياران شهيد را مي‌خوانم دلم سخت طوفاني است و چشمانم باراني. شب‌هاي پادگان الله‌اكبر، شب‌هاي دو‌كوهه، غروب‌هاي گلف و زمين داغ و آسمان پر از فتنه و ذهن پر از تلواسه‌هاي دائم ماندن و يا رفتن ياران. چه كسي پناه آن جان پناهان بود. آن غزل‌واره‌هاي ناب مردانگي و بي‌نيازي كه بودن را عزت بخشيدند و خوشنام و گمنام رفتند تا ميراث‌خواران منفعت‌طلب و ناآگاه و زشت‌گو بر شما بتازند و فكر كنند كه لب ريخته‌هاشان نصاب بهشت است و جهنم. تبار شما را مي‌شناسم از مهدي و حميد باكري و همت و خرازي و صياد شيرازي تا بروجردي و كاظمي و باقري و متوسليان و داوود كريمي و تا ... و كيست كه به اين مدعيان بگويد كجا دانند حال ما سبكباران ساحل‌ها؟! و بي‌اختيار يادم افتاد كه در قحط سال هيزم، انقلابيون كه پايشان كنار شومينه هنگام صرف قهوه عصرانه سوخت در پايان قائله مستنطق ما شدند كه هنگام انقلاب كجا بودند؟ و اين حكايت روايت تاب‌سوز همه دوران‌ها بوده است و انگار بنا است بماند. با بغض مي‌پرسم حال شما در شب عمليات كدام بود. عشق آميخته با ترس و يا بيم ممزوج با كمال‌طلبي و استعلاجويي و چه كسي مي‌داند حال شما همسران شهدا كدام بود؟ شما ياران شهدا كه داغ شقايق ديده‌ايد. كدام حالت وصف شما بود اي زينبيان زمانه در هنگامه عمليات والفجر، محرم، مسلم تا مرصاد و كدام خواهد بود تا چه مي‌دانم در چه روزي و عملياتي ديگر. اينك چه شده كه درد و داغ شما را و ناله‌تان را به آسمان برده‌اند و چنان به خشم‌تان آورده‌اند كه به درد مي‌نويسيد «من همسر شهيد باكري هستم.» مگر آفتاب، مگر آب، مگر آبرو بايد از خود بگويد. آن‌گونه كه همت را و حميد و متوسليان را مي‌شناسم اينان را يادم نمي‌آيد. كجاي جنگ و چه وقت جنگ بوده‌اند. اين صداهاي مبهم چيست كه تا اين هنگام عمر به گوشم نرسيده‌اند، من كه در غروب فاو مي‌خواندم: عصر عاشورا زينب كبري مي‌دهد ما را درس جانبازي. شهادت مي‌دهم به يا زهراهاي مطهر و عطر معطر جنگ كه اگر شما نبوديد ياران ما كه جهان تنگشان بود چنين شيراوژن به جبهه خصم نمي‌شتافتند و اينكه مي‌گويند اگر ياران رفتند زندگي را زمين بگذاريد چه حرفي است اينان مگر جوكيان هندند كه مي‌گويند اگر مرد از دار دنيا رفت زن هم بايد بميرد و ... بدا به حال ما كه مانديم و ديديم روزگار پوستين وارونه پوشيدن احكام و مسلمات دين از سوي جماعتي طلبكار و مدعي تا از راه رسيده كه بر همسران ياران ما بي‌محابا مي‌تازند. باشيد سرافراز به نام، بمانيد در مسير تابناك اسلام ناب محمدي (ص) راه منير يارانمان را همچنان سربلند، شجاع و فاطمي ادامه دهيد كه مي‌دهيد. به همين سادگي. اعتماد ملي: حقوق ايران و حقوق مردم ايران «حقوق ايران و حقوق مردم ايران» عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد ملي به قلم سعيد رضوي‌فقيه است كه در آن مي‌خوانيد؛ در ادبيات سياسي رسمي در كشور ما اصطلاح «حق ايران» اصطلاح آشنا، رايج و پربسامدي است. دفاع از تماميت سرزميني حق ايران است. ملي كردن صنعت نفت نيز حق ايران بوده همچنانكه امروز هم برخورداري از فناوري هسته‌اي حق ايران است. ايران به عنوان يك كشور و به عبارت دقيق‌تر يك دولت- ملت واحد حقوقي- سياسي مستقر و شناخته شده‌اي در نظام معاصر بين‌المللي است و در كنار ديگر واحدها حقوق و وظايفي دارد. بالطبع پاسداري از حقوق ايران برعهده حكومت و نظام سياسي مستقر در كشور است و اساسا مهمترين وظيفه و مسووليت حكومت دفاع از اين حقوق حقه است. اين نكته از ابتدائيات مطالعات نظري سياسي و حقوق بين‌الملل است. اما از آنجا كه ثبوت هر حقي مبنا و اساسي دارد جا دارد بپرسيم مبناي ثبوت حقوق ايران چيست و چرا ايران حق غني‌سازي اورانيوم را در خاك خود دارد يا چرا هيچ كشوري حق دخالت در مسائل داخلي ايران را ندارد و به عبارت ديگر حق استقلال و اعمال حاكميت در درون مرزهاي ملي بايد به تمام و كمال از سوي همه كشورها شناخته شود و چرا ايران حق مقابله به مثل در برابر ديگر كشورها دارد و بسياري چراهاي ديگر. در توضيح پرسش فوق بايد گفت هر حقي يا طبيعي و الهي و به اصطلاح خودبنياد است يا غير آن. حقوق دسته اول ابتدا به ساكن يا اولا و بالذات ثابت هستند مثل حق حيات در حالي كه حقوق دسته دوم ثانيا و بالعرض يا مع‌الواسطه عارض مي‌شوند مثل حق تصرف در يك ملك مفروض كه از طريق وراثت، معامله، بخشش، وكالت و امثال آنها ثبوت و تحقق مي‌يابد. كمي دقت و تامل در موضوع معلوم مي‌كند همه حقوقي كه براي ايران به عنوان يك كشور يا يك دولت- ملت ثابت است در اصل ناشي از حقوق مردم ايران است. در واقع تك‌تك شهروندان ايراني حقوق ذاتي يا عرضي خاصي دارند و از آنجا كه بعضي از اين حقوق به همه آنها به مثابه يك ملت مربوط مي‌شود از آنها به حق ايران تعبير مي‌گيرد. استقلال، تماميت ارضي، امنيت و رفاه همگي از حقوق مردم ايران هستند كه پاسداري از آنها وكالتا به نهاد حكومت و اركان كشوري و لشكري آن تفويض شده است. بنابراين اگر مقامات حكومتي در مواجهه با همتايان و رقباي خارجي با غيرت و حميت از حقوق ايران سخن مي‌گويند در واقع از حقوق جمعي مردم ايران سخن گفته‌اند و به وكالت از طرف ايشان مدعي دفاع از اين حقوق شده‌اند. بي‌ترديد ايران در مفهوم حقوقي- سياسي‌اش امري انتزاعي است و آنچه كه به نحو عيني و انضمامي در عالم واقع وجود خارجي دارد علاوه بر سرزمين، در درجه نخست آحاد مردمند و در درجه دوم حكومت و نهادهاي حكومتي. وقتي حكومت و حاكمان در برابر مداخلات بيگانگان موضع گرفته و به نقض حاكميت ملي ايران اعتراض مي‌كنند در واقع براساس حق تعيين سرنوشت كه براي تك‌تك شهروندان ثابت است چنين مي‌كند وگرنه حاكميت ملي فارغ از حق تعيين سرنوشت براي آحاد مردم فاقد يك معناي محصل و مشخص عيني خواهد بود. لازمه منطقي اين اعتراض حكومت به مداخلات بيگانگان، به رسميت شناختن حق تعيين سرنوشت مردم و احترام به آن است. به سخن ديگر آنچه واقعا ثابت است حقوق مردم ايران است و حكومت نيز بالوكاله مكلف و متعهد به احقاق اين حقوق است و در صورت تخلف خود به خود از وكالت عزل خواهد شد. فرقي هم نمي‌كند كه اين حقوق توسط بيگانگان تضييع شود و حاكمان در انجام وظايف محوله كوتاهي كنند يا از عهده آن برنيايند يا آنكه اين حقوق رأسا از سوي خود حكومت و حاكمان نقض شود. در هر صورت آنچه مهم است حقوق مردم ايران است كه بايد در همه انواع آن چه ذاتي و چه عرضي، چه فردي و چه جمعي، به شرحي كه در قانون اساسي و قوانين عادي آمده استيفا شود. در غير اين صورت واقعا چه تفاوتي دارد كه حق مردم توسط دولتي بيگانه نقض شود يا توسعه دولت خودي؟ كيهان: پروژه سرگرم كردن ايران! «پروژه سرگرم كردن ايران!» عنوان يادداشت روز روزنامه كيهان به قلم سعدالله زارعي است كه در آن مي خوانيد؛ سفر جرج ميچل- دستيار اوباما در امور خاورميانه- به فلسطين اشغالي و مذاكرات وي با مقامات اسرائيلي با اين مقدمه آغاز شد: «تعهد آمريكا به امنيت اسرائيل ترديدناپذير است». اين جمله ميچل بيش از آنكه بيان كننده موضع مقامات آمريكا درباره امنيت اسرائيل باشد بيان كننده وجود «پاره اي از مسائل لاينحل» ميان مقامات واشنگتن و تل آويو است. پيش از اين دستگاه سياست خارجي آمريكا سفر ميچل را دو هفته به تاخير انداخت و آن را اعتراض رسمي آمريكا به اظهارات بنيامين نتانياهو در مورد اصرار او بر توسعه شهرك هاي صهيونيستي در كرانه باختري و بيت المقدس شرقي اعلام كرد ولي قاعدتا دلايل ديگري براي اين تاخير وجود دارد. همزمان با اين موضوع خانم هيلاري كلينتون از طرحي خبر داد كه براساس آن آمريكا كشورهاي عربي جنوب خليج فارس را به فن آوري هسته اي مجهز مي كند تا آنان را در برابر خطر «ايران هسته اي» بيمه نمايد. اظهارات وزير خارجه آمريكا با واكنش سرد مقامات عربي منطقه خليج فارس مواجه شد ولي رژيم صهيونيستي اين اظهارات را به معناي پذيرش «ايران هسته اي» از سوي آمريكا دانست و به آن واكنش نشان داد. در اينجا نيز بايد گفت واكنش منفي صهيونيست ها به سخنان كلينتون كه در مصاحبه با يك تلويزيون انگليسي بيان شده بود به معناي نگران شدن آنان از تجهيز اعراب به فن آوري هسته اي نيست چرا كه خود مي دانند فن آوري وابسته به آمريكا موجب اقتدار كشورهاي عربي نمي شود. بر اين اساس بايد گفت اسرائيلي ها ابراز مخالفت كردند تا يخ اعراب باز شده و با طرح ياد شده همراهي نمايند. نكته ديگر در اين ايام طرح موضوع تهديد ايران از سوي رژيم صهيونيستي است كه با واكنش فوري مقامات نظامي ايران مواجه گرديد. آمريكايي ها ادعا كرده اند كه اسرائيل درنظر دارد در فاصله آغاز سال نو ميلادي تا اوائل بهار اين سال- يعني در پايان مهلت ادعايي آمريكا به ايران براي به اجرا گذاشتن قطعنامه هاي ضد ايراني شوراي امنيت- به تاسيسات ايران حمله كند. اين موضوع طي هفته هاي اخير بارها از سوي بعضي از مقامات امنيتي رژيم غاصب تكرار شده است. بعضي از محافل مستقل منطقه خاورميانه نيز در جمع بندي هاي خود به اين نتيجه رسيده اند كه جنگ توامان با لبنان و ايران طي 5 تا 10ماه آينده آغاز مي شود ولي با اين وجود به نظر نمي آيد اين ادعاها مبناي حقيقي داشته باشند حداقل اين كاملا مشخص است كه اين كار از اسرائيل برنمي آيد. بنابراين به نظر مي رسد آنها در پي القاي اين توهم هستند كه اقدام به عمليات ضد ايراني مشتركاً از سوي آمريكا و رژيم صهيونيستي خواهد بود! اما آيا ميان سفر ميچل به فلسطين اشغالي و طرح خانم كلينتون- موسوم به سپر دفاع هسته اي- و تهديدات توامان آمريكا و اسرائيل رابطه اي وجود دارد يا همزماني اين موضوعات كاملا تصادفي است؟ ظاهر ماجرا حكايت از آن دارد كه سفر ميچل براي احياي بيانيه آناپوليس و واداشتن دو طرف اسرائيلي و فلسطيني به پيوستن به طرح آمريكا در خاورميانه باشد. براساس بيانيه فوق از مجموع سرزمين هاي فلسطيني حداكثر 22درصد- 19درصد در كرانه و 3درصد در نوار غزه- به حدود 10ميليون فلسطيني واگذار مي شود و 78 درصد در اختيار حداكثر 5/4ميليون يهودي قرار مي گيرد تا دو كشور فلسطيني و اسرائيلي در سرزمين هاي اشغالي به وجود آيد. در عين حال اسرائيل براي اجراي اين بيانيه روي خلع سلاح دائمي فلسطيني ها- و فقدان ارتش- و نيز يهودي كردن مطلق سرزمين هاي 1948- يعني 78درصد- كه به معناي راندن حدود 5/1ميليون فلسطيني ساكن در سرزمين هاي 1948و بيكار شدن آنان و نيز تاراج همه دارايي شان است، تاكيد دارد. بر اين اساس برخلاف جار و جنجال هايي كه اين روزها شاهد آن هستيم مشكل اصلي اين طرح نپذيرفتن طرف فلسطيني است نه عدم تمكين طرف اسرائيلي. در اين ميان آمريكايي ها با كشاندن پاي مقامات سياسي ومذهبي مصر و عربستان به اين ماجرا تلاش كرده اند تا موضوع را پايان يافته معرفي نمايند اما كاملا واضح است كه اين صحنه سازي ها راه به جايي نمي برد و مخالفت جبهه ايران براي برهم زدن آن كفايت مي كند. از اين منظر ايران بايد به نوعي سرگرم شود تا از تاثيرگذاري بر تحولات منطقه اي باز بماند. استراتژيست هاي اسرائيلي و آمريكايي طرح «سرگرم كردن» ايران را دنبال كرده و هركدام پرده اي را به نمايش گذاشته اند افزايش شديد تحركات آمريكايي ها و صهيونيست ها پس از بلواي يك ماه اخير ايران به خوبي از موقع شناسي آمريكايي ها خبر مي دهد. در اين دوران اوباما يك سفر به روسيه، عربستان، اردن و مصر داشته، وزير امور خارجه آمريكا دو سفر به كشورهاي عربي داشته، رابرت گيتس وزير دفاع سه سفر داشته و ديروز جرج ميچل براي سومين بار طي يك ماه اخير به منطقه خاورميانه آمده و قرار است امروز دو مقام ديگر آمريكايي- رابرت گيتس و جيم جونز- به منطقه سفر نمايند. اين مسايل به هيچ وجه عادي نيستند كما اينكه در اين زمان آمريكايي ها از يك سو از تجهيز كشورهاي عربي به امكانات هسته اي در مقابل برنامه هسته اي ايران خبر داده اند و از سوي ديگر مبالغ جديدي كه رقم اعلامي آن- 30 ميليون دلار است- را در مجلس سنا به تصويب رسانده اند تا در اختيار تبليغاتي قرار گيرد كه ناامن كردن محيط ذهني و عيني ايران را در دستور كار خود دارند. پروژه سرگرم كردن ايران عمدتاً با هدف بازسازي قدرت از دست رفته آمريكا در خاورميانه دنبال مي شود. آنان فلسطين، لبنان، سوريه، عراق و افغانستان را تحت برنامه شديد قرار داده اند تا از پيشروي جنبش اسلام گرايي در منطقه جلوگيري نمايند. با نگاه به رفت و آمد پي در پي آمريكايي ها مي توان به خوبي دريافت كه آمريكا بخش عمده اي از انرژي ديپلماسي خارجي خود را روي اين منطقه متمركز كرده است. آنان در اين راه از ادبيات به ظاهر متناقضي استفاده مي كنند. از يك سو گفته مي شود بدون ايران نمي توان هيچ پرونده اي را در خاورميانه به سرانجام رساند و از سوي ديگر آشكارا از براندازي جمهوري اسلامي حمايت مي شود معناي اين عبارات ظاهراً متناقض اين است كه با وجود ايران فعلي نمي توان بر خاورميانه تسلط يافت پس بايد اين كشور را حذف كرد. حوادث هفته هاي اخير ايران اميد زيادي را براي آمريكايي ها ايجاد كرده است. آنان معتقد شده اند كه مي توانند با طيفي از «مسئولان سابق ايران»، جمهوري اسلامي را منزوي نمايند. عدم موضعگيري صريح «چهره هاي سابق ايران» عليه ورود قدرت هاي خارجي به «مناسبات داخلي ايران» دشمنان را به تجري واداشته است. اما اين تنها بخشي از پروژه سرگرم سازي جمهوري اسلامي است. طرح كلينتون و تهديدات امنيتي عليه ايران بخش هاي ديگري از اين پروژه به حساب مي آيد. از نظر آمريكا و بعضي از تئوري پردازان جريان اصلاحات «هر تهديد خارجي عليه نظام يك فرصت خوب براي اصلاح طلبان به حساب مي آيد» كما اينكه هر تهديد داخلي عليه اصول و مباني نظام يك فرصت خوب براي چپاولگران بين المللي است. سفر مشترك ميچل، گيتس و جونز به خاورميانه اهميت ويژه خاورميانه را براي آمريكايي ها به نمايش مي گذارد. اين سفرها البته در حكم بازديد از مانورها و تهيه گزارش پيشرفت كار است وگرنه گروههاي مزدور با جديت و شدت وظايف خود را انجام مي دهند. آمريكايي ها از يك سو فضاي خاورميانه را صددرصد امنيتي- آنهم به شديدترين وجه آن كه اشغالگري است- كرده اند و از سوي ديگر دائماً از تحركات امنيتي ايران و نيروهاي مرتبط با آن- حزب الله لبنان و...- سخن مي گويند و خواستار كنار گذاشتن «نگاه امنيتي به خاورميانه» از سوي ايران مي شوند. آنان به خوبي مي دانند كه توانايي هاي اطلاعاتي و امنيتي يكي از وجوه ممتاز ايران است و در عين حال اين را هم مي دانند كه بدون در نظر گرفتن ملاحظات امنيتي و اطلاعاتي نمي توان به مقابله با دشمن پرداخت. آمريكايي ها به خوبي مي دانند كه هر گونه تحريك ضد امنيتي، ايران را به اقدامات متقابل سوق مي دهد. در حالي كه ايران بر جنبه صلح آميز برنامه هسته اي خود تأكيد مي كند، آنان از تجهيز كشورهاي عربي به فن آوري غير صلح آميز حرف مي زنند و ايران را عملاً به تجديد نظر در سياست هسته اي خود- انتقال از انرژي صلح آميز به انرژي نظامي- فرا مي خوانند تا از اين طريق اقدامات سنگين نظامي خود در خاورميانه را توجيه نمايند. براين اساس بايد گفت ما در شرايط فعلي با يك فرآيند پيچيده و در هم تنيده از توطئه هايي مواجه هستيم كه براي به نتيجه رسيدن آن بايد ايران سرگرم شود. اگر ايران واقعاً در محيط داخلي خود سرگرم شود بازوهاي منطقه اي آن در امواج توطئه رها مي شوند و آن گاه تضعيف آنان براي اسرائيل كار آساني مي شود. جالب اين است كه در ايام انتخابات شاهد بوديم بعضي از كانديداها روي شكست سياست خارجي ايران در دوره 4 سال اخير تأكيد مي كردند. در حالي كه بيشترين حجم موفقيت ايران در عرصه سياست خارجي در طول 30 سال گذشته در اين دولت بوده است و دشمنان به خوبي مي دانند كه ايستادگي دولت نهم در برابر آنها از پشتوانه قوي و مقتدرانه رهبري انقلاب برخوردار است و در رياست و بدنه دولت خلاصه نمي شود كه از آن بيم و هراس چنداني نداشته باشند. پروژه سرگرم كردن ايران البته راه به جايي نمي برد چرا كه انقلاب از مراحل كنوني كه غير قابل تصور نبوده، عبور مي كند و تمركز ايران روي سياست خارجي دعواهاي نازل كنوني را كنار مي زند. آفتاب يزد: نگذاريد بيش از اين نااميد شويم! «نگذاريد بيش از اين نااميد شويم!» عنوان سرمقاله روزنامه آفتاب يزد است كه در آن مي‌خوانيد؛ در شرايط فعلي، هم سكوت بسيار مشكل است و هم سخن گفتن. نمي‌توان سكوت كرد زيرا سرمايه‌اي كه سابقه درخشان ايران و اسلام براي آن هزينه شده با خطر جدي مواجه است و به آساني سخن نمي‌توان گفت زيرا عده‌اي مايلند هر منتقدي را جاسوس، وابسته و كافر معرفي كنند. اما اكنون به نظر مي‌رسد از ميان دو سختي، بايستي متهم شدن توسط متهمان واقعي را به جان خريد و پس از توكل به خدا، به اميد همراهي كساني نشست كه ظاهرا در جناح مقابل قرار دارند اما در حساس‌ترين شرايط، مسلماني و ايراني بودن خود را در كنار پايبندي به آرمان‌هاي واقعي انقلاب اسلامي نشان دادهاند. پس از انتخابات 22خرداد، حوادثي به وقوع پيوست كه براي هر ايراني وطن‌پرست و پايبند به احكام الهي، تلخ و ناگوار بود. عده‌اي غصه مي‌خوردند كه چرا روياي برگزاري جشن پيروزي كانديداي محبوب آنها، تعبير نشد و به جاي آن شاهد ابراز ترديدهاي داخلي و خارجي نسبت به انتخابات بودند. در اين طرف ماجرا هم كساني از طيف اصلاح‌طلبان، غصه‌دار بودند كه چرا تلاش آنها براي تشويق آراي خاموش به شركت در انتخابات، نتيجه‌اي برخلاف انتظار آنها به بار آورده است. اما اين غصه اوليه چندان طول نكشيد. زيرا كشور و مردم با حوادثي مواجه شدند كه نتيجه آن نگراني تعدادي از خانواده‌ها و ريخته شدن خون‌هايي بود. دغدغه نسبت به اين وضعيت، باعث شد كه علاوه بر توصيه‌هاي همراه با اعتراض سران جبهه اصلاحات، عده‌اي از سرشناسان جناح اصولگرا هم تفاوت ديدگاه خويش با فراكسيون دولتي اصولگرايان را به نمايش بگذارند و از بي‌توجهي به خواسته‌هاي معترضان انتخاباتي، انتقاد كنند. اما ظاهرا نه توصيه اصولگرايان به لزوم شنيدن سخن صدها هزار تظاهركننده كارگر افتاد و نه اعتراض جدي اصلاح‌طلبان. نتيجه اين بي‌توجهي آن شد كه هم اكنون همه شاهد آن هستند. امروز كار به جايي رسيده كه ديگر كسي نمي‌تواند قتل يك جوان در جريان ناآرامي‌ها را سناريونويسي خارجي‌ها بنامد و با بي‌اعتنايي به داغ يك خانواده، نمك بر زخم آنها بپاشد. زيرا داغدار جديد حوادث اخير، كسي است كه حتي مدعيان سناريو بودن قتل‌هاي قبلي براي تسليت گويي به نزد او مي‌روند، نايب رئيس مجلس به همين بهانه مي‌گويد نگران ساير بازداشت شدگان هستيم، رئيس كميسيون انرژي مجلس، بعضي برخوردهاي اخير را بدتر از برخورد با اسرا و منافقين مي‌داند و فرزند نظريه‌پرداز انقلاب - شهيد مطهري- خواستار شناسايي فوري و مجازات عامل قتل ناجوانمردانه محسن روح‌الاميني مي‌شود. البته داغ مرگ تعدادي از جوانان- از هر صنف و گروه- آن قدر سنگين است كه ساير ابعاد حوادث اخير را تحت الشعاع قرار مي‌دهد. دولت استثنايي نهم هم هر روز اقداماتي انجام مي‌دهد كه شايد يكي از اهداف آن، تحت الشعاع قرار گرفتن حوادث مختلف و نگراني‌هاي بالقوه براي آينده باشد. اما دلسوزي نسبت به سرنوشت مقتولان و زندانيان، نبايستي موجب غفلت از موضوعي مهم‌تر يعني سختي روزافزون اعتراض و انتقاد شود. در چند هفته گذشته، به معترضان توصيه شده است كه اعتراضات خود را از روش‌هاي قانوني پيگيري كنند. اين توصيه‌اي عاقلانه است كه در صورت پايبندي كامل كارگزاران حكومتي به قانون، بيشترين دستاوردها را با كمترين هزينه‌ها به دنبال خواهد داشت. اما آيا واقعا اين پايبندي وجود دارد؟ اگر پاسخ مثبت است چرا به معترضان اجازه نمي‌دهند كه به استناد اصل 27 قانون اساسي، از حق اعتراض خود استفاده كنند و از آن بالاتر، چرا با معترضان، برخوردهايي صورت مي‌گيرد كه فرياد اصلي‌ترين چهره‌هاي جناح اصولگرا نيز بلند مي‌شود؟ فضاي امروز آن‌قدر پيچيده است كه بعضي از نمايندگان سرشناس مجلس هم از شناساي عوامل اصلي شرايط فعلي اظهار عجز مي‌كنند اما اين وضعيت، چه از روي غفلت باشد و چه براساس برنامه‌اي از پيش طراحي شده، نمي‌توان تاثير آن بر فضاي نقد و اعتراض را ناديده گرفت. تداوم اين شرايط، منجر به افزايش هزينه انتقاد خواهد شد كه نتيجه اوليه آن قرار گرفتن كارگزاران حكومتي در حاشيه امنيت است كه در سايه اين امنيت آهنين بسياري از كوتاهي‌ها، ضعف‌هاي مديريتي و مفاسد موجود در اركان حاكميت با تاخير افشا خواهد شد يا مجال افشا پيدا نخواهد كرد. آنچه كه در شرايط فعلي، نااميدي‌ها را بيشتر مي‌كند آن است كه حتي ظاهرا مورد اعتمادترين عناصر حكومتي نيز در صورت انتقاد از برخي عملكردها، با بدترين وضع ممكن جايگاه حكومتي خود را از دست مي‌دهند. نگارنده هيچ قرابت فكري با وزيران معزول اطلاعات و ارشاد ندارد و حتي آنها را در به وجود آمدن شرايط فعلي، سهيم مي‌داند اما وزير اطلاعات كسي است كه در 30 سال گذشته، در حساس‌ترين مناصب اطلاعاتي، امنيتي و قضايي كشور حضور داشته و بسياري از جريانات را هدايت كرده است. وزير ارشاد نيز تا چهار سال پيش، مسئوليت فضاسازي رسانه‌اي براي به كرسي نشستن تفكر احمدي‌نژادي را به عهده داشته و پس از آن نيز گاه و بيگاه در مقام دفاع از عملكرد احمدي‌نژاد، رقبا و منتقدان او را با چوب مهرورزي به شيوه دولت نهم، نوازش كرده است. اگر اين دو نفر قادر نباشند در محيط بسته دولت، انتقاداتي را - آن هم براساس نظريه صريح مراجع تقليد و رهبري نظام- متوجه رئيس دولت كنند، پس چه كسي قادر به افشاي كژي‌ها و پليدي‌هاي احتمالي خواهد بود؟ سرنوشت معت سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 329]
-
گوناگون
پربازدیدترینها